Heb ik nu wel of geen kinderwens?

Nee hoor ik denk dat iedereen daar wel mee bezig is als ze aan kinderen willen beginnen. Ik hoor ook van alles om me heen, positief maar ook negatief. Maar iedereen is anders, net zoals elk kind ook anders is. En wanneer is het juiste moment? Ik denk dat het juiste moment er nooit is. Ga vooral je gevoel achterna, en doe waar jullie je goed bij voelen! Hoe dan ook jullie gaan het wel redden met of zonder kindjes 🥰♥️

Geen ervaring met die twijfels die je uit. Maar als ik het zo lees, is die kinderwens er sinds 2019 wel, en heb je een prachtig verlangen om met je man een gezin te stichten. Dat zegt iets over jullie! Als het jullie gegund is komt het vast wel goed, alleen wat positieve verhalen horen zou misschien beter helpen om die beren op de weg te verjagen 😋. Sterkte met de knoop door hakken!

Tja..ik kan je niet helpen...maar 1 ding...je noemt horrorverhalen waaronder autisme.Wij hebben een dochter met autisme en ik zou niets anders willen.Ik leer zoveel van haar.Ik weet ook niet wat de antwoorden zijn die je wil horen...wil je bevestiging om het inderdaad niet te doen? Ik heb 2 kids...22 en 17 jaar...ben 44 nu en 13+3 zwanger van ons zeer gewenste nakomertje.......succes....zet desnoods alles op papier..dat helpt echt om je hoofd leeg te maken.

Nog 1 ding... Ook ons huwelijk is na 23 jaar nog steeds top...en de kids ....nooit spijt van gehad!!!Zijn mijn alles🥰

Ik herken je verhaal maar om een andere reden. Ik had ook nog echt een kinderwens tot ik mijn huidige man leerde kennen, toen wist ik opeens heel zeker, ik wil graag met hem een kindje. Daarna toch weer erg gaan twijfelen want het is inderdaad een grote belasting en gaat alles goed met een toekomstig kindje en mij. Inderdaad ook van dichtbij gezien hoe fout het kan gaan. Voor mij anders, maar mijn partner is ziek. En is dat eerlijk? Uiteindelijk dacht ik, ja er is nooit een perfect moment, ik moet het er maar op wagen als het ons gegeven is. Inmiddels een zoontje van 5 maanden en ja het is inderdaad heel erg zwaar. Zwaarder dan ik had voorzien, maar ook veel mooier dan ik had kunnen bedenken. Ik zou zeggen, volg voor deze keuze je hard.

Pff jouw hart! Slaap tekort en hard werken haha.

Mja je zal moeten aanpassen maar dat is ook maar hoe je er zelf mee omgaat.. reizen doen we nog steeds (nu even niet natuurlijk). Zelfs naar Hawaii geweest met een baby van 6 maanden. Zolang je maar beetje zijn ritme volgt. En tuurlijk kan een huilbabyfase zwaar zijn. Maar die fases gaan ook over. Je zal goed moeten nadenken maar wel ook meenemen hoe jullie zelf zijn.

Wat snel al die reacties, bedankt voor het delen van jullie ervaring! Sissefris, ik bedoel niet dat ik autisme als iets negatief zie. Zeker niet. Dit kindje heeft naast autisme nog een verstandelijke beperking en zowel voor het kind als ouders is het leven echt zwaar. Maar ik denk dat iedere “aandoening” een aanpassing vergt in je leven, ook al wordt die aanpassing met liefde gemaakt en wend je je in allerlei bochten om je kind alles te geven wat hij/zij nodig heeft. Ik ken mijn partner en mijzelf heel goed en weet dat we onszelf dan op de laatste plaats zouden stellen. En het lijkt me heel erg om bijvoorbeeld te zien dat mijn partner in de zorgen zit, oververmoeid, etc, omdat ik zo graag dit wilde. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel? Of praat ik nu echt als een niet-mama enkel met ratio? ☺️ Mijn kind zou de liefste, mooiste zijn hoé ze ook ter wereld komt. Maar ik denk dat ons leven wel pittig wordt als ons kindje speciale behoeften zou hebben. Puur om de zorgen om je kind en alles wat je (extra?) doet om je kind gelukkig te zien.

Dank voor je waardevolle reactie en van harte met de geboorte van jullie zoon!

Het is zwaar. Vooral de eerste 3-6 maanden. Ik heb terugverlangd naar een leven zonder kind. We hebben de eerste 6 maanden meerdere keren naar elkaar geroepen dat we gingen scheiden (hoewel we dat diep van binnen niet wilden. Houden te veel van elkaar, willen geen gescheiden ouders zijn. En het belangrijkste, we moesten onszelf de tijd geven om te wennen aan onze nieuwe rol als ouders, elkaar opnieuw te leren kennen als ouders) Ben je veel vrije tijd kwijt. Ja. Maar ik ga er vanuit dat dat vanaf dat kind een jaar of 4-5 is dat weer iets meer wordt. Moet je veel plannen en kan iets spontaan niet meer? Geen idee, dat ligt aan je kindje. Het ene kind kan makkelijk overal slapen, het andere kind slaapt alleen in bedje. kans op een huilbaby is er, maar je kan ook een kind krijgen dat gewoon lekker makkelijk is en goed slaapt. Je kan niet van tevoren inschatten hoe het gaat zijn. Ervaringen verschillen enorm. Het heeft ook wel te maken met je persoonlijkheid. Ik ben redelijk nuchter, maar wel wat krampachtig met dingen en dus minder flexibel, ik kan me soms moeilijk aanpassen en zie vaak beren op de weg. Maar vrienden van mij zijn heel makkelijk, en maken zich niet snel druk en gaan mee met de flow.

Onze meid heeft ASS en angststoornissen,is 17 maar sociaal emotioneel rond de 11 jaar...het leven is een uitdaging voor en met haar!Zeker heeft dit aanpassingen gevraagd...zeker omdat ze vrijstelling van leerplicht heeft.Maar je groeit er in mee. Ik snap en bedankt voor je toelichting...grote tip..blijven praten in je relatie...niets opsparen.....als je samen kiest voor kinderen kom je er samen uit....succes!!! 🤗

Mijn man wilde al heel graag kinderen, ik wilde nog even wachten.. Inmiddels hebben wij een zoon van 10 weken en ik vond het heftig. Zeker omdat mijn man nachtdiensten heeft waardoor de volledige zorg bij mij terecht komt, zowel in de nacht als overdag. Ik ga volgende week weer werken, ook nog eens bij een nieuwe baas. Dat wordt echt hartstikke zwaar. Dat weet ik van tevoren. Maar ik zou hem voor geen goud willen missen. Hij is in korte tijd mijn bijna alles geworden.. En wij hebben ook huisdieren die we als onze kinderen beschouwen. Die horen er uiteraard nog steeds bij😁

De twijfel houdt je altijd, ook als je kindje er is... doe ik het wel goed, kan ik dit wel enz enz. Wij hadden precies hetzelfde maar toch besloten om de sprong te wagen. Mss een beetje krom gezegd maar je kunt beter 'spijt' hebben van iets wat je wel gedaan hebt, dan van iets wat je niet gedaan hebt. En spijt moet je dan niet letterlijk zien natuurlijk. Wij reizen ook graag en onze kleine gaat gewoon mee. Amerika, Canada, hiken, bos met de hond, uiteten. (Draagzak/draagdoek is een lifesaver) Eigenlijk doen we nog alles. Bij opa en oma slapen hebben we nog nooit gedaan en hij wordt in mei 4. En de tweede wordt binnenkort verwacht 😁. Je leven veranderd, ingrijpend maar je leven houdt echt niet op. Eea is ook echt wel afhankelijk van hoe je er zelf in staat. Rationele gedachten zorgen niet voor kindjes, diep in je hart kijken en je gevoel volgen mogelijk wel. Sterkte ❤

Bedankt, heel waardevol! Ik ben ook best krampachtig wat betreft onze honden haha. Die gaan alleen uit logeren met een lijstje instructies, eigen eten, eigen mandjes en dan nog bel ik iedere dag om te vragen hoe het gaat. Mensen verklaren me voor gek, maar die beesten kunnen niet praten en ik zie het als mijn plicht ze uiterst goed te verzorgen en als ze dus “moeten” logeren dat net zo goed te regelen als thuis. Dus kun je nagaan als het mijn kind betreft 😅 Die gaat - vrees ik - niet uit logeren 😂. Zonder gekheid; je hebt helemaal gelijk dat het ligt aan de situatie, aan het karakter van je kind en aan onze eigen karakters en instelling. We hebben heel veel moeilijk en verdrietige situaties goed “verslagen” met zijn tweeen en ons glas is altijd halfvol. Zijn dol op avontuur en kunnen dit ook écht aan, zowel praktisch als emotioneel. Dat weet ik zeker. We zijn allebei wél wat stressgevoelig, dus huilen, vermoeidheid etc zal ons zeker een tijdje gaan dwarszitten, for sure. Maar als je net zoals jullie af en toe “mag” roepen dat het helemaal shit is, komt het ook wel weer goed. Zoals Sissefris ook aanhaalt; blijven communiceren. Mijn man vraagt zich dan nu hardop af; maar moeten we wel door zoiets heen willen? Waren jullie mannen ook iets meer terughoudend en banger dat hun rust/vrijheid zou verdwijnen? Of dat ze dan op de 2e plek zouden komen en “wij” even een tijdje niet meer op nr 1 staan?

Dat is leuk om te horen en ik wens je succes! Tegen een ander zeg ik heel gemakkelijk; dat komt helemaal goed!☺️

Men lijdt het meest, om het lijden dat hij vreest.

Wat mooi verwoord, dank je ❤️

Ik wilde nooit kinderen, vond het niet praktisch en wilde het niet in deze wereld.. maar ineens begon alles te rammelen.. nu heb ik 2 kinderen en ik zou ze voor geen goud willen missen.. ik doe alles voor m'n kids, zet mezelf vaak opzij, m'n nachten zijn echt niet meer wat het geweest is, vrijheid is pleite, maar de lach op het gezicht van m'n kinderen is het belangrijkste wat er is.. nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen maar het is wel zo.. je groeit er in mee..

Een kindje is een duik in het diepe ;) en dat is met alles in het leven. Speel je op safe en hou je je vast aan je leven van nu of ga je toch voor die wens in je hart. Ik ken een aantal vijftigers die toch spijt hebben.. dat ze uiteindelijk toch geen moeder zijn geworden. Waarom omdat het leven altijd soort van hetzelfde blijft. Geen kindje om je gedachtes aan door te geven. Ik was zelf iemand waarvan mijn kinderwens ook pas met 31 kwam. Ik wist wel wat mee te wachten stond daarom wilde ik echt geen kindje in me 20e jaren. Wij krijgen nu een 3e! Geen moment spijt! Ik ken nu zoveel liefde Ohhh me hart klapt uit elkaar. Mijn relatie met mijn man is top zolang je op 1 lijn zit , respect hebt en elkaar dingen gunt komt het goed. Je hebt nog tijd genoeg ;) Laat het bezinken. Maar vergelijk jezelf nooit met iemand anders heeft totaal geen zin ;)

Wat lastig voor jullie zeg! Ik weet mijn hele leven al dat ik graag moeder wil worden. Wel heb ik eerst enorm genoten van mijn 20-er jaren; studeren, reizen, feesten, noem maar op. Ben nu 29 en morgen 24 weken zwanger van ons zoontje. Mijn vriend is vier jaar ouder en wij hebben ruim 6,5 jaar een relatie. Ik was veeeeel eerder aan kinderen toe dan hij. Hij was vrij rationeel en had dezelfde angsten als jij. Waar het op neer kwam was: ons leven is nu zo leuk, dus waarom zouden we?! Hierdoor werd ik ook heel rationeel. En mijn ratio zei ook: begin er niet aan!! Maar gevoelsmatig bleef het knagen. Wat ik wil zeggen is: ik denk dat het krijgen van kinderen niet een hele rationele beslissing is. Want er zit heel veel risico aan. Dus luister naar je gevoel ☺️ Nu ik zwanger ben overvalt mijn ratio mij soms ook nog wel eens. Dan krijg ik een lichte paniek omdat ons leven ZO gaat veranderen! Maar gevoelsmatig hou ik nu al zo veel van ons kindje. En mijn vriend en ik genieten nu al zo van het avontuur dat we samen uit liefde zijn aangegaan. Want zo voelt dit echt voor ons: we doen dit volledig vanuit liefde 🥰