Help?! Emetofobie en onze zwangerschapswens

Hoi, Ik had dit ook en toen ik precies 10 jaar geleden zwanger was van mijn eerste kind gelukkig helemaal niet misselijk geweest of klachten gehad.. Mijn angsten en paniekaanvallen verdwenen zodra ik zwanger was. Nu ben ik net weer zwanger en heb ik wel last van misselijkheid en af en toe een paniekaanval maar ik moet niet overgeven oid. Op een of andere manier voel ik me juist sterker nu ik zwanger ben en omdat ik weet waar het vandaan komt als ik nu misselijk ben en nu weet ik dat het ook weer overgaat. Heel soms heb ik er nog moeite mee maar dat weegt niet op tegen het blije gevoel en dan probeer ik er zoveel mogelijk met anderen over te praten.

In het zkh heb je een pop poli waar je terecht kan met psychische klachten bij zwangerschap, misschien kan de huisarts je daar naar verwijzen.

Wat vervelend dat je angst voor overgeven je kinderwens in de weg staat. Goed van je dat je er aan probeert te werken. Ik heb niet meegemaakt wat jij doormaakt maar ik ben wel erg misselijk geweest en heb veel gespuugd tijdens mijn zwangerschap. Je angst om op openbare plekken te moeten spugen herken ik heel erg! Als ik een off-day had dan kwam ik ook gewoon de deur niet uit. Uiteindelijk ben ik dat wel weer gaan doen en ik heb niet in het openbaar hoeven spugen (wel 1x op mijn werk). Wat mij heel erg hielp tegen de misselijkheid was dropmentos eten. Geeeeen idee waarom maar zodra ik een golf van misselijkheid op voelde komen nam ik een mentos en dan kon ik het nog even volhouden zonder te spugen. Misschien dat er ook iets is wat jou helpt wanneer je misselijkheid voelt opkomen. Ik hoop voor je dat je het onder controle kunt krijgen 😘 veel sterkte en succes!

Ik ben zelf ook onder behandeling geweest bij psych voor emetofobie (is nog steeds niet helemaal over, maar nu goed mee te leven). Ik heb in 2018 een gastric by pass gehad en de eerste weken bijna dagelijks moeten spugen. Dat was echt hell in het begin en kreeg er idd weer paniekaanvallen door. Maar door het veele spugen raakte ik er ook een soort van gewend aan en dat heeft echt heel veel angst weg gehaald bij mij, het was bijna normaal. Daardoor ben ik nu veel minder bang voor misselijkheid tijdens de eventuele zwangerschap. Dit was een paar jaar geleden zeker iets in mijn hoofd om er voor te kiezen om niet zwanger te worden....

Jeetje, dit moet heftig zijn als je het meemaakt. Ik heb emetofobie in een lichte vorm, enkel als ik ziek ben en me misselijk voel heb ik mijn angst en doe ik er alles aan om het tegen te houden en zeker niet te hoeven spugen. De misselijkheid kwam bij mij al redelijk snel in vlagen vanaf week 6 ongeveer en een week later was het continu aanwezig. Ik werd hier doodvermoeid van, deels ook omdat ik de hele dag in mijn hoofd ermee bezig was dat ik echt niet mocht spugen. De gynaecoloog heeft me toen wel navalit voorgeschreven (in België, maar denk dat er in NL wel alternatieven zijn) en hiermee nam de misselijkheid aanzienlijk af. Nu bouw ik de medicatie terug af en komt het wel in lichtere vorm terug, maar dan probeer ik gewoon weer wat standaard trucjes (muntje, wat kleins eten, niet teveel in 1x drinken of eten etc) en dat helpt vaak.. ik weet niet of je er wat aan hebt. Het is alleszins duidelijk dat je fobie heel overheersend is, misschien zou je hypnotherapie hiervoor kunnen volgen, na 1x merk je vaak al een heel mooi resultaat!

Helemaal iets anders waar je om vraagt (emetofobie heb ik niet dus kan ik niet echt over meepraten), maar... Als je al 2 jaar onder behandeling bent bij dezelfde psycholoog en je hebt er nog zoveel last van, heb je dan wel het idee dat je met je behandeling tot de kern komt? Mij klinkt dat echt extreem lang. Afhankelijk van of het die 2 jaar continu doorliep, of je eerst andere zaken hebt aangepakt, etc. Of als er bijvoorbeeld een bredere (persoonlijkheids)stoornis onderligt kan ik me er ook nog iets bij voorstellen. Er zit ook nog wel verschil in behandelmethodes. Je hoeft hier niet je hele medische geschiedenis op tafel te gooien, maar meer ter overweging voor jezelf. Als je puur last hebt van emetofobie, niet teveel andere angsten of emotieproblemen hebt, en echt al die tijd in behandeling bent geweest denk ik dat deze behandeling of deze therapeut misschien niet goed werkt voor je. Dat zegt niets over de kwaliteiten van je therapeut of over dat jij een hulpeloos geval bent oid; een prima therapeut en een gemotiveerde cliënt kunnen alsnog gewoon geen match hebben, waardoor de behandeling niet goed werkt. Ik weet niets over jouw situatie he, dus luister zeker niet naar mij als jij wel tevreden bent! Maar blijf ook niet hangen bij een (voor jou) ineffectieve therapie omdat je denk dat dat zo hoort oid... Succes!

Goede tips denk ik! De zwangerschap wil je niet met angst en stress ingaan, dat ijsvloer jullie beide slecht. Wat zegt de professional hierover? Wellicht met je psycholoog of een nieuwe psycholoog bespreken?

Hoi Susababy, Ja dat is ook wel eens door mijn hoofd geschoten, dat ik als ik eenmaal zwanger ben dat ik dan weet waar ik het voor doe en me juist daardoor sterker voel. Goed om te horen dat iemand met dezelfde angst dat dus ook echt ervaren heeft!!

Dat is een goede. We wilde sowieso met de huisarts in gesprek nog om wat vragen te stellen. De pop poli zet ik ook op mijn lijstje! Dankje

Ooh bah op je werk moeten spugen. Lijkt me echt erg.. Misschien moet ik dan tegen die tijd ook uitzoeken wat voor mij werkt haha. Hoorde van een oud collega dat voor haar pepermuntjes heel erg goed werkte. Dus misschien werkt er ook iets voor mij.

Hee Kristin. Knap dat je een gastric bypass durft te doen met je emetofobie verleden! Wetende dat je na zo'n operatie meestal wel moet overgeven. Soms denk ik ook wel eens dat ik gewoon een flinke griep moet krijgen waardoor ik flink moet overgeven. Misschien ben ik er dan vanaf..

Er is vast iets dat helpt! Ik had ook medicatie van de gynaecoloog, dus dat heb je ook nog achter de hand 😊

Hee Siina. Wij wilde ook met de huisarts nog in gesprek of er dingen zijn ter voorkoming van de misselijkheid. Ik heb wel eens aan hypnotherapie gedacht! Maar ik heb toen gegoogled en zag door de bomen het bos niet haha. Kon niet goed vinden wat een betrouwbare hypnotherapeut was en wat niet. Maar ik ga daar toch nog een keertje induiken.

Hoi Saar, Wat naar! Maar herkenbaar. Ik heb zelf ongeveer 8 jaar stevige emetofobie gehad. Ik was op een gegeven moment ook naar zwangerschap toe aan het werken en zat met hetzelfde als jij nu mee zit. Ik vond praten met een psycholoog leuk, maar het hielp niet. Cognitieve gedragstherapie hielp mondjesmaat. Wat mij uiteindelijk echt heeft geholpen is EMDR en energetische therapie (NEI). Ook mezelf uitdagen heeft geholpen. Allemaal niet leuk en dodelijk vermoeiend, maar ik heb mijn emetofobie met 95% kunnen terugdringen (En ik had echt wel een ernstige angststoornis, met ook claustrofobie en pleinvrees). Let wel, dat heeft me toch nog ongeveer 2 jaar gekost. Ik was uiteindelijk nog wel zenuwachtig toen ik zwanger werd en ik ben wel misselijk geweest, maar heb niet hoeven overgeven en was maar matig bang ervoor. Ondertussen ben ik 30 weken en heel blij met hoe ik de angststoornis heb kunnen verwerken 😊 veel succes 💪

Hoi Mvcb en Denised. Nou precies dit dus heb ik ook al meerdere keren gedacht. Mijn partner ook. Normaal duurt een traject 1 jaar. Hij is bij mij bij uitzondering verlengd met nog een jaar. Maar ik heb niet echt het idee dat het beter gaat. Ik heb in die 2 jaar continu behandeling gehad, eens in de 2 of 3 weken. Maar het lijkt alsof we niet echt verder komen.. Maar ik vind het heel moeilijk om dit aan te geven, omdat ik de psycholoog niet wil kwetsen (ik weet het dit klinkt heel dom haha) en omdat ik zelf daardoor het idee krijg dat ik niet hard genoeg ervoor gewerkt heb. Maar misschien is het wel een idee om dit open te gooien, en te kijken hoe de psycholoog reageerd...

Fijn om een succesverhaal te lezen! Geeft toch weer wat hoop :). EMDR heb ik ook gehad, energetische therapie hoor ik voor het eerst. Ik kan dit eens benoemen bij de psycholoog. Ik probeer mezelf ook zo veel mogelijk uit te dagen maar soms verlies ik de moed een beetje. Als ik verschillende slechte dagen achter elkaar gehad heb zie ik het even niet meer. Maar ook als ik dit zo van jou lees is dat heel belangrijk om echt door te blijven zetten!!

Was ik ook wel erg bang voor, maar het ongezonde gewicht en alle ongemakken die er bij zaten maakte vervelender dan de angst voor het spugen. Bij de gbp zat een heel traject en daar ook goed kunnen voorbereiden en praten er over. Tevens een groepsgenootje met zelfde achtergrond dus ook met elkaar kunnen sparren er over.

Wat lief dat je zo goed voor je therapeut zorgt ;) Nee hoor dat is flauw, ik kan het me wel voorstellen, dat zijn ook lastige gesprekken. Ik ben zelf orthopedagoog bij een psychologenpraktijk voor kinderen en jongeren. En ik kan je beloven dat ik het zelf echt liever heb dat mensen het aangeven als ze geen klik voelen. Sterker nog; dat is dan meestal geen verrassing want dat voel je allebei. Therapeuten zijn ook mensen dus natuurlijk kunnen ze dat lastig vinden. Maar dat is hun eigen leerproces. Het is niet jouw taak om je therapeut zelfvertrouwen te geven of te bevestigen, dat is de omgekeerde wereld. Als er wél redenen zijn dat de therapie bij jou langer duurt dan moet je therapeut dat kunnen uitleggen. Bv stel jij daagt jezelf onvoldoende uit waardoor je steeds terugvalt, dan werkt CGT niet. Maar ook dan is het juist helpend om dát gesprek te voeren. Dan kun je samen een oplossing vinden voor meer motivatie of bv kleinere stapjes wb uitdagen. Soms is de conclusie van zo'n gesprek juist dat jullie het over een andere boed moeten gooien, of dat een tot nu toe onzichtbaar probleem je behandeling in de weg staat. Maar jullie hebben er in ieder geval beiden niets aan om een toneelstuk te spelen dat jij in behandeling bent. Als tóch gebeurt waar je 'bang' voor bent en je therapeut is werkelijk gekwetst, dan durf ik gerust te zeggen dat hij/zij zelf nog iets te leren heeft om een betere therapeut te worden. Dat is echt niet aan jou! Je hebt hem/haar dan hooguit een kans gegeven om zich verder te ontwikkelen. Maar wat iemand daarmee doet is aan die ander. Succes!!!

Ik snap je precies met dat je de psycholoog niet wilt kwetsen, zou ik ook hebben en weet dat het nergens op slaat haha! Misschien via je huisarts? Die vind 2 jaar wellicht ook wat lang en dan kan je ‘op aanraden van je huisarts’ wellicht bij een nieuwe psycholoog terecht. Wellicht met een andere aanpak! Ik denk ook echt wel dat er een klik moet zijn met je psycholoog en de aanpak bij je moet passen. Maak je in ieder geval niet drukker dan nodig is (ook zo makkelijk gezegd, maar probeer dat vaker tegen jezelf te zeggen😅). Dit komt goed en dan kun je zo aan de volgende stap gaan werken voor jullie gezinnetje💗💙!

Hier geen last van angst om over te geven, maar misschien toch wel een nuttige tip. Ik had in het begin van mijn zwangerschap last van extreme misselijkheid en mocht van mijn gynaecoloog geen medicatie nemen. De apotheker heeft toen acupressuur armbandjes tegen misselijkheid aangeraden. Wonder boven wonder hielp dit. Misschien kan je dit zelfs al proberen voor je zwanger bent. Veel succes!