Hoe denken mensen die niet bang zijn voor spugen?

Wat lastig! Beterschap. Ik heb veel angsten maar dit niet. Ik denk er eigenlijk niet echt over na behalve dat ik het heel vies vindt. Ellendig gevoel tijdens het spugen. Voor mijn kind vind ik het zielig maar doet het me verder lichamelijk niks. Succes met het virus!

Ehmmmm Ja, hoe denk ik? Daar denk ik dan ook weer niet over na 🤣 Spugen is idd zoals een neusverkoudheid. Beide wil ik niet maar als het zo is, is het zo. Ik let wel extra op hygiene dus extra dettol gebruik maar verder denk ik niet na over spugen zelf 'hop, alles zo snel mogelijk opruimen en schoonmaken, dan kunnen we weer slapen' Over de wat als, denk ik op dat moment niet na.

Ik kan beter tegen alles wat met poep te maken heeft dan met spugen. Maar ik vind buikgriep wel anders dan verkoudheid, ik denk dsn direct : shit straks krijgen we het allemaal en dat is eeeecht &@$#%^ . Hebben al eens als heel gezin buikgriep gehad en dat is echt een nachtmerrie🤣 Heb zelf geen spuugangst, meer dus dat je zelf waardeloos bent als je het ook krijgt. Bij spuugangst kan emdr wel helpen!

Hè wat lastig! Het is een bekende angst: emetofobie. Zelf er geen last van, en hoe ik denk als m’n kind spuugt: ik focus me op het geruststellen. Gooi het er maar uit, dan ben je het weer even kwijt, ruggetje aaien, en ik adem wel door mn mond omdat ik de geur niet bepaald prettig vind. Maar, ik werk in de zorg en heb veel gespuug meegemaakt. In het begin moest ik er ook aan wennen (geen angst), en toen hielp het om aan totaaaaal andere dingen te denken. Mooie bos bloemen, wandeling over het strand, liedje zingen in m’n hoofd, etc. Misschien helpt zo’n afleiding nog?

Maar verder: als er eentje overgeeft dan denk ik wel praktisch, dit en dit poetsen en wasje erin en kind kalmeren natuurlijk

Ik vind misselijk zijn en spugen enorm vervelend en echt een rotgevoel, dus in die zin niet vergelijkbaar met een neusverkoudheid. Maar ben er niet bang voor. gisteren moest mijn dochter ook spugen en toen was het wat hier boven ook al is gezegd, een kwestie van kind schoonmaken, bed verschonen en weer slapen. Ik vind t heel sneu voor haar maar het hoort er ook een beetje bij ben ik bang!

Vervelend dat je hier zo'n last van hebt! Mijn zoontje spuugt eigenlijk nooit. Die is alleen verkouden als ie niet fit is, maar ik werk in de thuiszorg en vind het vooral altijd erg zielig als mensen moeten spugen. Ik ruim het op zonder er teveel bij na te denken. Meestal check ik ook even de kleur etc. Wel afhankelijk van hoeveelheid, kleur, geur (en zwangerschap!) Of ik er goed tegen kan of niet. Het helpt nog wel eens om door je mond te ademen en niet via je neus. En er dus niet teveel bij na te gaan denken.. succes! Hopelijk knapt je zoontje snel opp!

Ik vind het vooral heel goor, waardoor ik hoop dat het niet gebeurd en dat ik hoop dat ik dan op tijd ben met mn teiltje of wc (ligt aan leeftijd). Zelf moet ik altijd kokhalzen (niet bij babyspuug) bij de geur en aanblik dus ik doe altijd bijv. het beddengoed uitspoelen in de badkamer. En mn man doet het kind want ik wil niet dat een hij me ziet kokhalzen van "hem"😅

Tsja, dat is het typische van angsten/fobieën 😅 Rationeel weet je dat je reactie overdreven/niet nodig is, maar de angst is er toch. Ik heb het zelf met spinnen, dus ik ken het gevoel. Overgeven vind ik ook niet fijn hoor, voelt voor mij niet hetzelfde als neusverkoudheid (daarmee kun je nog prima de deur uit), maar meer zoals diarree. Vervelend en vies, maar het moet er nu eenmaal uit, haha. Beterschap voor je zoontje!

Geen fobie, maar ben wel van het 'uitstellen' (wegademen). Merk zelf ook wel eens dat het een stukje loslaten van controle is, als je eenmaal boven de wc hangt, doet je lijf gewoon wat het moet doen en moet je je daaraan overleveren. Met zwangerschapsmisselijkheid werd het sochtends een moetje, maar het lucht op als het eruit is. Achteraf was ik dan altijd toch wel weer 'blij'. Maar sindsdien geen buikgriep oid gehad, dus weet niet of de dagelijkse oefening geholpen heeft 😆 Overgeefsel van kinderen kan ik wel aan (ook wel eens op mijn werk). Vies klusje, maar moet toch schoon.

Bedankt voor al jullie reacties, heel fijn om even weer normaal na te denken😅. Ik las een tip over emdr , dat vind ik wel het proberen waard! Het lijkt mij echt heerlijk om hier geen angst meer voor te hebben. Met kinderen kan je dit gewoon niet vermijden. Dit deed ik namelijk wel voordat ik kinderen had. Het is denk ik ook een stukje controle verlies. Het idee dat het ineens kan opzetten en je weet niet wanneer. Zelfde als bij mijn zoontje, ineens kan hij gaan spugen. Dat idee vind ik vooral vreselijk. Als mij op een briefje stond wanneer ik zou moeten spugen zou ik het nog steeds vreselijk vinden maar toch iets minder erg.

Ik probeer niet te denken aan wat het is en wat er gebeurd maar mijn gedachten te verleggen naar het kind zelf, ipv het spugen. 'jantje voelt zich niet goed, heeft mijn troost nodig' 'jantje is vies geworden en ik help hem om weer schoon te worden'

Ik ben een heel snelle spuger, en heb daardoor de signalen leren herkennen. Dat stelt me ook gerust - en kan ik me er op voorbereiden. Bij een bepaald type misselijkheid en buikpijn zet ik een emmertje klaar (of vraag mn partner als ik al te misselijk ben om op te staan), doe mijn haren vast, zorg voor een doek en een glaasje water, etc. Dan is het minder vies en sneller opgeruimd. Bij mijn dochter doe ik hetzelfde, ik luister/let op haar signalen en probeer dit voor te zijn. Soms gaat dat goed, soms niet. Zij is wel bang voor spugen, dus zoekt ze haar troost bij mij, en dan zit ik er onder. Ik focus dan op haar gerust stellen en niet op de geur of op de kots.

Ik heb geen angst voor spugen maar vind het wel echt heel smerig! Heb liever pijn of flinke griep dan dat ik moet spugen 👀 ga ook echt over m’n nek als iemand anders heeft gespuugd. Eerste weken van de zwangerschap waren dan ook niet perse een pretje 🙈 aan de andere kant: vaak als je eenmaal gespuugd hebt voel je je daarna wel weer iets beter, daar probeer ik me dan maar aan vast te houden.

Wat vervelend dat je hier zo’n last van hebt, het is een angst die volgens mij best vaak voorkomt. Zelf zie ik spugen als iets heel normaals. Er moet iets uit het lichaam en je lichaam lost dat helemaal zelf op door te spugen, een mooi en interessant mechanisme dus eigenlijk. Gelukkig zijn we hier thuis niet vaak ziek met spugen, want leuk en fijn is het natuurlijk zeker niet. Hopelijk lukt het je om over je angst heen te komen en veel beterschap voor je zoontje.

Ik voel me dan lamlendig omdat ik ziek ben. Stuk zieker dan bijv neusverkoudheid. Het kan je ook helemaal uitputten omdat het zoveel energie kost, en je veel vocht kan verliezen. Zelf vind ik het, als ik er enigsinds toe in staat ben, het fijn dan even te laten zakken en dan douchen Hoewel het soms daarna weer verder gaat.. maar viel je je even 'iets' frisser.

Ik denk altijd maar 'blijkbaar moet het eruit', dat mijn lichaam dit goed zelf regelt. Het overgeven zelf vind ik al enorm vies terwijl ik er geen angst voor heb. Als de kindjes overgeven raakt mijn man ook redelijk in paniek, ik denk dan meer ik ga ze meteen geruststellen en knuffelen. Meestal probeer ik eerst mn dochter wat te verschonen en geef mijn man opdracht om schone spullen en een kom te pakken. Dan zet ik haar schoon bij hem neer en kan hij haar troosten, ruim ik de bende op. Misschien wil je partner dit ook wel zo doen?

Ik hoef zelf maar weinig te spugen gelukkig, ook tijdens mijn zwangerschap niet. Het blijft een rottig iets en kan veel rotzooi geven en opruimen is echt niet leuk. Maar beter er uit dan er in! Ik heb er daardoor weinig ervaring mee, maar die ene keer dat ik moest overgeven sinds ik dit geleerd had, klopte het wel: als je lichaam zich aan het voorbereiden is op overgeven, zul je ongeveer een halve minuut vooraf veel speeksel aanmaken. Dit is om je tanden te beschermen tegen die enorme hoeveelheid zuur die er aan gaat komen (alle kleine beetjes helpen denk ik zo 🤷‍♀️). Als je dat merkt, heb je tijd om naar het toilet te gaan of een andere plek waar het opruimen minder werk is. Zoals ik al zei heb ik dit maar weinig uit kunnen proberen maar die ene keer klopte het wel (en was ik daardoor ook op tijd bij t toilet).

Trouwens, toen kind een paar weken oud was en het teruggeven van melk net begon, kon ik daar wel van schrikken. De eerste keer gooide ik kind nog net niet aan de kant 😂 Nu hoop ik alle spuugjes op te vangen met slabbetjes en meestal gaat het er alsnog naast..

Ik heb nul angst mbt spugen, mijn gedachte is meestal "als het binnen niet goed zit moet het er uit". Natuurlijk is het onprettig om te doen, maar vaak ben ik als het eenmaal voorbij is opgelucht, want dan is hetgene dat in mijn maag dwars zat weg. Voor mijn dochter ook, als zij spuugt zat er waarschijnlijk iets dwars. Dan ben ik blij dat ze dat kwijt is.