Hoe zwangerschap aankondiging bij onvruchtbare zus

Ik zou het gewoon zonder al te veel poespas vertellen. Als je er een leuk blij moment met allemaal poespas van maakt, is het denk ik vervelender dan gewoon rustig bij kopje thee

Mijn zus was al vier jaar bezig toen ik zwanger bleek te zijn. Vond het echt heel erg rot om het haar te vertellen maar heb er toen voor gekozen om gelijk dezelfde dag van de positieve test haar te bellen, ondanks of we wisten of het wel goed was. Ik dacht, heb ik het gelijk maar gehad. Ze vond het heel zwaar en verdrietig, en dat was denk ik op elk moment onvermijdelijk geweest. En ik wist ook dat ze dat ging vinden en zo zou reageren, en dat begreep ik helemaal. Dat begrip hielp ook om er goed mee om te gaan. Ze heeft het de hele zwangerschap redelijk verdrietig gevonden. Toen m’n zoon een jaar geleden is geboren was ze helemaal weg van hem en is ze de dag na de bevalling gelijk naar het ziekenhuis gekomen. Inmiddels is ze zelf een aantal maanden zwanger 🎉🎉🎉🎉

Ohh wat een mooi verhaal😍

Linksom of rechtsom, het gaat pijn doen. Ik zou het daarom ook gewoon vertellen zonder poespas. Wel persoonlijk en niet via app of telefoon.

Je hebt er niets meer aan maar misschien anderen in deze situatie wel. Als je naasten open genoeg zijn over hun onvervulde kinderwens en het bijbehorende traject, dan vertrouwen ze je hun diepste pijn toe. Vertrouw hen dan voor je zwanger bent dan ook toe dat jullie kinderen willen. Ik ben na een lang traject van 5 jaar moeder geworden en in die tijd zijn er veel zwangerschappen aangekondigd. En iedere keer was ik blij want ik wist bij iedereen dat ze er mee bezig waren. Het komt dan ook niet zo als een verrassing en het is dan allemaal niet zo een ding om aan te kondigen. Voor nu zou ik er vooral niet te veel mee bezig zijn en het zonder toeters en bellen vertellen. Gewoon zeggen: we hebben goed nieuws, we verwachten later dit jaar een kindje.

Ik zou het haar persoonlijk vertellen, gewoon bij hun thuis bv en dan aan hun beide. Zonder poespas, cadeautje of iets dergelijks. En wellicht ook na het vertellen vragen of ze wilt dat jullie blijven of dat ze eventjes tijd samen nodig zijn. En uiteindelijk kan je altijd nog na een paar weekjes aan haar vragen wat ze fijn vind tijdens de zwangerschap, wil ze juist wel de echo foto’s zien en op de hoogte gehouden of wil ze er liever niet zo mee geconfronteerd worden. Je kan eventueel benoemen dat je het moeilijk vind om te vertellen maar dat je in verwachting bent. Ik zou dan een andere keer naar ouders / schoonouders gaan en hun het wel op een leukere manier vertellen met bv een cadeautje. Hoe je het ook wendt of keert, het zal voor haar lastig zijn. Maar ze zal zich er denk ik ook wel van bewust zijn dat dit moment een keer zal komen. Succes!

Ik zou persoonlijk naar ze toe gaan en het rustig vertellen. Houd er rekening mee dat ze het nieuws moeten verwerken. En dat ze misschien niet enthousiast reageren. Dat is niks persoonlijks naar jullie, alleen is het voor hen waarschijnlijk wel weer even een realiteitcheck dat het bij hen niet lukt. De enthousiaste blije reacties heb je vast bij genoeg andere mensen. ik denk echt dat als je dit lief en goed aanpakt, ze dit ontzettend zullen waarderen en met verloop van tijd echt terecht blij voor jullie kunnen zijn. geef ook aan dat je ze tijd gunt dit te verwerken en dat je graag later een keer hoort wat ze wel/niet willen qua verhalen horen, echo's zien etc. ookal ken je ze pas 2 jr. hopelijk wel nog heel lang, dus fijn dat je hier over nadenkt en het goed wilt aanpakken. alleen maar goed voor jullie band denk ik.

Mijn zus was al 8 jaar bezig zonder resultaat toen ik bij de eerste poging zwanger raakte. Ik vond het heel moeilijk om aan haar en mijn zwager te vertellen. Uiteindelijk heb ik het haar alleen verteld, want zij vond het prettiger om het zelf aan mijn zwager te vertellen. Ik heb het rustig gehouden, geen kadootjes of poespas omdat ik niet dacht dat ze daar op zat te wachten. Verder heb ik haar tijdens de zwangerschap gevraagd of ze wel of niet echo's wilde zien, en het haar ook verteld toen we het wat meer wereldkundig gingen maken zodat ze daar op voorbereid was en niet overstuur zou raken. Ik heb zelf in hetzelfde schuitje gezeten, voor ons 2e kindje. Vond het soms wel lastig maar kon er heel goed over praten met mijn zus en dat heeft onze band echt verbeterd. Probeer een beetje mee te bewegen met waar zij zich prettig bij voelen, succes ❤

Klein houden, persoonlijk en op tijd vertellen, begrip tonen, ruimte geven en vragen hoe zij er mee om willen gaan. Meer kan je niet doen.

Toen mijn zus zwanger raakte van de eerste hadden wij het jaar daarvoor onze eerste ( voldragen) zoon verloren waar we al 4 jaar op hadden moeten wachten en trajecten voor moeten doorlopen. Een hoop verdriet bij ons dus, ook een jaar later. En grote angst ook wel dat wij nooit n levend kindje zouden krijgen nog. Mijn zus is zonder mijn zwager bij ons langs gekomen. Had vooraf even gevraagd of we samen thuis wilden zijn. Ze heeft het al vrij snel verteld bij een kop thee. Ze gaf aan te begrijpen dat dit ons verdriet zou doen en dat ze mij daarvoor alle ruimte wilde geven. Ze zou mij niets opdringen en mij erbij betrekken naar mijn wens. Ik vond het moeilijk, natuurlijk. En ook jammer dat ik als zusje het pas hoorde met 3 maanden terwijl onze ouders het al wisten. Maar tegelijk begreep ik ook wel dat ze er erg tegenop had gezien het te gaan vertellen. Dus vandaar pas met 3 maanden. Ik vond de zwangerschap heel bijzonder en tegelijk ook heel moeilijk. Maar dat had vooral met onze ervaring van het overlijden van onze eerste te maken. Niet zozeer dat zij een kindje kregen en wij er geen bij ons hadden. Maar op de dag van mn nichtjes geboorte was ik de gelukkigste vrouw op aarde. Ongelofelijk trots, heel opgelucht en echt dolblij met mijn nieuwe rol, die van tante. En ik ben geen tel jaloers geweest. Wel in de war en verdrietig tijdens haar zwangerschap. Maar dat had vooral met ons dan met hun te maken. Gelukkig zijn mijn zus en ik een paar jaar later nog samen zwanger zwanger geweest wat ook zeker heeft geholpen hoor, dat moet gezegd. Maar misgunt heb ik het ze nooit! Ik hoop dat je samen met je man Een rustig moment kunt kiezen om hen zonder bijzijn van anderen, dit kunt vertellen. Niet met een cadeautje of champagne uiteraard. Maar ook niet in mineur. Voor jullie is het schitterend nieuws en een groot geluk. Misschien voor hen zeer verdrietig en confronterend. Maar als zij de ruimte krijgen dit op hun tijd en manier een plekje te geven, dan weet ik bijna zeker dat ook zij heel gelukkig kunnen zijn met hun neefje of nichtje dit najaar. Heel veel geluk gewenst! 🍀

Toen ik in het traject zat, en zelfs daarvoor nog, deed het me zo ontzettend veel pijn om te horen dat er weer iemand zwanger was. Ik kon er echt uren om zitten janken. Niet omdat ik het de ander niet gun, maar omdat het zo pijnlijk was dat het ons na al die jaren niet gelukt was. Mijn advies zou zijn: vertel het meteen en direct. Geef ze de ruimte om het te laten bezinken. Ze misgunnen het je echt niet maar het is echt onbeschrijfelijk pijnlijk en het is gewoon zo’n gevoelig onderwerp.. en geef ze de tijd om zelf erover te kunnen praten met jullie. Hier hebben we het geluk gehad om na 6 jaar alsnog een kindje te mogen krijgen. Nu ik zelf een kind heb ervaar ik natuurlijk geen pijn meer bij een zwangerschapsaankondiging maar toch “schrik” ik er nog van of zo. Kan me nu wel snel herpakken en oprecht blij zijn voor de ander. Maar ik weet wel dat het heel anders was toen wij ermee bezig waren en er nog zoveel onzekerheid was.. Gefeliciteerd met de zwangerschap trouwens!

Dit is ook mijn ervaring. Elke aankondiging bij een ander is als een stomp in je maag. Ik vond het vooral lastig bij een aantal collega’s met wie ik niet zoveel contact heb (die het aankondigden in de grote vergadering met iedereen erbij). Ik zag het niet aankomen en dat maakte het een paar keer heel lastig. Mijn advies is dan ook met ze afspreken en vooraf aankondigen dat jullie iets willen vertellen/ bespreken. Op die manier hebben ze waarschijnlijk een vermoeden en kunnen zich voorbereiden. Wij hebben van 1 bevriend koppel 2x een aankondiging gehad via een foto die ze naar iedereen verstuurd hadden, waardoor ik eerst in mijn eentje een goed potje heb zitten janken voor ik ze mijn welgemeende felicitaties kon overbrengen. Ook een optie, maar dan moet je het wel bij iedereen zo doen en niet alleen bij hun.

dit... ❤️ zelf ook in een traject gezeten. kon het zo enorm waarderen dat een vriendinnetje mij bijvoorbeeld voor een verjaardag al had verteld dat er weer iemand zwanger was. dat beter dan op de verjaardag komen en ineens toeters en bellen gezellig moeten doen. en daardoor voelde ik ook de ruimte om weg te gaan wanneer het verdriet wel de overhand nam.

ow, toevoeging, ken je freya.nl? vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. staan ook tips voor naasten van mensen met een onvervulde kinderwens.. bv wel of niet uitnodigen voor een kinderfeestje omdat ze zelf geen kinderen hebben? of wel of geen goodiebag na een verjaardag (vooral voor de kids, en een beetje voor de ouders). dagje met familie weg, maar tja, vinden zij het wel oké als het kindvriendelijk is.

Dit is inderdaad ook een goeie, als het wat rustiger is en ze heeft tijd gehad om het te laten bezinken, met haar overleggen wat ze wel en niet fijn vind. Ik heb bijv in de app met mijn ouders en zus nooit zomaar echo’s gedeeld, dat deed ik rechtstreeks naar mijn ouders en ik vroeg mijn zus altijd of ze het wilde zien. Als ze zei nee, dan vond ik dat ook helemaal oké. Ik denk dat het belangrijk is in de komende tijd dat wanneer ze dit soort dingen ‘afwijst’ je jezelf moet voorhouden dat het niks met jou of met de baby in je buik te maken heeft.

Hier heb je nu niets aan, maar ik zou al wat aan ze gevraagd wat zij een fijne manier vinden om zulk nieuws te horen. Misschien hebben ze hier ooit iets over laten vallen?

*al wat eerder aan ze hebben gevraagd (toen je nog niet zwanger was)

Dat is het ook precies. Alhoewel ik het ook niet altijd makkelijk vond dat mijn zwager er in eerste instantie niks van wilde weten toen mijn dochter geboren was. Nu zijn mijn dochter en haar oom super heel op elkaar.

Dankjewel allemaal voor jullie advies en openheid! Ik denk niet dat ze het zomaar aan zien komen aangezien we 39 en 46 jaar zijn en mijn vriend altijd de vrijgezelle broer was. Ze zijn wel heel lief en enthousiast met mijn zoontje uit een vorige relatie. We gaan het ze nu na de echo vertellen en dan in overleg met heb 1 of 2 weken later de rest aan zijn kant van de familie.

Ik zou zeker nadat je het verteld hebt vragen of ze willen nadenken wat ze prettig vinden gedurende jou zwangerschap. Het vertellen is 1 (en al super pijnlijk), maar het is wel handig om afspraken te maken over de rest van je zwangerschap. Willen ze op de hoogte gehouden worden van de zwangerschap, afspraken en echo’s? Vinden ze het oke als jij jou ervaringen deelt over jou zwangerschap of handiger om het er juist niet (zoveel) over te hebben? Dat schept voor iedereen ook duidelijkheid en dat is misschien wel fijn.