Het missen van de new born tijd..

Ahh dat is herkenbaar! ♥️ Hoe oud zijn je 2 kinderen? Kan je nog een tijdje wachten(bv 6 maanden) als je dan nog steeds een sterke kinderwens hebt, het alsnog doen? Als je langer wacht dan ebt het misschien weg, zo niet, dan weet je genoeg

Ze zijn 16 maanden en 30 maanden. Jaa misschien gewoon nog even wachten. Hoeveel kinderen heb jij? Is het gevoel bij jou verdwenen?

Ik heb er nog maar 1 maar ik miste de newborn tijd tot na zijn 1e verjaardag heel erg! Daarna ebte het meer weg maar wij weten ook dat we op termijn 2 kinderen willen dus dan is het ook anders. Ik kan me voorstellen dat als je al 2 kindjes hebt dat het dan veel lastiger is. Ik heb ook een kennis die dat ook heel moeilijk vond maar tegelijkertijd ook wist dat haar gezin compleet was met zn vieren. Dus zij is daar wel uiteindelijk doorheen gegaan. Ik denk dat je bij vlagen dat gevoel nog wel zult hebben maar dat het geleidelijk aan wegebt.

Ik had dit ook extreem. Wij hebben een derde gekregen en daarna heb ik dat gevoel nauwelijks gehad. Soms een beetje op de achtergrond van: die zwangerschap was toch echt bijzonder. En zelfs mijn bevallingen kan ik dan “missen”. Maar zo sterk als na de tweede is dat nooit meer teruggekomen. Maar uiteindelijk werd dat toen ook versterkt door het gevoel dat er nog een kindje bij “hoorde”. Ik zag dus niet alleen de newborn fase voor me maar vooral ook onze toekomstige gezinssamenstelling.

Oh zo herkenbaar!! Ik vind zo’n klein baby’tje zo fijn, ik hou echt van die newborn tijd. Vind dat ook oprecht de makkelijkste tijd, lekker knuffelen met baby. Wij hebben ook twee jongens, van bijna 2 en bijna 5. Maar mis het zoooo! We slapen hier nog steeds niet de nachten door 🥲 en we hebben ook geen kamer meer over voor nog een kindje, maar zou zo graag nog eens die tijd mogen doen. Hier ook echt zoveel twijfel! Want ach, dat slapen komt wel weer, misschien kunnen de twee jongens wel bij elkaar op de kamer slapen.. of we maken van de zolder een slaapkamer. Veel twijfels hier maar de klapperende eierstokken zijn echt wel aanwezig!

Heeeel herkenbaar. Praktisch denk ik, het is goed zo. Want we hebben geen extra slaapkamer, in de auto passen ook geen 3 stoeltjes. Maar ik vind het zo lastig om nu bijvoorbeeld de wieg weg te geven en alle kleine babykleertjes. En vaak word ik opeens even emotioneel als ik de foto's van de newborn fase zie en dan wil ik zooo graag nog even terug en weer zo heerlijk knuffelen... zo dubbel.

En als toevoeging: mijn man vindt het zo goed en heeft geen wens voor een derde kindje. Dus dat maakt het dat ik er ook minder over probeer na te denken omdat het toch niet gaat gebeuren. Maar dat gevoel is er zeker.

Heel herkenbaar! Zowel voor mijn man als voor mijzelf. Natuurlijk heerlijk die vrijheid die we nu met onze 2 jongens steeds meer hebben, maar nog 1 keer voor een baby mogen zorgen en de tropenjaren een beetje mogen verlengen, leek ons zo leuk. En nu bijna uitgerekend van de derde. Als cadeautje ook nog eens een meisje ☺️

Onze 2 jongens schelen 2 jaar. Hun zusje zal ruim 3,5 en 5,5 jaar met ze schelen. Ideaal straks ook alle tijd voor de baby als zij op school zitten

Dat maakt het wel makkelijker ofzo, lijkt me. Mijn man twijfelt net zo erg als ik 🥲

Wat leuk!

In dit geval zou ik het dan wél doen! Ik persoonlijk denk dat je geen spijt krijgt van een kindje. Wel van de keuze om het niet meer te doen. Maar... Je kids zijn nog vrij jong! Weet jullie leeftijd niet, maar je hebt nog even qua leeftijd van je kinderen denk ik zo ☺️

Heel herkenbaar! Ik kon dit gevoel ook echt niet uit m’n hoofd krijgen dat ik het nooit meer mee zou maken. Mijn man vond het op zich prima met 2 kids. Nu na veel nadenken nu inmiddels toch 26 weken in verwachting van onze 3e. Ik hoop dat ik het gevoel hierna niet opnieuw terug krijg, want het is wel echt de laatste nu en praktisch gezien zitten we nu ook wel vol in huis haha. Er moeten qua kamers ook nu zelfs wel wat aanpassingen komen tzt. Maar het gevoel was zo extreem hardnekkig😅

Geheel herkenbaar! Dit gevoel had ik na mijn tweede dochtertje ook. Direct na de geboorte dacht ik al ‘ga ik dan nooit meer een bevalling meemaken?’ en eigenlijk bij elke ‘stap’ (eerste lachje, eerste keer rollen) bleef dit gevoel ontzettend sterk. Nooit meer weggegaan… Dit terwijl mijn man en ik altijd twee kindjes besproken hadden. Hoe dan ook, we zijn voor een derde kindje gegaan en deze meid is inmiddels 4 maanden (meisje van 4, meisje van 2 en meisje van 4 maanden)… Ik heb het gevoel na de derde helemaal niet meer gehad. Ik beleef juist alles nu veel positiever en completer. Ik voel me ook helemaal compleet nu met ene trio aan meiden❤️ Vanuit mijn ervaring zou ik zeggen…. Go for it 🙌 eventjes wachten om je gevoel over een paar maanden te evalueren kan natuurlijk ook, je kindjes zijn nog jong :)

Ik heb dat gevoel ook jaren gehad. Had altijd de stiekeme wens voor een derde. Maar durfde het eigenlijk ook niet echt aan, we zijn al gezegend met 2 nagenoeg gezonde en heel vrolijke kinderen. Maar kon soms echt nog flink verdrietig zijn bij de gedachte het nooit meer mee te maken. Tot dat we er nu zo’n 30 weken geleden achterkwamen dat ik onverwachts zwanger was van nummer 3. Het moest echt zo zijn en heel bijzonder het nog eens mee te maken. Maar voor mij voelt het nu echt overduidelijk; dit is echt de laatste keer! Dus ga straks als die kleine er is alles in m’n brein opslaan! 🤭🥰

Ik had dit ook enorm! M'n derde is nu een half jaar en het is niet teruggekomen. We zijn compleet! Nooit meer zwanger of newborn, maar dat is hoe het moet zijn. Ik mis het niet meer

Voor de 2e zwangerschap zei ik dat ik absoluut een 3e wilde. Alleen 2e zwangerschap was zo zwaar, kon amper nog wat doen met mijn 1e kindje. Voelde ik mij zo schuldig over dat ik zei 2 is de max. De 2e is te vroeg geboren en gelukkig gezond, maar ook dat ik dacht nee echt geen 3e. Nu tijd later komt een 3e toch weer in mijn gedachten. Al is het niet praktisch qua geen kamer over, past geen 3e zitje in de auto. Lastig hoor, al denk ik echt dat het bij 2 blijft.

Heel herkenbaar! Wij hebben 2 hele makkelijke lieve jongens. 1 van bijna 8 maanden en 1 van bijna 3. Maar het gevoel nooit meer zwanger te zijn, of de new born periode niet meer mee te maken, maakt mij best verdrietig. Maar praktisch is het totaal niet… Mijn vriend en ik wilde er sowieso altijd 2 kindjes, maar inmiddels beginnen de twijfels dus toe te slaan. Maar we hebben gezegd dat we sowieso eerst willen verhuizen (we wonen nu erg klein), en eerst willen we dat onze jongens wat ouder zijn. Dus als ik over 1 of 2 jaar nog steeds zo voel, dan gaan we zeker nog voor een derde.

Ik herken dit onwijs! Ik ben zo gemaakt voor de newborn tijd, oh wat heb ik daar 2 keer van genoten!🥹❤️ Mijn vriend vind het goed zo, en ik eigenlijk ook. Count your blessings met 2 gezonde kinderen, praktisch wordt alles te klein met een 3e erbij (huis, auto, etc), binnenkort allebei een nieuwe baan en we hebben nu soms al onze handen vol aan deze 2. Maar toch, die definitieve keuze dat er geen 3e meer komt, krijg ik nog altijd niet gemaakt.. Inderdaad, nooit meer zwanger? Nooit meer bevallen? (Dat voelt wel positief en negatief tegelijk haha) en vooral, nooit meer kroelen met mijn (pasgeboren) baby... Maar als ik mij de vraag stel, wil ik de zwangerschap en babyfase nog een keer of wil ik gewoon 3 kinderen? Dan is het antwoord eigenlijk dat ik de babyfase nog graag een keer wil meemaken. En dan heb ik dus eigenlijk ook mijn antwoord. Maar ik krijg de knoop gewoon niet doorgehakt🙈 Dusja, heel herkenbaar!

Hier juist andersom van wat ik hier veel lees 😅 Ik zou wel 3 kinderen willen, maar heb echt geen zin in nog een zwangerschap, bevalling en newbornfase 🙄 Gelukkig hebben wij nog even tijd om na te denken, de tweede is nog maar 10 weken oud