Gentle opvoeding bullshit?

Maar als je nu, zoals ik, heel tevreden bent over je opvoeding, waarom zou ik dat dan zo onder de loep nemen en het "anders" willen/moeten doen? Voor mijn gevoel was er ruimte voor mijn emoties en werd er al "gentle" opgevoed zonder het te labelen. Er werd alleen niet bij iedere situatie een emotie benoemt. Ik zeg niet dat ik nooit emoties benoem (sterker nog denk eerder dat ik aan de andere kant van het spectrum zit) maar ik ga niet bij iedere situatie benoemen wat een kind aan het doen is en waarom het anders moet. Het voorbeeld van de speeltuin: "ik snap dat je lekker aan het spelen bent, maar we gaan zo naar huis" kan toch ook in: "we gaan zo naar huis" zonder te benoemen wat wel en niet vervelend is? Misschien is het voor het kind geen enkel probleem naar huis te gaan.

🙋‍♀️

Maar het benoemen doe je dus alleen als ze er zijn. Natuurlijk komt er eerst een 'we gaan zo naar huis'. Het is meer hoe je om gaat met de emoties als ze er zijn, we verzinnen ze er natuurlijk niet zelf bij. 😉 Ik snap dat het lijkt alsof je overal ellenlange uitleg bij moet geven, maar zo bedoel ik het niet iig.

Als ik de hele dag de emoties, die om de 5-10 min kunnen omslaan, van mijn bijna peuter ga benoemen dan kom ik voor mijn gevoel echt aan niks anders toe.

Er staat letterlijk: "Zijn de opvoed richtlijnen te gentle, goed of nog steeds hard in jullie ogen?" Dat is gewoon een vraag naar alle kanten en visies 😅

helemaal pro gentle parenting👌 Bewuste keuze omdat ik zie wat de 'oude' opvoedingstijl allemaal bij mij heeft te weeg gebracht. Zo belangrijk om je kindje zijn gevoelens te valideren en zich gehoord te voelen. Een kindje is nog zo mooi en puur en dat word ook best zo gehouden. Wij als ouders zijn er om hun te begeleiden en te ondersteunen. En wat kunnen wij pas veel van hen leren, kinder zijn je grootste spiegels🙂 Maar dat wil niet zeggen dat wij onszelf ook eens kunnen verliezen, niets loopt perfect! En ieder kindje is uniek en heeft zijn specifieke noden. Maar voor mij kan het niet zacht genoeg zijn 😉

Hieronder zie ik een ander voorbeeld van een kindje dat in de zandbak aan het spelen is. Dat haalde ik aan 😉 Misschien word ik gewoon kriegel van het stramien en de regels die worden opgelegd en de manieren waarop het "heurt" van tegenwoordig. Zeker als het gaat om eten. Hieronder wordt aangegeven dat de slechte relatie met eten komt doordat we als ouders voorwaarden aan eten stellen. Ik ken echt heel weinig mensen met een slechte relatie met eten en vroeger werden er echt wel voorwaarden gesteld. De enige kinderen en volwassenen die ik ken die niks lusten, hoeven of hoefden vroeger niks te proeven. Dus qua eten sta ik er echt anders in. Als mijn dochter voor de derde keer om meer pasta vraagt maar alle groenten laat liggen is het wat mij betreft klaar.

Eens, het is voor mijn zoon vaak ook beter om hem gewoon uit de situatie te halen. Als hij met zijn trein aan het spelen is en niet weg wil en daarom begint te brullen kan ik hem echt beter gewoon mee naar buiten nemen. Als hij buiten is dan is hij het alweer vergeten en een al vrolijkheid. Als ik binnen net zo lang blijf vragen dat hij mee wilt komen dan raakt hij zo overstuur dat hij eenmaal buiten ook nog steed over zijn toeren is. Natuurlijk mogen zijn emoties er zijn en bespreken we die ook, maar ik zie tegenwoordig ook vaak dat ouders hun kinderen behandelen alsof het rationele volwassenen zijn die logisch kunnen beredeneren. Zo heb ik een kennis die echt wel opvoed maar ook alles tot in den treuren met haar kinderen overlegt. Dochter wou niet dat de kerstboom wegging dus die heeft er ruim tot maart gestaan totdat de dochter vond dat hij weg mocht. Nou mij niet bellen hoor.

Ah grappig, ik zit er juist qua eten precies andersom in. De meest verschrikkelijke happen die ik me kan herinneren waren de gedwongen happen, tot kokhalzen aan toe de boerenkool eten. 😅 Dat heeft voor mij wel echt gezorgd voor afkeer tegen dat eten. Ik denk dat de ongezonde relatie ook vooral gericht is op het verplicht bord leeg eten bijvoorbeeld. Ik denk dat heel veel mensen gedachteloos hun bord leeg eten. Meer het verschil tussen: heb ik genoeg gehad of past er nog meer bij (vaak kun je best nog een 2e bord op, maar is het nodig?). Wat er op tafel staat mag ze eten, maar ik ga niks vervangends maken. Maar ik moet zeggen dat bovenstaand bij ons heel goed werkt, en waarschijnlijk hebben we ook geluk met een kind dat zelf veel proeft. Dus hoe het was geweest als we een hele moeilijke eter hadden gehad, geen idee. Overigens hebben wij ook wel voorwaarden hoor, ze mag echt niet alleen maar kroepoek eten als we nasi eten bijvoorbeeld. Dan ligt er een handje op haar bord en daarna gaat de zak weg. Ik vind het eigenlijk nog wel meevallen met de tegels. 😅 Er wordt alleen heel veel onderzoek gedaan, waardoor er steeds meer informatie is. Door social media krijg je steeds meer daarvan mee, waar je vroeger alleen de info van het CB had en je eigen opvoeding. Ik vind die informatie zelf juist heel fijn, want bij mij past het veel meer dan de (ouderwetse) adviezen die je van het CB, de buurvrouw, etc. krijgt. Ik vind het eigenlijk heel fijn dat er een soort wetenschappelijke onderbouwing is voor mijn gevoel.

Ik heb niet alles meegelezen. Maar wij doen zeker wel wat dingen die tegen de huidige adviezen in gaan. Uitgangspunt is eerst het kind volgen / begrip tonen / vriendelijkheid en uitleggen. Maar levert dat niets op, dan ga ik niet kalm naast mijn peuter wachten tot de driftbui voorbij is hoor. En daar sta ik volledig achter. Bijvoorbeeld: - Tandenpoetsen moet gewoon. Vanaf 4 maanden was het eerste tandje. Eerst grappen en grollen en tandenpoetsliedjes. Maar uiteindelijk meestal krijsend l in de houdgreep. Na een paar maanden deed ze wel gezellig met het liedje mee gelukkig. - Slaapmethode toegepast. We hebben tot 14 maanden aangeklooid met ernaast liggen en vloerbed en wiegen. Doodvermoeiend voor ons en ze ging steeds slechter slapen. Uiteindelijk de Estivill methode gedaan en sindsdien slaapt ze zelfstandig en stabiel. Hadden we VEEL EERDER moeten doen maar ik was bang gemaakt door de “liefdevaneenmoeder” blogs. - Dochter heeft driekwart jaar geen groenten gegeten. Voedingscentrum en cb zeggen “hoort erbij / fase / houd eten gezellig / jij bepaalt wat ze eet en zij bepaalt hoeveel ze eet”. Ik was het wel zat. Ze gaat nu naar de gang als ze niet van alles 1 hapje proeft. Dat hebben we maar 2 keer hoeven doen en nu eet ze van alles tenminste een beetje. - Krijste ook de boel bij elkaar als ze niet bij mij op schoot mocht tijdens het eten. Wekenlang kalm daarop gereageerd, met uitleg en begrip “ik ben nu aan het eten, als ik klaar ben mag je op schoot, je wilt nu al graag maar dat kan strakjes wel”. Maandenlang mijn eten naar binnen geschrokt in het gekrijs zodat ik consequent kon blijven. Nu gaat ze ook op de gang als ze hierom krijst. En dan ook is het drie keer gebeurd en daarna is het gedaan met dit gedrag. Op de gang is doorgaans trouwens 10 seconden. Dan bedenkt ze zich. We zeggen ook regelmatig dat ze dingen normaal moet zeggen of vragen (niet krijsend of zeurend) en dat pakt ze ook goed op als we het heel consequent doen. Dus ja. Dat is niet allemaal gentle. Maar ik zie het opvoeden als een soort escalatieladder. Als afleiden, vriendelijk en rustig niet helpt gaan we een stapje verder richting straffen. En als iets vaker escaleert dan is ze er kennelijk nog niet aan toe en voorkom ik die situaties in de toekomst. Maar goed, ik zit dan ook graag in het loedermoedertopic 😂

Ik heb geen herinnering aan kokhalzen met eten behalve dat mijn zusje veel kokhalsde en veel niet lekker vond. Die eet alles nu (behalve stampotten). Ik was een makkelijke eter. Heb alleen rode kool nooit lekker gevonden en moest altijd 1 hap proeven 🤢. Maar zou dit nu tot op zekere hoogte ook bij mijn kinderen doen. Tot het moment dat je je realiseert dat het een van de weinige dingen is die ze niet lekker vinden en het vaak genoeg is geprobeerd. Overigens hier ook geen echt moeilijke eter so far maar wel sterke voorkeuren. En op een gegeven moment (idd na het handje kroepoek) komt er niet meer op tafel.

Ik ben nu bezig met het toepassen van how to talk to kids. En daarnaast heb ik de gidsen aan geschaft van kleine grote mensen. Ook op instagram volg ik dr becky en heb daardoor best wat handvaten al gekregen. Ik zie elke opvoedstijl als een handvat. Ik probeer het beste van ze eruit te halen wat ook bij mij past en toepasbaar is op mijn kinderen. Naar mijn idee is dat ook juist de bedoeling dan maar 1 soort stijl te volgen. En als je dan de ontwikkeling erbij pakt, wat ze doormaken op een bepaalde leeftijd, dan maakt het ook dat je meer begrip hebt voor hun gedrag. Wat je eigen lontje ook weer langer maakt en zorgt voor minder machteloosheid bij jezelf. Ik ben vrij streng en mijn partner is wat losser. Ze mogen meer bij hem dan bij mij. Wij merken nu ook dat ze toch meer naar mij trekken als ze ergens mee zitten omdat ik duidelijker ben. Ik tel bijvoorbeeld ook tot 10 en bij 10 moet ze stoppen. Heb maar zelden daardoor woede uitbarstingen.

Discussies over opvoedstijl vind ik lastig. Enerzijds zie ik opvoeding als een proces waarin zowel ouders als kinderen gelijktijdig en voortdurend invloed op elkaar uitoefenen. En daarnaast betwijfel ik echt de mate waarin opvoeding je uiteindelijk vormt (en dat er dus geen goed/fout of beter/slechter hierin is).

Extreme opvoedstijlen vormen denk ik wel een persoon (denk aan verwaarlozing of zeer beschermend) maar er zitten zoveel gradaties en dimensies tussenin. Er is een soort van idee ontstaan dat de eerste 1000 dagen het belangrijkst zijn en je voor de rest van je leven vormen (onomkeerbaar). Dat is onjuist.

Ik snap je helemaal. Ik merk aan die gentle parenting bij anderen dat hun kinderen gewoon schijt hebben en doorgaan met hun gedrag. Soms denk ik dan: kom op, je mag best wel even goed boos worden een keer. Dan schrikt hij een beetje en maakt het wat meer indruk ipv op een lieve toon zeggen: nee niet doen, dat is niet lief. Ik reageer overigens zelden echt boos op mn dochter. Ze luistert erg goed dus ik hoeft bijna nooit op dat punt te komen. Maar áls ze niet luistert dan verhef ik mijn stem wel en dan weet ze dondersgoed dat ze te ver gaat. Ik zou wel wat strenger zijn als ze een pittiger karakter zou hebben. Maarja, makkelijk praten met zo’n makkelijk braaf meisje.

Leuk dat er zoveel reacties zijn. Mijn mening hoeft niet die van een ander te zijn en mijn kind kan heel anders reageren op een opvoedstijl dan een ander zijn kind. Denk dat we allemaal wel iets gentles en iets hards in ons hebben. Het is goed van elkaar te leren. Ben benieuwd naar hoe jullie het volgende zouden oplossen. Broertje 2/3 jaar oud beukt zijn zusje van 1 om. Nu snap ik dat het soms emoties zijn. Ze mag er niet aan komen of hij is moe of hij wil aandacht. Met de gentle methode geprobeerd aan te pakken. Apart nemen, uitleggen. Daar reageerde hij juist averecht op, hij wilde aandacht. Wat bij hem beter lijkt te werken is mee nemen naar de gang en kort vertellen dat het pijn doet en hem even daar laten. Ik zie niet hoe je zo iets gentle kan aanpakken. Een gelijkwaardige straf (zoals zelf je sapje opruimen) zie ik in deze situatie niet. Uitleggen word niets mee gedaan.... dan is de consequentie toch gewoon even straf? Altijd voorkomen dat hij moe is of zijn zusje geen aandacht krijgt gaat niet.

Gewoon een oprecht vraag. Hoe zit het dan met andere kinderen en gentle parenting? Ik was laatst bij 2 vriendinnen die al kindjes hebben (zelf nog zwanger). 4 en 5 jaar. Een kindje wilde drinken uit beker maar was ook afgeleid, want spelen met andere kindje. Moeder liet het, consequentie was dus drinken op de grond en hij moest het zelf opruimen. Maar daardoor hebben ze amper samen gespeeld. Andere moeder zat er iets geïrriteerd bij. Het lijkt me best lastig als je met meer kinderen bent. Of zou dit dan geen gentle parenting zijn?

Vervelend dat die andere moeder geïrriteerd was, maar daarvoor zou ik mij niet gaan aanpassen. Prima opgelost, kindje proberen te drinken en als het niet lukt dan even opruimen. Zo leren kinderen wel drinken, door gewoon het te doen en zien wat er gebeurt

Maar het andere kindje had wel 15x ofzo gevraagd om te spelen. Dus ik snapte het ook wel,de irritatie. Ze hadden ook samen kunnen spelen, vond het wat sneu voor de andere...

Maar dit hele riedeltje van drinken, knoeien en schoonmaken zal niet langer dan 10 minuten geduurd hebben toch? Dan zou ik eerder even het kindje aangeven dat het andere kindje bezig is met drinken en hij intussen wat anders kan gaan doen. Teleurstelling hoort er soms ook bij