Hoe ervaar je het moederschap?

Ik ben overdonderd van de liefde die ik voel. Dacht nooit dat ik zo’n moeder gevoelens kon hebben. Ik was nooit de persoon die helemaal gek was van baby’s of kinderen of die behoefte had om onmiddellijk naar kindjes toe te gaan. Maar van de eerste seconde dat mijn dochter op de wereld was, voelde ik pure liefde. Ik zou alles doen voor onze pruts. Dit had ik nooit verwacht dat het zo overheersend was. Ik ben nog steeds niet zo voor andere kinderen, maar ik kan uren staren naar die van mij. Hoe zwaar de zwangerschap en bevalling ook was, ik zou het zo allemaal opnieuw doen voor haar.

🥰 hier precies hetzelfde!

Wel ik heb een huilbaby van 10 weekjes en laat ik zeggen dat ik elke mogelijk gevoel of emotie al gevoeld heb, zowel positief als negatief. Natuurlijk overheerst mijn onvoorwaardelijke liefde voor mijn zoontje 100% maar de liefde voor hem is niet elke dag even groot, en dat is ook ok.

Ik zeg altijd het is het mooiste en zwaarste wat ik moet doen

Ook niet overheersende onvoorwaardelijke liefde is oké. Je voelt je zoals je voelt. Ik vond het loodzwaar, door lastige start kindje en zelf ook postnatale depressie. Gaat nu, ruim 1,5 jaar later, beter maat nog steeds zwaar. Ik hou van onze dochter maar de andere gevoelens zijn er ook.

Dat is zeker meer dan ok! Jammer om te horen dat jullie een huilbaby hebben. Het is sowieso al een verandering, maar een huilertje heeft toch een impact die je je niet kan voorstellen. Hier begint het na 5 maanden altijd een beetje beter te gaan en beginnen de positieve dagen de overhand te nemen. Ik hoop voor jou dat het zonnetje ook snel mag schijnen 🍀🍀

Het is fantastisch, het is hard werken, het is liefdevol en soms is het zwaar kut. Het is van alles wat! Je leert veel over jezelf en je partner. We staan sterker. Ook al verschillen we wel eens van mening over hoe we iets aan moeten pakken. In het begin vond ik het overweldigend. Al die verantwoordelijk en weinig slaap. Ik vind mijn zoon het allerleukste kind van de hele wereld en we genieten elke dag van hem, maar soms haalt de fijne peuterpuber het bloed onder m'n nagels vandaan. Ongevraagde meningen en adviezen hebben wij ook zat gehad. Doen we bijna nooit wat mee. We zijn heel duidelijk in hoe wij het doen en durven dit ook te zeggen tegen de mensen die zich er mee bemoeien. Dat maakt het wat makkelijker.

Ik ben helemaal van de wereld. Zo verliefd op onze kleine meid 🥰 Altijd al een grote kinderwens gehad, maar nooit echt gedacht dat ik zoveel liefde kon hebben voor een klein mensje. En ik wil niet stoefen of dergelijke, maar we hebben echt geluk met onze meid. Ze slaapt goed door (soms 7/8u), ze eet goed, ze groeit en ontwikkeld supergoed. Huilt alleen als het echt nodig is (denk aan krampjes en honger of poepluier) voor de rest van de tijd is het een vrolijk meisje. Je kan haar gerust in haar box leggen en ze kan zichzelf lekker vermaken (ze heeft een voetjespiano en een speelboog waar ze sinds kort ook naar grijpt). Ook de zwangerschap was goed te doen, weinig last gehad van iets buiten 1ste trimester veel spugen en 2de trimester vermoeidheid door ijzertekort (wat pas laat naar boven kwam), van de 3de trimester heb ik volop genoten en omdat ik maar een kleine buik had echt nog heel veel dingen kunnen doen tot op de laatste dag. Bevalling was voor mij een sprookje 🤭 was helemaal naar wens (thuis en in bad) en liep zoals in de boekjes geschreven (voorweeën - weeën - persdrang - water gebroken - baby geboren) alleen was het zo snel en voor ik het door had wat er echt gebeurde, was ze er al (om 7.15 vk gebeld met regelmatige weeën en om 8.56 bevallen). En achteraf gezien vond ik het best prima dat het zo ging, ik kon alles aan zonder pijnbestrijding en viel het dus qua pijn heel goed mee. En het klinkt misschien gek, maar wil nu alleen nog harder en sneller voor een 2de 😅🙈

Dankjewel! Dat is lief ♥️

Heel mooi maar ook vermoeiend

Ik vind moeder zijn het mooiste wat er is! Is het alleen maar leuk? Nee. Zit je soms in een enorme sleur? Ja. Maar het is het prachtigste wat ik ooit heb mogen doen. Geniet intens van ons zoontje. Hij is lief, schattig, vrolijk en zelfs de meest simpele momenten worden ineens 'leuk'. Zoals een ei eten of een eend zien zwemmen. Ik kijk ook enorm uit naar de komst van onze dochter in november!

Ik vind het heel bijzonder om te merken dat ik een heel nieuw soort emotie heb sinds ik moeder ben. Een bepaald soort liefde wat ik niet eerder kende. Ook vind ik het heel mooi om te zien hoe onze zoon de wereld ontdekt en minutenlang onderzoekend naar een voorwerp kan kijken. Wat ik denk ik het zwaarste vind is dat ik nooit "pauze" kan nemen van mijn kind. Even een tijdje volledig doen waar ik zelf zin in hebt, zonder rekening te houden met anderen. Natuurlijk doe ik wel eens iets voor mezelf maar dan ben ik toch veel bezig met mijn zoon. Nu hij wat ouder wordt en wat meer ritme heeft en steeds zelfstandiger kan spelen, merk ik dat ik het wat meer kan loslaten als hij bijvoorbeeld bij mijn ouders is.Ik denk dat de echte babyfase niet per se voor mij is weggelegd.

Ik vond het in het begin helemaal niet zo leuk als ik dacht. Werd enorm met mezelf geconfronteerd. Ik vond het moeilijk om mijn weg te vinden in alle adviezen en ook om een eigen pad te volgen. Dochter is nogal stoïcijns en ik had behoefte aan een beetje duiding of we het oké deden. Ze is inmiddels 9 maanden en heb m'n draai gevonden. Moeder zijn is gewoon onderdeel van mij nu. We klooien wat aan, kind is blij (en uit dat ook, das fijn), wij vinden haar schattig. Ik ervaar het nu als heel vanzelf.

Moederschap is FUCKING kut klote zwaar 😅. En dan heb ik het niet over de baby/peuter/kleuter tijd. Dat is piece of cake in vergelijking met een tiener. Jongste is 18 maand. Oudste is 15 jaar, tjonge jonge geef me dan maar een hele hoop baby’s hoor 🥲

Het moederschap voelt heel natuurlijk, alsof het altijd zo heeft moeten zijn. Ik vind het heel mooi om te zorgen voor zo’n klein hummeltje dat helemaal afhankelijk is van mij en mijn man. Als ze lacht is ze gewoon het allerschattigste wezentje dat ik ooit gezien heb en ik smelt altijd als ik haar blote, spekkige lijfje zie, alsof ze gemaakt is van marshmallows. Maar dat wil niet zeggen dat ik het alleen maar leuk vind, op het moment in m’n dochtertje (bijna 5 maanden) echt lastig met slapen. Dat breekt me behoorlijk op, niet eens door slaap tekort, maar vooral door de frustratie dat ik er alles aan doe om haar te laten slapen maar dat het soms gewoon niet lukt. Mijn man zei net nog dat hij deze periode ziet als een soort Kamp van Koningsbrugge: stel je erop in dat het nooit beter wordt, zodat alles alleen maar mee kan vallen. Maar onder de streep ben ik enorm blij en dankbaar met haar!

Mooi samengevat 👌🏻

Ik ben zo vreselijk dankbaar dat ik moeder mocht worden. Dat mijn kinderen gezond zijn, en dat ze daarnaast ook nog eens vreselijk lief zijn. Mijn kindjes zijn mijn alles. Mijn werk, andere familie, ontspanning en vrienden zijn belangrijk daarnaast en eromheen. Daar maak ik dus bewust ook tijd voor. Ik heb er bewust voor gekozen, dat moederschap en daarmee deal ik. Op de heel goede dagen, maar ook momenten dat ik het lastiger vind. Hobbeltjes benader ik als: “het wordt ook weer morgen”. En dat helpt me. Helaas zijn onze “hobbels” vaak van externe aard en niet zo zeer gericht op de zwaarte van het ouderschap. De enige keer dat ik het echt wat lastiger dan normaal gevonden heb, is geweest toen mijn vader overleed (mijn kinderen waren toen 16 maanden en 9 weken oud). Toen kreeg ik wel direct het besef dat je door MOET. Dat heel veel aandacht naar jezelf dus dan gewoon even geen optie is. Die zon komt weer op, die kindjes hebben je nodig, je moet ze toch verzorgen ondanks dat je zelf eigenlijk het liefst heeeeel ver weg wil kruipen. Anderzijds brengen ze óók de verlichting die je zo hard nodig hebt. Een babylachje en een dreumesknuffel heelt je ziel en verzacht littekens. Ik sta in het ouderschap als mezelf. Ik geef liefde, ik ontvang liefde. En ik zie per dag wat kan en wat niet. Probeer me niet te zeer druk te maken over kleinere dingen. En heb echt goed leren prioriteren. Ik vind het 99% leuk, en 1% balen. Ik trek me zo min mogelijk aan van wat de omgeving allemaal vindt van hun eigen ouderschap. En dat wat over 10 jaar is, dat is dan. Wie dan leeft, die dan zorgt. Ik ga ervan uit dat we daar lekker in meegroeien. 😃

Hier precies hetzelfde. Het doet niks af aan dat ik onwijs van haar hou, maar ik ben ook met regelmaat echt wanhopig