Grote kinderwens en zwangere vrienden

Ik heb nagenoeg hetzelfde doorgemaakt. Het is heel lastig om zwangerschapsnieuws te horen, met name in je vriendenkring. Je gunt het een ander, maar je gunt het jezelf ook. Heel goed dat je bewust ziet dat het nu nog niet jouw tijd is. Sterkte!

Been there.. Vreselijk vond ik het. Was me aan het verdiepen in BAMoederschap, maar durfde het ook niet aan omdat ik niet zeker wist of ik wel stabiel genoeg was. Op mn 34 kwam ik iemand tegen en 1,5 jaar later was ik zwanger. Op mn 38e bevallen van de 2e.. Het leven kan ineens omslaan! Je bent echt nog jong met 32, al lijkt het alsof jij als enige nog geen kind hebt, het kan echt nog komen met een leuke partner.. En anders heb je het alleenstaand ouderschap achter de hand. Geef het nog even tijd..

Ja precies, het is zo dubbel. En alle gevoelens mogen er ook zijn, soms is het gewoon lastiger om ermee om te gaan. Thanks voor je reactie!

Oh wat fijn! Ik sta idd zeker nog open voor hoe het leven kan lopen, het is meer dat die wens zo sterk is dat het moeilijker word om te accepteren dat het nu gewoon even zo is.

Ook ik snap je! Iedereen wist hoe erg mijn eierstokken rammelde maar (nooit) de juiste partner. Ik was (ben) zo gek op de kindjes van vriendinnen!! Toch mijn lieve partner leren kennen, in februari 3 jaar samen. En onze dochter is bijna 9 maanden nu :). Het kan echt nog!! Ik ben 32 en dus ook alles ‘later’ dan dat ik wilde, maar achteraf is zij precies op tijd gekomen 🥰

Ik begrijp je frustratie. Goed dat je vast dingen uitzoekt, dat heeft je hopelijk een gevoel van controle.. Maar ben je bijv ook aan het daten? Want zeker als adhd’er kan het fijn zijn om een partner naast je te hebben. Verder zijn een normale woning en een vast contract wel handig als je een kindje wil..

Ja precies, en dat zijn dingen die ik nu aan het ‘regelen’ ben. Een partner zou fijn zijn, maar ik ben momenteel even niet op zoek. Heb zat andere dingen aan mn hoofd op het moment ;) Als het meant to be is, komt het wel.

Ik herken dit zoooooo goed. Ik was er als eerste klaar voor in mijn omgeving. En toen haakte mn toenmalige vriend af. Hij wilde geen kinderen. Ik was helemaal kapot ervan want ik ben niet iemand die makkelijk een relatie vind. En ja hoor om en om kwamen de baby’s. Dit deed zoveel pijn. Ik gunde het iedereen van harte maar toch voelde het als een mes in mn rug. Ook werd ik er heel eenzaam van. Kon enorm in mijn hoofd gaan zitten. Dit is ook zo een sluimer pijn. Het is er altijd, mensen hebben niet door wanneer je het voelt en je kan je er zo machteloos door voelen. Dus ook BAM onderzocht, alleen ik kwam wel tot de conclusie dat ik geen onbekende donor wilde. Dus dat was iets waar ik mee worstelde. Mijn moeder had mij voor de grap een blind date geregeld met de zoon van een vriendin van haar. Alleen die grap liep uit de hand en we bleven daten. Ik had “haast” want ik was ook zooo bang dat als het eenmaal kon ik onvruchtbaar bleek te zijn ofzo. Dus na 10 maanden daten afgesproken dat we vruchtbaarheidstesteb zouden doen. Om te voorkomen “had ik maar”. En toen oepsie met 11 maanden zwanger. En nu op 36ste net bevallen van de tweede (ook al heb ik altijd geroepen niet ouder dan 35 te willen zijn).

Zo herkenbaar. Je gunt het de mensen om je heen, maar je gunt het jezelf ook zo om moeder te worden. Toen ik 32 was had ik geen relatie of uitzicht daarop en ging ik er eigenlijk al vanuit dat ik geen kinderen meer zou gaan krijgen. Solo was voor mij geen optie, ben zelf niet in een stabiel gezin opgegroeid en was bang dezelfde fouten te maken als ik het alleen zou doen. Twee jaar later kwam ik tot mijn verbazing iemand tegen en alle stukjes vielen op z’n plek. Inmiddels eind 30 en zwanger van de 2e. Hoop voor jou dat je dat ook mag gaan meemaken

Ik heb jarenlang met hetzelfde gevoel rondgelopen. Altijd veel pech gehad met relaties en het liefst was ik al (als het mij gegeven was) op m'n 25e voor het eerst moeder geworden (net zoals m'n zus). Helaas is het anders gelopen en heb ik op een gegeven moment een soort van 'geaccepteerd' dat ik wellicht nooit moeder zal worden. Ik was toen ook bijna 32. Nog niet zolang daarna ben ik in contact gekomen met mijn huidige vriend en zijn we al 'snel' begonnen met het proberen zwanger te worden. We zijn nu wel al 2 jaar bezig, alleen dat staat verder los van alles natuurlijk. Het is zó lastig als iedereen om je heen maar zwanger wordt en het gezinnetje gaat stichten waar jij ook zo naar verlangd. Probeer toch hoop te blijven houden dat je een leuke man tegen zult komen, bij mij is het uiteindelijk ook gelukt!

Fijn om herkenning te lezen! Ik heb twee goede vriendinnen met kinderen, en zij weten ook allebei hoe groot de wens bij ons is. Ik ben 25, en sinds mijn 21e hebben we onbeschermde seks. Maar door mijn medische situatie (niet onvruchtbaarheid trouwens) zijn we tot op heden niet zwanger geweest en dat doet pijn. Ik ben nu op een stabiel punt medisch gezien, ik ben afgestudeerd en heb mijn eerste baan. Man werkt al lang en we zijn financieel stabiel enzo. Dus de wil is zo groot! Tegelijkertijd ben ik steeds een beetje banger voor wat als het nooit lukt... Ik heb gelukkig wel ook veel (getrouwde) vrienden die bewust kinderloos zijn, dus qua contacten zit dat wel goed. Maar zij zullen nooit mijn/onze diepe pijn begrijpen, net als dat zij die al wel kinderen hebben dat nooit begrijpen. Maar jullie wel, en dat is toch een fijn gevoel 💚