Hoe krijg ik liefde terug in mijn relatie?!

Nog een kindje kan best een omschakeling zijn. Vooral als de 1 net al wat zelfstandiger is geworden en je dan ineens weer volledig aan moet staan. Dit kan er best voor zorgen dat je elkaar een beetje uit het oog verliest. Wij hebben nu 2 kindjes door de drukte en alle ziekenhuis bezoeken van de jongste en de vermoeidheid hebben wij niet veel tijd voor met zijn 2en even tijd samen te hebben. Ook kan het best wel voor een kort lontje zorgen omdat je eigenlijk elkaar niet wil verliezen terwijl het wel zo kan voelen ook de moeheid (bij ons iedergeval) kan daarbij meespelen. Wij hebben nu besloten in de zomer dat de kinderen een weekje bij opa en oma zijn en wij voor een keer weer samen op vakantie gaan. Zodat we even tijd samen hebben en elkaar weer terug kunnen vinden. Alleen de gedachte eraan werkt al best goed omdat we er samen echt naar uitkijken en daardoor dus ook al in een beter humeur zijn. Voor de kinderen word het ook een soort vakantie die gaan naar de dierentuin en allerlei leuke dingen doen. Ik hoop voor jullie dat het snel beter word of dat je iets vind wat kan helpen. Iedergeval veel sterkte

Als je de verbinding met elkaar kwijt bent kan ik EFT aanraden, een vorm van relatietherapie.

Dat zou ik graag willen maar hij ziet dat niet zitten. Ook therapie voor hem alleen niet

Bedankt voor je uitgebreide reactie. Het zit er denk ik ook deels in dat het mij pijn doet dat hij zo negatief over ons doet en vooral over de kinderen. Terwijl die kleintjes echt mega braaf zijn en zeker de jongste nog niets verkeerd (kan) doen

In je eentje werken aan een relatie gaat helaas niet. Dit is toch iets waar je samen mee aan de gang moet. Er zijn verschillende vormen van therapie, en het is niet altijd alleen maar praten in een traditionele setting. Ik zou aanraden toch eens rond te kijken in die hoek. Als je vriend niet aan verandering wil dan zal er ook geen verandering komen vrees ik..

Tja ik heb hetzelfde alleen dan omgekeerd. In eerste instantie wilde ik geen kinderen. Toch begon het bij mij te rammelen. Maar nu ze er zijn heb ik soms echt wel zoiets van waarom heb ik me over laten halen, zeker op momenten dat het mij boven mijn hoofd groeit. En ik denk dat dit bij hem ook het geval is. Het is niet dat ik niet van ze houd. Maar eerlijk ik neem het hem soms wel kwalijk dat hij heeft lopen pushen. En ik weet natuurlijk niet hoe het bij jullie is gegaan, maar als jij graag een derde wilde en hij eigenlijk niet en zich toch heeft laten overhalen (ook als hij er zelf mee heeft ingestemd)... tja dan kan dit soms wel eens zwaar vallen. Kijk je kinderen uitschelden verbaal is niet goed. Maar heel eerlijk ik denk het soms ook wel eens. Vooral wanneer ik weer eens overal voor opdraai. En dan helpt hij mij echt heel goed. Wij proberen 1x in de 3 maanden uit eten te gaan.. maar er gebeurt altijd wel weer iets bij hem waardoor we niet kunnen. Zoals van de week heeft hij 2 banden kapot gereden. Tja en dat moet dus zaterdag allemaal weer gefixt worden, uiteraard wanneer we alles aan oppas geregeld hebben. Maar echt samen dingen doen zonder kinderen is wel echt een aanrader om weer dichter naar elkaar toe te komen.

Je schrijft dat jij altijd een 3e wilde, maar hij eerst niet. Denk je dat het kan dat hij de beslissing voor een 3e om jou gelukkig te maken genomen heeft en het nu wat moeilijk vind dat het zo snel daadwerkelijk gaat gebeuren? Ik keur helemaal niet goed hoe hij doet! Maar ik denk dat hij wat moeite heeft dat er een 3e komt en tijd nodig heeft te wennen aan zijn leven dat weer zal veranderen. Misschien proberen een goed, begripvol gesprek te voeren. Kijken hoe hij zich voelt nu? Aangeven hoe jij je voelt vanuit de ik vorm? Ik denk dat jullie beide andere gevoelens hebben momenteel. Gefeliciteerd met je 3e zwangerschap trouwens!

Dank je wel voor dit eerlijke verhaal. Lijk me heel moeilijk om te ervaren. Kan me wel indenken dat hij het ook zo voelt. Ik heb niks gepusht. Hij wist vanaf het begin dat ik de wens van 3 kinderen had. Na de 2e zei hij ik weet niet of ik het nog een keer wil. Toen heb ik gezegd oké, wil je er wel nog over nadenken aangezien ik het heel graag zou willen. Toen zei hij ja dat doe ik, want ik ben er nog niet zeker van dat ik het niet meer wil. En 2 jaar later kwam hij er op terug en wilde hij toch wel... in de tussentijd hebben we er niet of nauwelijks over gepraat omdat ik ook mijn handen wel vol had aan 2 dus dacht ik zelf ook niet veel aan de kinderwens voor een 3e.

Dank je, de 3e is er al en word bijna 1😅 misschien een beetje onduidelijk geschreven. Het is wel sinds de 3e zwangerschap dat hij zo is omgeslagen. Deze gesprekken hebben we al heel vaak gehad. Ik probeer van alles, begrip hebben, gevoel proberen te achterhalen, boos worden, er klaar mee zijn, hem ruimte geven etc. Maar hij is steeds minder gaan doen met de kinderen en ook in het huishouden. En dan zegt hij bijvoorbeeld in een discussie ja mn collega s verkloten gewoon huishoudelijke taken die ze hebben zodat het niet meer hoeft. En ik zie hem letterlijk hetzelfde doen. Ja daar ben ik dan echt klaar mee, kinderachtig gedoe.

Oh daar heb ik vlak over gelezen 😅 Niet ok dat hij zo vaak het (slechte) voorbeeld van zijn collega's neemt. Jammer dat praten niet lijkt te helpen en hij therapie ook niet wil. Een huishoudden doe je toch samen. Las in de vorige reactie dat het 2 jaar duurde voor hij zelf kwam dat hij de 3e wilde. Dan had hij wel tijd genoeg om aan het idee te wennen en de beslissing te nemen lijkt me? Zou hem toch verplicht mee proberen te nemen naar therapie. Als is het maar voor 1 gesprek. Misschien dat hij daar tot inzicht kan komen?

Ik herken het niet maar wellicht heb je iets aan dit advies. Kunnen jullie hulp vragen in huis bv. Voor de schoonmaak zodat jullie die tijd samen kunnen gebruiken? Ken je elkaars liefdestaal er is een boek over geschreven Als je elkaars liefdestaal kent kan je daarop inspelen en sluit je vaak beter bij elkaar aan.

Heb jij dit verhaal eerder gedeeld? Voor mijn gevoel heb ik een heel overeenkomstig verhaal een paar maanden terug gelezen.

We hebben al hulp in de huishouding, moet je nagaan. Hij doet letterlijk alleen de afwas (is mijn eis altijd geweest want ik wilde een vaatwasser en hij vond het onzin😅) en de was opruimen. Het aanzetten en opvouwen enzo doe ik. En stofzuigen, tsjah... dat moet gewoon elke dag even na het ontbijt en middageten 😂 Dus hij heeft het al best luxe vind ik! Maar toch is het te veel.

Ik zou een relatietherapeut adviseren, je kan hier niks mee verliezen. Zij kunnen tips geven of elkaar terug te vinden.

Nee, maar klinkt hoopvol dat er dus meerdere zijn die hier tegen aan lopen! 😁

Ik ken dat boek idd. We hebben ook een cursus gedaan daar over, al een tijdje geleden. Wellicht is het daar mis gegaan want 1 van mijn grootste liefdestalen is cadeautjes/lieve dingen voor de ander doen. De cursusleider vroeg of ik wel eens cadeautjes van mn vriend kreeg. Nee nooit. Denkt hij niet aan, vindt hij onzin. Toen zei die cursusleider dan ben je echt een klootzak...... Daar heeft mn vriend het nog steeds over ook al is het al 10 jaar geleden en heeft hij later nog uitgelegd wat hij er mee bedoelde en sorry gezegd dat het iets te scherp gesteld was.

Die derde is er. Een feit waar niks aan veranderd kan worden. Hij had voet bij stuk moeten houden en er niet aan moeten beginnen. Nu moet hij verantwoordelijkheid nemen. Ik denk dat je er goed aan doet zn gevoel te erkennen. Het is namelijk ook extreem zwaar met 3 kinderen. Hoeveel uur werken jullie allebei? Het gaat natuurlijk niet alleen over huishouden. Het gaat om beleving van druk zijn in je hoofd. Misschien moeten jullie beginnen met een weekend weg samen? Niks doen lijkt me niet echt meer een optie als ik het zo lees. Hij zegt letterlijk dat hij het gezinsleven niet leuk vindt. De liefde is er vast nog wel maar die moet je weer even oppoetsen. Uit elkaar met 3 kinderen, dan is ook alles behalve relaxed. Lastig hoor.

Moeilijke situatie! Lukt het om een echt gesprek te voeren als de setting ernaar is? Samen wandelen zonder kinderen, een avond met z’n twee etc? Je schrijft dat je diep van binnen nog erg veel pijn voelt van de (behoorlijk🙈) lompe opmerking tijdens je derde zwangerschap. Los van dat hij ook écht wel wat te veranderen heeft, kun je misschien beginnen met je eigen mindset (je moet toch wat…). Als je weer bij je liefde wil komen, lukt het misschien om die pijn los te laten of daar eens met iemand over te praten. Waarom laat dat je niet meer los? Ben je bang dat het nog steeds zo is? Raakt het een onzekerheid bij jou? Etc. Het was een lompe opmerking, en onnodig gemeen en kwetsend, maar het is nu eenmaal gezegd. Dat loslaten maakt je gevoel voor hem misschien ook weer wat zachter. En, het is niet gek om jaloezie te voelen als anderen het beter voor elkaar lijken te hebben (die collega’s van je vriend). Gras is altijd groener maar dat terzijde. Lukt het jou je in zijn schoenen te verplaatsen? Ga samen zitten, ‘wat knelt er nu aan die taken? Welke doe jij, welke doe ik? Wil je ruilen van verantwoordelijkheden? Of misschien toch die vaatwasser aanschaffen?’ Het leven als volwassene is nu eenmaal gevuld met verantwoordelijkheden - daar heeft mijn vriend ook geregeld toch moeite mee. Want het is nu eenmaal leuker als je lekker je gang kan gaan en voor niks of niemand hoeft te zorgen. Maar ja, die acceptatie, daar zal hij aan moeten werken. Vraag hem naar zijn ideale situatie. Hoe ziet dat eruit? (Liefdevol) doorvragen tot je het écht weet. Wat is daarvan haalbaar en waar ligt de compromis? Het leven met drie kinderen wordt ook echt weer leuker, sommige fases zijn gewoon heel pittig. Laatste tip (wordt lang verhaal dit sorry!), is er een hobby die jullie samen leuk vinden om hem te helpen iets te vinden? Ik ben ooit samen met m’n vriend gaan boulderen omdat ik vermoedde dat hij dat wel leuk zou vinden. Ik ben al afgehaakt door zwangerschappen, maar hij heeft vrienden gemaakt en gaat nu met veel plezier drie avonden per week. Lekker even zichzelf zijn met vrienden helpt ook enorm!

Lastig! Deels herkenbaar, al hebben we er maar eentje. Ik kan me goed voorstellen dat zo'n druk gezinsleven iemand geen plezier geeft. En dan duurt het nog best lang voor ze wat groter zijn en het wat rustiger wordt. Wij hadden een heel slechte slapper. Ik kreeg een enorm kort lontje. In mijn hoofd passeerde ook wel eens een scheldkannonade.. Mijn man had iets meer geduld. Maar heel plezierig was het idd niet. En tijd voor elkaar konden we helemaal vergeten. Ik dacht dat ik gek werd. Ik wist eigenlijk wel dat er tussen ons niks "mis" was, maar waar is de lol? Dieptepunt was ook zo rond het moment dat onze meid nog geen 1 jaar was. Bij ons hielpen heel praktische dingen ons door deze periode: - Allebei 5 weken betaald ouderschapsverlof opgenomen. - Afwisselen in de nachten. Of in wie opstaat met de kinderen en wie nog even kan doorslapen. - Vroeg naar bed 🙃. - Tijd voor jezelf! We hebben ondertussen allebei een vaste avond voor hobby/sport. - We zijn ook omstebeurt een weekendje wezen kamperen. - Een huishoudelijke hulp. We hebben dat 3 uur per week. Zelf hoeven we alleen op te ruimen, de was, de vaat en wat stofzuigen. - Een "oppas" (van 14) die elke week drie uurtjes komt spelen met onze dreumes. Er is dan tenminste een van ons gewoon thuis, maar dan kunnen we ons eigen ding doen. - Onze dochter gaat af en toe even op playdate bij de buren. Het gaat ondertussen een heel stuk beter. En daarmee komt ook de aandacht voor elkaar weer terug. Misschien dat de tijd doorkomen voor nu de belangrijkste stap is. Of misschien zit ik daar helemaal naast. Die opmerking over aantrekkelijk vinden lijkt me wel een lastige. Ik zou daar erg onzeker van worden. Hoe voel je je zelf over hoe je eruit ziet?

Er bestaan ook eft boekjes. Ook specifiek voor mensen met jonge kinderen, mogelijk heb je daar wat aan.