Hij wil niet verhuizen

Wat ontzettend lastig. Jullie beiden hebben recht op jullie mening. Normaliter is dat "1 tegen 1", maar nu wegen ook de belangen van de 10-jarige mee. Ik maak uit je verhaal op dat je je vriend te kort kent om je oudste deze stappen aan te doen. Is een tussenweg een optie? Man pendelt heen en weer tussen zijn huis en jullie huis. Zo heeft hij niet de druk van het elders moeten wonen en kunnen jullie elkaar veel beter leren kennen

Je oudste heeft het meeste baat bij haar stabiele en vertrouwde omgeving. Ik vind samenwonen met iemand die je nog maar heel kort kent al best een flinke stap, ook voor haar. En dan wordt er over negen maanden ook nog een broertje of zusje geboren. Bescherm haar waar kan en begeleid haar in de nodige veranderingen, maar blijf waar je nu woont. Dat is in mijn optiek het beste.

Ik vind het vrij heftig dat je zegt dat hij niks te verliezen heeft, maar wel 20 minuten met de trein richting vrienden moet. Voor jullie beide is er altijd een ja en nee waarschijnlijk voor verhuizen. Ook aan hem denken! 🩵

Gewoon voorlopig lekker blijven latten. Ga ik ook blijven doen. Je kan elkaar vaak opzoeken maar houd de verandering voor iedereen zo beperkt mogelijk....

Ja, wat mij betreft zou het zo moeten gaan dan. Dat vindt hij dan ook weer niet prettig. De communicatie is sinds 2 dagen een beetje vervelend. Hij is lief en emotioneel volwassen dus we kunnen goed praten, maar omdat hij nu paniek heeft zet hij zijn eigen behoefte ver boven dat van ons. En ik heb nu juist even een rots in de branding nodig. Best heftig hoor... als je elkaar nog maar zo kort kent

Het lijkt of jouw vriend (door paniek?) ook moeite heeft in het verplaatsen in jou en jouw dochter. Hij lijkt erg met zichzelf bezig. Enerzijds goed dat hij zich bewust is wat hij wel en niet wil, maar hij kan jullie niet dwingen zo'n grote stap te zetten. Wat in zo'n situatie misschien gepast is, is om een mediator te betrekken. Misschien dat iemand hierbij kan helpen, de huisarts, relatietherapie, tja... Wie zet je hiervoor in? Met familie en vrienden erover praten? Het blijft lastig, want wie verhuist, zet daarmee zijn stabiliteit en veiligheid op het spel met de gedachte 'wat als' en deze huizenmarkt. Hebben jullie beiden een koopwoning? Misschien kan hij zijn eigen huis dan tijdelijk zijn huis onderverhuren of een vriend erin laten wonen tot het goed voelt? Misschien een middenoplossing nemen en samen een huis zoeken in het midden van jullie woongebieden? Als ik in jouw schoenen had gestaan, was ik er niet weggegaan. Heel veel succes! Ik hoop dat jullie eruit komen.

Wij hebben ook de kleine gekregen na 3,5 maand daten (+9 maanden dan 😂). We leren elkaar nu nog kennen. Echt heel pittig, zo snel zwanger en elkaar niet kennen. Denk dat je inderdaad het beste in je eigen huis kan blijven, latten, en later bepalen hoe of wat.

Een ding die ik je echt op het hart wil drukken is; verhuis voor haar alsjeblieft niet. Uit eigen ervaring rond dezelfde leeftijd doet dit vaak weinig goeds. Dat mama een nieuwe vriend heeft en daarmee ook nog een baby krijgt zijn al grote veranderingen voor haar. Het is echt belangrijk om de rest van haar leven zo stabiel mogelijk te houden. Ik snap de paniek bij hem ook wel. Het is ook allemaal ineens wel heel veel. Als ik het goed zie ben je pas 5 weken zwanger. Ik zou het even laten rusten en eerst samen wennen aan het idee dat jullie samen een kindje krijgen. Dan kunnen jullie samen een plan bedenken wat voor jullie beide werkt. Samenwonen lijkt mij geen must nu het samen doen wel. 🤍

Hoe lang ben je nu zwanger? Is de baby er al bijna? Of kun je even rustig de tijd nemen om alles te laten bezinken? Wellicht is het fijn eerst even beiden de tijd te nemen om een en ander te overdenken. Je hoeft in geen geval morgen al te gaan samenwonen toch?

Ah, ik snap het wel eigenlijk, van beide kanten. Samenwonen is heel wat, zeker voor degene die zijn/haar thuis op moet geven. Jullie zijn pas kort samen, geef je aan. Wat als de relatie geen stand houdt? Dan is één van jullie zijn thuis, veilige plek kwijt en zie in deze tijd maar iets nieuws te vinden! Ik vind het een enorme stap om te zetten. Misschien kunnen jullie eens gaan proef-samenwonen? Gewoon een maand om te kijken hoe dat voelt en gaat. Sowieso leer je elkaar op een compleet andere manier kennen als je samen een huis deelt, dus ik zou beide woningen zeker aan blijven houden de komende tijd (zeker een jaar!). Financieel misschien niet handig, tenzij je kunt onderverhuren, maar het is wel de meest veilige keuze in een prille relatie die heel wat te verduren gaat krijgen met een baby (als in: het is sowieso een zware tijd, en al helemaal als je nog geen tijd hebt gehad samen een basis te bouwen). Daarnaast overvalt alles deze man waarschijnlijk enorm. Ongepland ineens vader worden. Niet alleen van een baby, maar ook soort van voor je oudste dochter. Het plichtsbesef van de verantwoordelijkheid nemen, “zoals het hoort” (lees: samenwonen), ineens geconfronteerd worden met het moeten opgeven van zijn leven en vrijheid, want zo zal het voor hem voelen. Anyways, mijn tip: neem de tijd en loop niet te hard van stapel. Ga zeker niet bij hem wonen, want je oudste dochter staat mijns inziens voorop. En hou de komende tijd beide woningen aan zodat je iets hebt om op terug te vallen. Kleine stapjes!! ❤️

Dankjewel! Klopt. In zijn paniek hoor ik alleen maar "maar mijn huis is net af" en "mijn huis voelt zo fijn". Het huis is klein en heeft 2 slaapkamers. Hij maakt liever zijn woonkamer de helft kleiner voor een extra slaapkamer (zijn moeder is al gaan tekenen). Hij heeft idd een koopwoning en ik heb hem ook gezegd dar als hij dat verhuurd, hij niks permanent op hoeft te geven en dat we altijd nog terug naar de stad kunnen als mijn dochter groot genoeg is. Toen hij het woordje abortus liet vallen, schrok ik heel erg. Ik heb hard gehuild, want ik had zoveel vertrouwen in ons. Wat hij dan aangeeft is "ik zeg dat in mijn paniek, maar dat is niet wat ik wil ofzo" en dan denk ik.... ja, lieve schat.... ik wil je steunen in je paniek.... maar ik ben hier 6 weken zwanger en moe en misselijk en denk ook even aan mij als je zo'n uitspraak doet.

Mijn vriend en ik hadden 4 maanden een relatie toen ik zwanger bleek te zijn. Wij woonden al wel samen. Als ik in jouw schoenen zou staan, dan zou ik blijven wonen waar je nu woont, omwille van jouw dochter. Zoals hieronder al beschreven zal er de komende tijd veel voor haar gaan veranderen. Het beetje stabiliteit die je haar kunt bieden, zou ik aanhouden. Wat betreft jouw vriend: laat het voorlopig even op z’n beloop. Jullie hoeven voor nu geen knopen door te hakken. Ook niet perse als de kleine er is. Je kunt samen gaan kijken hoe jullie de zorg voor de kleine op gaan pakken, mocht hij er samen met jou voor willen gaan. Heel veel sterkte de komende tijd. En ik hoop dat je kunt genieten van jouw zwangerschap! 🥰

Super advies van je! Ja, zo is het ook.... en daarom heeft hij ook paniek. Ik snap dat ook volkomen. Van mij hoeft hij niks opgegeven en latten heb ik ook voorgesteld. Echter geeft hij de voorkeur aan samenwonen in zijn stad. En ik ga dat inderdaad niet doen. Maar dan zitten we toch een beetje in een spagaat. Ik hoop dat als de baby er is, dat hij van gedachte veranderd. Hij woont in een kneiterdure stad waar iedereen juist van weg gaat als ze kinderen krijgen. Naja.... misschien moet ik het inderdaad even laten voor wat het is

Je schrijft dat jullie nog maar kort samen zijn. Dan spelen er nu wel ineens heel veel dingen tegelijk die van groet invloed zijn op jullie levens. Een nieuwe relatie, een zwangerschap, samenwonen, verhuizen. Ik zou niet te hard van stapel lopen nu. Dat is voor jullie niet goed en voor je dochter ook niet denk ik. Ik zou me nu eerst focussen op het ombouwen van jullie relatie. De rest kan dan altijd nog komen als jullie er klaar voor zijn. En met betrekking tot de zwangerschap zou ik hem er volledig in meenemen en betrekken, daar hoef je niet persé voor in hetzelfde huis te wonen. Zo kan je dochter ook langzaam aan de nieuwe situatie wennen. Ik denk dat een nieuwe relatie van haar moeder en een zwangerschap voorlopig genoeg veranderingen voor haar zijn.

Ah dankjewel! 🥰🥰 fijn om dit soort berichten te krijgen

Denk ook aan je vriend, zoals jij niet ij zijn huis wil samenwonen heeft hij ook z'n redenen om nu nog niet in jouw huis te willen samenwonen. Geef hem ook de ruimte. Praat er samen veel over en houdt zeker nog een tijd beide huizen aan

Ja, je hebt helemaal gelijk!

Oh, ik denk zeker aan hem. Heel veel zelfs. Ik ben ook bereid te verhuizen... alleen ik moet mijn dochter op de eerste plek zetten en dus wil ik in of rond hetzelfde dorp blijven voor haar. Ik heb ook voorgesteld om over een paar jaar te kijken of ik voor hem naar zijn huis kan komen. Ik denk juist heel erg aan hem, maar ik heb gewoon net een beetje meer te denken aan mijn dochter, sorry.

Helemaal eens! Zo te zien is je zwangerschap nog pril, het duurt nog even voor de baby er is. En jullie hebben allebei een woonplek dus tijd zat om uit te vogelen hoe jullie het willen doen. Ik zou de emoties even rustig de tijd geven om te razen en weer te zakken. Straks als de baby groeit en jullie samen naar echo’s gaan komt het dichterbij en kunnen jullie daar eens rustig over spreken. Eerst maar eens wennen aan het idee!! Zo’n plotse verandering. Geen wonder dat jullie allebei eerst even neigen naar vasthouden van wat jullie vertrouwd is!! Geef het de tijd.

Paniek kies je niet voor, dat overkomt je. Ik denk dat in paniek en hoge emotie een besluit nemen nooit goed is. Waarom moet er perse iemand z’n huis verlaten voordat de baby komt? Ik snap dat je je huis niet zomaar wil opgeven en zeker niet als de relatie zo pril is nog. Kom allebei even op adem en beslis nog even niks.