Hoe gaat het echt met je? - deel 2

🧡 We waren zó blij met de positieve test na 2 maanden proberen. Maar na een week hebben de hormonen het overgenomen. Ik voel continu een knoop in mijn maag en voel me niet meer blij met de zwangerschap. Ik ben nu 7+2 en vorige week verdween mijn moeheid ineens, ik dacht straks is dit het voorteken van een miskraam. En ik voelde me opgelucht bij die gedachte. Ik schaam me ervoor en heb het met de vk over gehad. Zij zegt dat het de hormonen zijn die je gedachtes overnemen, en dat het kindje wel gewenst is want dat is hoe ik me voor de zwangerschap voelde (en jaren voorafgaand ook). Ik vind het vreselijk dat er van die mij niets meer over lijkt te zijn. Waar is het stukje van mij dat doodgraag een kindje wilde? Ik voel me niet blij, en kan alleen maar denken aan alles wat ik nu niet meer kan. Ik hoop zo dat het overgaat en wij samen weer de oprechte blijdschap kunnen delen. Pfff, nooit verwacht dat dit mij zou overkomen.

Zo herkenbaar. Ik had dit ook bij mijn vorige zwangerschap. De hormonen hadden de controle over mijn gedachten, was niet blij met de zwangerschap en voelde me niet mezelf. Geloof me: het komt echt wel! En dat denk je nu misschien niet, maar op een dag zal je merken dat het beter wordt en dat dit hetgeen is wat je zo graag wilt ❤️

💚

❤❤❤❤ sinds mijn zoontje geboren is , ben ik gelukkiger dan ooit !!

Wil je erover praten? 🤍

Lief van je, ik vertrouw erop dat het goed komt… Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik wist altijd al dat ik gevoelig ben voor hormoonschommelingen (heb pms), maar dacht als ik zwanger ben voel ik me mentaal vast geweldig. Nou, is dat even anders gelopen 😅. Het enige voordeel is dat ik niet zenuwachtig ben voor de eerste echo donderdag, met beide uitkomsten ben ik oké. Ik vind het zo bizar hoe dit je gedachten zo kan overnemen, ik kan me ook niet meer voorstellen waarom ik het graag wilde en hoe ik me voelde de maanden voor het lukte.

Ik zei toevallig laatst nog tegen iemand: “Nooit geweten dat hormonen zooo heftig kunnen zijn dat ze als een donkere wolk boven je hoofd hangen!” Zelf was ik na jaren proberen eindelijk zwanger, kreeg ik HG. Er zijn momenten geweest dat ik niet meer wilde terwijl de wens zo mega groot was! Wil dus maar zeggen dat het echt je hele denken op z’n kop kan zetten.

Wat naar dat je HG kreeg! En ja, het is echt een donkere wolk inderdaad. Mijn moeder blijft maar zeggen ‘het is zoooo mooi’, en hoe vaker ze dat zegt hoe naarder ik me voel. Zo werkt het helaas niet. Lichamelijk voel ik me verder eigenlijk heel goed, ben niet/nauwelijks misselijk en alleen moe als ik te veel op een dag doe/laat naar bed ga. Dat zorgt er ook voor dat ik denk: waarom voel ik me nou zo? Als ik extreem ziek was geweest kwamen mijn gedachtes tenminste nog ergens vandaan. Alsof ik het dan kon verantwoorden voor mezelf, ofzo.

Dat was idd een behoorlijke domper. Een alles behalve leuke zwangerschap geweest. Het is ook heel mooi maar dan moet je je mentaal wel goed voelen natuurlijk. Durf je het met haar te bespreken?

Dit herken ik echt! We hadden vorige week een echo en ik heb tegen m'n man gezegd, stel dat het niet goed is dan ga ik dit gewoon echt niet nog een keer opnieuw doen. Ook hier HG en ik ben er zo klaar mee! Het idee dat het voor mn kleine frummeltje in mn buik is maakt het soms een heel klein beetje dat ik het accepteer. Maar echt, het is zo klote allemaal.. tis gewoon geen doen zo! Continu op bed liggen, niks kunnen doen. Vreselijk moe en misselijk te zijn.. pff wie was ik voor mn zwangerschap???🙈

Ja, ik kan het wel bespreken met haar. Alleen ze is ze er zelf zó blij mee dat ze eindelijk oma wordt, dat ze dit soort opmerkingen niet in kan houden. Wat ik ook wel begrijp ergens, maar uiteindelijk is dit mijn zwangerschap en niet die van haar. Had graag gewild dat mijn blijdschap ook nog vooraan stond..

Wat balen voor je! Hoe ver ben je nu? Mijn bericht ging er juist over dat er lichamelijk niets aan de hand is met mij, alleen dat de hormonen geestelijk zoveel impact hebben. Ik bedoel dit zeker niet afwijzend naar jou hoor! Maar benoem het even omdat ik zo benieuwd ben naar vrouwen die hetzelfde hadden, dus eigenlijk zonder (fysieke, aanwijsbare) reden niet meer blij waren met hun zwangerschap. Ik hoop voor je dat je het snel wat beter gaat!

Misschien is het nog wel het beste om lotgenoten te zoeken op een forum zoals hier bijv of ergens anders. Denk als je niet weet wat voor impact het kan hebben je het je ook moeilijk voor kunt stellen. Wat vind je partner ervan? Vind je steun?

Oh sorry! Dan heb ik je bericht niet goed gelezen. Maar hormonen doen gekke dingen met je hoor! Ik ben nu zelf 11 weken dus heb nog even te gaan..

Ja, merk dat ik daar ook wel behoefte aan heb idd. Mijn zus heeft wel hetzelfde gehad dus aan haar heb ik wel steun. En de vk maakt het ook goed bespreekbaar gelukkig. Mijn partner is echt ontzettend lief en geduldig met me, hij steunt me in al mijn gevoelens en geeft me vertrouwen dat het weer overgaat zonder te oordelen. De vk zei dat deze gedachtes het eerste trimester (of zelfs tot 16wk) kunnen aanhouden, dus daar houd ik rekening mee en ik wacht geduldig op het moment dat er weer ruimte komt voor het geluk.

Geeft niets hoor! Lichamelijk je zo voelen lijkt mij ook heel zwaar. Veel sterkte!

Oh dat is fijn dat je het wel kunt bespreken! En dat moment gaat echt wel komen, alleen heeft het waarsch iets meer tijd nodig. Probeer jezelf daarin niets op te leggen. Alles komt zoals het komt, je kunt nog zoveel proberen uit te stippelen maar het loopt vaak toch anders dan je gedacht had. Ik had het me ook als een super roze wolk voorgesteld allemaal maar het werd een hele nare periode uit m’n leven. Gelukkig is alles goed gekomen en dat gaat bij jou ook gebeuren!

Dank je wel ❤️

Mijn relatie staat op punt om te breken. We gaan over 3 weken verhuizen, ben erachter gekomen zwanger te zijn van onze derde. (Oudste december 3, jongste 15 maanden). Mijn man wil abortus, ik zit in tweestrijd. Hoe doe ik dat met 3 kinderen, zeker als hij het niet wil. Alles valt in duigen. 😪

💚