Hoe omgaan met jaloezie bonus dochter?

Ze is toch ook het slachtoffer? Het moet voor haar niet makkelijk zijn dat haar vader een baby heeft met een nieuwe vrouw. Het is een kind van 13 en heeft op haar manier net zoveel behoefte aan zorg als jullie zoontje. Misschien niet in melk en vasthouden, maar mentaal gezien is 13 een hele lastige leeftijd. Probeer er samen met jouw partner achter te komen waar haar pijn zit en hoe je haar kan steunen. Ik denk dat ze heus wel voelt dat jij haar dingen verwijt en dat maakt het niet beter. Het is echt niet eerlijk om jouw gemiste ideaal van de kraamtijd op een kind van 13 af te schuiven. Succes ermee en geniet van je gezin!

Zou het voor jou ook zo voelen als het je eigen dochter was geweest of had je dan wat meer begrip voor haar getoond. Het is van beide kanten moeilijk en woorden en gedrag kan je hard raken maar probeer er erboven te staan en er 'volwassen' mee om te gaan. Toon haar juist nu extra liefde aandacht en steun ik denk dat ze dan al snel bijdraait.

Ik ben het eens met Eddie in deze. Zij is ook slachtoffer. Ik heb zelf 2 bonuskinderen, 11 en 16. Ik heb het vanaf het begin van mn zwangerschap erg belangrijk gevonden dat de jongens zo min mogelijk 'last' zou hebben van dit nieuwe kind. We hebben een verdieping op ons huis gezet omdat ik niet wilde dat zij ruimte moesten inleveren voor onze keuze. Voor nu heb ik dat nog steeds. Hoe moeilijk nu ook met corona, ik vind het belangrijk dat zij 1 op 1 tijd hebben met hun eigen moeder, gewoon omdat zij recht hebben op deze aandacht. De baby heeft hier geen belangrijkere rol in dat zij. Zij hebben een gelijk recht. De dingen die we eerder deden met zn 4e, doen we nu nog. Zoals op zondag ochtend met elkaar ontbijten. Het klinkt allemaal niet zo spannend, maar voor kinderen is dat wel belangrijk. Een meisje van 13 zit in een hele kwetsbare leeftijd, lekker in de pubertijd. Je kunt het haar niet kwalijk nemen dat ze zichzelf deze rol geeft en ze ook lelijke dingen tegen jou zegt hierover. Jij bent voor haar waarschijnlijk degene die haar aandacht weggekomen hebt. Niet leuk maar dat kan je haar niet kwalijk nemen. Ik zou met haar het gesprek aan gaan (of haar biologische ouder) om te kijken waar haar behoefte ligt zodat jullie hier mogelijk in mee kunnen gaan.

Ik vind het erg knap dat je bonusdochter dit heeft aangegeven. Veel kinderen durven dat niet of gaan boos doen tegen de ouders. Wees een beetje lief voor der en plan een leuke meiden dag in!

Nou de eerste twee reacties zijn niet echt bemoedigend. Lijkt er naar dat ze geen stiefkinderen hebben. Ik heb wel stiefkinderen, geen eigen nog (helaas). Maar ik begrijp je gevoel. Ik kan je helaas geen advies geven omdat ik niet de ervaring ermee heb. Je stiefkinderen voelen gewoon niet als eigen. Wat ik wel herken is de strijd om aandacht van de biologische ouder. Ik weet niet waarom dat is en of dat bij een kind van gescheiden ouders ‘normaal’ is. Kan je hier wel goed over praten met je partner? Kan je een stapje terug doen? Bij mij helpt het nog wel eens om letterlijk uit een situatie weg te lopen voordat ik iets er uit flap wat niet heel handig is. En ouder kan veel meer van het eigen kind hebben dan jij als stief. Misschien geef ik dan niet het goede voorbeeld, maar ik blijf de stief. Verwacht je niet te veel van jezelf? Zo te horen heb je jezelf weg gecijferd en wil je het te goed doen. Op puber leeftijd verkennen ze eenmaal hun grenzen en maken ze meer onenigheid. Misschien is ze jaloers omdat jullie nog bij elkaar zijn en haar ouders niet?

Het meisje is 13 jaar. Super lastige leeftijd. En ineens moet ze dr vader delen. Ik heb zelf stiefouders en nu ik zelf moeder ben is het echt heel anders als het je eigen kind niet is... Daar is toch minder liefde voor. Als ik je post lees wordt ik er beetje chagrijnig van... Ze is open, ze is eerlijk. En ze MAG die gevoelens hebben. Wees blij dat ze ze uitspreekt. Ik werd niet gehoord! Ik ben jaren lang in therapie gemoeten om een beetje uit me trauma's te komen. Ik snap dat je verliefd ben op je " eigen" kind. Maar ik riep ook zulke dingen op die leeftijd. Neem het niet zo zwaar bij jezelf. Jij kan het beter relativeren als zij. Het is nog een kind he.

Oh wat een lastige situatie. Mijn eerste gevoel is: haar gevoelens erkennen en probeer haar te begrijpen. Hoe moeilijk dat ook is. Je papa delen is al lastig, en dan ook nog een kindje, hele veranderingen voor haar. En dat met een puber brein van 13 jaar. Leg jezelf niet teveel druk op, het hoeft niet ‘perfect’ te zijn. En als laatste zou ik zeggen: geef jezelf de tijd om compassie te krijgen en geef haar de tijd om open te staan voor wat er nu is. 🧡🍀

Besef je wel dat ze pas 13 jaar is? Ze moest haar vader al delen en nu is er nog een baby bij gekomen waardoor haar vader nog minder tijd heeft voor haar. Verplaats je in haar schoenen, dit is zo lastig voor haar. Haar hele leven veranderd en ze heeft geen zeggenschap gehad. Ze is waarschijnlijk flink aan het puberen en dan kan de kleinste tegenslag al voelen als het einde van de wereld. Het is gewoon lastig te relativeren.

Geen ervaring, maar gezien de reacties wil ik toch ook graag even jouw gevoelens valideren. Dat jij de volwassene bent wil niet meteen zeggen dat de gevoelens van ergernis maar even opzij gezet moeten worden. Zo makkelijk is dat in de praktijk niet. Je bent moe en wilt ook kunnen genieten van je baby en je hebt heus het recht om teleurstelling en verdriet te voelen dat het allemaal zo moeilijk wordt gemaakt door je bonusdochter. Natuurlijk is het maar een puber die dingen roept zonder na te denken en die het zelf ook moeilijk heeft, maar als je al zoveel rekening met haar houdt dan is het best pittig om het altijd maar te slikken en te relativeren. Een "nu even niet" moet ook kunnen. Op die leeftijd moeten ze ook maar leren omgaan met het feit dat de wereld niet om hen draait. Het is even zuur voor haar, maar na een tijdje zal ze ook wel gewend zijn aan het delen van de aandacht. Minder tijd/aandacht voor haar is nou eenmaal een feit als je een baby erbij hebt. Er moet een nieuwe balans worden gevonden in jullie gezin en dat is voor iedereen moeilijk!

Hier sluit ik mij bij aan!

Misschien is dit eigenlijk wel de moeilijkheid van de situatie. Ik beschrijf in mijn hele tekst helemaal niet hoe of wat ik heb gedaan, hoe mijn relatie is met mijn bonusdochter, maar per definitie kom ik op de meeste lezers over als een boze stiefmoeder omdat ik bepaalde gevoelens heb... waar ik trouwens niet naar handel maar ter reflectie op een forum plaats. Zij blijft altijd heilig, ik kan haar dus nooit aanspreken op gedrag?

Ja precies. Vond de aannames o.b.v. jouw verhaal ook niet terecht, vandaar mijn reactie. Je hoeft heus niet naar de pijpen van een 13-jarige te dansen omdat die anders 'zielig' is. Dit is juist een leeftijd waarin ze feedback moeten krijgen op hun gedrag. Dat je moeite hebt met het gedrag van je bonusdochter, wil niet zeggen dat je haar iets tekort doet of emotioneel verwaarloost. P.S. Ik zie net dat onze zoontjes dezelfde naam hebben:)

Ik heb hetzelfde mee gemaakt met mijn stiefvader. Ik was toen 11 jaar. Wat onze band goed heeft gedaan is dat hij toen wat tijd voor mij vrij maakte. Hij nam mij dan mee naar de H&M of liepen we een rondje en haalde we een ijsje. Als je een half uurtje vrij hebt (en je eindelijk tijd voor jezelf hebt!) zou je misschien iets leuks met haar kunnen doen. Nu met Corona maakt het natuurlijk wat moeilijker maar misschien zou je met haar een “meidenuurtje” houden. Lekker nagels lakken, onlinewinkel, een meidenserie beginnen, gezichtsmaskertje zetten, tiktok filmpjes maken. En gewoon lekker kletsen. Dit zou je ook aan je partner kunnen aangeven zodat hij voor de kleine kan zorgen. Voor de rest sluit ik me bij de rest aan. Geef jezelf de tijd. En misschien doet een leuke meidenuurtje jullie allebei goed. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Succes 😉 ❤️

🙈 kan haar vader haar aanspreken? Dan komt t niet van de koude kant.. en t is echt kut om te zeggen maar.. nee.. ze is 13.. ze is meer kind dan volwassene, al lijkt dat bij pubers heel anders.. misschien kun je met je partner praten en haar meer tijd met haar eigen moeder geven? Dat ze het gevoel heeft ergens onvoorwaardelijke aandacht te krijgen? Heb jij ook wat meer rust met je kleintje. Over 3-4 jaar zit ze in een betere leeftijd en krijgt jouw kindje er ook meer van mee, dus ik vermoed dat je dan blij bent dat je de verschrikkelijke leeftijd van 12-15 al hebt gehad 😅

Ik denk dat het meer zin heeft om met haar te kijken naar waar haar gevoelens vandaan komen dan alleen aanspreken op gedrag. Dan heeft een gesprek ook een functioneel doel en wordt je voor haar niet alleen de boze stiefmoeder. Als je relatie met haar al niet top is, lijkt het me handig als haar vader? hier ook een rol in speelt. Maargoed, blijft het lastige van zo'n verhaal op een forum. Misschien hebben jullie al veel gedaan in communicatie met haar, misschien is er al veel meer voorgevallen.. alles is mogekijk

Nee hoor, je mag alle gevoelens hebben en dat is helemaal niet raar. Net als dat zij haar gevoelens heeft en dat dat ook helemaal niet raar is. En ja, jij kan dat wat beter relativeren en je wil er je best voor doen, en zij vind dat als 13 jarige misschien veel lastiger. Probeer er zelf mindful in te blijven staan, en ik zou persoonlijk niet adviseren om haar aan te spreken op haar gedrag. Maar juist laten blijken dat zij er ondanks haar gevoelens mag zijn en je ook haar lief hebt. Daar bereik je denk ik meer mee. En teruggeven dat je moeite hebt met wat ze zegt, zonder haar als persoon af te wijzen kan natuurlijk wel, maar ik zou heel voorzichtig zijn met haar kwetsbaarheid. Dat wil niet zeggen dat jij een boze stiefmoeder bent of het niet goed doet. Dat zeg ik absoluut niet.

Hi, Ik weet uit mijn eigen ervaring dat het heel lastig kan zijn om een broertje of zusje erbij te krijgen in een samengesteld gezin. Ik hield van jongs af aan al super veel van mijn stiefmoeder en noem haar nog steeds mijn tweede moeder, maar er zijn best heftige wrijvingen geweest toen ik daar een zusje erbij kreeg. Ik was 10 en moest me simpel gezegd maar voegen. Kom je dan om het weekend bij je vader en ging alle aandacht naar de kleinste.. zo was het natuurlijk niet, ik kreeg wel aandacht maar als jonge puber is dat heel zwaar om in te zien. Dan zit je ook in de knoop met je gevoel, kan je jezelf amper uitten en dan lopen bij iedereen de gemoederen op. Dat is heftig voor jou, je partner en je bonus dochter, maar aan het einde van de dag is zij nog een kind. Weliswaar niet een heel jong kind wat al wel meer begrijpt, maar als nog een kind. Probeer alles zo objectief mogelijk te bekijken en afstand te nemen van je gevoel (hoe vreselijk moeilijk dat ook is) Als jullie met haar hierover spreken. Laat haar zien dat haar gevoel gezien wordt, begrepen, maar dat het zeker het eerste half jaar voor iedereen lastig is. Bespreek dat jullie het ook moeilijk vinden een nieuw normaal te vinden. Leg haar uit wat hormonen met jou doen. Ze zal vanzelf bijdraaien, maar kan dit niet zonder goede begeleiding. Bespreek je gevoel met je partner, eventueel met zijn ex als de verhoudingen dat toelaten. Ik hoop dat je je snel wat prettiger in de situatie zal voelen want als kers verse mama is het allemaal niet nogal wat. Hopelijk heb je wat aan mijn woorden en ik bedoel absoluut niks verkeerd!! Heel veel succes🥰

Niet op mij hoor! Ik zie de struggle die ik als volwassen mama van jou kant kan inzien maar ook van de puber uit ervaring. Het is inderdaad moeilijk!

Ik was 14 toen mijn moeder mijn broertje kreeg met een andere man dan mijn vader. Voor een puber waar de boze wereld al helemaal stom is, is zo'n grote veranderd best pittig. Althans, dat ervaarde ik. Ik heb het zelf nooit aangegeven, ergens was ik ook wel blij dat m'n moeder zich wat minder met mij bemoeide. En mijn moeder heeft ook nooit gevraagd hoe het met mij ging in die periode. Ik vind het wel knap dat zij dit wel heeft uitgesproken naar jou/jullie. Plan een keer een dagje met haar in waarin zij de volle aandacht krijgt en spreek zelf naar haar uit dat je het fijn vindt als ze dit soort dingen verteld. Ook al is het een puber. En ik begrijp jou ook heel goed! Je eigen kindje is ook het mooiste wat er is op deze 'boze wereld'.

Lastige situatie zeg... Ik snap je helemaal hoor. Ook al ben je volwassen, het negatieve gedrag, zeker 'ten koste van' je baby, raakt je. Ik heb dit ook meegemaakt en voelde me heel erg onbeschermd door mijn partner. Het grote probleem was dat mijn stiefdochter in de (v)echtscheiding van haar ouders geleerd had om te claimen en uit te spelen en zette dit gedrag bij ons voort. En haar vader was bang om haar te verliezen en greep niet in. Ik heb een tijd lang met heel veel ruzie in mijn relatie afstand genomen van de situatie en had geen contact meer met mijn stiefdochter. Ik werd door veel mensen gezien als de boze stiefmoeder maar was ervan overtuigd dat deze situatie voor iedereen en mijn stiefdochter in het bijzonder heel slecht was. Er was rust nodig. Uiteindelijk kwam jeugdzorg erbij omdat het bij moeder thuis niet meer ging. Toen is mijn stiefdochter weer bij ons komen wonen. Ze had toen echt een andere houding en onze band werd steeds beter. Toen ik uiteindelijk uit elkaar ging met haar vader is mijn stiefdochter bij mij blijven wonen. Ze is onderdeel van het gezin. Ze is nu 16 jaar en het gaat heel goed met haar. Ze is mij gaan zien als een moeder en is dolblij met haar siblings, half/stief etc telt hier niet. Moraal van het verhaal, laat je niet gek maken, het is echt moeilijk en kies dat wat jou het meest wijs lijkt! Veel sterkte!!! 💝