HELP! Samengesteld gezin functioneert niet

Dit klinkt niet heel goed en niet om jou maar om je stiefdochter. Ze is 11 en dit is gedrag van een jong kind. Het lijkt me goed om met de moeder in gesprek te gaan dat dit gedrag niet normaal is. Op zoek naar de achterliggende reden. Ik heb zelf een stiefdochter van 14, nu zelf zwanger van de eerste van ons. Wij zien haar ook nauwelijks. Maar ze heeft een tijd geleden gesprekken gehad met psycholoog om dingen een plek te geven. Dingen uit t verleden, relaties van de ouders, zichzelf in de maatschappij. En sindsdien gaat het een stuk beter. Door corona kan ze ook niet vaak komen. Maar wat jij beschrijft is niet gezond. Ik zou zeggen trek het je niet teveel aan. Vraag aan je partner wat hij hierin verwacht van jou. Wil hij dat jij je bemoeid met haar gedrag, of wil hij dat zelf doen. Maar verander jezelf niet! Als jij je partner een kus wilt geven, dan doe je dat. Je kan je niet aan blijven passen door zelf op je tenen te gaan lopen.

Wat super vervelend voor jullie.. Is gezinstherapie nog mogelijk? Maar ik vind het vreemd om uitelkaar te gaan, alleen vanwege zijn dochter.. jullie dochter telt toch ook? Ik denk dat jullie misschien hulp moeten zoeken voor zijn dochter, want dit gedrag is niet normaal. Sterkte!

En ga hulp zoeken voor jullie samen om eruit te komen, ipv hulp om met haar om te gaan. Misschien moet je ze af en toe wat tijd met z'n tweeën gunnen. Maar ook soms dingen met z'n allen doen

Maar als ik je andere topics bekijk, is zijn dochter niet het enige probleem.. klopt dit?

Geen ervaring mee, maar het lijkt me niet echt gezond gedrag voor een kind van 11. Ik zou proberen hulp te zoeken, het meeste voor haar. Heftig, ik hoop dat jullie er uit komen. Jullie zijn een gezin en wie is zij om dat stuk te maken.

Hi! Wat een nare situatie! Ik kom zelf ook uit een samengesteld gezin. Mijn ouders kregen allebei heel snel een nieuwe relatie en gingen samenwonen. Ik heb dit als kind als heel naar ervaren, omdat ik daardoor het gevoel had nergens een eigen plekje te hebben. Ik voelde mij niet op mijn gemak bij deze twee mensen die ik amper kende. Daardoor ben ik me ook onwijs gaan afzetten tegen mijn ‘stief’ouders. De man van mijn moeder ging hier super goed mee om. Hij bemoeide zich nooit met de opvoeding waar wij bij waren, maar als hij bijv. vond dat we de tafel ook wel eens konden afruimen gaf hij dit 1 op 1 aan bij mijn moeder. Hierdoor hadden wij nooit het idee dat hij de rol van onze vader probeerde in te nemen of zich te veel met ons bemoeide. Wat ik ook heel erg belangrijk vond was tijd samen zonder hem, met mijn moeder. Hij ging dan ook als wij daar waren 1x een dag/nacht naar vrienden zodat wij het huis met mijn moeder alleen hadden. Hierdoor kregen wij genoeg ‘aandacht’ van mijn moeder en dit heeft veel jaloezie weggenomen denk ik. Mijn moeder is na 15 jaar van hem gescheiden maar ik heb tot op de dag van vandaag een geweldige band met hem en we spreken maandelijks af. Met de vriendin van mijn vader hadden wij he-le-maal niks. Ze drong zich altijd op en zat altijd bij ons op de bank. Wij hadden nul tijd alleen met onze vader. Eerst waren we altijd samen (vakanties, dagjes weg etc) en nu moest ze al-tijd mee. Daar werd ik stapelgek van, omdat je als kind ook graag alleen tijd doorbrengt met je ouder. Ook bemoeide ze zich met alles en vertelde ons wat te doen. Ze nam haast de gehele opvoeding op zich, wat wij niet accepteerden. Ze is immers niet onze moeder, dus wij dachten zoek het lekker uit met je regeltjes. Ook omdat haar regels heel anders waren dan die van mijn vader. Daarnaast wilde ze altijd super klef doen en kroop regelmatig bij mn vader op schoot, zoenen etc. Echt gadverdamme, krijg er nog steeds kippenvel van als ik er aan denk💀. Als kind wil je écht geen enkele vorm van aanraking/intimiteit zien van je ouders, al zeker niet wanneer dit met iemand is die je niet leuk vind. Anyways ondertussen heeft mn vader haar de deur gewezen. Ik ben mede dankzij haar na een aantal jaar bij mijn moeder gaan wonen en heb haar sindsdien niet gesproken. We zouden elkaar nieteens groeten op straat. Ik denk dat als je een samengesteld gezin wil laten werken, dat je er rekening mee moet houden dat het kind altijd op nummer 1 zal staan. Dit hoort ook, naar mijn mening. Als dat betekent dat je een weekend wanneer ze er is even wat minder ‘close’ kan zijn met je man, is dat zo. Is dat echt vreselijk, een weekend? Het gaat om een meisje van 11 die blijkbaar heel veel moeite heeft met de nieuwe situatie, anders zou ze zich niet zo gedragen. Is dat het dan niet waard om dat weekend om haar te laten draaien? Ik zou mezelf met volle overtuiging een weekend wegcijferen als dat de dochter van mijn man wat meer op haar gemak zou stellen. Het zal ook niet voor altijd zijn. Na een tijdje zal ze aan je wennen. 11 jaar is ook een lekkere puberfase. Dat duurt niet voor eeuwig. Dat liegen is wel zorgwekkend. Misschien voelt ze een loyaliteitsconflict? Dit zie je vaak bij kinderen van gescheiden ouders. Ze vertellen dan wat ze denken dat de ander graag wil horen. Ik weet niet of dit zo is natuurlijk, maar als het zo is is het belangrijk om de lijntjes super kort te houden tussen de ouders. Dan is er geen plek voor ruis en onrust... Ook dat van een ongezonde baby krijgen is op z’n minst zorgwekkend. Misschien heeft ze baat bij therapie?

Ik denk juist dat je je wel zou kunnen aanpassen als zijn dochter zich dan meer op haar gemak voelt. Het is niet elke dag he, maar een weekend. Het enige weekend dat ze haar vader ziet. Daar zou TS zich toch wel een beetje voor kunnen aanpassen? Het is niet niks, een heel nieuw gezin. Geef haar tijd om eraan te wennen. Therapie lijkt me idd wel een goeie.

Waauw wat een hel moet deze situatie zijn voor je 😔 1. Het gedrag van zijn dochter is niet nooit no way te aanvaarden. Maar als papa en mama het allemaal maar prima vinden zal zij hoe langer hoe verder gaan. Want ze krijgt helemaal haar zin! En super veel aandacht! 2. Jullie scheiding zou inderdaad het summum zijn van haar gestook, en oneindig jammer. In de eerste plaats voor jou en jullie gezamenlijke dochtertje, maar ook voor hem. Want dit probleem zal zich blijven herhalen gezien zijn dochter geboost wordt in haar gedrag. 3. De houding van je partner is ook absoluut een no go. Je kind mag nooit bepalen hoe jij omgaat met je (nieuwe) partner. Als hij hier niet over wil praten en echt niet tot inzicht komt vrees ik dat er weinig te redden valt. 4. Als hij alles afblokt over zijn dochter, dan zou ik eens beginnen over jullie dochtertje samen. Hoe ziet hij dat? Want als ik dat meisje van 11 zo hoor zou ik haar eerlijk gezegd ook niet vertrouwen als hij beide dochters alleen bij zich heeft. Ik hoop dat jullie nog tot een goed en open gesprek kunnen komen, eventueel met de huisarts erbij bijvoorbeeld. Een onafhankelijke persoon die ook even uit de emotie kan stappen die er voor jullie overheen hangt. Dikke virtuele knuffel!

Dat is ook mijn plan! We zorgen eigenlijk elk weekend al dat ze tijd met haar vader alleen heeft en ook wat tijd met mij en tijd met zijn 4en

Klopt inderdaad! Hij wordt snel boos en is dan heel erg bot en kwetsend, maar 9/10 keer is deze situatie de trigger daarvan..

Bedankt voor je verhaal! Zelf kom ik ook uit een samengesteld gezin en ik kreeg nooit 1 op 1 tijd met mijn vader dus mede daardoor probeer ik juist alles beter te doen voor haar. Als ze bij ons is hoef ik zeker niet klef te doen met haar vader en is het geen probleem om het voor haar leuk te maken, maar het blijft duren en het liegen maakt dat lastig. Ik zorg elk weekend al dat ik zelf een dagje wegga met onze dochter zodat ze haar vader voor zichzelf heeft, ze gaan ook met zijn 2en op vakantie, allemaal geen probleem. Maar omdat het blijft aanhouden en nooit genoeg is zou naar mijn idee de oorzaak van haar gedrag worden aangepakt in plaats van een vrouw en kind zich wegcijferen. Kinderen staan inderdaad terecht op nummer 1, dit begrijp ik des te beter nu ik zelf mama ben, maar ze hoeven niet tússen man en vrouw in komen te staan en een gezin willen opbreken

Even mezelf aanvullen: uiteraard is de situatie voor het kind ook super hard wennen en ze mag gerust nogal veel aandacht eisen en zeker ook één op één aandacht krijgen van haar vader. Wat dat betreft zeker normaal voor een meisje van haar leeftijd. Het is vooral de manier van ermee omgaan door de volwassenen in de situatie wat bepalend is.

Dat ben ik met je eens. Hoe de ouders er mee omgaan is bepalend. Al denk ik wel dat als je een relatie krijgt met een man waarvan je weet dat hij al een kind heeft, je daar ook de consequenties van moet accepteren. Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn, soms zal je jezelf moeten wegcijferen en moeten aanpassen voor het kind. Ik vind dat helemaal niet zo gek, zeker niet als het kind niet fulltime bij de ouder is.

Ik pas me ook zeker aan hoor, maar als het dan nog niet goed genoeg is zijn daar grenzen aan. Kinderen staan zeker op 1, dat begrijp ik des te beter nu ik zelf mama ben, maar ze zijn onderdeel van het gezin en moeten niet tússen man en vrouw komen te staan. Elk weekend heeft ze 1 op 1 tijd met haar vader en ook met mij, ze gaan met 2en op vakantie, ik zit zonder probleem aan de andere kant van de bank zodat ze samen onder een dekentje kunnen knuffelen en ben elk weekend minstens een middag weg met onze dochter zodat hun quality time hebben

Sorry de app crashte en toen dacht ik dat mijn bericht weg was 🙈

Grenzen die jou man dan moet stellen naar mijn mening, niet jij. Want hij is haar ouder. Als jij deze grenzen stelt, zal ze zich nog meer afzetten tegen je. Je zegt dat kinderen onderdeel van het gezin zijn. Voelt ze dat ook zo? Of heeft ze dat gevoel nog niet? Misschien heeft ze gewoon tijd nodig om te wennen aan de situatie en misschien duurt dat wat langer dan jullie in gedachten hadden. Ik snap dat het niet leuk is om te horen wat ik zeg, maar je geeft aan dat je je gezin graag wil redden. Dan heb je er weinig aan als we allemaal met je meepraten denk ik, want je man staat er duidelijk anders in dan jij... Misschien kunnen jullie met zijn dochter en haar moeder met z’n viertjes om de tafel? Een gesprek voeren over wat zij nodig heeft maar ook over wat ze aan welke ouder verteld.

Is hieronder al meer genoemd, maar ik denk dat therapie geen gek idee is. Wellicht voor haar, of als gezin?

Heel fijn hoe je me begrijpt! Het is precies zo dat haar ouders haar gedrag in stand houden (ik zie veel trekjes van haar moeder) en het klopt dat deze situatie zich zal herhalen want een eerdere relatie van haar vader is ook misgegaan op dit punt. Ik vertrouw haar zeker niet met onze dochter want ze gaat bijv gillen om haar te laten huilen en vervolgens lachen en het opnieuw doen, knijpt weleens in haar teentjes.. Dan kan het een kind zijn, maar hierin is het toch echt mijn taak om mijn baby te beschermen. De houding van mijn partner is denk ik de lastigste in deze situatie, zijn dochter is op deze manier opgevoed dus ik kan het haar zelf ook niet kwalijk nemen. Haar moeder is na 7 jaar nog niet over mijn man heen dus helaas weinig hulp van haar kant ook.. Ik maak er zelfs geen probleem van dat ze tijd heeft met haar ouders samen. Echt ik ben al vanaf dag 1 bereid me aan te passen maar het is gewoon nooit goed en nu ten koste van ons kerngezin en onze jonge dochter is daar de dupe van 😔 Therapie sta ik helemaal voor open hoor, nu mijn man nog..

Ik had dit ook. Zelfde verhaal. Wat me zo opstandig maakte was ook gewoon verdriet. Ik was een enorm papas kindje nog steeds ..en ik ben al oud haha. Ik was zo boos en verdrietig om het feit dat hij heel de week bij het andere kindje was en niet bij mij.... Ik ben zelf geen kinderfan maar mijn eigen kids zijn alles voor me. Dus als ik stiefkinderen zou hebben zou ik daar ook denk ik veel minder van kunnen hebben. Maar dat is mijn ding. Hij kan gewoon alles van haar hebben dat is het verschil. Jij staat er met een ander gevoel in. Weet ook niet hoelang jullie al samen zijn? Of hij vaak wisselde van vriendin. Kunnen allemaal factoren zijn. Misschien vader gesprekken met hem aan laten gaan. Met me pa kon ik wel gesprekken voeren maar met de ex van me pa no way.. Ik liet echt me gevoel niet zien.aan haar. Het is niet persoonlijk denk ik het is gewoon omdat je nu zn partner bent. De volgende bij wijze van is ook een tr*t in haar ogen ;) Veel succes!

Ik zou de therapie voorstellen aan je man onder het mom van “dan hoor ik van een professional dat het normaal gedrag is en het aan mij ligt en dan kan ik daaraan gaan werken” is natuurlijk niet zo...maar op deze manier gaat ie van een ander horen dat dit geen gezond gedrag is. Noem maar iets he, zo zou ik het doen.