Heftige ruzie tussen man en mij.. wat nu?

Oké. Over maandag. Ik zou allereerst feitelijk benoemen wat er is gebeurd. Zonder teveel eromheen. Want je bent jezelf nu de schuld aan het geven. En dat is het natuurlijk niet. Je hoort elkaar niet te slaan. Jij hem niet, hij jou niet. Hij is alle perken tebuiten gegaan. Hij heeft je geslagen en geschopt. Hij heeft je doen vluchten en de politie doen bellen. Dat ging allemaal zo snel, dat dit je natuurlijke reactie was. Echt niet oké. Dus benoem het feitelijk. Daarna kon je wel op hoe dit voor je is geweest. Dan de relatie. Fysiek worden is voor mij echt een no go. Meteen weg. Uit elkaar. Want ik hoor echt maar zelden dat dit nooit meer gebeurd. Zeker in de newborn fase. Die is namelijk nog pittiger. Tel daar slaaptekort ect bij op. Mocht je bij hem willen blijven. Je bent nu 7 weken zie ik. Ga samen werken. In therapie. Ga zorgen dat je relatie zo sterk mogelijk wordt. Die tijd heb je nog. Maar dan moet je dat allebei willen. Maar nogmaals, voor mij is dit echt 🚩

Hartstikke goed dat je de politie hebt gebeld! En ook dat je naar je ouders bemt gegaan! Mijn kriebels kwamen al voor het geweld bij 'ik moest het huishouden nog doen' hoezo? Jullie zijn 2 volwassenen. Je bent partners, niet zijn schoonmaakster en kok en voor de vrijerij. Als dit nu gebeurt. Hoe denk je dat het dan gaat met een pasgeboren baby met hevig slaaptekort (elke 3 uur voeding en dus etappes van 2 uur slaap tussendoor). Hoe gaat hij dan reageren als hem even iets niet zint. Is hij van plan dan überhaupt wel te helpen met schoonmaken, komen en verzorging van de baby? Hoe verdrietig het ook is lijkt het mij een goed moment om uit elkaar te gaan. Je houdt van je man 'hoe irritant hij ook kan zijn' maar hou je ook van hem 'hoe geweldadig hij ook is'??? Veel sterkte, denk aan jezelf en ook aan de baby.

Onpoplaire mening: ik vind dat je onterecht een slachteroffer rol hebt aangenomen. Slaan is nooit oké! Maar jij begon, ookal is het zacht... Dan kan je verwachten dat iemand d daarop reageert. Iemand een tik geven als waarschuwing? Sowieso heel vreemd gedrag van jou. Jullie zitten beide heel fout. Zacht of hard slaan maakt geen verschil... slaan is slaan en dit is de consequentie van jullie beider gedrag

Wat een heftig verhaal. Het klinkt alsof de basis van jullie relatie niet in orde is, en dat jouw partner weinig begrip heeft voor jouw situatie. Je had hem nooit mogen slaan, maar ik vind zijn reactie écht zorgwekkend. Het klinkt alsof hij onevenredig veel geweld heeft gebruikt als reactie op jouw klap. Ik zou je willen adviseren om goed na te gaan of je je weer veilig kunt voelen bij elkaar. Het zal niet de eerste en laatste keer zijn dat er een discussie of ruzie ontstaat en flippen jullie dan weer? Soms is het beter om afscheid van elkaar te nemen; hoe moeilijk het ook is. Ik wens je veel sterkte en succes!

Ik ben mee eens met Lalamom. Ik wens je veel succes maandag. 🙏

Hier heb ik natuurlijk ook heel vaak aangedacht. Hij heeft al een erg kort lontje, dat gaat vast niet goed komen met een pasgeboren baby die alleen maar aan het krijsen is. Ook weet ik dat hij dit diep van binnen helemaal niet wilt, zoals ik al aangaf het kindje is ongepland en hij wilde zelfs helemaal aan het begin dat ik het zou weghalen. Ik denk dat ik gewoon angst heb om het alleen te gaan doen, als ik wegga bij hem sta ik letterlijk op straat en moet dan tijdelijk bij mijn ouders gaan wonen. Ook heb ik een onwijs groot schuldgevoel tegenover mijn kind die nu zonder vader moet opgroeien. Het wordt me allemaal een beetje teveel nu en ik denk dat het enige wat ik nu nog kan doen is wachten tot maandag..

Helemaal eens met deze onpopulaire mening, je begint zelf met een klap geven. Of het nou hard of zacht is, een klap is een klap.

Oke, er gaan hier in mijn optiek heel veel dingen mis. Hij moet niet op je bitchen vanwege het huishouden, je bent zijn schoonmaakster niet. Zeker niet als je zwanger bent. Jij had hem geen tik in zijn gezicht moeten geven, ook niet als waarschuwing. Hij had jou niet in elkaar moeten slapen. Jij moet jezelf nu niet de schuld gaan geven van die dingen. Niks van dit rechtvaardigt zijn gewelddadige gedrag en dat gedrag is niet jouw schuld. Wees eerlijk en feitelijk tegen veilig thuis. Vertel wat er is gebeurd, niet wat je nu denkt dat jouw schuld of overdreven is. Het is niet overdreven om de politie te bellen. Het is heel goed dat je dit hebt gedaan. Het leest alsof jullie het slechtste in elkaar naar boven halen. Wil je daar een kind in laten opgroeien? Ik zou dit als een natuurlijk moment aangrijpen om hieruit te stappen.

Eens. Ik vind het al bijzonder dat dit zo gaat. Ik heb ook weleens ruzie met mn vrouw maar überhaupt aanraken, nee geen denken ja. Dat dit gebeurd,.is niet normaal en een signaal voor wat hierna nog gaat komen. Dit heeft niks meer met hormonen te maken.

*in elkaar slaan ipv slapen

Uit totale paniek heb ik inderdaad een slachtofferrol aangenomen, het enige wat er op dat moment door me heen ging is er moet nu iemand tussen komen anders gaat het uit de hand lopen. Ik geef ook zeker niet alleen hem de schuld, zoals ik al aangaf ik was al heel moe en geïrriteerd door de zwangerschapshormonen en daardoor heb ik zo gereageerd. Daar heb ik spijt van en dat ga ik zeker ook melden maandag.

Wat er is gebeurd, wat hij heeft gedaan en hoe hij jou behandeld zijn niet ok. Je bent zijn slaafje niet. Als jij je niet goed voelt hoort hij jou te steunen. Dit is gewoon huiselijk geweld van zijn kant en je hoeft nu echt niet de schuld bij jezelf te gaan leggen. Wat jij ook doet hij hoort zijn handen thuis te houden. Het klinkt alsof je het nu bagatelliseert.

Hoe was jullie relatie tot deze escalatie? Ben jij of is hij vaker agressief? Hoe lang zijn jullie bij elkaar? Jullie hebben nog geen kinderen samen? Had hij überhaupt wel een kinderwens (voor de toekomst)?

Ik vind het een heel heftig verhaal en kan me voorstellen dat het voor jou ook heftig is. Dit gedrag vind ik niet goed te praten onder het kopje "hormonen". Maar ook voor hem niet vanuit het kopje "vermoeidheid". Het klinkt alsof jullie beide hulp kunnen gebruiken in het reguleren van jullie emoties en in de communicatie met elkaar. Je kan veilig thuis hierbij om hulp vraag. Zij kunnen die vraag doorzetten naar jeugdzorg. Want in het ouderschap ga je nog heel veel situaties tegen komen waarin je moe bent, geen energie bent of ziek bent en je kind (of partner) het bloed onder je nagels vandaag trekt. Sterkte, ik hoop dat het tussen jullie goedkomt en jullie hulp krijgen.

Dit was van beide kanten verkeerd (niet het deel dat je de politie belt, want dat was verstandig) en dit is echt geen liefdevolle stabiele relatie waarin je samen een kind moet willen laten opgroeien. Jullie zijn beiden een mentale grens overgegaan door elkaar te slaan (al was het bij hem wel buitensporig zoals je het beschrijft, maar kan daar moeilijk over oordelen) en die mentale grens bestaat niet meer waardoor de kans op herhaling enorm groot is. Tel daar bovenop dat een baby in de beste relaties al spanningen kan geven dan moet je dit echt niet samen meer willen proberen. Ik zou dit hoofdstuk van een stel zijn dus absoluut afsluiten. Dan blijft de vraag hoe nu verder. Hij kan zich nog bedenken hoe hij kijkt naar zijn betrokkenheid bij de baby, maar ga daar niet vanuit. Bedenk voor jezelf of je het ziet zitten om het alleen te moeten doen en welke rol je netwerk wil en kan spelen ter ondersteuning als je het alleen doorzet. Als je het alleen gaat doen of toch als gescheiden ouders samen is het verstandig om relatietherapie in te zetten. Je zal dan immers contact moeten houden met elkaar en voor het welzijn van het kind is het belangrijk dat jullie nog goed met elkaar kunnen overleggen. Pak dus je rust om te bedenken hoe je de korte en lange termijn voor je ziet.

In grote lijnen eens met wat hier al is geschreven. Daarnaast; heb je nu steun van mensen om je heen? Kan er iemand met je mee naar het gesprek met Veilig Thuis? Belangrijk om in deze tijd fijne mensen om je heen te hebben die je vertrouwt. En weet dat je altijd hulp kan zoeken wanneer er niet voldoende steun is. Veilig thuis kan hierin meedenken, maar ook je huisarts. Veel sterkte, huiselijk geweld is nooit oké!

Als jullie beide al met fysiek geweld reageren op elkaar bij dit soort irritaties (nee, hormonen zijn GEEN excuus) dan vrees ik voor jullie kinds welzijn. De newborn fase is erg heftig, zelfs als je een goede relatie hebt. Als dit is hoe jullie reageren op elkaar...Niet dat ik denk dat jullie bewust het kind iets aan zouden doen, maar misschien wel elkaar en een boze uitspatting bij een newborn...uit frustratie... Ik snap heel goed dat Veilig Thuis er nu bij betrokken is. Jullie kunnen denk ik beter uit elkaar.

Man is vaker agressief, vooral als hij even geen sigaretten heeft. Ook gebruikt hij zo nu en dan drugs, dat helpt hem met zijn angst/depressie zegt hij dan. Heb er alles aan gedaan om hem hier vanaf te helpen maar zonder resultaat. Komt dus vaak voor dat hij boos/agressief is en dingen gaat afreageren op me. We zijn 2 jaar samen en dit is ons eerste kind.

Dit wilde ik ook schrijven, maar durfde niet goed. Daarnaast vind ik ook, ts, dat je je eigen aandeel kleiner probeert te maken dan het is met de gebruikte woordkeuze. Een "tikje" met je natte handschoen nadat je kwaad op hem stond te schreeuwen is ook geweld. Ik zou eerst de situatie duidelijk proberen te krijgen voor jezelf zonder gevoelens erbij te halen (lastig, maar wel nodig). Hij heeft een even heftig verhaal als jij, enkel vanaf de andere kant. En probeer je zwangerschap niet steeds op te halen. Kan zijn dat dit ermee te maken heeft, maar zo praat je jezelf weer goed en ik zou daar nu echt weg van proberen te blijven. Ik hoop dat alles weer snel opgeklaard is en je van je zwangerschap kan genieten! Zouden jullie therapie een kans willen geven? Een ongeplande zwangerschap is ook niet helemaal niets natuurlijk.

Ik neem mijn moeder mee voor steun en hij die van hem, dat mag gelukkig. Zij is ook degene bij wie ik me het veiligst voel