Hoe reageer je als je je kind achter het behang wil plakken?

Lekker op schoot nemen en boekje lezen. Nabijheid bieden. .... Nee hoor😅. Ik doe altijd maar wat.

Ik, wanhopen, whaaaa. Diep in en uitademen en door... De ultieme tip nog niet ondekt. Wel geprobeerd: aandacht geven/samens spelen, negeren, uit situatie halen (blijft ze 1000x terugrennen), rustig aanspreken wat wel ze wel mag doen, boos worden. Geen idee wat zou werken, dit voor ons niet

Je zegt 'nee hoor' maar soms is dat wel wat hier helpt. Soms ook totaal niet.. dat verschilt echt per keer. Soms is het negeren, soms streng zijn, soms afleiden en/of nabijheid bieden en soms is het loslaten wat helpt. Ik ben best wel van het consequent zijn, bijvoorbeeld dat ze tijdens het eten aan tafel blijft. Maar soms he, soms is het beter voor iedereen als ik haar door de kamer laat rommelen terwijl wij in alle rust eten. Pick your battles😅

Ik heb twee opties😅 Wat ik probeer: Focussen op m'n ademhaling/diep in- en uitademen, desnoods even naar een andere kamer. Wat regelmatig alsnog gebeurt: heel boos worden 🙈

Even naar de wc, deur op slot, diep ademhalen. Met gespitste oren of het niet uit de hand loopt en je snel weer erheen moet, maar niet reageren als ze doorgaan met mij uitdagen zonder erge gevolgen zeg maar. En ik app mijn man plat in zulke situaties, gewoon om stoom af te blazen 🤣 En als ik weer een beetje rustig ben terug en mijn kind de keuze geven: stoppen en gaan spelen/lezen/whatever, of een time-out op je eigen kamer. Kiezen zij dan niet, dan kies ik voor hun kamer. Maar mijn kids zijn al wat ouder, 6+, met peuters is dit vaak nog wel lastiger, al snapt een kind van 3 ook al wel heel veel!

Rond die leeftijd ben ik met mijn oudste begonnen met straffen als ze iets deed wat niet mocht. Ik legde dit ook zo aan haar uit; Wat je nu doet mag niet en ik wil dat je ophoudt. Je krijgt 3 waarschuwing en als je niet ophoudt, ga je bij de derde op de trap. Dit is je eerste waarschuwing. Dit heeft ze misschien 2 of 3 keer uitgetest en natuurlijk was het brullen als ze op de trap moest zitten. Maar ze is nu 10 en heel soms waarschuw ik haar nog steeds (consequentie is nu dat de geen schermpjes mag oid) en het werkt nog altijd als een tierelier. De keren dat ik in haar leven echt moest straffen, zijn op 2 handen te tellen.

Voorwaarde om dit te laten werken is overigens wel dat je kind er vatbaar moet zijn (sommige kinderen interesseert het echt geen biet 🙈) en dat je héél consequent moet zijn.

Verdiep je eens in PBS (positive behavior support). Wordt ook op steeds meer basisscholen gebruikt omdat gedrag mensen echt leeg kan zuigen. En hierbij gaat het er ook veel om dat je klein vervelend gedrag negeert (is namelijk heel lastig voor mensen, wij willen altijd alles corrigeren) En dat een kind daarnaast altijd een keuze heeft: je kunt doorgaan dan is er een consequentie of je kunt….. Ik gebruik het thuis ook en het werkt echt supergoed!

Hier tips: - kijken of je zulke situaties kunt voorkomen, hier gebeurde het vooral als ik veel niet met hem bezig was (huishoudelijke klusjes, telefoon). Dus de vraag stellen: hebben we genoeg 1-op-1 contact gehad vandaag? - afleiden wanneer mogelijk - choose your battles. Dat wat je niet belangrijk vind laten gaan, en andere dingen voor strijden. - soms knallend boos worden 🫣 als het achteraf niet proportioneel was, dan even op terugkomen. - als het je nu lukt helder en consequent te zijn en dus ook soms domweg heel streng, dan pluk je daar later in je relatie met je kind de vruchten van. Ik hoef bijna nooit meer streng of boos te zijn tegen mijn 4,5jarige zoontje, de afspraken zijn helder voor hem. Gisteren waren we in een winkel waar bij de kassa ijsjes lagen. Hij kijkt mij vragend aan of hij eentje mag. Ik hoef alleen mijn hoofd te schudden. Hij is wel teleurgesteld, maar het wordt geen drama.

Ik probeer als een buitenstaander (bij wijze van spreken) naar de situatie te kijken, met name even los van mijn eigen gevoelens en frustraties. Om te zien wat er gebeurt en hoe ik vanuit daar weer grip krijg op de situatie. Hiermee zakt vaak ook mijn eigen frustratie en kan ik veel rustiger handelen. Helpt echt om me niet machteloos te voelen en de situatie positief bij te sturen

Ik geef mijn kind vaak een keuze. Of je gaat leuk spelen zonder je broertje met een stuk rails op zijn hoofd te meppen, of we houden op met spelen. Mijn kind kiest dan vaak eieren voor zijn geld.

Ik pak een rol behang en alvast een emmer voor het plaksel.... Grapje. Adem in adem uit. Gelukkig heb ik meestal een lieve peuter maar soms.... Idd een keuze geven. Of lief spelen of je gaat maar even op de trap zitten en nadenken waarom je daar moet zitten.

Bij mij hangt het erg af van m’n eigen energie/ geduld. Aan het begin van de dag lukt het me vaak beter om geduldig te blijven dan aan het einde van de dag. Ik dreig, vaker dan waarschijnlijk pedagogisch verantwoord is, regelmatig met “als je nu niet… dan zet ik je op de gang”. Beter is het natuurlijk om in gesprek te gaan, op een rustige toon. Proberen je kind te bereiken. Maar tussen weten en het ook doen zit soms een verschil. Wat ik in elk geval merk is dat mijn gedrag (dus ook boos gedrag) de situatie vaak niet beter of gezelliger maakt. Soms raak je er samen van in een heel negatieve spiraal. Ik probeer daar wel bewust van te zijn. Maar is niet altijd makkelijk met peuterpuber + boevende kleuter, én een baby die aandacht nodig heeft 🤓

Ik tel tegenwoordig met mijn ogen dicht hardop tot 10. Dat werkt om zelf rustig te blijven en ook om mijn dochter uit haar hevige tantrum te krijgen.

Dit hoort inderdaad bij PBS, kind houdt zelf de regie

Zo herkenbaar helaas en ze lijkt het ook voornamelijk naar mij toe te hebben. Keuzes geven, straffen, boos worden, het helpt allemaal helemaal niets. Het is er één met een heel sterk karakter en eigen wil. Het enige wat laatst werkte was haar helemaal negeren toen ze het op een gillen en krijsen zette in de auto omdat ze niet kreeg wat ze wilde. Maar daar raakte ze dan weer enorm overstuur van waardoor ze mij vervolgens niet meer los wilde laten. Lijkt me ook niet helemaal de bedoeling. Ik wacht dus ook op de gouden tip en lees graag even mee.🙂

Ik werk op een kinderopvang en daar ook wel eens zulk soort dagen. Wat helpt is het ombuigen en kijken waar het gedrag vandaan komt. - verveling ? Bied een activiteit aan, ga naar buiten, boekje lezen, film kijken, gooi de tafel vol met knutselspullen, doe een spelletje.. - vermoeidheid? Ga wat rustiger doen, film kijken, boekje lezen of gewoon samen even op de bank liggen onder een dekentje. - aandacht willen? Soms wil een kind vooral graag nabijheid en weet het even niet hoe er om te vragen, dan gebeurt dit vaak op een negatieve manier. Zeg desnoods: als je aandacht wilt van mama hoef je niet ... Of .. te doen, zeg dan gewoon mama, ik wil even knuffelen of mam zullen we even samen wat doen. honger? Overprikkeling? Onderprikkeling? Verder, duidelijk zijn in communicatie, uitleggen waarom dingen op een bepaalde manier gaan. Grenzen aangeven en je daar ook aan houden. Als je mee zegt moet het niet 5 minuten later toch ja zijn.

Hier thuis is ons motto, pick your battles. Ik ga niet op al haar negatieve gedrag in. Ik probeer bij kleine dingen vooral te benoemen wat ze dan wel kan doen. Dit helpt goed hier. Maar wanneer ze echt te ver gaat, gaat ze hier soms wel even de gang op om na te denken. Dit helpt vaak wel goed, ze gaat letterlijk uit de situatie en ze is nu oud genoeg om te snappen waarom ze de gang op gaat. Wanneer de rust is wedergekeerd praten we het altijd uit en wordt er sorry gezegd. En ja, soms word ik ook wel eens flink boos. Maar dan moet ze bij mij wel echt heel ver gaan.

Ik weet niet welke situaties zich bij jullie voordoen. Hier helpt het vaak om een keuze te geven. Bijvoorbeeld: ga je zelf in de stoel zitten of moet mama je helpen? Even een knuffel geven, in de ogen aankijken en vragen wat hij duidelijk wil maken. Mezelf herinneren aan de levensfase waar hij in zit. Het is geen mini volwassene en ik mag niet verwachten dat hij zich zo gedraagt. Het is aan mij om het goede voorbeeld te geven en hem te leren hoe hij met emoties en situaties omgaat.

We hebben laatst een webinar gevolgd over positief opvoeden. Daarin werd aangegeven dat het belangrijk is om altijd die verbinding te houden. Dus niet naar je kamer of op de trap. Daarmee verbreek je het lijntje. Proberen om te benoemen wat je ziet, begrip te tonen voor zijn/haar gevoel en dan samen naar een oplossing zoeken. Kinderen van 3 reageren echt vanuit hun reptielen brein, omdat hun mensenbrein nog niet goed ontwikkeld is. En reageren vanuit boosheid als ouder is ook reageren vanuit reptielenbrein. Ze zei toen, jouw reactie als ouder bepaalt hoe de situatie verder gaat. T klinkt geweldig, maar in de praktijk, zeker met meerdere kids, is t n hele uitdaging. Maar op de momenten dat t lukt, werkt t vaak wel. En we werken met een soort stoplicht. Begint op groen, 3x oranje en rood is na het eten gelijk naar bed. Maar bij lief gedrag kan die ook weer terug richting groen ...