Help ❤️ Langdurig ziek; tweede baby?

Wat super rot voor je! Ik heb nu 4 jaar long COVID en ben 34 weken zwanger van de 2e (1e is bijna 3). Haalbaar is zo relatief.. ik vind 1 al amper te doen dus laat staan 2. Maar ik dacht: Ik voel me liever 2-3 jaar vreselijk en ziek dan dat ik de rest van mijn leven verdrietig ben omdat ik iets wat ik heel graag wilde niet gedaan heb. En ik heb ook geaccepteerd dat ik niet de moeder ben die ik had willen zijn. Mijn man doet veel van de zorg en ik ben veel thuis/ in bed. En alsnog is die kleine het licht in mijn leven. Ben zo blij en vervuld van ons gezin. En kan zoveel liefde geven aan mijn zoontje en straks ook dochtertje. We hebben het zwaar door mijn ziekte, maar ook enorm fijn!

Dankjewel Roos, hier heb ik enorm veel aan 🙏🙏🙏 En wat ontzettend naar dat je met long COVID moet dealen. Wat zijn jouw dagelijkse beperkingen? Ik heb vooral veel last van hoofdpijn, en kan cognitief nog niet veel processen tegelijk aan. En kan niet in grote menigtes/de zon/nou ja alles wat overprikkelend is. Wat fijn om te lezen dat jullie voor kindje twee zijn gegaan. Hopelijk voel je je naar omstandigheden goed ❤️ En ik herken dat dus allemaal; het geluk dat het je geeft, zo'n lief kindje. Het verdriet dat je "niet de moeder kunt zijn die je zou willen zijn". Heb je ergens ook nog hoop op verbetering van de klachten? Of heb je een revalidatietraject oid gedaan?

Misschien een mening die niet zo leuk overkomt( ik heb zelf autisme en chronisch rugklachten) maar als je even heel eerlijk je situatie bekijkt denk je dan dat je het echt kan? Liefde kun je je kind bieden maar er is meer nodig dan dat. Bekijk hoe je nu functioneert in dagelijkse leven. Besef dat hè kinderen dan toch de dupe gaan zijn. Ik heb ook heel bewust keuze gemaakt om t bij 2 kindjes te houden ookal zou ik meer willen maar ik weet dat dit mijn max is en anders voelt het erg egoïstisch tegenover m’n kinderen

Hier niet helemaal dezelfde situatie, want ik was pril zwanger toen partner chronisch ziek werd (long-covid), maar ik snap je dilemma. We hebben lang gedacht dat we een gezin met drie kindjes wilden, maar nu ik zwanger ben van de tweede, hebben we al min of meer besloten dat dit de laatste is. Soms krijg ik wat paniek als ik bedenk hoe ik/we dit ga(an) doen met een newborn, maar we hebben gelukkig heel veel steun van vrienden, familie, collega's en kennissen. De wetenschap dat we het met hen "samen" kunnen doen, geeft me wel vertrouwen dat we dit tweede kindje ook een mooi thuis kunnen geven, ondanks de beperkingen die mijn partner nu ervaart. Tegelijkertijd hebben we ook wel vaak gezegd: hadden we geweten dat hij zo ziek werd, dan was ik nu (nog) niet zwanger geweest - dus ik snap helemaal dat het een lastige keuze is ❤️ Veel moed en sterkte met het nemen van die beslissing ✨🍀

Ik snap je gevoel helemaal. Hier langdurig ziek, en begin steeds meer te twijfelen of ik ooit weer volledig de oude ga worden. Hoe het nu gaat, zien we beiden een tweede absoluut niet zitten. Maar de gedachte vind ik verschrikkelijk. Ik denk dat niemand je kan vertellen wat je moet doen, elk lijf is anders, elk gezin is anders. De voors en tegens zullen nooit door het dillema eerlijk tegen elkaar op kunnen wegen.

Dat is zeker een lastig dilemma, ook gezien je leeftijd snap ik dat je niet nog jaren wilt wachten mochten jullie besluiten om voor een tweede te gaan. Wat zijn de klachten / bezwaren die je hebt? En zijn die tijdelijk of permanent? Ik ben zelf tijdens de zwangerschap van onze jongste zoon (nu 2.5) ziek geworden. Heb een halfjaar overgegeven, kreeg corona en eindigde met een zwangerschapsvergiftiging . Na talloze onderzoeken lijkt (post-)covid de belangrijkste bron van mijn klachten te zijn. Ik kamp hoofdzakelijk met vermoeidheidsklachten en overprikkeling. Geen fijne combinatie met twee kinderen. Zelfs met een vriend die ontzettend veel doet en hulp van anderen (al dan niet betaald) vind ik het erg zwaar. Hebben jullie hulptroepen die je kunt inzetten op het moment dat het te veel wordt?

Ps ik zie net in een reactie (een deel van) je klachten. Ik heb ook vaak hoofdpijn en kan absoluut geen meerdere processen tegelijk verwerken. Dit betekent in de praktijk dat ik nog nergens bij ben geweest op school, dat er bij ons thuis alleen kindjes kunnen spelen als mijn vriend thuis is, ik regelmatig een meltdown aan tafel krijg als iedereen tegelijk wat wil vertellen en er ook nog gegeten moet worden en het voor mij niet haalbaar is om mee te gaan met de uitjes die ik voorheen wel deed. Hier staat tegenover dat ik het voor mijn kinderen heel leuk vind dat ze elkaar hebben. Zeker omdat ze geen neefjes /nichtjes hebben. En we hebben ondanks de beperkingen ook veel plezier met de kinderen.

Het klinkt best wel hetzelfde eigenlijk.. ik heb alleen geen hoofdpijn. Wel doodmoe al zodra ik opsta, kan gesprekken slecht verdragen, vooral cognitief heel snel overbelast. Eigenlijk als mijn zoontje binnenkomt voel ik me na een paar minuten al ziek. Maar ik doe het gewoon. En dan voel ik me ellendig en overprikkeld en duizelig en zwak. Ik vind het het waard.. Nee vooralsnog geen zicht op verbetering. Wellicht dat ik na de zwangerschap wat off label medicijnen mag gaan gebruiken als symptoom bestrijding. Ik vind overigens niet dat het niet eerlijk is naar mijn kind toe. Hij krijgt echt alles wat zijn hartje begeert. Alleen niet een papa én een mama elke keer. We wisselen af en ik ga met uitjes vaak niet mee. Hij heeft een oma waar hij veel uitjes mee doet. En ik heb hem langer thuis gehad dan ouders die werken. Er zitten nadelen aan, maar ook voordelen. Ik ben veel vaker beschikbaar omdat ik ziek thuis ben dan de gemiddelde ouder. Hoe lang ben jij al ziek? Ik ben 39. En dus ook 38 toen ik dacht oké ik doe het. Ik overleef het wel 🤣. En een pretje is het niet. Ik ben nu een paar dagen zonder man en kind en het is heerlijk om niet 24/7 over mijn grenzen te gaan. Maarja 🤷‍♀️.. 💖💖

Ik heb precies hetzelfde vraagstuk. Ik heb een trage schildklier en helaas ondanks behandeling heel veel klachten, waaronder chronische vermoeidheid. Voordat ik zwanger werd, was ik al heel bang dat ik het lichamelijk niet zou trekken. Afspraken gemaakt met mijn vangnet hierover. Nu is mijn zoontje 2 en puntje bij paaltje is mijn vangnet er vaak niet helaas. Ook trekt mijn man het slaapgebrek nog slechter dan ik (geen idee waardoor) en komen de nachten daardoor merendeels op mij terecht. Ik zou heel graag een tweede willen, maar geen idee met welke energie ik dan moet gaan zorgdragen... Maar ben ook bang spijt te krijgen later

Hier is dit ook een vraagstuk geweest, om voor kinderen te gaan ja/nee. Aangezien ik ook chronische schildklier aandoening heb, veel klachten ondanks behandeling. En daarnaast post covid. Een vangnet hebben en in oplossingen proberen te denken. Maar wel realistisch blijvend hebben we er voor gekozen toch voor een kindje te gaan mits het ons gegund is. Onze dochter is nu 9 maanden. Het is soms nu zwaar maar ben heel blij dat we er voor gegaan zijn. Ik ben inmiddels ook 37. Mijn partner en ik praten wel eens over een 2e maar voor nu is dat niet aan de orde. Zelf mis ik vaak ook wel contacten met andere moeders die langdurig ziek zijn. Iemand die hier voor open staat?

Ik ben niet chronisch ziek, maar wel ASS. Hierdoor sneller overprikkeld en eigenlijk altijd moe. Ik ben alleenstaand en jarenlang een wens voor een 2e kindje gehad. Inmiddels 2 kinderen met 8 jaar leeftijdsverschil. Hierdoor is het goed te doen, de oudste kan al het e.e.a. zelf, waardoor alleen de jongste in alles geholpen moet worden. Alsnog raak ik soms overprikkeld door al het geluid, want ik heb nou ook niet bepaald de meest rustige kinderen 😅. Ik sta er wel alleen voor, de oudste is 80% van de tijd bij mij en de jongste 60%. "Gelukkig" is de jongste er niet als de oudste naar haar vader is, waardoor ik om het weekend volledig kan ontprikkelen en opladen. Dit en het leeftijdsverschil maken het te doen. Gezien je leeftijd snap ik goed dat je die tijd niet meer hebt.

Ik zou dat fijn vinden. Ben inmiddels 3 jaar ziek en heb geen idee in hoeverre ik zal herstellen en hoe dat verloop zal zijn. Ik ken ook niemand met kleine kinderen die chronisch ziek is. Voordat ik ziek werd was ik ook wel eens (heel) moe of overprikkeld, maar dat was een heel andere gradatie dan hoe het nu is.

Ik heb zelf forse chronische pijn en dit is helaas door de bevalling gekomen. Als deze pijn er was voor de bevalling had ik uberhaupt niets met mijn kinderwens gedaan. Zelf zou ik nooit aan een tweede beginnen. Want mijn man moet al zoveel dragen, en mijn zoon krijgt (behalve mijn liefde) niet de zorg vanuit mij die ik voor hem voor ogen had. Hoe kan er dan ooit een tweede bij. Ik zou het een fuck you naar mijn zoon en man vinden, en onwijs egoïstisch. Daarnaast ben ik afgekeurd en dus geen kinderopvangtoeslag meer. Ik kan niet werken, maar een kind is veel zwaarder dan werken vind ik zelf. Dus ik vind dan ook dat ik ga teren op de staat omdat ik zeg dat ik niet kan werken maar een tweede kind erbij kan wel. So it doesn’t add up. Dus geniet van de situatie zoals hij is, voel me ook compleet omdat dit het max haalbare is waarin het voor iedereen zo gezond mogelijk blijft. Let op: deze hele lap tekst is geen oordeel over het algemeen, het is een oordeel over mij en onze eigen situatie.

Hier is het ook een vraagstuk geweest aangezien ik ongeneeslijk ziek ben en daardoor niet aangeboren hersenletsel heb. Toch hebben we voor een tweede gekozen. Via een privébericht wil ik je graag meer vertellen mocht je dat willen