Hebben jullie weleens de neiging om je kind te slaan?

Wat goed dat je het zelf herkent, en al hulp hebt gezocht! Ik denk dat soms de neiging best menselijk is, zolang je er niet naar handelt. Maar ik denk ook dat jouw boosheid en agressie kan afstralen op je kleintje die voelt dat er iets niet goed is en daardoor nog meer gaat jengelen en chagrijnig is. Voor een dreumes is het natuurlijk moeilijk te begrijpen. Kan er een achterliggende reden zijn voor het jengelen en de boosheid van je kleintje?

Wat dapper dat je het hier neer durft te zetten. Ik lees in je bericht dat je een alleenstaande moeder bent, met weinig hulp en een vervelende dreumes kan hebben. Dit drijft je natuurlijk tot waanzin. Een psycholoog zal vast en zeker wel helpen, maar ik denk dat het belangrijkste is om het bij de kern aan te pakken. Kan je een oppas inschakelen? Zodat je even wat meer afstand kan nemen, een uurtje buiten kan wandelen of een avondje op adem kan komen? Dit werkt zeker weten. Ik ben zelf niet een alleenstaande moeder maar krijg wel bar weinig hulp van mijn man + ik heb geen familie om de hoek wonen. Ik ken je gevoel van frustratie en hoewel ik het slaan dan niet heb, kan ik hem wel af en toe in de kamer zetten en weg willen lopen als het mij teveel wordt. Schaam je niet en vraag om hulp! Sterkte ♥️

Ik begrijp je helemaal, ben dan wel niet alleenstaand maar soms heb ik die kriebel in mijn hand om uit te halen, gelukkig blijft het daarbij. Mijn gescheiden ouders konden zich soms niet inhouden en de herinneringen daaraan naar mijn puberende broer toentertijd zijn niet leuk. Heel menselijk dus en goed dat je het zelf weet en voelt en dat je actie onderneemt!

Ik wil iig zeggen dat ik het goed vind dat je het ziet en hulp zoekt! En ik denk zelf dat het niet perse heel gek is om soms echt een een soort woede te voelen als je dreumes echt blijft dreinen oid. maar de neiging tot slaan is dan wel iets heftig. Maar denk dat ouders vaak genoeg met de handen in het haar zitten en soms echt even gek worden van de kleine. En ik denk dat dat mag en erbij hoort. Dus ik denk dat je je niet alleen hoeft te voelen hierin, zeker als alleenstaande mama is het heel pittig! Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn, ook al doen anderen dat weleens zo voorkomen. Nogmaals; knap dat je het erkent en hulp vraagt!

Ik herken mij daar wel in zeker nu met dat ik zwanger ben en op mijn einde loop ... mijn zoontje bijna 8 heeft epilepsie en adhd dus elke dag is hij alles kwijt en moet je hem alles opnieuw aanleren en het is evht zwaar nu en het maakt mij soms zo boos dat het maar niet in zijn hoofd gaat en dan heb ik eerlijk gezegd ook al een paar keer daar aan gedacht , nooit gedaan natuurlijk . Ik stuur hem gewoon meestal naar boven zodat hij daar wat kan spelen en zodat ik tot rust kom .hij heeft ook geen papa en kan ook eens niet naar mijn mama of papa dus sta er met hem ook alleen voor . Maar ik voel dan ook zoveel haat en boosheid ook al kan hij er totaap niets aan doen . Ik ga dan ook blij zijn als de baby er binnen 2 weken is zodat ik er terug meer geduld voor heb ...

Ik vind je helemaal geen monster maar juist heel dapper dat je het erkent en zelf al de stap naar een psycholoog gezet hebt. Ik kan me helemaal voorstellen dat als je er alleen voor staat en dan ook nog een lastige dreumes hebt dat die frustratie dan opbouwt en op die manier kan uiten. Lijkt me heel menselijk zolang je er niet naar handelt natuurlijk. Ik heb verder geen advies maar wilde je even een hart onder de riem steken. Ik denk wel dat het goed is als je af en toe afstand kan nemen zoals hier al gesuggereerd via een oppas of iets dergelijks. Merk zelf al dat ik echt af en toe even me-time nodig heb om op te laden en dan heb ik gewoon een man die net zoveel doet.

Hoi, geen kritiek maar ik vind het wel een dappere gedachte dat je als de baby er is meer tijd en geduld voor hem zou hebben. Heb je het dan niet juist extra druk?

Hey hey , ja ik ben een geduldig persoon en betrek hem nu ook enorm bij de zwangerschap maar hij is soms zo druk en met alle pijn die ik nu heb . Na de bevalling komt dit helemaal goed daar ben ik zeker van , was bij mijn zoontje van bijna 4 ook zo . Eens hij geboren was dan was ik weer de geduldige persoon van ervoor en kon ik er terug tegen .

Wat goed dat je hulp zoekt hoe hier mee om te gaan. Ik heb deze neiging zelf nooit gehad maar heb wel regelmatig de wanhoop wat te doen als ze blijft huilen, schoppen, afzetten etc. Ik heb meer dat ik mijn emoties dan "uitschakel" en probeer te troosten/af te leiden en spelen maar meestal helpt niks. Als het even te veel wordt leg ik haar neer (blijft zij krijsen) en ademnik even diep in en uit en dan weer door (samen met man afwisselend). Ook denk ik dan "waar ben ik aan begonnen" of "Als ik dit vooraf had geweten weet ik niet of ik aan kinderen was begonnen". Is zwaar maar zulke gedachten mogen we ook zijn. Gelukkig hebben tegenwoordig de mooie momenten steeds meer de overhand. Hopelijk kan psycholoog helpen! Misschien kan consultatiebureau ook helpen. Wij hebben veel steun van ze, onlangs zijn ze nog op huisbezoek geweest op ons verzoek om te kijken hoe meer rust en regelmaat te krijgen.

Eigenlijk vanaf de geboorte is ze al snel in een mokkig humeur. Haar eerste vier maanden heeft ze alleen maar gekrijst dag en nacht, ze had zware reflux en ze kon wel 10 uur op een dag huilen. Kinderartsen zijn er ook bij betrokken maar ze zeggen ze heeft een erg pittig en opvliegend karakter. Als het tijd is voor bed maar ze wil nog spelen kan ze zo boos worden dan blijft ze echt een uur in die bui hangen en geen land is ermee te bezeilen. 😔 ze is ook te vroeg geboren en tijdens haar geboorte bijna overleden, heb het erover gehad met consultatiebureau die zeggen dat ze misschien een trauma daarvan heeft

Jeetje wat heftig, ik las laatst een topic over emdr bij jonge kinderen in verband met een geboortetrauma, zelf geen ervaringen mee maar misschien kan het helpen? https://community.24baby.nl/forum/baby/emdr-bij-baby-dmv-storytelling-R1EOyv

Ja hoor ik heb die neiging ook wel eens. Daar schijnen best wel veel moeders mee te worstelen maar komen naar weinig eerlijk voor uit.

Zeker herkenbaar. Als dreumes weet ik niet meer, maar als peuter sowieso wel. En moet ook zeggen dat ik uit pure woede/overprikkeling wel eens een pets (natuurlijk niet hard) heb verkocht en voel me dan direct schuldig. 😔

Ik heb dit soms ook wel eens. Zoals jouw kindje kan mijn dreumes echt zooo slechtgehumeurd rondlopen voor dagen. Ik vind het helemaal niet raar, ik handel er niet naar maar zit soms in mezelf te koken. Ik merk bij mezelf dat ik het veel minder heb als ik zelf ontspannen ben en tijd voor mezelf heb maar dit is niet altijd evident en zeker niet als alleenstaande mama!

Ja, die neiging heb ik ook wel eens. Vaker dan me lief is om heel eerlijk te zijn😅 Heb ook een kind met een heel pittig karakter. Soms stapelen de frustraties zich op en dan loopt de emmer ineens over. De vuist tegen de muur is ook wel eens voorgevallen op een hele slechte dag. Ik schrik wel van de gedachte dat ik een klap uit wil delen aan m'n zoontje, maar ik zal hem echt nooit iets aandoen. Daar ben ik 100% zeker van. Goed dat je hulp hebt gezocht. Zeker als je weinig steun hebt in je omgeving, is het fijn om met iemand te kunnen praten over hoe het écht met je gaat. Weet dat je niet de enige bent met die neiging en dat het je geen slechte moeder maakt:)

Ook ik kan sinds ik moeder ven geworden af en toe zoo boos worden dat ik me fysiek aggresief begin te voelen. Niet alleen richting mijn kind (nee ik handel er niet echt naar maar heb hem wel eens iets te hard weer neergelegd in zijn bed toen hij niet wilde slapen en steeds opstond en zn speen weggooide.. voelde me onmiddellijk vreselijk schuldig) maar ook richting onze hond (zeker toen mijn zoon nog een baby was en 100 keer op een dag moest slapen. Precies als hij dan net in slaap begon te vallen ging mijn hond lawaai maken) Heel vreemd, ik heb deze gevoelens voor ik moeder was nooit gehad en schaam me er diep voor. Dit is een annoniem forum en daarom durf ik het te schrijven maar heb het nog nooit hardop uitgesproken.

Oh dit snap ik zo hard! Waar ik vroeger zo graag onze hond had kan ik sinds ik moeder ben, hem niet meer luchten! Zo vreemd ☹

Google maar eens op "mom rage" kom je de nodige artikelen wel tegen

…❤️

Ik kan me alleen maar aansluiten bij de reacties hier, heel veel respect dat je hulp zoekt en het bespreekbaar maakt! Mijn zoontje was een huilbaby, en ik heb nooit de neiging gehad om hem te slaan of te schudden gelukkig. Wel heb ik eens vaker met verheven stem gezegd datie stil moest zijn (op best een boze manier) omdat ik er echt niet meer tegen kon.. ik schaamde me er voor en voelde me een vreselijk slechte moeder en moest daarna weer huilen, maar het was gewoon zó zwaar. Het ging wel 8 uur per dag door, en moest in m'n verlof dat allemaal alleen doen. Gelukkig ging het na andere voeding snel beter, had het echt niet veel langer volgehouden.. Dus ik snap je gevoel, het is gewoon frustratie en uitputting! Dat maakt je geen slechte moeder, in tegendeel, je bent juist een supermama dat je zo bezig bent om het voor je kindje beter te maken ❤