Gepest op werk

Meid wat goed dat je ontslag genomen hebt. Wat een verschrikkelijke mensen. Zoiets doe je toch niet? Wsl zagen ze je als bedreiging, dat ze daarom pesten. Jij hebt iets wat zij willen: je bent beter in je werk, mooier, hebt een leuker karakter etc. Pesten is een teken van laag zelfbeeld. Het is nu vers dus je voelt je echt slecht en dat is begrijpelijk, maar hoe meer positieve ervaringen je op gaat doen in de toekomst, hoe meer je opknapt. Als je volgende werkplek vol lieve mensen is kan dat heel helend zijn. Ik hoop dat je die vindt! En praten praten praten. Met de mensen die je lief hebben. Dat lucht op. Het kan de beste gebeuren dit, heeft niks met zelfvertrouwen te maken!

Dankjewel ❤️

Vaak is er bij de huisarts een praktijkondersteuner ggz, daar kun je meestal op korte termijn terecht en dan heb je vast iemand om mee te praten. Verder vind ik het erg moedig van je dat je voor jezelf bent opgekomen en ontslag hebt genomen. Èn dat je hulp zoekt in de vorm van ggz. Ga voor nu vooral weer even dingen doen die jou energie, plezier en kracht geven, zodat je weer even een oppepper krijgt. Ik hoop dat je je snel weer de zelfverzekerde vrouw voelt die je van binnen bent. Veel succes. 🤞🏼

Ik wil even zeggen dat jij een power vrouw bent! De knoop doorgehakt door ontslag te nemen omdat je weet dat je zoiets niet verdiend, knap. Ik hoop dat je je weer sterk gaat voelen want het feit dat je je grens heb getrokken zegt al dat genoeg dat je power nog steeds in je zit! Succes verder💪🩷

Wat stoer dat je voor jezelf hebt gekozen en ontslag hebt genomen! Is al genoemd maar praktijkondersteuner kan inderdaad mogelijk de tijd overbruggen die er is met wachttijden.

Ja helaas ook deels ervaring mee. Een mannelijke collega koos er voor mij compleet onderuit te halen. Eerst bij collega's en later ook bij klanten. Dat resulteerde in zo'n 5 klachten per week over mijn functioneren terwijl ik feitelijk niks verkeerd deed en klanten die niet meer bij mij wilde maar alleen bij hem. In het begin begreep ik er helemaal niks van, ik dacht oprecht dat ik iets fout deed. Totdat ik hier achter kwam. Dit heb ik besproken met mijn leidinggevende toen, zij herkende het en het verbaasde haar niks later vertelde ze dat ze het inderdaad gehoord en gezien had. Verder werd er niks aan gedaan. Toen ik op het punt stond om te vertrekken, vertrok hij gelukkig. Mijn man vond vooral dat ik me niet weg moest laten pesten door zo'n mafkees maar ondertussen ging ik met hartkloppingen naar het werk. Iedere keer stond de agenda vol met klachten dus die durfde ik amper meer te openen. Daarnaast is er blijkbaar door de rest enorm veel over mij geroddeld ook door mijn leidinggevende. Haar beste vriendin was mijn mentor en vertrouwenspersoon. Ik wist niet dat ze vriendinnen waren. Tijdens functioneringsgesprekken hoorde ik dingen die ze niet konden weten maar ik dacht, zal me toch wel vergissen dit kan toch niet. Toen mijn contract uiteindelijk niet verlengd werd en ik vroeg waarom kwamen er allemaal dingen boven tafel die ik een van de twee in vertrouwen had verteld maar dit was bij iedereen terecht gekomen. Iedereen wist ook al dat mijn contract niet verlengd werd en ze hadden mijn plekje bij een nascholing ook al vervangen voordat ik wist dat ik niet mocht blijven. Ook was er een flinke klacht binnen gekomen (compleet onterecht) waarbij ze mij voor de bus wilde gooien. Ik moest maar om tafel met de betreffende mensen en nogmaals luisteren wat ze te zeggen hadden nadat ze mij helemaal geschoffeerd hadden ook online. En voor het geval ik het niet door had, ze zeiden er letterlijk bij dat ik niet mocht antwoorden of tegenspreken. Toen ik mijn leidinggevende vroeg of ze tijdens dat gesprek achter mij zou staan was het antwoord nee, ik moest het allemaal nogmaals over me heen laten komen zodat ze de online klacht misschien zouden verwijderen. Ik was nog heel jong net 1.5 jaar afgestudeerd en dacht er aan om te stoppen in dit vak. Ze hadden mij met zn allen overtuigd dat ik ongeschikt en incapabel was. Uiteindelijk ergens anders begonnen, super onzeker natuurlijk. Maar die mensen waren zo lief voor mij en blij met mij dat dat mijn zelfvertrouwen goed had gedaan. Al snel kreeg ik helaas wel een burnout omdat ik gewoonweg niet meer kon. Ik had eigenlijk wat met deze periode moeten doen, erover praten met bijvoorbeeld de POH maar iedereen normaliseerde zo wat er gebeurd was. Ik moest het me gewoon niet zo aantrekken. Mijn tip is, praat er over. Je mag echt verdriet hebben. Ik ben ook niet op mijn mondje gevallen maar juist daarom konden ze steeds zeggen "jeetje jij heb ook altijd een weerwoord" toen er voor de zoveelste keer een complete leugen over mij was verteld en ik idd voor de 10de keer zei dat het echt niet waar was. Volgens hun moest ik eens verantwoordelijkheid nemen voor iets wat ik dus niet had gedaan. Dan word je steeds een stukje kleiner van binnen. Uiteindelijk ben ik er heus wel sterker door geworden maar nog doet het me wat hoor (nu 8 jaar later). Kan me nog steeds wel eens misselijk voelen als ik aan die periode denk of als ik mijn werkagenda open toch weer even hartkloppingen als ik zie dat dat mijn naam er staat en "zie dossier" (dat stond er altijd als er weer een klacht was). Het komt uiteindelijk wel goed maar wat ik te weinig heb gedaan is erkennen dat het mij heel veel verdriet heeft gedaan en dat dit er mag zijn. Gun het jezelf om hiervan te herstellen en jezelf weer op te pakken uiteindelijk. Het komt goed!

Wat heftig! Ja ik ben bang dat het altijd wel een gevoelig punt blijft.. heel erg bedankt voor het delen van jouw verhaal ❤️

Wát belachelijk zeg, en dat zijn dan volwassen mensen.. Heb je melding gemaakt bij vertrouwenspersoon/hoofdkantoor oid? Ik zou voor nu aan de bel trekken bij de poh van de huisarts, is ook vaak een psycholoog.. Kun je er iig al met iemand over praten. Goed dat je weg bent gegaan, treurig dat dit anno 2025 nog steeds plaatsvindt.. Sterkte💔

Hey! Je kan via het sociaal team/Wmo van je gemeente soms ook ondersteuning krijgen.