Grenzen voor nieuwe partner van mijn moeder

Wellicht kun je eens koffie gaan drinken met hem om kennis te maken? Iemand verliezen slaat altijd een enorm gat wat zich enkel vult met liefde en herinneringen. Niemand is vervangbaar en dat hoeft ook niet, maar als je moeder na dat grote verdriet weer geluk heeft kunnen vinden dan kan jij dat wellicht ook? Wie weet is het wel een verrijking van jullie gezin. Ik kan me voorstellen dat het voor je moeder ook lastig is, die een soort van moet kiezen nu. Maar goed wellicht ben ik teveel advocaat van de duivel, maar ik maak uit je verhaal vooral op dat je hem niet kent dus dan kun je ook niet oordelen. Tenzij je er geheel niet voor open staat, maar ja dat zal voor je moeder weer hartverscheurend zijn. Hopelijk vinden jullie samen een weg. 🙂

Oef ik snap dat dit erg lastig voor je is! Maar deze nieuwe vriend van je moeder zal nooit je vader kunnen vervangen en dat zal ook zeker niet zijn intentie zijn. Het zal voor je moeder ook niet zijn dat ze jouw vader, haar overleden man, hiermee vergeten is. Het is juist iets moois dat jouw moeder voor de 2e keer in haar leven een maatje heeft gevonden in deze verdrietige situatie en zij niet alleen haar verdriet hoeft te delen. Wellicht kun je wat vaker met hun afspreken om hem ook te leren kennen en tegelijkertijd jouw moeder vaker te zien. Daarnaast is het ook goed om na te denken hoe jouw kindje later de nieuwe vriend van jouw moeder mag gaan noemen, opa of bij de voornaam? Mijn opa is opnieuw getrouwd na het overlijden van mijn oma (nooit gekend overigens). Wij noemde haar altijd oma en waren gek op haar, dit betekent niet dat mijn moeder haar moeder vergeten is en hebben we het ook vaak over gepraat.

Ik begrijp je 100%. Hier ook te maken met nieuwe partners en puberale ouders. Ook typisch dat die nieuwe aanhang niet zelf besluit dat zoiets niet handig is, en een stapje terug doet.

Heel herkenbaar als kind van gescheiden ouders. Heel fijn dat je moeder opnieuw verliefd is maar je hoeft niet mee te gaan in haar tempo. Jouw baby, jouw kraamweek, jouw grenzen.

Je kunt aangeven dat je de eerste weken enkel directe familie ontvangt. En nu al je best doen om hem te leren kennen. Hij is geen vervanging of opa, zo moet je het niet zien. Hij verdient echter wel een welkom in de familie, en ik snap ook dat je moeder haar geluk dat ze oma wordt met hem wil delen. Waarom hij uitgenodigd is voor het etentje op je vaders verjaardag, snap ik niet? Als hij je vader niet kende dan kan hij toch niet herinneringen delen en denken aan. Enerzijds moet je moeder begrijpen waar een nieuwe liefde wel en niet gepast is. En anderzijds kan jij niet zeggen 'ik ken hem niet, maar hij mag er ook nooit bij zijn'. Dan heeft ie ook geen kans om de familie van zn nieuwe vriendin te leren kennen.

Ja het is erg lastig, ik heb hem denk ik 5 keer gezien nu. Waaronder ook met kerst een etentje. Het is ook niet dat ik nergens voor open sta. Ik ben juist erg makkelijk en meegaand. Maar als ik dan een keer mijn grens aangeef dan wordt er gereageerd alsof ik nooit mee geef. Ik zal proberen dit wat meer los te laten maar ik moest ook even ergens los barsten :)

Wat moeilijk, ook dat je er met je moeder niet echt over kunt praten. Toen mijn zoon geboren werd was ik 2, jaar daarvoor mijn vader verloren. En waar ik zelf geen rekening mee had gehouden was dat het verdriet dat hij zoon nooit zal kennen in volle vaart opkwam die eerste weken/maanden en ik regelmatig volschoot. Inmiddels zijn we weer 1,5 jaar verder en kan ik zeggen dat die momenten minder heftig worden maar wel blijven. Mijn moeder maakte laatst de opmerking dat ze wel open staat voor een nieuwe relatie en die zag ik ook niet aankomen. Maar ik zie ook dat ze altijd alleen is en nog te jong is om niet opnieuw geluk te vinden. Kun je d komende maanden wat investeren om hem beter te leren kennen? Misschien kan hij ook een verrijking van jouw leven en dat van de baby worden.

Die grens mag je aanhouden hoor. Als je daarnaast wel open staat om hem te leren kennen, valt je niks te verwijten. Ook aan je moeder en hem om te begrijpen dat er voor jou moeilijke momenten zijn en dat je dan alleen je moeder wilt doorgaan. Ik zou zelf telkens aangeven, de eerste keer nog niet, vanwege zus en zo, maar komen jullie de keer erna samen, ook gezellig!

De nieuwe relatie was er ook ineens, dus hij ook. En ik vind het echt geweldig voor haar en ik heb verder niks kwaads over hem te spreken. Het gaat me ook gewoon inderdaad over het feit dat ze dit zelf niet kunnen bedenken. En ook geen inlevingsvermogen in mijn gevoel. Als ik mijn moeder zie dan is hij er altijd bij en hij dringt zich ook nogal op. Dit aangeven valt dan ook weer niet goed dus praten is gewoon erg lastig momenteel omdat ze die grote roze bril op heeft.

Het is jullie moment, ik snap heel goed dat je hem er niet bij hoeft zo snel Je moeder heeft het te respecteren, anders zegt het een heleboel over haar

Dit doet me echt super goed om te horen, buiten bepaalde momenten is hij altijd welkom. Dan hou ik gewoon vast aan mijn normen. Dacht dat ik respectloos was maar ik zie hem de eerste paar dagen niet erbij. Alleen mijn moeder, schoonmoeder en de broer van mijn vriend. Kan goed zijn dat ik na 4 dagen tegen mijn moeder zeg als je komt vandaag neem je vriend maar mee.

Hee, wat vervelend dat je je niet begrepen voelt. ik heb hier ook mee te maken gehad, echter door gescheiden ouders dus kan mij voorstellen dat er zoveel meer emotie bij jou/jullie bij komt kijken. Mijn moeder had sinds een jaar een nieuwe vriend, die wilde ze bij m'n babyshower hebben (gelukkig gaf mijn vriendin aan dat dit niet kon) grapte ze steeds over opa (ik had die man 4 keer gezien) daar heb ik wel heel duidelijk op aangegeven dat hij geen opa zal worden. Na de geboorte van mijn zoontje hebben we de ouders in het ziekenhuis laten komen, vroeg ze weer of hij mee mocht. Voelde mij daar niet goed bij dus dat is ook niet gebeurd. Een andere keer mocht hij wel meekomen, maar omdat ik mij daar goed bij voelde en niet om andere te pleasen. Net wat je aangeeft, dit zijn zulke bijzondere momenten in jullie leven, doe alsjeblieft wat goed voor jullie voelt. Deze relatie is net verbroken en ik ben zo blij dat ik voor mijn eigen grenzen ben opgekomen.

Helaas alleen herkenning en geen advies. Ik werd een paar maanden nadat mijn moeder overleed zwanger. Mijn vader had een half jaar na overlijden een nieuwe vriendin. Mijn reactie hierop was dat ik blij ben voor hem en hem dit zeker gun maar dat ik tijd nodig heb om met deze nieuwe situatie om te gaan qua ontmoeten etc. Wat ik lastig vond is dat hij dat niet goed accepteerde en inderdaad dit interpreteerde als het niet leuk vinden van de vrouw. Ik ben nooit van mening geweest dat deze dame niet aardig was, maar toch voelde het toch lastig om opeens kerst met haar te vieren en haar te betrekken bij de geboorte van mijn dochter terwijl ik mijn moeder zo mis. Ik heb voet bij stuk gehouden en mijn eigen timing geborgd, dit leverde pittige gesprekken op (maar gelukkig konden we goed praten) en uiteindelijk werden dingen ietsje makkelijker. In mijn geval hielt hij weinig rekening met mijn gevoel(of dit nu een redelijk gevoel is of niet, jij hebt een ouder verloren en je hebt jouw pijn en rouw) en als een ander weinig rekening met jou houdt, dan moet je het zelf doen vrees ik.. doe wat goed voelt voor jou en probeer dit zo respectvol naar de ander te communiceren.. Succes 🍀

Heel goed dat jij en jullie je grenzen aangeven! Blijf dit ook vooral doen. De vader van mijn partner is ook overleden en zijn moeder heeft ook een nieuwe vriend. Wij hebben voor de geboorte wel over onze grenzen gesproken, maar mijn man is hier nooit heel eerlijk in geweest richting zijn moeder. Ik merk dat dat nu bij ons voor veel irritaties zorgt. Zo is hij direct als opa bestempeld, maar dat is hij voor ons niet. En daarnaast ziet zijn moeder herkenning in onze dochter die haar vriend ook heeft.. laatst zei ik een keer dat dat helemaal niet kan, want er is geen bloedverwantschap. Ze reageerde zo verontwaardigd dat ik dat durfde te zeggen. Nu is onze derde onderweg en het jeukt nog steeds bij ons. Ze gaat constant die grens over, maar lijkt het absoluut niet te begrijpen of accepteren als wij er wat van zeggen. Dus blijf absoluut je grenzen aangeven! En laat er niet overheen lopen. Wij hebben dit niet goed aangepakt en dit zorgt ook tussen ons soms voor de nodige spanningen.

Ik zou nog niet echt iets afspreken over de eerste week. Ik vond het zelf leuk om meer mensen die week ook te zien en had er de energie voor. Ik zou dan pas kijken waar je echt behoefte aan hebt. Wat ik dan ook zou zeggen, is dat ik zelf kijk hoe ik er in sta die week en het kan zijn dat sommig bezoek ik eerst afwijs

Je hebt volkomen gelijk! Als je baby er is komt er zoveel op je af, en er zal ook verdriet komen vanwege jullie vaders. Ik heb er zelf ook mee te maken. Ik begrijp dat opdringen gewoon niet..het werkt alleen maar averechts. Als je er iets van zegt is het meteen je mag hem niet, je gunt mij het niet.. terwijl dat staat er totaal los van. Blijf in gesprek en blijf je grenzen aangeven. Geef aan dat dat soort momenten je heel emotioneel maken en dat dat lastig als er een " vreemde" bij is. Zeker na je bevalling. Jou gevoelens mogen er zijn.

Mijn vader is bijna 4 jaar terug overleden en ik begrijp je helemaal! 11 maart ben ik uitgerekend en ik krijg er steeds meer moeite mee dat mijn vader ons zoontje niet zal ontmoeten en andersom. Mijn moeder heeft regelmatig een nieuwe vriend. Ik neem het allemaal niet eens meer serieus en gelukkig doet me moeder het ook niet meer.😂 Ze stelt de mannen ook niet meer voor. Pas als het echt serieus is. Maar ik snap dat je niet een wildvreemde naast je kraambed wilt hebben in deze kwetsbare periode. Hopelijk gaat ze het inzien en stopt ze met het puberale gedrag. Heel veel liefde voor jou♥️

lastig! lijkt me een heel lastige situatie. ik wil gewoon even wat delen van wat ik heb meegemaakt. mijn papa is overleden (nu al 12j geleden). mijn ouders waren al gescheiden. met mijn zussen spraken we altijd af op de dag van het overlijden om samen iets te doen. en door de jaren heen hebben mijn ene zus en ik een partner gekregen en mijn andere zus niet. voor ons was het belangrijk dat de partners erbij konden zijn om ons te steunen en omdat ze voor ons ook deel uitmaken van de familie. voor mijn andere zus heeft dat lang moeilijk gelegen en tot grote discussies geleid. wat bij mijn partner dan weer geleid heeft tot het gevoel niet welkom te zijn in de familie.. Dus allemaal erg complex. Ik begrijp dat het voor jou vroeg is en moeilijk, maar je moeder wil mogelijks haar nieuwe partner er wel bij als steun. Iemand nieuw in het gezin is denk ik altijd aanpassen, maar de vraag is ook "wanneer mag hij er dan wel bij horen?" want als je nooit mee mag doen, kan je elkaar niet leren kennen. Ik zou vooral het gesprek openlijk aangaan en je gevoelens bespreken met elkaar los van ultimatums stellen ed. Deze man zal voor jou mogelijks nooit helemaal aanvoelen als echt familie, maar je moeder heeft hen wel gekozen als partner en zij heeft hopelijk wel veel steun en liefde van hem. En dat is toch wat je als familie elkaar wenst.. Veel sterkte. en nieuwe man erbij of niet. Het gemis aan je papa gaat altijd blijven. Zoek vooral ook voor jullie zelf hoe je je papa (en je vriend zijn papa) ook een plaatsje kan geven in de ruimte aan je kraambed (letterlijk of figuurlijk). dat maakt het er wel of niet bij zijn van de nieuwe vriend van je mama misschien beter draagbaar.

wat een lastige situatie voor je. De vriend van je moeder is geen vervanging van je vader, maar (op)nieuw geluk voor haar. Kunnen jullie iets doen om te investeren in elkaar leren kennen? Niet het etentje van je vaders verjaardag, maar op andere momenten moet dat vast lukken. Desnoods bowlen, midgetgolf, boswandeling. Ongedwongen elkaar leren kennen. Jij de dochter van zijn vriendin, hij de vriend van je moeder. Als deze relatie blijft, kan hij wel als een opa voor jullie kindje zijn. Geen vervanger van je vader, maar nieuw geluk, eerst voor je moeder, en wellicht ook voor meer mensen in jullie gezin

Het is ook erg mooi als ouders aangeven om door te willen gaan en klaar zijn voor een nieuwe liefde. Het is niet alleen het verlies van mijn vader, maar je ziet je moeder zoals je haar kent ook veranderen. Na het overlijden van mijn vader heb ik haar al als verschillende personen gezien. Ik rouw ook om haar oude ik zoals ik haar 24 jaar gekend heb. En het feit dat ze mij daar de ruimte niet voor geeft doet mij wel verdriet. Het is weer een proces waar je doorheen gaat als naaste. Ik wens jou ook veel kracht en je mama het allerbeste