Gentle opvoeding bullshit?

En hoe leer je dan kinderen om rekening met elkaar te houden? Want dat zag ik daar dus niet zo in terug. Het was eenzijdig van het ene kindje moest rekening met de andere houden. Nou duurde het opruimen een stuk langer, maar lag misschien ook meer aan moeders. Had zeker sneller gekund. Nog steeds no judgement. Ben gewoon nieuwsgierig hoe het zit, zeker met andere kinderen en vriendjes.

Het ene kindje moet inderdaad rekening houden met het andere kindje. Je zegt niet tegen een kind : oh nee je hoeft het niet op te ruimen want je vriendje wil met je spelen. Nee dan moet je even consequent zijn, ik help wel altijd met opruimen hoor. Het ongeduldige kindje leert nu toch ook dat het drinkende kindje eerst even moet opruimen en daarna weer lekker kan gaan spelen. Ik zie ook niet in hoe je dit ‘niet gentle’ zou kunnen aanpakken maar wellicht zit ik niet vaak in die situatie nog

Mee eens. Maar ik snap inderdaad ook niet waarom het zo lang geduurd heeft. Ik vraag me wel af of de ouder van het drinkende kindje mogelijk iets anders kon doen waardoor er én gedronken (en opgeruimd) én gespeeld kon worden. Ervan uitgaand dat je elkaar langer dan 15 minuten ziet moet dat toch mogelijk zijn ...

Kan iemand hier nog iets mee?

Sorry bedoelde bij deze kan iemand hier iets mee?

Oeh die laatste uitspraak heb ik wel moeite mee merk ik. Ik denk namelijk zelf dat je als ouder echt een grote basis legt voor je kind. Natuurlijk is een deel ook persoonlijkheid, maar opvoeding zal daar ook echt wel een grote rol in spelen.

Ja, hier wordt dagelijks gemorst en met 2 minuten is alles weer droog dus geen idee wat er verder gebeurd is

Interessante casus. Ik heb nu nog maar één kind, dus heb geen ervaring met deze situatie. Maar wat ik denk ik zou doen is om na het uitleggen of er even bij gaan zitten zodat er wat rust in de situatie komt, of je beide kinderen betrekken in iets dat je aan het doen bent en dus even uit de situatie halen. Bijvoorbeeld helpen met stofzuigen of koken of whatever. En vertellen welk alternatief gedrag je kind kan laten zien: "In dit huis slaan we niet. Je mag dus niet je zusje slaan. Je mag je zusje wel kusjes geven of een knuffel geven." of "Als je even aandacht van mama wil, dan mag je naar mama toekomen."

Interessante discussie hier 😁 Ik hang denk ergens tussen in, moet ik wel zeggen dat ons zoontje een onderzoek voor autisme krijgt dus waarschijnlijk wat anders in elkaar steekt. Hij heeft echt een extreme noodzaak aan duidelijkheid, kan niet altijd keuzes maken. Om voorbeeld te noemen: vanaf 6 maanden tot bijna 2,5 was elke aankleed en verschoon sessie een enorme strijd. Kan benoemen wat ik wil maar dat hielp niet. Keuze geven evenmin want hij kiest niet opdat moment. Extreme driftbuien hebben we gehad (lees rustig 5x per dag een half uur tot uur krijsen) emoties benoemen had totaal geen effect in zon bui "hoort" hij ons niet. daar hebben uiteindelijk 2 dingen bij geholpen: hem weg zetten en dan mag hij zelf terug komen als hij rustig is, misschien handig om er bij te vermelden dat hij ons fysiek pijn deed en niet te stoppen was. 2. Prikkelarmer leven dat helpt eigenlijk het meeste. Als hij iets doet wat niet mag: benoem ik het als hij niet luister tel ik tot 3, stopt hij dan nog niet even op de trap. Zo wordt hij uit de situatie gehaald, hij mag altijd zelf kiezen wanneer hij terug komt. Doen we dit niet blijft hij er enorm in hangen en herhalen van het gene wat niet mag(en wij maar geïrriteerder worden natuurlijk ) We houden wel rekening met drukke dagen of veranderingen, dus extra rustig aan er na. En omdat we dit nu weten hebben we ook neer geduld.

Ik denk voor vele een herkenbare situatie. Persoonlijk zou ik, als ik mijn dochter toch liet spelen ipv eerst drinken , de zooi zelf opgeruimd. Want ik laat het gaan en ben niet consequent genoeg dan. Dus de beker valt om en vervolgens word het kindje de 'dupe' om het op te moeten ruimen. Dus ik ben heel gentle door de ' schuld ' bij mezelf te zoeken dan.

Goede... helaas hielp dat niet, bijna 6 mnd geprobeerd...

Nou we merken dat dit dus ook vaak het best helpt. Even op de gang, korte uitleg en even daar blijven tot het rustig is. Misschien niet gentle maar ik zie ook niet hoe dat anders moet

Ik heb een dochter van 5 en zoon van 3, dus herkenbare situatie. Wat wij doen is kort benoemen wat hij mag doen als hij boos is: Stampen op de grond, zeggen “ik ben boos” en naar ons toekomen. Dit werkt echt niet in een keer, maar inmiddels slaat de jongste zijn zusje nooit meer, stampt hij op de grond en zegt heel duidelijk dat hij boos is. Het is soms een proces van de lange adem, maar kan dus zeker succesvol zijn. Onze kinderen zijn beiden temperamentvol (lijken op hun moeder 😜), dus ook echt niet de makkelijkste kinderen. Maar des te belangrijker vond ik het om aan te geven hoe ze hun boosheid goed kunnen uiten. Ik ben trouwens niet perfect en zeg ook wel eens: “En nou is het afgelopen! Zijn jullie gek geworden!?” 😂 Het gaat erom dat ik ze genoeg mogelijkheid geef om te leren hoe ze zich op een juiste manier kunnen uiten.

Goede tip! O gelukkig nog een imperfecte moeder hihi. Gelukkig zijn we samen

Ik vind gentle parenting zoals lmgbaby schetst - als het werkt - echt een prachtige manier. Ik probeer het zelf ook wel toe te passen maar merk dat mijn zoontje hier ook vaak gewoon niets mee doet. Opties geven, voorbereiden, hij denkt ook heel vaak (en zegt ook) nee, doe ik niet of wil ik niet. Dan switch ik naar een manier die toch autoritair is. Het houdt een keer op. Ik probeer dus vooral een mix te maken. Dus eerst met keuzes of humor beweging in mijn richting proberen te krijgen. En anders met autoriteit maar ook met ruimte voor emotie en begeleiding. Moet het met autoriteit dan doe ik ook wat ik zeg. In t ergste geval heb ik gedreigd dat we iets in de kliko zouden mikken als hij niet zou stoppen. Prima wetende dat hij dat zou zien als uitnodiging om de grens te verkennen. En dan heeft ie pech want het gaat gewoon gebeuren dan. Al met al doen we dus maar wat en leren we elke dag een beetje wat wel en niet werkt

Hier is het wel even alleen op de gang😜 dat heeft hij dan gewoon even nodig. Ik zeg altijd: als je rustig bent mag je weer komen (roep ik paar keer tussendoor) en als hij dan komt vraag ik: ben je rustig? Soms zegtie nee en gaat hij nog ff terug zitten😆 maar meestal is het ja en kunnen we er dan over praten en knuffelen. Maar hij zit daar niet lang, vaak maar 1 a 2 minuten. Dit is gewoon zijn manier om eruit te komen endat we niet allebei over de kook raken.

Ja hier ook. Even kort op de gang uitleg dat hij er staat om dat hij pijn doet en dat we dat niet leuk vinden. Daarna even alleen. Ja 2 min is al een eeuwigheid voor ze haha.

Dat kan, er is sowieso geen consensus over.

Hier ben ik het wel mee eens. Wij doen veel gewoon op gevoel/instinct of we maken er samen als ouders een afspraak over en hanteren dat dan ook. Mijn doel is om duidelijk en rechtvaardig te zijn, dat past ook goed bij mijn persoonlijkheid. Ik wil dicht bij mezelf blijven als ouders. Het lijkt me heel vermoeid om allerlei methodes en theorieën te kennen en toe te passen.

Als Pedagoog en toekomstige moeder kan ik je maar één ding meegeven. Er zijn zoveel verschillende visies en methodes, maar uiteindelijk is het belangrijkste om te weten in welke fase je kind zit en welke factoren er op het moment meespelen als hij zich even niet “gedraagt zoals het hoort” kinderen voelen, zien, denken, horen namelijk heel veel. En hebben vaak op jonge leeftijd nog niet het vermogen om hier goed mee om te gaan. Sterker nog heel veel volwassenen lukt dit ook niet altijd 😅 Zou vooral gewoon kijken naar het karakter van je kindje en hoe jij het graag wil opvoeden. Wat voor het ene kind werkt, werkt voor de ander totaal niet. Zelf begeleid ik kinderen/jeugd met autisme. En heb ik vaak gesprekken met ouders over opvoeding. En dan merk je eigenlijk dat ouders vaak wel weten wat voor hun kindje werkt, maar gewoon even sparren fijn vinden. Zou gewoon lekker bij je gevoel blijven. 😌 jij kent je kindje immers het beste.