Gentle opvoeding bullshit?

Dan heb jij een braver kind dan ik 😅 Maar dit is precies het punt. Vosje illustreert mooi wat er fout gaat in de communicatie. Bij gentle parenting wordt direct gedacht dat je kind dan maar alles mag of dat je alleen maar even zegt "nee dat wil mama liever niet" en als ze het toch doen, dat je het dan maar laat gaan. Dat is niet wat gentle parenting is.

Dank voor je uitleg. Ik vraag me af waarom dit gentle parenting genoemd wordt. Is dat omdat vroeger iedereen een mep kreeg die niet luisterde en dat nu niet meer gebeurt (even heel zwart-wit gezegd)? Ik snap zelf gewoon niet zo goed waarom er per se een label moet op een opvoedstijl, alsof je dan bij een clubje hoort? Het voelt voor mij namelijk nogal als een hype, waarbij alle hippe moeders zeggen dat ze aan gentle parenting doen. Waarmee ik niets wil afdoen aan wat gentle parenting an sich inhoudt, alleen snap ik het nut/de noodzaak van het labellen niet zo

Hier gebeurt het vrij weinig dat het daarna ook niet oke is. Alleen bij het uit bad gaan is ze altijd verdrietig, ook als we bovenstaand doen. En dan mag ze ook verdrietig zijn, maar is het tijd om uit bad te gaan. Meestal gaat het uit bad gaan als volgt: Van te voren aangeven: We gaan nog x doen en dan gaan we uit bad (bijvoorbeeld een liedje zingen), zo komt het niet ineens uit de lucht vallen en zijn we voorspelbaar. Vervolgens gaan we uit bad (zeggen wat je doet en doen wat je zegt vind ik erg belangrijk). Dan is ze eigenlijk altijd verdrietig. Iets als bovenstaand zeggen we dan 1x. Dan gaan we rustig door met afdrogen en af en toe zeggen we nog "je vond het heel leuk in bad hè?" En gaan we ondertussen door met afdrogen. Zo wordt ze gehoord, haar gevoel erkent en doen we ondertussen wel wat er moet gebeuren. Net als met tandenpoetsen. We zeggen 1x "We weten dat je het niet leuk vindt, maar het moet nu eenmaal wel gebeuren omdat je anders pijn kunt krijgen aan je tanden.". Vervolgens gaan we rustig door met tandenpoetsen (oke soms met strubbelingen, het blijft een kind dat geen tanden wil poetsen). Maar ondertussen proberen we wel dingen om het leuk te houden (ook voor onszelf leuker) als een liedje zingen, gekke bekken trekken etc. Voor mij zit het verschil er vooral in dat er ruimte is voor het gevoel en ik niet boos wordt als ze verdrietig blijft. Ze mag verdrietig zijn, en ik ben er voor haar, alleen pakken we wel door. Is zo wel lastig uitleggen per tekst hoor xD ook bij het omschrijven van situaties, je pakt natuurlijk altijd de situaties waarvan je een helder beeld kan schetsen, want is met tekst al lastig genoeg. Maar hopelijk is de strekking een beetje duidelijk: sommige dingen moeten, en dan pakken we ook door, maar wel met begrip voor de belevingswereld van het kind.

Zwaar overdreven om mijn gevoel van angst voor de lange termijn gevolgen van het ronduit trainen van je kind zwaar overdreven te noemen. (Trainen is niet wat Ditto doet hoor zoals ze het later uitlegde, maar is wel hoe je deze opvoedstijl kan gebruiken) Ik zie toch in mijn werk als psycholoog dat dit een uitwerking van deze manier van opvoeden kan- kan- zijn? En even een sneer maar die kun je terug verwachten met hoe je op mij reageert; Ik hoop toch echt dat je niet zo reageert op het gevoel van jouw kinderen. Met je "zwaar overdreven".

Dat laatste ligt wel aan de leeftijd. Ik heb echt een overstuur zoontje gehad die ijskoude handjes had. Maar echt NO WAY dat ik een handschoen bij hem aan mocht trekken. uiteindleijk maar naar binnen gegaan.

Ja en dit idd!

Prima dat je psycholoog bent maar om dit soort gedrag in volwassenen puur op 1 ding terug te brengen (in dit geval tot 3 tellen)

Tja geen idee 😄 ik heb de naamgeving niet bedacht en gebruik m ook eigenlijk nooit om mezelf te labelen. Er zit natuurlijk wel een filosofie omheen. Dat het gedrag van kinderen te maken heeft met hun emoties, en dat je dat gedrag het beste kunt aanpakken door op emotioneel niveau te zorgen dat ze zich prettig voelen. Als je kind niet begrijpt waarom iets niet mag, zal je kind waarschijnlijk boos of gefrustreerd zijn. Gentle parenting heeft als idee dat je dat beter kunt oplossen door uit te leggen waarom het niet mag dan door boos te worden over het feit dat je kind boosheid/frustratie toont of je kind daarop te straffen. Je houdt daarmee vast aan de grens (iets mocht niet en mag nog steeds niet ook als ze daar boos over worden) maar je probeert het kind te helpen dat te begrijpen waardoor het gedrag vermindert... Of niet (want ze luisteren idd niet altijd), en dan volgt een consequentie die voor het kind ook weer goed te koppelen is aan het ongewenste gedrag ipv een willekeurige straf.

Dan zitten wij best wel op 1 lijn haha. Grappig want ik vind mezelf absoluut geen gentle parent type. En ik gok dat jij vaker ervoor kiest om de ruimte voor het gevoel te geven dan ik. Ook bij het kdv heb ik hier bijvoorbeeld na een lange dag werken geen zin in. Dan is het hup mee.

Dank voor je voorbeelden. Ik begrijp wat je bedoelt en probeer deze manier zelf ook toe te passen. Echter bij een dreumes van 1,5 met een sterke eigen mening, gaat het niet zo makkelijk als hoe jij het omschrijft 🤭 Hoeft ook niet, maar het is denk ik soms wel goed om realistische verhalen te blijven horen. Namelijk dat ik mijn kind ook wel eens krijsend onder mijn arm meeneem uit de speeltuin als ie echt niet luistert (en ja dan erken ik wel zijn gevoel dat het echt niet leuk is dat ie moet gaan omdat ie lekker aan het spelen was. Heeft ie dan alleen totaal geen boodschap aan)

Dat is een heel andere vraag dan waar het tot nu toe over ging. Ik denk oprecht wel dat de gedachten achter gentle parenting heel anders zijn dan andere opvoedstijlen. Kinderen moesten luisteren en dat was dat. Gentle parenting heeft expliciet aandacht voor de emoties van een kind. Daarin is het wel heel anders. Maar zie ik mezelf als lid van een clubje mensen die aan gentle parenting doet? Nee. Ik neem wat ideeën ervan mee in hoe ik met m'n kind omga.

Maakt het uit dat het een andere vraag is? Ik vroeg me gewoon iets af en vraag dat aan degene met wie ik ‘in gesprek’ ben. Is dat niet het hele doel van dit topic of mogen we niet afwijken van het oorspronkelijke onderwerp? Vaak in een discussie kom je toch juist ook weer andere punten tegen? Ik zie het probleem niet zo, zolang er op een respectvolle manier gereageerd wordt

Sorry miscommunicatie blijkbaar, zo bedoelde ik mijn vraag niet namelijk. Ik interpreteerde jouw vraag over het label als een vraag over de legitimiteit van gentle parenting an sich, en probeerde daarom aan te geven dat ik denk dat dat twee verschillende dingen zijn. That's all. Prima natuurlijk om aanvullende vragen te bespreken in een topic.

🙌🏼

Ik vind dit best een aanvallende reactie, zeker voor een psycholoog. Als psycholoog weet je hoop ik toch ook dat het misbruik door autoriteiten niet te verhalen is op een ouder die tot 3 telt en voorwaarden aan eten stelt, maar dat daar veel meer aan ten grondslag ligt? Omgekeerd denk ik soms wel dat kinderen/studenten best wel wat meer "respect" mogen hebben voor volwassenen. Mijn ervaring met steeds meer studenten tegenwoordig is dat ze je zien als gelijken of minder. Meesy voorkomende voorbeeld: Te laat komen of überhaupt niet op komen dagen, en als je daar wat van zegt krijg je een "ja maar" ipv sorry. Gelukkig geldt dit niet voor iedereen maar zie het wel steeds vaker.

Voor mij is dit de standaard opvoeding die ik ook van mijn ouders heb meegekregen zonder daar een label/hype aan te plakken. 😅 Alleen denk ik ook dat het niet in alle situaties handig/nodig is om continue de emotie van een kind te benoemen en te snappen. Daar ben je toch (zeker met een peuter) eindeloos veel meer tijd mee kwijt?

Maar gaat het om de tijd die je er nu aan kwijt bent? Ik zie het juist als dat er nu een ontzettend belangrijke basis gelegd wordt voor de emotieregulatie van een kind. Juist de tijd die ik nu investeer in het begrijpen van haar emotie en haar helpen met die grote gevoelens om te gaan, heeft ze later baat bij. Misschien als illustratie (oa omdat er vaak gezegd wordt "ik ben vroeger ook zo opgevoed"): ik kon vroeger ontzettend over de kook raken, ook in die leeftijd. Niet omdat ik iets niet mocht, maar omdat alles me te veel was, te veel prikkels, oververmoeid etc. Iets niet mogen is dan de druppel. Dit is vaak opgelost met een glas water in mijn gezicht, en ook een keer met kleren aan onder de douche, om af te koelen. Werkte het? Ja, ik kwam uit de driftbui. Maar dat ik het nu nog voor me zie en bijvoorbeeld weet welke kleren ik onder de douche aan had, wil wel zeggen dat het serieuze indruk heeft gemaakt. Daarbij voelde ik me zoooo wanhopig, ik kan het me nog boven halen. Nu nog steeds vind ik het moeilijk als ik overloop of overprikkeld ben, ik heb niet geleerd hoe ik daar mee om moet gaan. Dus klap ik dicht, tot ik instort of ontplof. Dat is ongetwijfeld ook een stuk persoonlijkheid en niet alleen opvoeding. Maar ik denk wel dat het me nu heel veel had gescheeld als ik daar in die tijd al goed mee leren gaan. Een kind (zeker peuter) kan zichzelf nog niet reguleren. Wij moeten hen daarbij helpen, stap voor stap. Het is iets dat ze moeten leren en ontwikkelen. Net als zindelijk worden (geen luier verschonen kost mij ook minder tijd, maar is toch nodig), aankleden, leren fietsen etc. Daarom denk ik dat nu goed de emoties benoemen, helpen reguleren etc zo ontzettend belangrijk is. Tja het kost meer tijd, en komt soms ontzettend onhandig uit, maar dat is inherent aan ouder zijn. ☺️

Allereerst zó fijn om de verhalen en voorbeelden te lezen van iedereen die heel bewust kiest voor gentle parenting 😌 en persoonlijk vind ik het ook gewoon heel mooi om te zien dat de manier waarop je zelf bent opgevoed onder de loep wordt genomen en er echt wordt gekeken naar wat een kind nodig heeft qua ontwikkeling, juíst omdat aangeleerde patronen automatisch doorgezet worden/overgedragen worden aan de volgende generatie. Ik denk dat er door gebrek aan daadwerkelijke kennis over wat gentle parenting nou eigenlijk inhoudt een totaal vervormd beeld is ontstaan. Het is heel normaal en gezond dat kinderen ‘niet luisteren’ als in, ze zoeken de grenzen op, ze hebben nog geen impuls controle, kunnen hun emoties nog niet reguleren en laten we wel wezen, ze zijn ook gewoon hun eigen persoon die vaak gewoon niet hetzelfde voor ogen heeft/voelt als de ouder. Als ouder is het niet je taak om een gehoorzaam kind te creëren die doet wat het gezegd wordt omdat het de regels van een autoriteit (in dit geval ouder) heeft leren te volgen. Het is de taak van een ouder om het kind te begeleiden in het leren reguleren van emoties en impulsen en tegelijkertijd zoveel mogelijk vrijheid en veiligheid te geven zodat ze zichzelf kunnen ontwikkelen als individu. Dit doe je door duidelijk grenzen aan te geven waar belangrijk maar tegelijkertijd de gevoelens te erkennen en valideren, die twee kunnen heel goed samen gaan. Om een simpel praktisch voorbeeld te geven: Als je met je kind in de speeltuin bent en het is tijd om naar huis te gaan maar je kind wil niet, dan is dat ten eerste heel begrijpelijk, maar ten tweede toch echt tijd om te vertrekken. ‘Ik zie dat je heel fijn aan het spelen bent en graag nog verder in de zandbak met het zand wil spelen, maar het is nu tijd om naar huis te gaan’ Als mijn dochtertje dan zou gaan huilen of boos zou worden dan zou ik zeggen ‘ik zie dat je verdrietig/boos bent en hier wil blijven, dat snap ik, we gaan nu de zandspullen bij elkaar zoeken en op de fiets naar huis, jij mag kiezen of je zelf naar de fiets wil lopen of dat ik je optil’ Afhankelijk van veel factoren die dag zal ze een van de twee kiezen, kiest ze niet dan til ik haar op en mogen de tranen er ook gewoon zijn. Belangrijkste is dat dit áltijd gebeurt vanuit een kalme, begripvolle maar tegelijkertijd duidelijke energie. Daarnaast denk ik dat je creatief moet blijven en op een speelse manier vaak alsnog de medewerking van je kind kan krijgen zonder hier perse je autoriteit te laten gelden. Geef je kind de keuze waar mogelijk en dat is eigenlijk in 95% van de gevallen altijd mogelijk. En met keuze geven bedoel ik dat de uitkomst hetzelfde is, maar dat het kind het gevoel heeft zelf een vorm van controle te hebben en te beslissen; de luier moet verschoond worden, ‘kies jij een boekje om te lezen op de commode?’, of het is tijd voor bad ‘wil je vanavond de visjes mee in bad of de bekertjes?’, het is tijd om naar buiten te gaan ‘jij mag kiezen, zullen we eerst je schoenen of jas aantrekken?’ Etc etc Werkt hier eigenlijk altijd, tenzij ze zich niet lekker voelt, erg moe is of gewoon haar dag niet heeft, wat ook gewoon mogelijk moet zijn 🙏🏼 Betreft eten, als je kindje iets niet wil eten, waarom zou hij/zij dit dan moeten eten? Ik snap de logica niet helemaal hier achter. Het is aan de ouders om het kind aan te bieden wát er is om te eten, aan het kind vervolgens de keuze hoeveel of wat hij/zij hiervan kiest te eten. Uiteraard is het dan belangrijk dat ze geen alternatieven krijgen. Als je hier gaat werken met beloningen (‘als je dit eet dan mag je daarna…’ of straf ‘je mag pas van tafel als je dit op hebt..’) dan is het toch niet meer dan logisch dat je een ongezonde relatie mbt eten aan het creëren bent en in de meeste gevallen juist op meer weerstand zal stuiten. Uiteindelijk komt het erop neer dat ik er ben om mijn dochtertje te begeleiden en een veilige basis voor haar te zijn waar ze altijd op terug kan vallen. Zonder veroordeling, afkeuring of schaamte. Ik geloof niet in ‘negatieve’ emoties, woede, angst en verdriet zijn er voor een reden en door onze kinderen te leren dat ze er mogen zijn leren we ze ook om deze te reguleren. Ik denk dat het feit dat het gedrag van een kind ons triggert meer ligt aan de trigger die in onszelf zit (en waar wij aan moeten werken) dan het gedrag van het kind. Voor zover mijn betoog 😉

Maar nu wordt er toch vooral heel defensief gereageerd tégen het topic en mét voordelen over de gentle opvoeding, daar zijn al genoeg topics over. Zijn er ook reacties van gelijkgestemden?

Hoezo ben je er extra tijd mee kwijt? Het is toch vrij snel gezegd "Ik zie dat je verdrietig bent. Je wilt graag nog spelen." Het kan, denk ik, soms zelfs tijdsbesparend zijn. Onze zoon is natuurlijk weleens boos en verdrietig, maar de heftige 'tantrums' maken we nooit mee, en ik denk dat dat mede komt door hoe we met hem communiceren.