Het zijn ‘de tropenjaren’

Ohhh ik snap wel wat je bedoeld! Het is allemaal soms té veel. Waarom geef je er niet bijvoorbeeld 2x in de week aan toe om met jullie dochter tegelijk naar bed te gaan? Niemand die er iets mee te maken heeft als jullie om 20.00 in bed liggen toch? En zo heb je op de andere dagen meer energie. Slaapt ze nog op jullie kamer? Dan wordt het misschien langzaam tijd om haar te gaan verhuizen naar haar eigen kamer? Komen jullie ook beter aan je rust en jullie intimiteit. En als vrijen niet lukt, kan tegen elkaar aan kruipen in bed ook al een gevoel van verbintenis geven. Omdat je het ouderschap soms zwaar vindt, wil niet zeggen dat je geen wens kunt hebben voor een tweede of derde. Denk dat iedereen het soms wel zwaar vindt. Je afvragen wat je aan je leven hebt is ook normaal als je volledig in functie staat van je kinderen. Probeer iets te zoeken wat echt voor jezelf is, van mijn part kleuren voor volwassenen en ga dit doen als ze slaapt. Daarnaast, en ik spreek uit ervaring.. dit stuk wordt makkelijker als ze ouder zijn en je minder fysiek nodig hebben. Komt goed! ♡

Wat een herkenbaar verhaal! Hier zwanger van de 2e en ik heb meer verbondenheid met mn kussens om me heen dan met mn man. Intimiteit is ver te zoeken en toch praten we nog wel heel veel met elkaar. We verlangen soms naar het leven van toen we samen waren maar ook genieten we van de momenten dat we met z'n 3en aan tafel zitten bijvoorbeeld. Doodmoe maar toch wel genieten nog. En ja die 2e is zo gewenst! We kijken er ook weer zo naar uit. Waarnaar? Naar de korte nachten en dus nog minder slaap? Geen idee maar onze tijd komt echt wel weer! Probeer wel tijd voor elkaar te maken en probeer het soms uit handen te geven zodat je kan bijslapen en je het allemaal ietsje beter kan overzien soms. Probeer met elkaar te blijven communiceren zodat je elkaar straks weer volledig kan vinden als deze jaren voorbij zijn. Dan komt onze tijd echt wel weer! Enne wij gaan gewoon om 20.00 uur naar bed hoor. Kruipen tegen elkaar aan en kijken dan samen een film. Dat is onze intimiteit. Of nou ja kijken. Half slapend maar wel lekker dicht bij elkaar. Enne neem zo nu en dan even een momentje voor jezelf beide. Duik even lekker in een warm bad met kaarsen aan en een boekje. Los elkaar af. Enne uiteindelijk gaat ze beter slapen en komen jullie weer aan meer rust!! Probeer er alleen voor te zorgen dat op het moment dat jullie straks meer rust krijgen jullie elkaar niet compleet kwijt zijn en niet meer weten hoe je elkaar terug moet vinden. Ja het is zwaar maar bedenk dat je ook straks een leven wil hebben wanneer je kinderen zelfstandiger geworden zijn en dan juist heb je elkaar weer zo hard nodig!

Dankje voor jullie lieve reacties 😘

Heel herkenbaar! Hier een kindje van bijna 2 en een baby van 3 maanden. Mijn man is weer naar het werk nadat hij met de buikgriep meedeed met onze oudste. Nu ben ik zelf hartstikke ziek en de hele dag alleen met de kids. Ook wij slapen 's avonds vroeg en ervaren het wel echt als 'tropenjaren' waar we doorheen moeten. Ik ben stapelgek op de kids maar ik mis soms wel echt de tijd voor onszelf (en het nooit ziek zijn🤭).

Wat een herkenbaar bericht! Dochter van 15 maanden, die overigens fantastisch leuk is, maar iedere nacht uren wakker is en inderdaad ook vaak opgehaald moet worden van de opvang ivm ziek zijn. 22 weken zwanger van de tweede. We slapen amper, werken veel en hebben nog een dreumes rondlopen. Hoe fantastisch het moederschap ook is, en hoe gelukkig ik ben dat m'n dochter een zusje krijgt, ik ben ook een soort bang omdat ik het gevoel heb dat ons leven dadelijk helemaal over is als we er 2 hebben die niet slapen, ziek zijn of onze aandacht willen. Ik denk weleens met weemoed terug aan de tijd dat we nog dronken konden worden, regelmatig sex hadden en het huis enigszins aan kant was. Al geniet ik ook ontzettend van mijn (bijna) 2 meiden.

Wij ervaren het wel als pittige tijd waar we doorheen moeten en dochter prioriteit is en ons leven een beetje 'on hold' staat. Als dochter gaat slapen gaan wij meestal ook naar bed. Hebben we even momentje samen om te praten, knuffelen, vrijen of gewoon even samen te zijn. Daarna wordt dochter meestal al na een uur weer wakker en komt tussen ons in slapen. Ook heel fijn zo met z'n drieen maar ik mis de momenten met mijn man samen wel. Hoeft niet veel te zijn maar even samen voor het slapen en bijvoorbeeld samen wakker worden en daarna dochter uit bed halen. Maar al ruim 2 jaar slechte slapende nog steeds slapen 'als de baby slaapt' (inmiddels al peuter). Dus momentje samen is moeilijk en gaat eigenlijk alleen als ze uit logeren is.

Ja ik snap wat je bedoelt! Toen ik zwanger was en dit bekend maakte, hadden 2 collega's het constant over de tropenjaren. Romantiseer het niet hoor, zeiden ze. Wij konden het niet aan en het heeft ons een scheiding opgeleverd.. Zoveel negativiteit. Ik vind het zeker zwaar en soms pittig. Weinig slaap. Maar wat genieten ook.. die kleine hummeltjes in je armen, die enthousiaste knuffel als je thuis komt, spelen samen, lekker gek doen. En alles en meer. Geniet er enorm van ❤

Herkenbaar, wij blijven elkaar eraan herinneren dat we straks (zoals onze ouders etc) weer alle tijd hebben samen om erop uit te trekken etc.. plus voorbeelden van om ons heen met iets oudere kindertjes 10jaar en zo hoe anders dan alles al weer kan.. zolang we beide dit blijven uitspreken en ijven communiceren komen we wel door deze pittjge jaren heen. natuurlijk met genieten.. dus plannen ook weekendjes weg samen, avondje bios enzo. en zog dat je blijft knuffelen

Onze man van 2 slaapt heel goed nu, dus dat is zeker heel goed vooruit gegaan. Maar oh mijn god deze winter, ene ziekte na de anders en wij worden elke keer meeegenomen. Voelt ook echt heftiger dan vorige winter. Dus ik denk wat ik wil zeggen; het wordt steeds makkelijker, maar met periodes blijft het heftig 😅