HSP en tweede (of 3e..) kindje?

Ik ben zelf ook een HSP-moeder van een zoontje van 2 jaar en net in verwachting van een 2de, totaal niet gepland maar wel welkom 😅 ik heb zelf ook een beetje bang voor de combinatie binnenkort omda ik mijn zoontje ook elke minuut van de dag in het oog moet houden, ik slaap zelf nog steeds na 2 jaar ook nog mee het middagdutje omdat ik het anders niet tot 21u volhoud door alle prikkels 😅

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik snap heel goed dat je het spannend vindt! Het is sowieso al spannend volgens mij, en als je ook nog eens daarbij heel gevoelig voor prikkels bent.. Gelukkig ben ik niet de enige die nog mee moet slapen!😊

Geen ervaring mee. Maar ik vond 1 kind niet zo zwaar. 2 kids daarin tegen mega zwaar. Ik heb het echt onderschat. Nu ligt dit natuurlijk ook echt aan het karakter van je kind en of ze makkelijk zijn. Maar bij 2 kids heb je zelf gewoon nooit meer rust. Ja als ze op bed liggen. Maar dan ben ik zelf ook gewoon kapot. Los daarvan krijg je er natuurlijk super veel liefde voor terug. En gelukkig worden ze ook ouder en zelfstandig.

Hoi! Het klinkt heel herkenbaar! Ik ben zelf ook hooggevoelig en daar worstel ik al jaren zo erg mee. Wij hebben nu een zoontje die net 2 jaar geworden is en ik vind het ook mentaal zo zwaar. Precies wat je zegt. Constant aan staan, de prikkels, altijd alles perfect willen doen 24/7, niks uit handen willen geven: ik ben kapot. Het moederschap vond ik ook zeer moeilijk te combineren met mijn (onregelmatige) werk dus ik ben gestopt met werken toen hij 8 maanden was.. Ik pieker constant, over alles. De kleinste dingen. Zou hij het niet te warm hebben op zijn kamer? Wat als hij niet lekker kan slapen? Moet ik de airco aan laten? Maar wat als hij het dan te koud krijgt? Oh de buren maken lawaai, heeft hij daar last van? En hier kan ik uren over piekeren. Dit klinkt voor velen enorm raar en mensen zeggen dan vaak: Maak je niet zo druk, niet zo veel nadenken, laat het even los, etc. Maar dat lukt me gewoon niet. Mijn brein gaat er als het ware met me vandoor😅. Ik wil het zó perfect doen, dat is moeilijk uit te leggen. Maar het belemmert, echt. Of ik echt geniet van het moederschap? Het klinkt heel erg, maar genieten is maar een klein onderdeel ervan.. Het is voornamelijk piekeren, zorgen maken, moe zijn, etc. Maargoed, zo kan ik nog uren doorgaan, haha. In mijn hart zou ik heel graag nog een kindje willen, als dat zou kunnen. Maar mijn verstand zegt: dat ga je nooit kunnen bolwerken. Ik ben nu al al mijn energie kwijt aan ons zoontje, hoe kan ik dat met nog een kindje erbij?🤯 Mijn man en ik hebben tot voor kort ook altijd gezegd dat het bij 1 kindje blijft. Maar ergens voelt dat echt heel rot… Dan denk ik: waarom kan ik dit niet gewoon? Sorry, dit is totaal niet helpend voor jou. Maar tot dusver mijn ervaring, voor mijn doen nog zeer kort beschreven😂. Ik weet het dus allemaal nog niet… Ik hoop dat het voor jullie in ieder geval helder gaat worden wat jullie wens en “beslissing” gaat zijn in de toekomst en dat jullie daar het geluk in kunnen vinden verder! En dat jij je weer beter gaat voelen. Komt vast goed! Ik begrijp je.

Ik zou in jouw situatie en als het kan met je eigen leeftijd die wens voor het kleine leeftijdsverschil loslaten en nog wat langer wachten voor je beslist of je wil proberen voor een tweede. Hier ook meer gevoelig voor prikkels (door andere oorzaak) en wat lagere belastbaarheid en geef liever twee kindjes met iets meer tijd een jeugd die veilig is omdat ik het goed aan kan, dan het leuke plaatje van 2 (of meer) dicht op elkaar.

Misschien is het een betere optie om toch wat meer leeftijdverschil tussen de kindjes te "plannen" voor zover dat mogelijk is en lukt natuurlijk. Zo heb je misschien een goede balans tussen realistisch gezien wat je aan kunt en misschien toch de wens voor meerdere kinderen. Als ik wat ervaringen lees twijfel ik of ik dit ook heb. Ik heb adhd, dus sommige dingen overlappen misschien een beetje, met name dat je overal over kunt blijven malen. Zelf merk ik dat ik het sommige dagen goed aankan, maar vooral als ik weinig slaap of druk ben met andere taken zoals werk en huishouden het te vol wordt in mijn hoofd en ik het als zwaarder ervaar. Kijk of je je draagkracht kunt vergroten door misschien minder hooi op je vork te nemen op andere gebieden. Als je partner dit ook wilt, kun je misschien afspreken dat hij bepaalde taken van je overneemt in huis of met een kindje, zodat jij het ook trekt op lange termijn. Als het ook zijn wens is toch goede afspraken maken

Partner en ik zijn allebei HSP, hebben een zoon van 18maanden. Voor partner was het altijd de keuze, 1 of geen. Ik wilde er meer. Inmiddels zou ik graag nog een kindje willen krijgen, maar heel veel haast heb ik ondanks mijn leeftijd (eind dit jaar 40) niet. Partner ervaart al lang veel stress rond zijn werk, wil iets anders maar weet niet wat en ook dat geeft hem veel onrust. Voor hem is het een nee, noemt heel veel verstandelijke redenen. Dat was toen hij twijfelde over kinderwens ook heel sterk, is hij uiteindelijk overheen gekomen toen hij bij zijn gevoel kon komen. Zijn gevoel is nu ‘een baby leuk maar… En willen we er daarna niet nog een omdat het zo leuk is?’ Dat laatste wil hij niet. Ik ook niet, 2 vind ik echt genoeg. Heb gezegd dat het niet opnieuw crisis wordt, hij de tijd heeft om te kiezen. Wordt het rustiger voor hem en wordt het een ja, gaan we ervoor. Blijft het een nee; we hebben het al heel erg fijn samen. De praktische kant voor ons bij een 2e kindje zou heel ingrijpend zijn: zeer waarschijnlijk een andere baan en dus ander dagritme (werk onregelmatig) en mijn moeder kan dan niet meer oppassen. Maar als we toch voor een 2e zouden gaan, dan heb ik het ervoor over. Ik ga daar echter pas over nadenken als de 2e er mag komen. Eerst het gevoel, daarna pas het denken. Dat moet iedereen natuurlijk voor zichzelf beslissen

Herkenbaar wat je beschrijft. Ik ben HSP maar heb ook ADD. Ik ervaar het moederschap zelf helemaal niet als zwaar maar het continu aan staan en alle ballen in de lucht houden maakt mijn hoofd wel heel erg vol. Van dat laatste heb ik nog het meest last. Er is trouwens weleens onderzoek gedaan en daaruit bleek dat er veel overlap is tussen AD(H)D, hoogsensitiviteit en autisme spectrum. Ik heb er alleen geen bron bij, was ergens in de ‘90. Wellicht is er inmiddels meer over bekend

Ik zou je aanraden om er wat meer tijd tussen te laten. Ik heb er nu 2 met 20 maanden verschil en loop al een half jaar lang enorm op mijn tandvlees. Dat terwijl ik 1 nog makkelijk vond. Een 2e kind is gewoon echt dubbel zoveel werk. Het scheelt veel als de oudste dan al wat zelf kan en ook kan praten… Ik denk dat het zeker wel moet kunnen maar niet te dicht op elkaar

Heel herkenbaar en ook ik heb HSP. Daarom 3 jaar gewacht voor we voor een 2e zouden gaan.

Ja heel herkenbaar! Onze dochter is nu 5 maanden en hoewel ik heel graag een tweede wil, merk ik wel dat dit iets is dat me bezig houdt.

Ik lees mee. Ik zei vandaag nog tegen mijn man in een gesprek over wel/geen tweede: “ik wil liever een fantastische, energieke moeder zijn voor 1 kind dan een moeder die je continue op kunt vegen van 2 kinderen. Ik zou graag 2 kinderen willen, maar dan wel nog graag een exacte kopie van onze zoon ;-) Ik vind het moederschap prachtig en het geeft, maar kost me ook energie. Onze zoon gaat om 18.00 naar bed en dan kun je me opvegen. Dan heb ik álles gegeven wat ik in me had en moet ik eerst urenlang ontprikkelen. Mijn man komt altijd rnd 23.00 thuis van zijn werk en dan ben ik soms nog niet helemaal afgeschakeld. Als ik eraan denk dat ik de beginperiode ook de avonden nog met een newborn in de weer ben…Ik vraag me af of ik dat volhoud zonder mezelf compleet te verliezen. Voorlopig houden we het lekker zo, alle tijd voor elkaar en onze zoon en soms zelf nog een beetje voor mezelf ;-)

Ik lees mijn eigen verhaal. Vraag me ook echt oprecht af hoe mensen het kunnen bolwerken met meerdere kids?!

Ooh dit is alsof ik het zelf geschreven kan hebben! En het helpt mij juist enorm, om te zien dat ik niet de enige ben. Ik heb een gedeelte voorgelezen aan mijn man (dat piekergedeelte) en hij dacht dat ik het zelf geschreven had! Maar zo gaat het dus exact in mijn hoofd, die piekergedachten staan niet stil. Mijn man is gelukkig wel heel relaxed en die leeft meer in het moment, dus soms neemt hij gewoon een beslissing omdat ik maar kan blijven malen wat nou het beste is, echt gek makend😲. En ja, dat stukje van 'waarom kan ik dit niet gewoon' herken ik helaas ook maar al te goed😔 100% geven en toch jezelf afkraken, de perfectionist ten voeten uit. Heel vermoeiend. De reacties in dit topic helpen me nu al om wat meer los te laten om kinderen dicht op elkaar te krijgen.. en meer mijn gevoel te volgen, wanneer ben ik er klaar voor?

Bedankt voor je reactie, ik heb er veel aan! Je laatste zin raakt me, want dat is eigenlijk ook het belangrijkste, die veiligheid (en een moeder die goed in haar vel zit).

Mooi om er zo in te staan en echt te kijken naar de situatie in dit moment. Als het nu niet kan, dan niet. En in de toekomst wel, dan gaan we ervoor. En dat je zegt: we hebben het nu al heel fijn samen. Zo wil ik er ook meer in gaan staan. Bedankt voor je reactie!

Ik snap je hoor, maar daar hoef je niet hoog sensitief voor te zijn. Veel mama’s vinden het zwaar! Daarom bewust iets langer gewacht. Hoe korter op elkaar hoe zwaarder. Mijn dochter is straks 2 jaar en 8 maanden als ze een broertje of zusje krijgt. Dat vond ik ook wel het minimale aangezien ze dan wel wat zelfstandiger zijn en je een beetje kunnen helpen. Nu is ze 26 maanden en ook al een stuk zelfstandiger, maar ook een heftige peuterpuber!! Dat wordt minder richting de 3 jaar..

En hoe ervaar je het nu? Of ben je nog niet bevallen van de 2e? Ik denk dat dit voor ons ook een slimme keuze is.

Heel herkenbaar, ik ben 's avonds ook gewoon op. Eigenlijk al rond 2 uur 's middags, maar dan slaap ik even kort mee met z'n middagdutje en dan gaat het weer en kan ik de drukte aan het eind van de middag en het naar bed brengen weer een beetje aan. Maar idd, wat je in dat gesprek tegen je man zei is wel een goede tip! Dat ga ik meenemen. En het is idd heel fijn om nog wat tijd voor mezelf te hebben!

Dat klopt, moederschap is gewoon heel intensief voor heel veel (of alle?) moeders! Ik merk alleen bij mezelf dat het hoogsensitief zijn mij bij het moederschap echt belemmerd. En bij andere vrouwen zijn het waarschijnlijk ook weer andere dingen die het extra zwaar kunnen maken, dingen in je karakter, gezinsleven, familieomstandigheden, ziekte, etc. Zo hebben we allemaal wat.. Ik denk dat dat voor ons ook een mooi minimaal leeftijdsverschil zou zijn, zelf dacht ik de laatste tijd zelfs dat ik het fijn zou vinden als m'n zoontje al naar de basisschool gaat, zodat ik niet 2 kinderen volop m'n aandacht moet geven. Sowieso lijkt het me fijn als de peuter puberteit over is, met het karakter van m'n zoontje zie ik dat ook nog wel een pittige tijd worden. We gaan het zien..