Help: depressieve man

Hoi! Ik heb er ervaring mee op meerdere vlakken. Ben zelf chronisch depressief en mijn man heeft een burn-out en long COVID tegelijk gehad. Dus misschien kan ik je wat advies geven, maar ik wil ook graag een paar dingen vragen die misschien wat hard overkomen maar wel heel belangrijk zijn om te begrijpen hoe jullie situatie in elkaar steekt: - Jullie zijn het er blijkbaar over eens geworden dat jullie NU een kindje willen in deze situatie. Wat maakt dat jullie die keuze hebben gemaakt? Hoe hebben jullie dit besproken? Want ik hoop dat je dit hebt besproken voor je zwanger bent geworden? - Hij werkt vaak 2 ochtenden, gaat vaak niet, is somber, heeft al een flink aantal weken therapie maar geen diagnose. Wat doet hij bij therapie? Is het zelf betaald? Want in principe hebben GGZ behandelaren een hele korte tijd om een diagnose te stellen, anders is t uit met de pret. En waarom wordt er geen stappenplan gemaakt, een routine waar hij zich aan moet houden? Wordt er besproken dat jij zwanger bent en je zo zorgen maakt? Ik vind het een beetje laid back klinken, er moet een diagnose, eventuele medicatie en vooral activatie aan te pas komen, maar hier moet tempo achter! Niets thuisblijven van werk, hoppa gaan, en anders afspraken maken met de bedrijfsarts. - Waarom zoek je zelf geen mentale hulp om dit aan te kunnen als je het nu “al” zo zwaar vind? Heb je zelf al contact gehad met jouw bedrijfsarts?

Wat heftig voor je dat je partner zich zo depressief voelt! Moet voor jou niet makkelijk zijn zeker niet als je ook nog zwanger bent. Hier is het the other way around en ben ik juist degene die kampt met depressies. Nou gaat het eigenlijk heel goed sinds de geboorte van onze dochter. In ieder geval als ik jou was zou ik kijken of je misschien via je verloskundige een doorverwijzing kan krijgen naar de pop poli. Zij zijn gespecialiseerd in zwangeren met psychische problematiek en dit hoeft niet enkel bij jou zelf te zijn. Je kan praten met iemand van de pop poli zo kan je je verhaal kwijt en kan je sparren met iemand die verstand heeft van alles wat hierbij komt kijken. Ik heb hier ook mijn hele zwangerschap gelopen, bij mij voornamelijk preventief zodat bij een eventuele post partum depressie of psychose (vanuit erfelijkheid hogere kans) meteen kan worden ingegrepen. Maar zo kunnen jullie misschien ook samen praten en kijken waar opties liggen. Voorderest blijf praten met elkaar. Wilt niet zeggen dat het bij je partner ook zo is. Maar ik vond het fijn om te horen waar mijn partner mee zat. Mijn partner is echt mijn rots in de branding en kan heel goed aanvoelen wanneer ik iets echt niet trek of wanneer ik soms gewoon een schop onder mijn hol nodig heb en wel moet gaan socializen want anders glij je alleen maar verder weg als je echt niets meer doet. Zoek naar dingen die jullie verbinden. Misschien is dat wel gewoon heel simpel een serie kijken samen met wat lekkers. Of samen lunchen. Je doet het hartstikke goed en het is helemaal niet gek dat je minder focus hebt, aangezien familie etc. Het niet weten neem ik aan dat je in het eerste trimester zit dan ben je ook gewoon moe en ongefocused en ook de onzekere gedachten over je situatie en relatie horen daar bij ❤️❤️ Veel succes en sterkte en een fijne zwangerschap gewenst!

Hoi! Dankjewel voor je reactie! - We hebben samen besproken dat we heel graag een kind/kinderen willen. En dat we niet ons leven on hold willen zetten tot het beter is, want daar zijn we al 3,5 jaar op aan het wachten. We hebben afgesproken het te accepteren en onze schouders eronder te zetten. En dat een kindje als belangrijkste liefde nodig heeft, wat we zeker kunnen geven. Maar dat het in 1 keer raak zou zijn was wel even een shock, omdat we het ook niet getimed hadden in de cyclus. We dachten ‘ergens dit jaar of volgend jaar mee beginnen’. Ondanks alles is het wel heel gewenst. Maar ik merk nu dat het accepteren van de situatie wel lastiger gaat dan ik dacht. - De therapie is bij een psycholoog en zij heeft met hem afgesproken dat ze hem een jaar begeleidt, dus juist niet korte tijd. Ze doen ook cognitieve gedragstherapie maar vaak komt het op mij over alsof het meer een incheckmoment is van ‘hoe gaat het?’. De gesprekken gaan over hem en niet over mij, maar ze weet wel dat ik zwanger ben. Wat hij zegt, laid back, komt het op mij ook over. Heb je een idee hoe ik dat kan stimuleren? Want mijn man wil niet zo graag dat ik me bemoei met zijn therapie. Maar dat dit niet echt werkt is wel duidelijk. - Zelf geen mentale hulp zoeken…ja goede vraag! Ik denk toch het beeld van: een van ons moet sterk blijven. En ik ben nu in eerste trimester zwangerschap, misschien geeft dat een iets vertekend beeld van de situatie. Ik voel enorme drive om mijn werk ‘normaal’ uit te blijven voeren. Maar misschien moet ik daar wat minder moeilijk over doen inderdaad. En ‘al’ zo zwaar vinden…ik vind het 3,5 jaar zwaar, maar nu een stukkie extra. Wat bedoel je met al? Misschien zo vroeg in de zwangerschap en dat het hierna nog zwaarder wordt? Heel erg bedankt voor je tijd en voor het meedenken!

Heehee! Ik ga zometeen even uitgebreid op je reageren hoor, ben nu even bezig maar kom bij je terug. En qua “al” bedoel ik inderdaad: wat als je man zo blijft? Wat als hij werkloos raakt? Wat als je straks 30 weken zwanger bent, of een baby van 4 weken hebt die je wakker houdt snachts? Dat is toch echt allemaal iets waar je nu nog geen inzage in hebt hoe het is. Dus het is juist niet zwak om hulp te zoeken, dat is enorm sterk!!! Jullie moeten het allebei redden, en daarbij hulp vragen/zoeken is juist enorm krachtig 🍀❤️ De rest kom ik straks even op terug!

Hoi! Dankjewel voor je berichtje. Wat super fijn om te lezen dat het met jou goed gaat sinds de geboorte van jullie dochter ❤️ Een doorverwijzing via de VK klinkt goed, ik ben daar over 1,5 week en ga het meteen vragen. Heel erg bedankt voor de tip! Wat goed dat jouw partner je rots in de branding is. Ik was dat tot nu toe volgens mij ook en kon hem wel supporten en soms activeren, maar ik merk nu dus dat dat door mijn eigen emoties een stuk minder goed lukt. Mooie tip ook om toch te blijven verbinden, daar ga ik zeker mee aan de slag. En inderdaad dat het nu de onzekere eerste weken van de zwangerschap zijn helpt denk ik ook niet mee. Ik heb goede hoop dat ik in het tweede trimester weer wat sterker sta. Veel dank voor je support ❤️

Ja dat is waar, ik snap wat je zegt. Er komt inderdaad nog veel meer aan. Dankjewel en ik kijk uit naar je berichtje (maar absoluut geen haast!!) ❤️

Hi, mijn man heeft in onze relatie een aantal depressieve fases gehad. Op dit moment zitten we in een goede flow, maar ik blijf altijd allert of hij niet aan het afgeleiden is. Ik herken je gevoel enorm. En ik was in zijn depressies niet zwanger. Altijd de sterkste moeten zijn is enorm zwaar. En dat lukt wel, als er niks anders speelt. De situatie is nu veranderd. Ik kan mij jouw zorgen heel goed voorstellen. Heb je zelf al eens overwogen om met een professional te gaan praten? Ik probeerde ook altijd alles op te lossen voor mijn man, maar daar was hij eigenlijk niet mee geholpen. Wat wel helpt is structuur, een dagritme en stimuleren om dingen te ondernemen. De therapie die je man nu heeft lijkt niet echt aan te slaan. Is dit een ggz traject? Mijn man heeft eerst op eigen kosten een therapeut gehad, die heeft hem wel handvaten kunnen geven maar niet echt goed kunnen helpen. Hij is daarna in een ggz traject gegaan. Mijn ervaring is dat ze daar sneller een diagnose proberen te stellen en eventueel met medicatie kunnen helpen. Kijk ook eens op thuis arts wat je als partner kan doen: https://www.thuisarts.nl/depressie/mijn-partner-heeft-depressie Of op https://www.familievertrouwenspersonen.nl/ van de ggz.

Okee ik moet echt even wat werk gaan doen, maar nog even dit: je mag me echt altijd een PB sturen al wil je alleen even zeggen hoe k-uuuu-teeee het even is! ❤️

Nog een toevoeging: bedenk voor jezelf wat jij nodig hebt om overeind te blijven. Ik had voor mijzelf een aantal mensen waar ik heel goed mee kon praten. Zowel over hem als over mijzelf. Waaronder mijn beste vriendin, mijn moeder en zijn moeder. Dit heb ik in overleg met mijn man gedaan, zodat hij het wel wist. Ook ging ik regelmatig iets voor mijzelf ondernemen, zodat ik niet continu in die treurige situatie zat. En soms wilde mijn man praten op een moment dat ik het juist even niet trok. Dan kon ik met hem afspreken dat ik daar op dat moment niet beschikbaar voor was, maar op een ander moment wilde zitten met hem.

Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik zou de prioriteit gaan stellen bij een goede diagnose. Zonder diagnose is het moeilijk behandelen. Gebruikt je man nu ook medicatie? Anders kan met een diagnose ook daarnaar gekeken worden. Dus mijn advies zou zijn, terug naar de huisarts. Want die behandeling klinkt meer als beetje op niveau blijven. Dat kan ook nodig zijn, heb ik tijd gehad tijdens mij postnatale depressie. Was al lang blij dat het stabiel bleef en niet nog verder afgleed (oa doordat gezondheid premature dochter de prio had). Maar wilde zelf op een gegeven moment ook wél dat diepe dal in en om daarna langzaam aan op te krabbelen. Medicatie (antidepresiva) gaven mij daarvoor de ondersteuning dat aan te kunnen. Ook zou ik vast goed bespreken, bijvoorbeeld in gezamenlijke therapie of gewoon samen op de bank over hoe hij én jij de periode na bevalling verwachten. Voor depressie is goed slapen én bewegen heel belangrijk. Maar met pasgeboren baby valt de optie goed slapen weg. Maar dat is wel nu al bekend dus lijkt me goed hier nu al over te hebben. Sterkte, lijkt me erg pittig. Zeker omdat de wil om beter te worden lijkt te ontbreken.

Oooh wat zwaar zeg. Jouw gevoelens zijn hartstikke logisch. Ik zou even aan de bel trekken bij de poppoli en om (mentale) ondersteuning vragen. Je kan ook eventueel deels de ziektewet in om zelf iets meer ruimte te hebben om voor jezelf te zorgen. Dit is een super lastige tijd voor jullie beide en het is belangrijk dat naast jouw man jij ook gewoon goede support krijgt 😘 Als je de puf hebt om er doorheen te gaan samen komt het hopelijk wel weer goed! Het leven en relaties zijn helaas niet altijd mooi en fijn, maar soms ook gewoon rete zwaar. Maar als je daar dan samen doorheen komt kun je straks ook samen van jullie kindje genieten 😘 die dag gaat echt weer een keer komen!

Ik begrijp je verhaal niet. Was de zwangerschap jouw keuze en ben je bewust zwanger geraakt? Of is het een ongeluk en besloten toch te houden. Je partner is al 3.5 jaar somber en volgt al langer therapie zeg je. Je verwachtingen naar hen klinken voor mij totaal onrealistisch en oneerlijk. Je weet dat hij somber is, waarom verwijt je hem dan dat hij niet blij is? En iemand die depressief is kan jou emotioneel natuurlijk niet volledig steunen. Die is veel te veel met zichzelf bezig. Dat weet je als het goed is ook van de afgelopen 3.5 jaar. Neemt niet weg dat de situatie gewoon zwaar klote is. Ik ben ook partner van een man met terugkomende depressieve periodes. Het is bijna niet te doen. Je kind gaat er ook zwaar onder lijden. Ik vraag me regelmatig af of het beter is helemaal geen vader te hebben dan wel een vader die dan bij tijd en wijle depressief is. Er is geen goed antwoord op te geven vrees ik. Ik had als ik terug kon in de tijd weggegaan bij m'n man en nooit samen kinderen gekregen. Helaas werd hij pas tijdens de 2e zwangerschap voor t eerst depressief en de keren voordat hij mij leerde kennen heeft hij tot heel kort geleden altijd vakkundig verzwegen zodat ik vooral niet zou weten dat het chronisch is. Hij is oneerlijk en vooral enorm met zichzelf bezig omdat hij continu met zichzelf worstelt. Zijn traject is ook al één van jaren. Ik ben heel veel alleen met de kinderen en dat zorgt dat er wel balans is en voldoende ruimte voor ons om onbezorgd gelukkig te zijn. Maar je gunt een kind echt geen depressieve ouder. Das iets wat ik helaas geleerd heb.

Ok lees hier al het was bewust. Je zegt leven staat op "on hold" dus daarmee bedoel je dat hij geneesd? Maar je zegt net zelf dat er verdenking is van biololair/ chronische depressie. Overigens diagnoses die alleen via ggz gesteld mogen worden. Evenals medicatie uitschrijven. En als hij al 3.5 jaar depressief is hoezo pas net hulp avnd eze psych? Wat heeft hij dan al die jaren ervoor gehad aan hulp? Is er al een ggz traject geweest? En voordat je zwanger werd heb je dit besproken met de psycholoog wat zij ervan vond neem ik aan? Wat gaf zij voor een tips? Zo iemand moet je toch wegwijs kunnen maken? Ik mis haar advies hier en mocht jij die niet gehoord hebben, kan je de volgende sessie dan niet mee om dit nogmaals te bespreken? Verder begin je over dat een kindje enkel liefde nodig heeft. Laat dat nou juist het probleem zijn bij een depressie gebrek aan zelfliefde 😔

Ik kan me indd volledig hierin vinden qua onze ervaring. Mijn partner heeft tijdens een depressie hele duidelijke afspraken nodig. Ritme. Rust. Hij moet vaak echt weg van huis of wij gaan weg want hij heeft die rust nodig. Ik heb dat als partner gewoon te accepteren, of ik moet de stekker eruit trekken. Ik kan en mag niet van iemand die zo depressief is verwachten dat hij leuk.vadertje gaat spelen en mee gaat leuke dingen doen. Dat kan hij niet als hij ziek is. De ritme rust en regelmaat zorgen wel dat hij z'n depressie kan doorlopen en het daarna beter gaat.

Het is een moeilijke situatie. Het ging altijd omdat jij 'de sterke' bent maar nu ben je zwanger en die moeheid en misselijkheid gaan de eerstkomende weken niet minder worden. Om nog maar niet te spreken van de mood-swings. Is het niet ok om een tijdje de 'zwakkere' te zijn? Met je man te praten over dat zwanger zijn fysiek en emotioneel zwaar is en dat je graag een beetje verzorgd wil worden. Hij kookt nu al dus het zit wel in hem. Misschien kan hij je af en toe op de bank zetten met een thee'tje en een dekentje. Of 's ochtends brood voor je smeren. Van die kleine dingen die niet te moeilijk zijn maar waardoor jij je wel een beetje verzorgd voelt. En als hij ziet dat hij je blij kan maken op deze manier en jouw dankbaarheid voelt geeft dat hem misschien ook een beetje motivatie.

Ha lieve mama, wat klinkt jouw ervaring ook ontzettend zwaar zeg. Helemaal dat je het gevoel hebt dat hij het express heeft verzwegen, hij enkel met zichzelf bezig is en je jouw kinderen daaronder ziet lijden. Dan snap ik jouw beredenering wel. Ik wil alleen even meegeven aan de topicstarter dat het inderdaad wel impact heeft op een kind, maar zeker niet overwegend negatief hoeft te zijn. Mijn vader is ook mijn hele leven op en aan depressief geweest, maar zorgde wel voor ons als kinderen en ik heb veel fijne en goede herinneringen (naast het zien dat hij erg somber was). Ik zou mijn vader dan ook voor geen goud hebben willen missen of inruilen. Niet alle situaties zijn dus het zelfde en het is geen reden tot doemdenken als je nog niet weet hoe het zal lopen en de man zich zal ontwikkelen als vader 😘

Hoi’ dankjewel voor je berichtjes. Ze vallen me wel erg zwaar. Het komt op mij een beetje verwijtend over terwijl ik juist vroeg om advies of support. Ik verwacht van mijn man niet dat hij blij is…ik hoop alleen dat dat wel ooit weer komt. En af en toe zie ik dat er ook echt doorheen schijnen en dan wordt die hoop versterkt. Wat ik probeer te uiten met dit bericht is dat ik nu ook veel verdriet en frustratie voel en dat nu soms ook uit naar hem, omdat we nu eenmaal samen in een huis wonen en ik het soms niet binnen kan houden. Maar ik weet inderdaad dat hij daar ook niet zoveel aan heeft. Ik heb behoefte aan emotionele support maar ik weet ook wel dat hij dat nu niet kan bieden. Maar de hoop is er wel, dat probeerde ik te zeggen. Ik heb wel nog steeds de hoop dat hij wat beter wordt, of in elk geval er wat beter mee om leert gaan…met misschien medicijnen of andere hulp. Het gekke is dat het een soort golven zijn. Hij voelt zich soms een week goed, dan ineens minder en dan wordt hij een soort zombie. En dan zinkt hij heel diep, verdriet, ellende en daarna gaat het vaak wat beter. Het is niet helemaal typisch depressie en niet typisch bipolair, daarom komen ze er niet helemaal uit volgens mij. Hij heeft elke keer cognitieve gedragstherapie gehad en de eerste keren werkte dat ook best goed. Nu doet hij dat ook weer in afwachting van de psychiater, waar hij wel heel erg tegenop ziet. Ik ben verder niet in gesprek met zijn psycholoog. Dus nee, ik heb de zwangerschap niet besproken met haar. Wij waren er zelf steeds meer mee bezig en we zagen het meer voor ons. Mijn man dus ook. Deels ook omdat ik me altijd heel stabiel voelde en wel dacht dit samen aan te kunnen. En sommige dagen denk ik dat ook, maar andere valt het wel zwaar. Weet jij misschien of dat normaal is, dat je meegaat naar de psycholoog? Ik dacht dat dat echt een 1-op-1 traject was maar ik zal mijn man vragen of ik misschien vrijdag mee kan gaan. Wel fijn om het te bespreken inderdaad. Ik vind het onwijs balen dat jij moet concluderen dat je eigenlijk liever geen kinderen had willen hebben met een depressieve partner. Het klinkt wel alsof je er nu erg goed mee omgaat..dat vind ik heel knap. Inderdaad ontbreekt het wel aan zelfliefde bij mijn man, al schijnt het er soms wel doorheen. En hij uit het ook nog steeds wel naar mij. Ik heb eigenlijk altijd nog hoop gehouden dat zijn zelfliefde zou groeien en ook dat hij het kon voelen voor het kindje. Soms komt hij wel naar m’n buik heel liefdevol en dan heb ik er weer even vertrouwen in. Begrijp ik het goed dat jij dat niet meer hebt? Hoe ga je daarmee om? Juist de hoop en de momentjes dat het oké gaat slepen me erdoorheen. Veel dank alvast!

Hoi! Dankjewel voor je berichtje. Het ligt een beetje aan zijn staat, maar meestal kan hij die kleine dingen wel voor me doen ❤️. Dus dat is wel een goede om dat af en toe te vragen. Hij lijkt het dan ook fijn te vinden dat er iets ‘gelukt’ is. Qua sterkere/zwakkere, hij vindt het fijn om zich te uiten en zijn verhaal te doen bij mij. Daarvoor voelt het alsof ik sterk en onbevooroordeeld moet zijn. Maar misschien is het een idee om te overleggen of hij dat in elk geval de komende paar weken wat meer bij de psycholoog, vrienden en familie wil proberen te doen. Dank voor de support!!

Sorry als het te hard overkwam 🫣 ik had dat niet zo door. Ik denk dat ik zelf ook wat hard geworden ben door al die jaren heen. Ik moet ook heel sterk zijn en heb voor m'n gevoel geen ruimte om zwak te zijn. Op je eerste vraag; ja je mag mee. Althans, ik mocht altijd mee als ik aangaf dat ik daar behoefte aan had. Maar herken ook echt wat jij zegt dat het over hem gaat. Wat ik echt als heel heftig heb ervaren is dat zo'n psych er vooral zit voor hem en om te zorgen dat zijn depressie overgaat. Over alles wat HIJ nodig heeft. Maar ik ben zelf wel op ten duur uit elkaar gebarsten van ellende omdat ik niet meer wist waar ik nog was in ons gezin. Ik had het gevoel dat ik hem altijd ruimte moest geven, maar wanneer kreeg ik nou eens de ruimte? Ik heb geleerd dat ik die steun bij een ander moet vragen. Dus de kinderen een dagje bij m'n ouders brengen als ik zelf rust wil tijdens een slechte periode. Hij is dan niet in staat voor de kinderen te zorgen. En liefde tja lastig. Hij houdt op momenten wel van ons. Ik herken hetzelfde als wat jij post. Maar het is voor kinderen heel lastig dat papa dagenlang niks kan hebben van ze, ze negeert of tegen ze schreeuwt en dan ineens komt er een dag dat hij graag met ze is en vertelt dat hij van ze houdt. Hij zit op het moment trouwens al halfjaar weer in een depressie dus ik ben daardoor zelf ook wat minder vrolijk en als ik de reacties hier lees ben ik zelf ook niet meer zo vriendelijk als ik was 😅 Maar mijn advies zou indd echt zijn de lijntjes kort te houden met zijn psych (eventueel vragen aan hem of je zijn behandelverslagen mag teruglezen. En heel heel heel goed te waken over jezelf. Als hij je de zorg niet kan bieden, die dan te halen bij een ander.

Wat fijn om dit te lezen, dit doet me juist erg goed (en denk iedereen die ermee worstelt)