Gevoel dat kind word afgepakt.

Naja afpakken is misschien niet het juiste woord.. Als ik het zo lees proberen ze vooral hun eigen opvoeding/ideeën op te dringen. Duidelijk maken dat het jullie kindje is en jullie schema/voorkeuren aangehouden moet worden 🤷🏻‍♀️

Ons kleintje heeft 3 oma's en 3 opa's. Bij alle 3 heeft ze een eigen kamertje met kleding, bedje en commode. Ook hebben ze een box gewoon voor het geval dat we komen.. Er is geen enkele oma of opa die alles doe zoals de ouders het wiilen want ze vinden dat die kleintjes verwend moeten worden. Ben ik het uiteraard totaal niet mee eens natuurlijk en vindt ook dat ze zich eraan moeten houden vooral als ze nog klein zijn! Geef je grenzen aan en zeg dat je je er niet prettig bij voelt. Ze kind afpakken doen ze niet zie het als een lekker plekje voor jullie kindje om daar goed te kunnen slapen. Ik vindt het juist prettig dat mijn dochtertje een eigen bedje heeft als we dan op visite zijn kan ze gewoon naar bed en hoeft ze geen slaapje te missen en krijgt ze goed haar rust.

Ik snap je gevoel denk ik wel een beetje. Het klinkt alsof je behoorlijk overruled wordt en alsof zij het beter weten dan jij. Ik denk dat je heel duidelijk je grenzen moet aangeven en je moederrol opeisen (beetje gek verwoord misschien) dus jouw wil is wet, jij bent de moeder! Heb je daar moeite mee, dan kan ik je uit eigen ervaring vertellen dat een psycholoog hier heel erg goed bij kan helpen, vaak ligt de oorzaak waardoor jij je grenzen niet kunt aangeven, een stapje opzij doet of toch maar toegeeft, net dieper dan je zelf kunt kijken. En een onafhankelijk iemand kan je precies helpen te zien wat binnen de lijntjes past en waar een ander grensoverschrijdend is. (Niet jouw schema en instructies volgen is een voorbeeld van grensoverschrijdend gedrag) Mij helpt het iig heel goed! Sterkte!!

Ja, ik denk dat je jezelf gek maakt... Ze hebben inderdaad andere ideeën over opvoeding etc maar ik denk dat wij dat allemaal in onze omgeving meemaken. Het is de kunst om je daarvoor af te sluiten en je eigen ding te doen. Leg duidelijk uit hoe jij het wilt. Als je je ouders of schoon ouders laat oppassen weet je wel dat er altijd dingen zijn die jij anders zou doen. Wat mij betreft (binnen de perken) prima. Dat is de risico vd keuze die je maakt.

Bedankt dames voor jullie antwoord. Sinds ik moeder ben, ben ik erg onzeker, misschien moet ik ook meer voor mijzelf opkomen en duidelijke grenzen stellen. En natuurlijk moeten opa's en oma's ook hun eigen ding kunnen doen, maar ik vind het niet kunnen dat zij beslissen hoeveel voeding zij krijgt, of zij nog een extra fles krijgt de ja of de nee. Hopenlijk kan ik jullie antwoorden en tips gebruiken om mij beter te voelen 😊

Mijn schoonouders hebben ook alles in huis voor onze zoon en zelfs knuffels van de Lidl aan het plafond hangen in de kamer waar onze zoon slaapt 🤣. Omdat ie dat volgens hun leuk vindt. Ik vind het raar maar zij vinden het leuk in hun huis. Ach ik laat ze lekker. Als je grootouders laat oppassen zoals wij structureel doen. Is het handig om goede afspraken met elkaar te maken. Hebben wij ook gedaan. En veel loslaten. Bij ons mogen ze hun eigen gang gaan. Wij bepalen wat hij eet en we vinden het belangrijk dat hij voldoende slaap krijgt. Hij is niet bij ze voor hun entertainment. En verder gaan ze lekker hun gang. Als ie maar leven en tevreden terug komt na hun oppasdag, vinden wij het allemaal wel best 😆. Scheelt veel stress en gedoe.

Ik denk dat je je wel te druk maakt maar ik herken je gevoel wel deels! Ik ga soms ook ineens in de berschermstand als iemand iets te veel toenadering zoekt voor mijn gevoel. En ik zie het als mijn instinct maar je moet ook weten dat dit een onnodig gevoel is. Je schoonouder zal je kindje heus niet echt willen afpakken! Ik zou een goed gesprek voeren. Dus in hoeverre wil je dat jouw regels moeten worden gevolgd. Weet ook dat je niet alles in de hand hebt bij een ander. Als je zelf alles in de hand wil houden dan moet je je kindje niet naar een ander brengen. Maak goede afspraken. Waar mogen zij hun gevoel in volgen en waar in moeten zij jouw regels volgen. Ik denk ook dat op het moment dat iemand een vaste oppasdag heeft dan krijg je adviezen mee. Bij mij gaat het echt het ene oor in en het andere oor uit. Ik laat me niks vertellen door iemand die 1 keer in de week oppast terwijl het mijn eigen kind is

Het liegen en het niet doen wat je vraagt vind ik echt niettt oké! Het is jullie kind, ze mogen dankbaar zijn dat ze op mogen passen. Op z’n minst moet alles in overleg gaan.

Is het misschien verstandig bij jezelf na te gaan of je nu bedoelt dat je het gevoel hebt dat zij de controle over je kind wat van je af willen romen, of dat je echt het gevoel hebt dat ze je letterlijk je kind willen ontvoeren of je de controle volledig willen ontzeggen? Want het klinkt in je bericht een beetje alsof je een echte paniekaanval had. Ik heb een (ver) familielid met borderline en iets soortgelijk heeft bij haar gespeeld na de geboorte van één van haar kinderen. Een totaal familiedrama, pas na jaren is weer alles bijgelegd, en eigenlijk was er niets aan de hand. De schoonouders bedoelden het gewoon goed en alles werd gedaan met weet en goedkeuring van de moeder, maar toen ze gingen oppassen raakte zij in paniek en heeft in die paniek allerlei rare dingen gedaan om te proberen wat zij als gevaar zag buiten de deur te houden. Ik probeer totaal niet te zeggen dat er zoiets speelt, want ik ken je niet persoonlijk en weet niet hoe jullie band is. Maar bespreek je zorgen misschien met je partner en ga goed bij jezelf na of er wel een goede grond is voor je zorgen? Als je letterlijk bang bent dat ze je kind stelen, misschien moet je dan even nagaan of je misschien hulp nodig hebt om beter om met je angsten om te gaan? Postnatale depressie kan ook heel heftig zijn en kan iedereen overkomen, mijn eigen schoonmoeder heeft een psychose gehad na de geboorte van mijn man en toen behoorlijk rare dingen in haar hoofd gehaald. Nogmaals, ik weet totaal niet of dit relevant is voor jou, maar zo las ik zelf je beschrijving en vond dat herkenbaar. Er zijn natuurlijk veel bemoeizuchtige schoonouders en die kant gaan alle andere reacties ook uit. Maar ga wel bij jezelf na of je angsten (en vooral hoe heftig die zijn) ook echt rationeel zijn.

Ik denk dat ik me gedeeltelijk wel kan inleven in wat je beschrijft. Persoonlijk kan ik er ook veel moeite mee hebben als mensen voor mijn gevoel te dichtbij komen of te erg ‘claimen’ zegmaar. Uitspraken als ‘mijn lieverdje’ (schoonmoeder) kan ik slecht hebben. Anderen die zeggen wat er met ons kind aan de hand zou zijn (hij heeft honger/dorst/is moe/…), kan ik nog slechter hebben. En familieleden die allemaal spullen voor in huis kopen voor ons kindje vind ik ook lastig. Mensen die zich niet houden aan onze (opvoed)regels kan ik ook slecht mee overweg. Ik heb zeker niet het gevoel dat ons kindje wordt afgepakt, en ik kan niet zo goed omschrijven waarom ik deze dingen lastig vind, maar ik heb er wel moeite mee. Dus in die zin herken ik wel iets in je verhaal. Ik denk dus wel dat je je iets te druk maakt en spoken ziet. Ze gaan heus je kind niet afpakken en doen alles vast met de beste intenties en vanuit liefde. Maar ik kan me er dus iets bij voorstellen dat je dat dus ook als lastig kan ervaren. Ik denk dat het sowieso goed zou zijn om te proberen je grenzen beter aan te geven en aan te geven dat men zich echt aan jullie regels moet houden. Of dat ze op z’n minst met jullie overleggen als ze iets anders willen doen. Hierdoor krijg jij hopelijk ook weer het gevoel van controle/regie terug.

Ik herken het! Ik heb dat gevoel het eerste half jaar bij mijn eerste heel sterk gehad. Ook door idd dat soort dingen en opmerkingen.. maar dat kwam ook omdat ze iets hadden gezegd in de richting van; bedankt voor het baren, nu is hij van ons (niet letterlijk zo maar wel in die richting). Er heeft zelfs iemand in de schoonfamilie gedaan alsof mijn zoontje van haar was. Maar het blijven spoken. Want stel hè, dat dat wel de achterliggende reden is; ze krijgen je kind niet zomaar bij je vandaan. Dus lekker loslaten, genieten van je kindje en vragen of ze voortaan jouw ritme willen opvolgen.

Vandaag een gesprek gehad met een psycholoog, en ze denkt dat het een dieper liggend probleem is. Zoals dat mijn relatie niet goed is met mijn partner, en door de onzekerheid zie en voel ik dingen anders.

Wat knap dat je hier meteen over in gesprek vent gegaan met een psycholoog! Dieper liggende problemen zijn rot. Maar jij bent de enige die iets kan veranderen aan die problemen en daar ga je uiteindelijk heel veel beter van worden!! En ook voor je kindje. Anderen en hoe zij doen kun je niet veranderen, maar jezelf wel en onzekerheid kun je vanaf komen, geloof me je wordt daar zoveel gelukkiger van als dat je lukt! Sterkte de komende tijd en zet 'm op meis!!! 💪