Heb jij een fobie?

Autorijden. Of misschien beter gezegd: passagieren. Door mijn angst durf ik zelf geen auto te rijden en het passagieren gaat me ook niet zo goed af. Vooral op drukke snelwegen krijg ik het helemaal benauwd. De laatste keer op de snelweg in Duitsland heb ik hevig bibberend en met tranen over mijn wangen de rit uitgezeten. Vreselijk! Volgend jaar gaan we met mijn schoonouders naar Oostenrijk. Althans, dat is de bedoeling. Ik ben nu al allemaal smoesjes aan het verzinnen waardoor ik straks niet mee hoef. Ik krijg al een paniekaanval van het idee.

Ikben medisch omdat de navelstreng niet goed in de placenta zit, dus ikmoet sowieso in het ziekenhuis bevallen. Helaas heeft dat dus ook mijn angst nog meer vergroot 😖

Nee dat bedoel ik niet. Misschien proberen wat breder te kijken, er zijn ook wegen om kinderen te hebben zonder zwanger te zijn denk aan adoptie, same sex koppels, pleegkinderen etc..

Dat snap ik. Maar ik hoop ook dat je begrijpt dat ik, zonder verdere context- informatie over jouw situatie, deze vraag oprecht heb gesteld en met een goede intentie (namelijk dat ik het zonde zou vinden als je je door je angst laat leiden, terwijl je zo graag kinderen had gewild).

Emetofobie (fobie voor overgeven)

Hoe ga jij ermee om? En sinds de angst nog overgegeven?

Emetofobie. Ik volg nu alweer een jaar therapie om de angst te verminderen. Ik hoop dat binnenkort de kinderwens groter wordt dan de angst. Ik wil zo graag een kindje, maar de angst houdt me tegen. Het doet me goed te lezen dat er meerdere mensen zijn met emetofobie én tegelijkertijd toch zwanger durfden te raken.

Emetofobie hier met een prachtige dochter van 4 💕

Nee, heb voor het laatst 17 jaar geleden overgegeven. Ben ook niet misselijk geweest tijdens de zwangerschappen. Echt een zegen! Wel had ik er hele erge moeite mee als m’n zoon overgaf sinds hij vast voedsel kreeg. (Spugen bij baby’s vind ik niet erg). In eerste instantie raakte ik op slot, kreeg hartkloppingen en trillende ledematen. Daarna uitte het zich in wegrennen en in een hoekje huilen (😳😭) Ik kon hem niet troosten of iets opruimen. Naarmate ik vaker buikgriep meemaakte bij hem, kon ik steeds meer: ik kon er bij blijven, troosten en opruimen. Ik tril niet meer en hartkloppingen heb ik nauwelijks. Vind het nog steeds wel heel eng hoor, maar wel een stuk minder dan eerst. Vind de aanloop van misselijkheid erger van het kind dan het daadwerkelijk overgeven

Het verbaasde me inderdaad toen ik op deze forum las hoeveel vrouwen angst hebben voor overgeven! Ik dacht dat ik “raar” was en kende niemand in m’n omgeving met braakfobie. Wat ontzettend knap van je dat je een therapie volgt. Ik durfde dat niet, bang om geconfronteerd te worden. Daarna ben ik blootgesteld aan paar keer buikgriep van m’n kinderen waardoor ik toch een soort ben gedwongen om er mee om te moeten gaan

Zo goed ook dit topic, om te zien dat je niet alleen bent. Het relativeert enorm, zo veel mensen hebben een bepaalde angst in meer of mindere mate. Voor mij is dat ook de emetofobie. Heb inmiddels therapie, maar ik heb daar tot een jaar geleden met niemand over gesproken en ook nu weten alleen mijn man en psycholoog het. Toch een soort schaamte, het gevoel dat anderen je raar vinden, of een aansteller. Dit topic laat mij ook weer even zien dat het zo ontzettend veel voorkomt.... Evenals allerlei andere angsten, totaal verschillend, maar met zulke herkenbare symptomen!

Zo herkenbaar die knalangst! 😱 Vuurwerk, ballonnen, hard geblaf, onweer… Ik vind kinderverjaardagen waar ballonnen zijn ook verschrikkelijk, dan kan ik me niet concentreren op gesprekken en zit ik alleen maar gespannen naar het kind te kijken dat met een ballon speelt. Ben altijd blij als 31 december voorbij is 🎉

Fijn om te lezen dat veel mensen zich in een fobie herkennen inderdaad! Is het bij jullie te herleiden? Naar een trauma oid? Ik heb namelijk geen idee waar mijn fobie vandaan komt

Hier ook niet 🙁

Ja, zeker

Een lotgenoot! Hoe ga jij met deze angst, en dan met name dat stukje vuurwerk, om?

De emetofobie kan bij mij goed te maken hebben met een ervaring waarbij ik als klein kindje bijna ben gestikt in een snoepje. Verder had ik een broer die veel wagenziek was, waarbij ik het gevoel had dat ik dan niet uit de auto of uit het vliegtuig weg kon. En ik denk dat een aantal karaktereigenschappen, zoals graag voor mensen willen zorgen en het gevoel van controle willen hebben het ook lastig maken, omdat dat bij overgeven niet goed kan.

Dat kan komen omdat na je geboorte, het uiteinde van de navel vergroeit met oa je blaas. Bij sommigen met andere organen en kan het zelfs een erogene zone zijn

Proef je het dan ook altijd? Dus als een ander voor je heeft gekookt en per ongeluk met wat boter?

Koffie