Gezin van 4?

Wij zijn een gezin van 4 en hebben ook allebei een carrière. Allebei een management functie in een groot bedrijf. Ik vond het eerste jaar met 2 kids en slapeloze nachten echt ontzettend heftig (ook heel erg mooi ❤️). Het is continu jongleren en roosters op elkaar afstemmen. Dus mijn tip zou zijn om echt eerst te ervaren hoe je het vindt met twee kinderen. Mijn gevoel zegt ook nog steeds 3 kids, maar ik weet dat ik / we dit niet nog een keer ‘aan kunnen’. Ik heb daarom mijn tweede zwangerschap echt ervaren als mijn laatste. Een buik beeldje laten maken bijvoorbeeld en fotoshoots gedaan. Mijn man is opgegroeid in gezin van 4 kinderen en ik in een gezin van 3 kinderen. 3 kids vond ik altijd dat er 1 buiten viel.

Mijn ervaring is inderdaad dat in een gezin van drie er altijd een buiten valt. Praktische dingen zoals een pretpark: er zit er altijd een alleen. En er trekken er altijd 2 naar elkaar toe (heb alleen maar gezinnen met 3 kinderen in m’n omgeving en ook ik en man komen uit een gezin met 3 kinderen). Maar dat is puur de dynamiek: kinderwens is heel ander verhaal natuurlijk!

Mijn ervaring met een gezin met 3 kinderen is anders. Je hebt altijd iemand om naartoe te trekken als kind. Soms de ene broer/zus, soms de andere. Ik heb het nooit ervaren dat er iemand buiten de boot valt, maar misschien speelt karakter daar ook wel mee. Mijn tip aan ts: plan niet teveel vooruit, want het leven is niet te plannen. Kijk na de geboorte van je tweede hoe de dynamiek is en of er in jullie hart en leven plek is voor nog een kindje.

Ik ben hier ook benieuwd naar! Hier namelijk exact hetzelfde verhaal; man en ik uit een gezin met 3 kinderen, nu zelf 2 kinderen, gevoelsmatig nog ruimte voor een derde, maar qua genieten, ontspanning, balans is 2 helemaal perfect en wil ik dat ook niet veranderen. In mijn omgeving zie ik dat de derde veel extra druk en stress geeft. De aandacht per kind anders verdeeld is en er meer negatieve interactie is. (Kinderen vragen meer negatieve aandacht en zitten elkaar in de weg). In dat opzicht zie ik ook geen derde in ons gezin, die ruimte is er niet als ik denk aan dat er nog één rondloopt. Overigens is er wetenschappelijk onderzoek die dit bevestigt: gezinnen van 2 kinderen zijn het gelukkigst. Maar wat bij mij nog wel knaagt is dat het dan nu wel klaar is, geen baby meer (ook gemengd met gevoelens van opluchting) en dat ze dan niet later als ze groter/volwassen zijn met z'n drieën zijn. Ik ben dus ook benieuwd naar verhalen van volwassenen uit een gezin van 2 kinderen. Mijn ouders komen beide uit een gezin met 2 kinderen en dat lijkt ook prima.

Ik ben opgegroeid in gezin met 2 kinderen; wij zijn toevallig ook heel hecht als zussen. Maar mijn moeder vond het door allerlei persoonlijke omstandigheden bij haar zelf heel zwaar. Wij werken allebei 4 dagen in de week, ook best stevige functies en verwachten begin maart onze 4e en laatste kindje ;). Ik merk dat met 2 kinderen wij ook nog zelf een heel actief sociaal leven hadden vanaf 3 niet meer zo erg. Veel energie gaat naar werk en de kinderen en hun clubjes, speelafspraken etc. Wij hebben ook beperkt netwerk dus weinig oppas mogelijkheden behalve KDV en bso en dus weinig regelmogelijiheden. Maar dat is voor ons prima voor nu

Ik kom zelf uit een gezin met 2 kinderen en heb helaas weinig aansluiting met mijn zus. Andere karakters en niet echt dezelfde interesses. Wat dat betreft had ik het leuk gevonden om nog een broer of zus te hebben. Wij gaan voor vier kinderen. Ik merk dat ik de chaos heerlijk vind, maar ze spelen ook leuk samen. Het is wel georganiseerde chaos zeg maar. Maar goed, ik ben wel altijd veel bezig met de kinderen (als in zij hebben allemaal mooie schoenen aan en mama doet nog wel een jaartje met haar oude sneakers 😉). Het moet ook bij je passen als ouders denk ik. Mijn man en ik kunnen elkaar soms echt aankijken van wat is deze chaos nu weer en daar intens gelukkig mee zijn 😊 en soms dan hebben ze het op elkaar gemunt en maken ze de hele dag ruzie als eentje even een off-day heeft. Dat vind ik echt geen leuke dagen hoor.. Wel merkte ik zelf dat elke keer een kindje erbij een enorm verschil is. In dat opzicht zou ik eerst lekker twee afwachten en dan kijken of jullie gezin compleet voelt 😊

Ik vind dit ook leuk om te volgen. Man vind twee genoeg maar een derde is nog geen definitief gesloten deur. Mijn wens is sinds de eerste van twee naar drie kindjes gegaan. Onze tweede is nu 2,5 weken oud. De bevalling heb ik wel positief ervaren maar ook intens. En de baby wil overdag niet slapen en komt nachts om de 1,5 a 2 uur. De nachten zijn voor mij en de kinderen overdag ook. Dat vind ik wel pittig nu met een bijna 2 jarige erbij. Daardoor denk ik ook steeds. Wil ik dit nog een keer? Moet ik hier van genieten omdat dit de laatste keer kan zijn? Het is nog veel te vroeg voor een definitief besluit. De nachten kunnen er over een tijdje ook wel weer beter zijn.

Ik sluit me hier bij als oudste van 3 ;) en moeder van 3! Het is heerlijk. Maar pas kijken als het weer zover zou zijn 🙂

1 zusje en eigenlijk altijd ruzie nu na zoveel jaar nog steeds niet beter we zijn gewoon re verschillend. Ik was al heel vroeg het huis uit vanwege deze situatie ik

1 zus en helaas 6 jaar leeftijdsverschil. Het heeft nooit geklikt tussen ons en heb 3 jaar geleden ook definitief het contact verbroken nadat de ellende die in onze jeugd kinderspel was nu in de volwassen versie doorging. Maar ik denk ook dat mijn ouders de boel beter hadden moeten begeleiden.

Bedankt! Fijn om jullie ervaringen te lezen en zo alvast over na te kunnen denken!

Ik als ervaring de jongste van de 3.. Mijn middelste zus en ik schelen 1,5 jaar dat was altijd superleuk we waren ook echt vriendinnen, het contact is nog steeds goed niet dagelijks ook omdat we ons eigen gezin hebben maar de band is nog steeds sterk. Mijn oudste zus en ik schelen 5 jaar dat was vroeger gewoon te veel zij probeerde over mij te moederen en dat vond ik niet leuk, maar nu we ouder zijn bellen we bijna dagelijks en zien elkaar ook vaak.. Mijn verloofde is enigs kind en die heeft dat dus nooit gehad..

Ik ben opgegroeid met 1 broer en heb dat als heel fijn ervaren. We schelen ruim anderhalf jaar en speelden toen we klein waren veel samen. Uiteraard ook de nodige ruzies gehad. We hebben nu nog steeds een erg goede band, ondanks dat we ver uit elkaar wonen. Ook onze partners kunnen goed met elkaar.

Ik zelf een jonger zusje (2 jaar verschil) Vroeger ging t heel goed altijd met elkaar spelen, zelfde interesses. Nu zien we elkaar niet zo veel als ik zou willen maar komt vooral omdat ik haar vriend niet zo lig. Mijn vriend heeft nog 2 broers en 1 zus en die spreekt/ziet nog maar 1 broer. Ging nooit goed met zn zus en jongere broertje.

Hier met een broer opgegroeid (januari 89) en ik (november 90). Mijn moeder wens voor een derde, maar ik was als kind al blij dat er nooit meer een derde is gekomen. 🙈 Mijn broer en ik konden heeeeel goed samen spelen. Tijdens de puberteit konden we elkaar niet luchten en vanaf 18 a 19 zijn we elkaar weer tegengekomen. Vooral toen ik uit huis ging en hij ook. Hij is hier elk weekend op zaterdag en zondag, doordeweeks ook nog wel eens. Gaat met ons mee op vakantie! Ik had denk ik juist een dynamiek van 3 kinderen lastig gevonden. Ik denk dat ik mij heel snel buitengesloten zou voelen. Dat had/heb ik namelijk soms al richting mijn broer. Nu mijn vader een nieuwe vriendin heeft en hij heel veel voor die kinderen doet vind ik al lastig 🙈 het is denk ik wel een beetje karakter afhankelijk van je kinderen. Ik ben wel van mening je kinderen weten niet beter en iets wat je niet kent mis je ook niet. 🤷‍♀️

Ik heb 1 broertje van 6,5 jaar jonger. We hebben tot ik +/- 18 jaar was wel echt een hechte band gehad. Toen verhuisde ik 170 km verderop. We hadden alsnog wel die goede band, maar zagen elkaar minder vaak tot ik ongeveer 23 was. Toen kreeg mijn broertje een vaste relatie en zijn we ietsjes uit elkaar gegroeid, maar alsnog ben ik erg blij dat hij mijn broertje is en zou hem niet willen missen!

Mijn broer was altijd m’n beste vriend! Behalve in tijden wanneer hij een stomme vriendin had. Maar nog steeds zou hij voor me door het vuur gaan en ik ook voor hem.