Gentle opvoeding bullshit?

Ik volg gewoon m’n gevoel en doe ook maar wat 🤷🏼‍♀️. Ik kan niet zo goed iets doen wat ik van een ander moet toepassen (volgens een boekje) als dat niet een natuurlijke reactie is van mezelf. De ene keer ben ik super gentle en als het werkt denk ik “schouder klop voor mij” en de andere keer verhef ik m’n stem en zeg ik heel direct waar het op staat. En van beide werkt het de ene keer wel de andere keer niet. Ik lees altijd wel van alles en hou er wel van om veel kennis op te doen van opvoed strategieën, maar uiteindelijk gaat het helemaal moedertje natuur en zonder er echt bij na te denken :)

Ik denk dat dit juist ook heel goed bij gentle parenting aansluit, dat ook jouw gevoelens er allemaal mogen zijn. Iedereen verliest wel eens zijn/haar geduld, iedereen zegt wel eens iets waarvan ze achteraf denken, nee dit had ik zo niet willen zeggen of doen… Juist door je hier bewust van te zijn en achteraf aan je kind je excuses aan te bieden leer je je kindje waardevolle interactie en emotie regulatie. Kindjes leren immers door hun ouders/verzorgers te imiteren, niet door de adviezen die ze geven maar zelf niet uitdragen. Ik denk dat dit los staat van de comment om het altijd goed te willen doen ipv genoegen te nemen met 60%. Dat daar bij jou een trauma aanhangt wil natuurlijk niet zeggen dat het streven naar persoonlijke ontwikkeling mbt opvoeding en ontwikkeling van een kind echt met elkaar in relatie staan.

Dit! Dat is hier ook zo!

Behalve dat die van mij niet alleen speelt, althans niet zonder interactie met mij te behouden😅 maar de rest herken ik enorm

Hoe kun je consequent zijn zonder soms te straffen? Serieuze vraag. Ik sta voor de klas en ben zeer consequent, moet ook met 28 11-jarigen, maar ze luisteren allemaal met respect naar elkaar en naar mij, en dat heeft deels te maken met mijn duidelijke verwachtingen van het gedrag van de kinderen. Bij niet gewenst gedrag stel ik een kind eerst de suggestie voor ander wenselijker gedrag voor en als kind daar niet op ingaat straf ik (ergens anders zitten, gesprekje met mij in de pauze, sorry-tekening maken etc etc). En doordat ik straf ziet de rest van de klas dat ik mijn woorden meen en laten we veel prettiger gedrag zien dan wanneer ik niet zou straffen

Ik merk trouwens wel welke ouders er thuis een gentle opvoeding op na houden🫣 Kind: Mag ik deze pauze binnen blijven? Ik: nee, in de pauze spelen we buiten Kind, half uurtje later: ah toe juf, mag het toch, één keertje maar! Please….🙏🏼 Ik:😐 Ik heb al antwoord geven op deze vraag geloof ik 🤔 Deed hij bij alles in het begin. Toen heb ik hem even uitgelegd dat ik alles meen wat ik zeg en één keer antwoord geef, waardoor het niet nodig is dat hij dingen maar blijft vragen. Nu doet hij dat niet meer 🙏🏼😊

Vinden jullie voldoende rustmomenten doorheen de dag? Doordat hij vaak even alleen gaat spelen, kunnen we ook even uitblazen. Alleen klinkt erger dan het is, onze woning is redelijk open en de keuken heeft een glazen deur. 9 van de 10 keer zien we hem dus wel. Als hij overprikkeld is, wil hij soms wel knuffelen (raar misschien het is of alleen, of knuffelen met mama) liefst onder een deken met stilte. Hij praat niet graag en ergert zich aan zijn broer en zus als er veel gepraat wordt. Mijn helpende mantra is 'hij doet niet moeilijk maar heeft het moeilijk'.

Gentle parenting is een andere term voor Autoritatief ouderschap. Wetenschappelijk bewezen de “beste” ouderschapsstijl. Straffen en hard zijn hoort bij autoritair ouderschap. Dit heeft de duidelijke grenzen van autoritatief ouderschap zonder de warmte. Dan heb je ook nog permissief ouderschap wat wel de zachtheid van gentle parenting heeft maar zonder de duidelijke grenzen. Dit is dus niet wat gentle parenting is maar waar het wel vaak mee verward wordt. Tuurlijk heeft het ene kind het een meer nodig dan het ander. Maar wetenschappelijk bewezen is elk kind het meest gebaat bij duidelijke grenzen door middel van natuurlijke consequenties in een warme en liefdevolle omgeving, aka gentle parenting. Hardheid voegt daar niks positiefs aan toe.

Ik volg hierin heel erg mijn gevoel, nu ben ik kwa gevoel echt een softie, maar soms is ook bij mij een grens bereikt. Als een opvoedstijl niet bij je past is het heel erg vermoeiend om het de hele dag vol te houden. Dat je de kinderen een beetje laat huilen en af en toe op de gang zet lijkt mij prima,daar hoef je je niet schuldig over te voelen als dit jouw manier is.

Wederom (maar ik kan me voorstellen als je niet alle 100+ reacties hebt gelezen) zijn het dan geen ouders met een gentle opvoeding. Je hebt het dan over een kind met inconsequente ouders of een regel vrije opvoeding. Juist bij gentle parenting zijn grenzen heel belangrijk. Als je ons in een hokje wil drukken, houden wij er ook een gentle opvoeding op na. Maar bij ons thuis is nee ook echt nee en wordt geen ja. We zijn daarin super consequent, ik denk consequenter dan menig ouder. Dus een gentle opvoeding (of welke naam je er ook aan wil geven) staat NIET gelijk aan den grenzeloze opvoeding. Het zit hem erin hoe je omgaat met grenzen die je stelt, en hoe je met de emoties van je kind om gaat. En consequent zijn kan ook heel goed zonder straffen, maar wel met natuurlijke consequenties. Het verschil daartussen is dat een straf iets is wat je inzet om je kind een lesje te leren, het heeft iets vernederends in zich en is niet gelinkt aan het gedrag. Een natuurlijke consequentie is gelinkt aan het gedrag en daardoor voor een kind ook logisch. Daarnaast vind ik het voorbeeld wat je noemt eigenlijk ook vrij normaal kindergedrag, even kijken waar ergens anders de grenzen liggen. How to talk to kids legt het heel mooi uit: https://howtotalk.com/10-manieren-om-kinderen-te-begeleiden-zonder-straf-hoe-dan#:~:text=Wat%20is%20het%20verschil%20tussen,het%20gedrag%20van%20het%20kind.

Je kunt het ook niet altijd goed doen, maar door aan te geven dat je maar 60% van de tijd het goed hoeft te doen klinkt bijna (gechargeerd), alsof je wil zeggen dat je op een dag van 12 uur samen zijn, na een uurtje of 7 je best niet meer hoeft te doen. Ik zeg ook niet dat het perfect kan gaan en moet, maar ik verwacht veel meer van mezelf dan het 60% van de tijd goed doen.

Wat heeft dit met gentle opvoeding te maken? Overigens mag een kind best een onderhandeling ingaan, kritisch zijn en grenzen aftasten. Een kind die blindelings een ‘nee’ accepteert vind ik niets positiefs aan. Het is aan jou als volwassene om hier uitleg over te kunnen geven. Ik accepteer ook niet zomaar commando’s en denk voor mezelf na. Dat zou ik voor mijn kind ook willen.

Dat is echt al een heleboel keer uitgelegd in dit topic, ik ga het niet opnieuw typen maar volgens mij heeft Bijdemolen het net weer getypt hierboven

Dat wordt ook helemaal niet gezegd.

Bratbusters parenting zegt: een eerste consequentie is iets goeds doen. Dus: je hebt iets afgepakt van je zusje. De consequentie is om je favorite speelgoed te delen met haar. Gaat het nog steeds fout, dan een zwaardere consequentie bijvoorbeeld 24 uur lang geen schermtijd.

Inderdaad. Dat bedoelt uiteraard niemand dat ze op een bepaald moment denken 'oh, genoeg mijn best gedaan vandaag, nou laat ik het even hangen' Vind het jammer dat in het 1e bericht van @Nicolina86 en ook uit sommige reacties het over komt alsof je het alleen goed doet als je 100% van de tijd gentle parenting probeert toe te passen. Het is net die focus en oordelen naar andere manieren die maken dat mensen gaan denken 'nou, mij niet gezien met dan gentle parenting' Terwijl ik er zelf helemaal van overtuigd ben dat dat een heel goede manier is om je kinderen op te voeden. Om tot emotioneel stabiele, sterk in hun schoenen staande volwassenen te ontwikkelen. Daar ben ik het echt mee eens. Maar hier blijkt in de praktijk dat het voor ons kind gewoon niet àltijd de beste aanpak is. Ook al passen we dit de overgrote meerderheid van de tijd toe. In bepaalde situaties (voornamelijk bij grenzen aftasten of bij totale overprikkeling) maakt dat het echt alleen maar erger waardoor hij nog meer uit zijn hum gaat. En dat is óók OK! Als we wat meer zouden aanvaarden dat we niet altijd 100% van de tijd het volgens een bepaalde visie doen en dat er meerdere opties kunnen zijn, denk ik dat er veel meer mensen gestimuleerd zouden worden om het tenminste al een deel van de tijd wél op die manier aan te pakken.

Hahahahahaha jaaaa zeker leer je kind vooral niet op school gewoon normaal te luisteren, dat zal vast wel goed komen😂

Er staat je een hele generatie van dit soort (en erger) te wachten ben ik bang….

Nope😅 voel me vaak gesloopt halverwege de dag, zeker nu hij niet meer slaapt s middags. Hij is nu 2 jaar 8 mnd, uit jouw verhaal begrijp ik dat die van jou al ouder is? In de tuin spelen wil hij soms wel alleen, kan vanuit de keuken heel de tuin overzien en hij kan niet weg. En probeer het wel aan te leren, maar nog niet veel succes. Vaak loopt hij heel de dag achter mij aan, "helpt" met huishouden. Hier uit zich overprikkeld zijn vooral in woedeuitbarstingen en dan ook fysiek worden. Sociale contacten kosten hem idd enorm veel energie en is snel te veel. (Hij is enigste kind). Thuis kan hij dus echt veel zeggen/kletsen maar zitten enorm veel herhalingen in. Moet zeggen dat het nu beter gaat, we hebben waardevolle tips gehad van de poh. En eind mei krijgt hij onderzoek voor autisme en dan ook hulp voor ons als gezin. Mooie mantra! Ga ik onthouden

Volgens mij zou het echt volledig los moeten staan van andermans opvoedstijl en overtuigingen hierover of jijzelf wel of niet je kind met die opvoedstijl opvoedt. Vrij sneu in mijn ogen als je een bepaalde opvoedstijl niet zou gaan toepassen omdat je denkt dat mensen die deze opvoedstijl wel toepassen een bepaald oordeel over andere ouders zouden hebben. Vooral als je zegt dat je er zelf helemaal van overtuigd bent dat het een goede manier is. Een opvoedstijl kies je niet om goedkeuring in de ogen van anderen te krijgen en je verwerpt m al helemaal niet gebaseerd op een soort rebelse tegenreactie.