Gentle opvoeding bullshit?

Maar is het dan geen super harde uitspraak om zo (niet onderbouwd in die reactie) te doen? Als in, je schrijft dat er dus geen goed/fout is en dat je opvoeding je uiteindelijk niet zou vormen. Maar bedoel je dan dat je gelooft dat je als ouder geen enkele invloed hebt op hoe je kind zich vormt? Dat wat jij doet geen enkele impact heeft? En bedoel je dan alleen geen verschil in nuances van opvoedstijlen. Waarom ik het vraag: ik wil graag goed begrijpen wat je daarmee precies bedoelt. Want op mij komt het nu over alsof het, volgens wat je nu schrijft, geen impact heeft als je je kind iedere nacht van 7 tot 7 in de kelder stopt zodat je het niet hoort huilen, schreeuwt tegen je kind, je kind slaat, je kind negeert, etc. En ik kan dat gewoon niet geloven, niet dat het zo is, en niet dat jij dat zo bedoelt. Vandaar dat ik heel erg op zoek ben naar de nuance die nu niet uit je bericht naar voren komt. Daarnaast vraag ik me nog af, stel dat er geen consensus is vanuit onderzoek, is het dan niet het meest veilig om ervoor te kiezen te geloven dat je opvoeding wél uitmaakt in hoe je kind zich vormt?

Ik vind mezelf een gentle parent die heel erg naar de behoefte van haar kinderen kijkt. Maar ik zet mijn zoontje van 3,5 ook wel eens op de gang als hij het bont heeft gemaakt en ik geef duidelijke grenzen. Dat kan ook gewoon passen bij gentle parenting!

Zijn er meer mensen die de partner niet echt meekrijgen im gentle parenting? Een hele lieve papa en sommige dingen doet hij automatisch, maar wel met dominantere stijl: je moet niet huilen, op de trap zitten etc. Heb hem wel wat dingen van how to talk to kids laten lezen etc, maar hij is er in lijnen ook niet mee eens (wil geen soft kind die niet met autoriteit om kan gaan etc.).

Wat je schrijft, herken ik heel erg bij mijn zoon. Bij mijn twee andere kindjes kan ik gentle parenting toepassen, bij hem niet. Gevoelens benoemen of vragen wat hij voelt, daar flipt hij nog meer op, als je zelf niet weet wat je voelt/wilt, maken die vragen het nog moeilijker. Op vragen een duidelijke ja/nee, zeer strikte dagstructuur enzovoort. Hij moet ook vaak afgezonderd worden om af te koelen, maar dit zien we niet als straf, soms kan hij geen andere mensen in zijn buurt verdragen. Gentle parenting werkt echt niet voor elk kind, ik vind het spijtig als mensen denken dat er maar één juiste methode is. Dus ts mijn advies is dat je moet gebruiken wat werkt, en niemand kan oordelen over jouw opvoeding want niemand weet hoe het is om jouw kind(eren) op te voeden

Waarom vind je het een superharde uitspraak? Ik bedoel inderdaad dat ik betwijfel dat opvoedstijl een dergelijk grote impact heeft op hoe een kind zich vormt. En natuurlijk bedoel ik niet de extremen die jij nu opnoemt, maar dat leek me evident (blijkbaar niet 🤪). Ik heb het over de nuances in opvoedstijlen waar het in dit topic over gaat. Wat ik bedoel: zolang je van je kinderen houdt zoals normale ouders van hun kinderen houden, en je je best doet om zachtaardig, teder en meelevend te zijn, zul (zal) je (opvoedstijl) vrijwel irrelevant zijn.

Ik snap je! En van daaruit snap ik ook echt je vraag als TS. Ik ben 100% team pro 'gentle parenting'. Net zoals iemand hier al aangaf, heb ik zelf echt wel wat 'moeite' met het omgaan met emoties, met autoriteit, met eten ... Ondanks dat er in mijn jeugd echt niks raar gebeurd is. Gewoon de opvoeding van toen. Maar ik vind die persoonlijk dus niet ok. Er was te weinig ruimte voor gevoelens. Ik moest te vaak 'gewoon braaf zijn en luisteren'. Dat draag ik nu nog mee in mijn dagelijkse leven. Wij gingen het hier dus anders doen. À la gentle parenting. Alleen hebben we een zéér temperamentvol kind 😅 sloeg ons al heel vroeg wanneer hij zijn zin niet kreeg. Ook heel lang aangemodderd met 'ik ga even je handjes vasthouden en je helpen om niet te slaan' en tuurlijk werd ik soms ook boos. Hij bleef echter enorm hangen in zijn driftbui dan. Liet zich ook niet troosten (want ik begreep in sommige gevallen de heftige emoties echt wel!), liet mijn nabijheid niet toe, werd dan net 'agressief' en dan moet er uiteraard een duidelijke grens gesteld worden. Hoewel ik me voorgenomen had het nooit te doen, zijn we op een bepaald moment dus begonnen met in de hoek te zetten. Altijd maar heel eventjes en dan ging ik meteen terug nabij. Dan liet hij zich wél troosten en geraakte uit de boosheid. Ik voelde me er erg schuldig over, maar heb dan ook dat gesprek gevoerd met mijn eigen psycholoog (die tevens kinderpsycholoog is). En zij gaf aan dat hij echt grenzen aftast en waarschijnlijk het handjes vasthouden en rustig zeggen voor hem geen grens is die duidelijk genoeg is. Het in de hoek zetten is dat wel. Hoe wij het aanpakken vond ze zeker ook ok, want onze zoon heeft het gewoon even nodig om echt uit de situatie gehaald te worden. En nadien wel meteen te herstellen, te beschrijven wat er gebeurd is (zowel zijn als mijn emoties), te benoemen welk gedrag niet ok was en wat dan wél een alternatief was. We hebben hem een periode best vaak in de hoek moeten zetten (ook inderdaad owv het pijn doen van zijn broertje). Maar we deden dit ook echt alleen bij bepaald gedrag, namelijk: pijn doen, spuwen & dingen afpakken en ze niet terug geven als daar de kans voor gegeven werd. We zijn nu enkele maanden verder en moeten hem bijna nooit nog in de hoek zetten. Dus: gentle parenting: ja! Maar kijk ook naar je kind. En voor mij kan straffen/belonen daar ook wel een plek in hebben, hoewel dat strikt genomen niet gedaan wordt bij gentle parenting. Dus hier is het dan maar iets tussenin.

Ah zo, nee dan begrijp ik je een stuk beter! En hoewel het inderdaad klinkt als extremen, vinden toch veel mensen het nog oke om een corrigerende tik te geven bijvoorbeeld (valt voor mij ook onder slaan). Alles samen klinkt wel extreem, maar het gebeurt nog wel, zeker de wat autoritaire opvoedingen. En ook die mensen zullen ongetwijfeld van hun kinderen houden. Maar idd ik denk dat als de basis goed en liefdevol is, dat het minder uit maakt. Toch denk ik wel dat sommige kleine subtiele dingen ook nog wel impact kunnen maken, maar dat zal lastiger in te schatten zijn. Zo geloof ik er wel in, dat als je uit gaat van dezelfde liefdevolle opvoeding als basis, je als kind altijd hoort als je valt 'oh maar dat doet geen pijn, zo klaar met huilen' dit wel door kan werken. Maar dat verschil zal allicht minder groot zijn dan dat met de extremere voorbeelden die ik noemde. Maar bedankt voor je verheldering! ☺️

Maar dit past ook binnen gentle parenting. Jullie gaan heel erg uit van: wat heeft hij nodig in deze situatie? Welke gevoelens zitten achter het gedrag? En jullie zien dat hij dus die afzondering nodig heeft om zijn gevoel een plek te geven. Mooi!

Ja hier. Ik hou niet van de term gentle parenting en alle methodes en boekjes maar ik heb soms wel moeite met de stijl van mijn vriend. Hij kan echt over emoties heen walsen bij mijn dochter (20 maanden). Als ze valt (omdat ze logisch nog niet zo handig is) kan zijn eerste reactie zijn: "xxx waarom doe je dat nou? Hup opstaan!" Met wat ergenis. Ik heb hem hier ook aangesproken dat ik dit absoluut niet oke vind. Op deze leeftijd niet maar later ook niet. Geen kind valt expres. En ik wil ook dat ze blijft ontdekken en dat vallen daarbij hoort en oke is. Hij is zich er nu wel van bewust en doet heel erg zijn best zijn eerste reactie in te slikken.

Bijdemolen, lmgbaby, mamaste en nog een paar anderen, ik word echt blij van de manier waarop jullie in het ouderschap staan. Ik word er verdrietig van als ik lees dat sommigen het nog steeds oké vinden als een kind ook af en toe schrikt van stemverheffing of als je als ouders zijnde het maar voor 60% goed hoeft te doen. Als ouders wil je het toch altijd goed doen (voor zover dat kan natuurlijk). Persoonlijk denk ik dat het niet positief is wanneer je kind je gehoorzaamt omdat jij het zegt. Dat betekent dat je kind handelt uit angst, dat wil je toch niet? Ik zie opvoeden meer als samenwerken en ik probeer mijn dochter ook zoveel mogelijk in die modus te krijgen. Af en toe beweeg je mee, veel dingen zijn ook echt niet zo’n probleem, keuzes geven aan je kind en inderdaad emoties benoemen en van daaruit handelen. Wat eten betreft; ik had als kind een hekel aan spruitjes, maar moest er elke keer 3 eten. Wat is het effect daarvan? Ik walg er nu nog steeds van en ik ga het nooit meer eten. Die paar vitamines had ik best kunnen missen. Wie weet was ik het wel lekker gaan vinden als er niet zo’n druk op had gezeten. Spreekt voor zich dat ik helemaal niet geloof in je kind dwingen tot eten.

Het afzonderen van een kind en hem/haar alleen laten zijn met zijn/haar gevoelens om ‘af te koelen’ of ‘er even over na te denken’ (zogenoemde time-outs) valt niet onder gentle parenting. De focus ligt daarbij juist op het bieden van connectie en het niet afwijzen van een kind als het ongewenst gedrag laat zien. Een jong kind heeft de capaciteit niet om na te denken over waarom hij iets deed en om zijn/haar emoties te reguleren is connectie en begeleiding juist noodzakelijk. In zo’n situatie vraag je een kind ook meestal niet naar wat hij voelt maar benoem je wat je ziet en maakt hem duidelijk dat je er bent voor hem. Als hij geen fysieke nabijheid wil dan neem je afstand maar zorg je ervoor dat je beschikbaar blijft. Als hij niet gelijk kalmeert is dat ook gewoon prima, het ene kind heeft veel langer nodig dan het andere kind om te kalmeren, net als volwassenen, die ruimte moet er kunnen zijn. Dat je beide (gentle parenting en time outs) naast elkaar gebruikt kan uiteraard wel, maar time outs zijn geen onderdeel van gentle parenting.

Ho ho, die 60 procent refereert naar een bericht van mij. Wat ik zeg is dat er zo een extreme focus is op "perfect" ouderschap en de eerste 1000 dagen, terwijl door de experts (zowel psychologen, als pedagogen), wordt aangegeven dat je in principe 60% van de tijd de juiste aansluiting bij je kind hoeft te hebben voor een veilige hechting en dat de eertse 1000 dagen idee erg uit zijn verband is gerukt. Dat betekent niet dat ik het prima vindt om te volstaan met 60 procent, en ook niet dat het prima is om kinderen met angst op te voeden. Ik probeer alleen de hyperfocus van perfectie en het veroordelende als je het als ouders op een iets andere wijze aanpakt te nuanceren. En zoals hieronder aangegeven, er zijn zoveel manieren om kinderen op te voeden en de perfecte stijl bestaat niet.

*Vindt zonder t #laat

Ik gebruik geen time out. De idee is niet om hem te laten nadenken over zijn gevoel, dat kan hij gewoonweg niet. Al sinds hij klein was, gaat hij zelf soms apart spelen (bijvoorbeeld naar de keuken als de rest van het gezin in de woonkamer zit). Vaak zegt hij zelf 'ik ga weg'. Onze zoon is het meest temperamentvol kind dat ik ken. Soms lijkt de dag één langgerekte driftbui. Andere dagen kan hij zich dan wel weer uiten. Zijn brein werkt gewoon anders... Benoemen hoe hij zich voelt terwijl hij gewoon alleen wil zijn, werkt bij hem dus niet. Ik denk dat het moeilijk te begrijpen is voor de buitenwereld, maar voor hem is het aangenaam 'dat iets niet mag omdat het niet mag'. Heeft geen nood aan uitleg, maar duidelijkheid en veel rust en dus ook vaak alleen zijn

Dat valt zeker onder gentle parenting als je kind aangeeft behoefte heeft aan alleen zijn. Dat is precies wat Lena zegt. Misschien volgende keer even goed lezen waar ik op reageer ipv meteen hoog van de toren te blazen. Ze zegt totaal niet dat ze niet beschikbaar is voor hem.

Ik trek ook zeker niet in twijfel dat jij veel beter weet wat je kind nodig heeft 😌 Wat ik aangaf is dat een kind afzonderen nav ongewenst gedrag geen onderdeel is van gentle parenting. In het geval van jouw zoontje zeg je dat hij graag vaak alleen wil zijn, vooral als hij van slag is, dat is toch ook prima, dan benoem je dat je ziet dat hij nu graag alleen wil zijn en dat als hij vastgehouden wil worden of je hulp nodig heeft je er voor hem bent, dat bedoel ik met dat je in zo’n situatie connectie biedt ipv zelf het kind afzondert.

En dank je om dat van die 60% nog eens te benadrukken! Het bericht hieronder over 'als ouders wil je het toch altijd goed doen' vind ik persoonlijk een beetje kwalijk. Tuurlijk zou je het altijd willen goed doen, uiteraard!! Maar we zijn ook allemaal maar mensen, dus het 100% van de tijd goed doen, is ook gewoon niet realistisch. Het is die focus op 'het altijd goed willen doen' die ik net opgedaan heb in mijn kindertijd en die me al heel erg gehinderd heeft in mijn leven. Want het gaat nu eenmaal niet altijd goed en als je perfectionistisch bent, gaat dat dan gepaard met een hoop schuldgevoel en uiteindelijk soms zelfs het vermijden van bepaalde dingen uit angst om het toch maar niet verkeerd te doen. Dus ik ben ZO blij dat ik ondertussen geleerd heb dat het níet altijd goed moet zijn. En ik vind het net heel belangrijk om dat aan mijn kinderen mee te geven. Dat ze zien dat ook ik soms fouten maak, soms de verkeerde keuze maak, soms verkeerd reageer. Dat ik die fouten niet probeer weg te stoppen. Maar me achteraf wel kan excuseren en zeggen dat ik het beter had kunnen aanpakken. Dat vind ik net enorm waardevol!!! Dus thank god, doe ik het niet altijd 100% perfect.

Er is een verschil tussen of het kind duidelijk zelf aangeeft of het alleen wil zijn in kalme staat of dat je het kind zelf afzondert naar aanleiding van ongewenst gedrag of een ‘driftbui’. Ik geef dus slechts aan dat dat laatste geen onderdeel is van gentle parenting, geen idee waar ik dan ‘hoog van de toren zou lopen te blazen’ Zoals Lena omschrijft geeft haar zoon vaak aan alleen te willen zijn als hij kalm is, dan gaat hij uit zichzelf ergens anders spelen. En zoals ze ook omschrijft kunnen sommige dagen als een lange driftbui voelen, belangrijk is dus om verschil te maken tussen deze twee. Maar goed, ze geeft ook aan dat zijn brein anders werkt, dus ik weet niet of hij met bepaalde ontwikkelingsstoornissen te maken heeft, dit speelt natuurlijk allemaal mee.

Ik geloof niet in straffen en belonen, ik geloof in vrijheid en verantwoordelijkheid. Ik denk eerder dat kinderen worden verpest door ze niet te betrekken in de dagelijkse praktijk, omdat we ergens 100 jaar geleden hebben bedacht dat kinderen alleen maar moeten spelen. Niet dat de kinderarbeid moet worden ingevoerd, maar hierdoor krijgen ze vanzelf een spek-en-bonengevoel. Een kind dat zich misdraagt, heeft verantwoordelijkheid nodig. En daarnaast een gevoel van controle, bijvoorbeeld door zelf keuzes te laten maken. Gebrek aan controle levert ontzettend recalcitrant gedrag op. Heb je dit nu in de hand omdat ze door dreigend gedrag bang voor je zijn, maak je borst maar nat want dan komt alles er in 1 keer uit in de (pre-)adolescentie :P Daarbij geloof ik wel in logische consequenties. Bijvoorbeeld als mijn kind vanaf de stoel iets op de grond gooit, raap ik het niet 1 x op en daarna blijft het liggen want dit is de consequentie van op de grond gooien. Of als ze de poes wil aanvallen met voorwerp X, verdwijnt voorwerp X uit het gezichtsveld wanneer ze dit na waarschuwing nog eens doet. Dan alsnog mag er wel begrip en troost zijn als ze het daarna jammer vindt als voorwerp X weg is (ook al komt voorwerp X hiermee niet meer terug). Daarnaast kun je ferm en vriendelijk tegelijk zijn, kinderen hebben ook grenzen hard nodig. Maar wel zo breed mogelijke grenzen. Boeiend als ze daarbij vies of nat worden!

Dit denk ik ook, maar ik denk zelf ook dat opvoeding veel breder is dan wat je tegen je kind zegt en doet. Mijn insziens begint het al bij je eigen onbewuste overtuigingen vanaf het moment van conceptie en de gehele dynamiek in het gezin, alsmede de psychische gesteldheid van de hoofdopvoeders.