Gescheiden moeders rolmodel

Ik ben zelf gescheiden toen onze dochter net 2 was. Klinkt heel hard, maar m'n gevoelens voor hem waren weg. Voelde mij eenzaam en alleen in ons huwelijk, want stond er qua huishouden en verzorging van onze dochter er alleen voor naast mijn 32-urige werkweek. Kreeg geen waardering voor alles wat ik deed, maar kreeg juist te horen dat ik "niets kan, niets ben en nooit wat zal zijn". De laatste keer knapte er iets in mij, waardoor dat het de laatste druppel was. Die avond hadden wij ruzie en hem die avond weggestuurd. De volgende dag heb ik aangegeven te willen scheiden in goed overleg in het belang van onze dochter. Wij hebben toen z'n standaard convenant en ouderschapsplan gedownload en in gevuld met hoe wij de verdeling van de spullen, de zorg etc van onze dochter voor ons zagen. Dit ging eigenlijk allemaal wel in goed overleg. Wij hadden 1 gezamenlijke afspraak bij een advocaat nodig en toen is de scheiding ingediend bij de rechtbank en vlak erna is hij verhuist. Inmiddels zijn wij 6 jaar verder. Ik ben zelf gelukkig en mij dochter ook. Groeit niet op tussen onze spanningen en irritaties. Gaat om het weekend naar d'r vader. Tot zover ik kan beoordelen heeft ze totaal geen last (gehad) van de scheiding. Ze weet eigenlijk ook niet beter dan dat wij altijd apart gewoond hebben, ze was ook nog jong.

Superbedankt voor je uitgebreide reactie!! Geeft mij hoop

Hi mama, ik heb zelf geen ervaring hiermee. Wil je wel een virtuele knuffel sturen, zeker geen makkelijke keuze maar als je droom een gelukkig gezin is dan is dat niet mogelijk als jij lijd onder jullie relatie. Een gelukkig gezin betekend ook dat jij gelukkig moet zijn!

Officieel gescheiden toen mijn oudste nog geen 1 was. Kon ik heel moeilijk de droom loslaten, maar wat een last van mijn schouders toen de keuze daadwerkelijk gemaakt was! Inmiddels bijna 5 jaar verder en dochtertje gekregen met een nieuwe partner en heel erg gelukkig samen🥰 Kies voor jezelf, je bent sterk genoeg om alleen verder te gaan, echt!

Ik wil alleen even aanhaken op je laatste opmerking: scheiden is niet het opgeven van die droom. Die droom is nu al buiten bereik, want jouw relatie waarin jij diep ongelukkig bent is daar niet de basis van. Sterker nog, als je jezelf wel kans wilt geven op die droom kun je beter scheiden. Want je kunt, zoals iemand anders ook al liet zien in hun reactie, altijd nog weer iemand tegenkomen waar je wel gelukkig mee kunt zijn. Dat lijkt me een realistischer kans op je diepgekoesterde wens dan proberen een relatie te lijmen die je depressief maakt. Je kunt in je eentje een slechte relatie niet fixen, daar zijn twee gewillig partijen voor nodig, anders ben je aan een dood paard aan het trekken en dat kost je alleen maar energie.

Wat mooi💝 dankjewel dat je dit deelt

Dag rood schaap (geweldige naam btw haha), Dankjewel, dat is een goed punt. Op zich zijn we wel in relatietherapie. Vier weken geleden was ik jarig, we hadden ruzie om niks en ik raakte zo overstuur dat mijn ouders mij en mijn zoontje moesten komen ophalen. Heb toen een nachtje bij hen geslapen en besloten dat ik de therapie een kans wilde geven tot eind juli. Maar de therapiesessie van afgelopen week maakte dat ik eigenlijk behoorlijk van de kaart raakte. Gisterenochtend weer huilend mijn ouders opgebeld. Ik kan gewoon niet meer. We hebben nooit een heel sterke relatie gehad. Het is een aantal keer eerder bijna uit geweest. Nadat we een halfjaar bij elkaar waren had hij gelogen dat hij met een vriend op vakantie ging terwijl hij daar alleen was. Ik wilde toen de relatie verbreken maar hij heeft me toen overtuigd dat we bij elkaar moesten blijven. Hij heeft meerdere andere keren eigenlijk onverteerbare dingen gedaan. Twee jaar geleden wilde ik daarom ook weg, hij bleef op me inpraten en in de tussentijd was ik toen zwanger. Tijdens de zwangerschap en de eerste zeg 7 maanden van het leven van ons zoontje ging het op zich wel echt goed. Het ergste is dat hij niet met conflicten of emoties kan omgaan. Als ik een bezwaar heb, is zijn eerste reactie om defensief te zijn en dan kapt hij na twee minuten het hele gesprek af waardoor we nooit dingen kunnen uitpraten. Hij wil allerlei dingen niet aan mij vertellen, bijvoorbeeld inhoudelijk over zijn werk. Of als hij een uur met zijn vader heeft gebeld en ik vraag, wat zei je vader allemaal, dan vertelt hij daar niks over. Hij neemt heel vaak beslissingen die ook mij aangaan zonder mij erbij te betrekken. Is sowieso geen "samen-"persoon. Zei bijvoorbeeld geen hoi als hij thuiskwam, dat moest ik hem vragen en dan nog vergeet hij dat meestal. Als we bellen zeg ik bij wijze van afscheid "dag lieverd" en hij "dag". En zo kan ik pagina's doorgaan. Allemaal kleine dingen waarvan ik jarenlang heb gedacht, wat maakt het uit, ik ben een gelukkig mens, bovendien weet ik dat hij van mij houdt (dat is echt zo). Zijn ouders hebben een extreem slecht huwelijk, leven compleet langs elkaar heen. Eigenlijk geen huwelijk meer, ze blijven voor de wet bij elkaar omdat het in hun cultuur not done is om te scheiden. Die totaal koude manier van met elkaar omgaan is voor hem "normaal". Anyway, het punt is, ik denk niet dat de therapie ons echt gaat helpen. Het zit bij hem zo diep. Tegelijkertijd is er natuurlijk wel die belofte van, wat als we het wél fixen? Wat als het altijd gaat zoals tijdens onze goede periodes? Zijn moeder logeert nu bij ons maar die gaat vanavond weg. Erna wil ik hem gaan zeggen: ik kan niet meer, ik ga mijn eigen woonruimte zoeken.

Doe het voor je kind. Anders gaat jullie kind straks ook denken dat dit normaal is en kan dan nooit in zijn/haar leven een gelukkige relatie onderhouden. Sterkte ⭐️

Wilde je even veel sterkte wensen zit in beetje zelfde situatie. Wij zijn al heel lang samen en hebben een dochter van twee. Maar eigenlijk gaat het al jaren niet meer. Elke dag ruzie wordt uitgescholden nergens bij geholpen. Ik zorg 24/7 voor dochter. Naast een baan van 36 uur. Werk als dochter slaapt en de avonden thuis. Hij speelt alleen de leuke papa naar buitenwereld en neemt haar af en toe mee naar buiten voor iets leuks. Ik zorg ook financieel voor alles in m’n eentje. Hij is altijd weg savonds heb nog nooit een avond gehad sinds ze er is dat ik iets kon doen. Hij vind dat de moeder thuis hoort te zijn. Ik ben ook gewoon helemaal op, de angst dat ik mijn dochter minder zal zien en ze dagen ergens anders is breekt me als ik er aan denk. Hij heeft aangegeven dat hij haar de helft van de tijd wil. Terwijl hij nog nooit langer dan paar uur voor haar alleen heeft gezorgd. Maar op deze manier in een liefdeloze relatie zitten is ook geen leven en ook niet het voorbeeld wat ik voor mijn dochter wil. Veel sterkte voor je de komende tijd, fijn dat je ouders ervoor je zijn

Wat naar voor je zeg. En waardeloos dat hij de zorg voor jullie dochter gebruikt als een soort afschrikking voor jou om uit elkaar te gaan. Als hij nu nul zorgtaken op zich neemt, moet ik nog zien hoeveel hij straks gaat doen hoor... Zelf lijkt het mij ook wel lekker om af en toe een dagje echt voor mijzelf te hebben. + ik wil gewoon graag dat mijn zoon een fijne band heeft met zijn vader.... Als ik jou was zou ik de zorgregeling geen reden laten zijn om in een nare situatie te blijven! Sterkte... hou me op de hoogte

Mijn ex was ook z'n "papa-dag" behouden enz. Dat ging een jaartje goed en inmiddels is om het weekend net haalbaar voor hem.

Dit is iets dat ik ook heel vaak tegen mezelf heb gezegd.... dankjewel

Cynisch.... hopelijk voor jullie kind wordt het op termijn weer meer!

Verwacht het niet, hij is inmiddels ook 100km verderop gaan wonen. De vakanties/feestdagen worden ook nog verdeeld.

Hij gebruikt je. Weet dat hij je kind niet zomaar de halve week mag hebben zolang hij geen woning of geld heeft. Hij moet wel zorg kunnen dragen voor je kind (en als hij weer moet werken voor geld dan zal hij waarschijnlijk vinden dat hij echt te druk is om je kindje een halve week te hebben). Misschien is het goed eens juridisch advies in te winnen om te kijken hoe je staat.

Mijn ex is een week na de geboorte weggegaan. Beetje ander verhaal natuurlijk, maar wat hoopte ik toch dat het nog zou veranderen. Ik wilde er alles wel aan doen. Ook vanwege die droom van het gezinnetje. Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en weet ik wel beter: het kan alleen als je er allebei aan wil werken. En mijn ex wil niets aanpassen of veranderen. Heeft ook een slecht voorbeeld van zijn ouders en ook andere problemen. Als hij ook maar een beetje de wil had getoond, dan was ik verder gaan proberen. Hoe zit jouw partner er in, ook in die therapie? Als hij welwillend is, dan zou je het nog even kunnen geven. Maar dan moet ook hij echt wel laten zien dat hij bereid is te investeren, lijkt me.

Update: heb gezegd dat ik niet meer kan. Vriend heeft iets van 50 keer gevraagd om het tot eind juli nog te proberen. Ik heb evenveel keren geantwoord dat ik daar nog een nachtje over wil slapen.

Dit klinkt inderdaad heel herkenbaar. Hoe gaat het nu met je? Mijn partner gaat wel mee naar relatietherapie maar ik vind dat hij er niet serieus genoeg voor gaat. Komt de ene keer te laat, vergeet het de andere keer waardoor hij het last minute online vanaf zijn werk ging doen en we niet konden napraten, heeft het bijbehorende boek nog niet uitgelezen en vergeet oefeningen te doen

Nynke de Jong van de podcast 'ik ken iemand die' is gescheiden. Melissa Drost ('juf Roos') en Lykele Muus zijn gescheiden. Lykele schreef zelfs een positief boek over co-ouderschap; 'zo kan het dus ook'.

En sterkte verder! 💌