Huilbaby, spijt en spanning in huis

Wat vreselijk dat er mensen in jullie omgeving zijn die hem nog verder de put in praten en spookverhalen gaan vertellen ipv juist bemoedigend zijn. Wat hebben jullie al geprobeerd om jullie zelf wat rust te gunnen?

Hey,, herkenbaar. Onze oudste was ook een huilbaby . Die huilde van de 24 uur z'n 18 uur. Het was zo zwaar ! En wij dachten ook waar zijn we aan begonnen . Hier had mijn zoontje veel last van krampen. Je probeert alles maar niks werkt. Heb zelf maar eens buikkrampen, ook echt geen pretje ! Dit heeft z'n 8 weken geduurd voor we de oplossing hadden gevonden. Andere voeding was bij ons de oplossing voor de krampen. Maar in die 8 weken was onze zoon ook oververmoeid geraakt door het weinig slapen. Dus bleef het nog steeds een huil baby. Toen hebben we de rust en regelmaat erin gebracht wat ook echt wat tijd en moeite kost, maar dit werkte!! We kregen daarna een hele andere baby. Kan me de reactie van je man goed voorstellen , wij riepen ook vanalles 😔 hoe erg ook. Hebben jullie mensen om je heen die kunnen helpen? En misschien wat uurtjes de baby kunnen opvangen zodat jullie wat kunnen bijslapen of even tijd voor jullie zelf hebben ? En dat zijn de emoties van je man van nu. Hier is ondertussen de 3e op komst. Terwijl wij bij de eerste in de eerste weken ook dachten nooit meer !! Hopelijk komen jullie er snel achter waardoor jullie baby zo veel huilt. Sterkte 😔

Amai das echt niet oké van je man. Ik zou hem doen vertrekken als het toch maar een kut leven is. Hoe kan je nu spijt hebben van je eigen kind. Wat probeer je dan om je kindje stil te houden? Helpt bij jouw slapen? Is er een medische controle geweest?

Wat ontzettend zwaar joh. Enigzins herkenbaar, dus ik zal een paar tips geven, kijk maar of je er wat mee kan: - Wat ons echt hielp was een bouw/klushoofdtelefoon kopen. Dus zo een waarmee je kan drilboren naast je hoofd (dus niet voor muziek, alleen geluidsdempend). Doen, echt waar. Je kunt dan namelijk nog steeds je baby troosten, maar je wordt zelf een stuk minder opgefokt omdat je het gehuil een heel stuk zachter hoort. Het scheelt heel veel als je zelf rustig kunt blijven, dit helpt je baby ook. En dit is daar echt een hulpmiddel voor. - Wissel af en maak afspraken over tijdsblokken: jij van 20-21 uur en je man van 21-22. In dat uur kun je dan even wandelen, serie kijken, whatever. Iets om op te laden. - Heb je al geprobeerd te wandelen in de wandelwagen 's avonds? Als je baby in de wandelwagen wel slaapt, misschien de moeite van het proberen waard? - Tot slot, misschien al gedaan, maar toch: ga naar het cb en vraag (eis!) een doorverwijzing naar een kinderarts. Sluit uit dat er geen medische oorzaken zijn voor het huilen. Assertiviteit is in de gezondheidszorg in mijn ogen echt een must, zodat je krijgt wat je nodig hebt voor je kind, dus gewoon op blijven hameren wat je wil.

Wat ontzettend zwaar moeten jullie het hebben zeg. Zijn er mensen in jullie omgeving die soms even voor jullie baby kunnen zorgen, als is het voor een (paar) uur? Deze situatie lijkt me anders nauwelijks uit te houden zo. Even op adem komen is erg belangrijk. Dan kun je daarna ook weer met meer energie en liefde voor je kindje zorgen, en ben je responsiever. Veel sterkte!

Misschien moet hij zich eens gaan verdiepen in wat te doen met een huil baby ipv schelden en tieren. En anders schop je m maar naar een hotel. Kind vraagt niet om op aarde te komen. Hoe frusterend het ook is dat huilen. Babys huilen om een reden. Ga evt. naar je huisarts, CB etc en zoek uit waarom hij huilt. De baby heeft jullie nodig, alle 2.

Zijn gedrag is inderdaad niet oké, maar als je grens bereikt is qua slaaptekort en huilen etc, dan lukt filteren/geduld hebben vaak niet goed meer.

Dit is wel herkenbaar. Wij hadden ook een huilbaby en ik probeerde mezelf staande te houden door positief te blijven en mijn vriend benoemde vooral hoe zwaar het was. Aan beide kant ontstaat dan een onbegrip voor elkaars manier van 'overleven'. Het kan wel helpen om te erkennen dat het gevoel van je vriend er ook mag zijn. Ja het is zwaar, ja het is op dit moment zo dat al jullie aandacht naar de baby toe gaat en dat jullie niet aan jezelf toe komen. Het is ook zo dat het nu minder leuk is dan voordat jullie een kind hadden. En geef ook aan wat jij nodig hebt. Dus ondanks dat het allemaal zwaar is, heb jij het nodig dat jullie proberen hier doorheen te kijken en er vanuit te gaan dat het beter wordt. Dat houdt jou overeind. Een huilbaby is gewoon super zwaar. En het wordt echt beter, maar het kan ook nog even duren voordat het echt leuk wordt. Probeer ook te kijken of jullie allebei rust kunnen pakken. Ik weet niet of jullie een logeerbed hebben, maar omstebeurt een nacht goed slapen kan al heel erg helpen. Of een paar uurtjes weg gaan uit huis en iets voor jezelf doen (of je partner dus). Ga vooral niet alles samen altijd doen. Het is zonde als jullie allebei van 20:00 tot 03:00 in het gehuil zitten. Maak shifts en los elkaar af. Het klinkt misschien niet gezellig maar je moet elkaar hier doorheen helpen om ook samen als partners overeind te blijven. Sterkte 🍀.

Wat ontzettend zwaar. Wij hebben dit ook meegemaakt met onze dochter (ze is nu 3jaar). In onze relatie was ik juist degene die het moeilijker trok dan mijn man.. ik heb ook echt wel eens nare dingen geroepen als ‘waarom wilde ik een kind’ of ‘mijn leven is verpest’ en daarna voelde ik me weer schuldig uiteraard. M’n man had wat meer geduld.. maar ik was helemaal op en ik snap erg goed dat jij en je man dat ook zijn, dus ik snap ook de reactie van je man (ookal is het echt niet leuk). Onze dochter huilde van sochtends vroeg tot Savonds laat en dat denk ik zo’n 4/5 maanden lang. Ze bleek uiteindelijk verborgen reflux te hebben en na medicatie kregen we een andere baby. Ik zou dus wel proberen uit te zoeken waarom jullie baby’tje zoveel huilt.. ik ben ook vaak wanhopig naar het cb gegaan en advies gevraagd. We hebben verschillende voedingen geprobeerd, osteopaat bezocht en m’n dochter eigenlijk altijd laten slapen in de slaapzak, dan sliep ze beter en huilde ze ietsjes minder. En uiteindelijk zelfs naar de huisarts en kregen we een verwijzing naar de kinderarts.. ik stond erop! Uiteindelijk had het huilen dus wel een reden. Ik ben nu zwanger van nummer 2, terwijl ik toen in die periode riep noooit meer een kind te willen. Dus ja, uiteindelijk word het beter en vergeet je het zelfs een beetje en word het echt makkelijker, al moet ik zeggen nu nummer 2 eraan komt ben ik als de dood dat we weer hetzelfde mee gaan maken.. Maargoed ook dat komt dan weer goed! Wij probeerde vooral veel hulp te vragen, m’n schoonmoeder paste af en toe op zodat wij even konden opladen en we wisselde veel af.. maar eerlijk gezegd weet ik ook niet meer helemaal hoe we er mee omgingen verder, ook wij hadden veel ruzie en spanning en het was echt heel zwaar.. het werd bij ons makkelijker na 4/5 maanden en opgegeven moment werd het zelfs leuk, ik denk dat je dat maar vooral in je hoofd moet houden! Ik wil jullie heel veel liefde en sterkte wensen, het word uiteindelijk echt beter.. er komt een tijd aan dat je terug kijkt naar deze periode en denkt ‘goh wat was dat zwaar, maar gelukkig is dat voorbij’.

Een huilbaby is echt heel erg zwaar. Denk dat je in die tijd niemand kan afrekenen op uitspraken die hij of zij doet. Heb wel eens gelezen dat mannen door andere hormoonhuishouding toch vaak meer moeite hebben om te gaan met baby gehuil. Zou hem ook vragen even te vertekken maar met name om even bij te komen. Uit je verhaal lijkt het dat zijn emmer echt op het punt van overstromen staat. Misschien geeft dit jou dan even kort ruimte ook om je staande te kunnen houden. Snap dat je dat er niet bij kunt hebben nu 😵‍💫

Slapen in de draagzak bedoel ik! 😅

Dank voor jullie reacties. Zelfde hier, de krampen waren de eerste weken heel extreem maar nu bijna weg, maar dat oververmoeide en huilen bleef. Wat we al doen is apart slapen en de baby afwisselen overdag en in de nacht. Al wordt het lontje van mn man steeds korter dus er gaat steeds meer naar mij. Als hij werkt dan doe ik hem volledig tot hij thuiskomt. Ons netwerk is klein, geen oma/opas en paar vrienden met kids wonen door heel NL. Sommigen willen wel oppassen maar vaak kort overdag terwijl wij savonds bekaf zijn. Ik vind het ook lastig wat betreft prikkelreductie: nieuwe mensen voor hem en nieuwe omgeving. bij ons thuis oppassen is lastig voor onze vrienden die van ver komen ivm hun eigen kids en reistijd. Dus eigenlijk gebeurt er weinig qua oppas.

Aanvullend op anderen: Laat je man ook eens met een psycholoog hierover praten. Hij handelt vanuit onmacht, niet onwil. Hij weet ook niet wat hij met de situatie aan moet.

Het kan het shakenbabysyndroom geven.

Het klinkt ontzettend zwaar, en natuurlijk is een huilbaby niet leuk. Maar het klinkt nu wel alsof hij alleen maar aan zichzelf denkt, terwijl de baby het eigenlijk echt moeilijk heeft en geen idee heeft wat er gebeurt en waarom. Hij is een volwassen man en zou de situatie iig moeten kunnen begrijpen, hoe moeilijk deze ook is. Nogmaals; echt een rot situatie en zeker niet makkelijk. Maar het draait niet allemaal om hem en zijn “kutleven”…

Jeetje wat heftig! En ook super vervelend dat je man hier op deze manier mee omgaat. Ook een beetje egoïstisch eerlijk gezegd. Voor jou is dit ook pittig. Ik snap dat het heel zwaar is, onze tweede was ook een huil baby, nu weet ik door middel dat mijn zoon 10 jaar oud is hij ontzettend gevoelig is en licht autistisch is aangelegd. Vanaf dat hij zichzelf kon omdraaien in bed was het eigenlijk over. Hij maakt namelijk een bepaalde beweging in bed soort heen en weer wippen waardoor hij in slaap valt. Dit doet hij nu nog steeds. Hoop dat jullie er snel achter komen waar hij last van heeft of behoefte aan heeft. Regelmaat, liefde, knuffelen, begrip, veel rust, geen harde muziek maar ontspannen muziekjes, niet schelden, minder negatieve gedachtes. Ik vind het vreselijk dat ik soms dacht ik kan je wel van de trap af laten vallen. 😫 De baby heeft het zelf natuurlijk ook ergens zwaar mee en het is aan jullie om zeker niet nog meer onrust erin te gooien. Jouw man kan zich een beetje meer verplaatsen in het hulpeloze wezentje ipv in zichzelf. Jammer dat buitenstaanders aangeven dat het niet beter word en dit jou man nog meer beïnvloed. Het word namelijk echt wel beter heb geduld. Lezen jullie je ook in om misschien wat tips op te volgen of uit te proberen? Misschien ook leuk om samen te doen. Misschien iets van baby zwemmen voor de vader of baby massage. Als jou man merkt dat hij op wat voor manier zijn kindje rustiger kan krijgen hij zich meer betrokken voelt en de band met zijn kleintje iets meer ontwikkelt. Uiteindelijk wint liefde altijd en dat is misschien iets waar aan gewerkt moet worden. Btw is het altijd makkelijk om te zeggen door de baby of door deze persoon voel ik me nu zo of gedraag ik me nu anders. Nee jij doet dit zelf, jij bepaald namelijk zelf hoe je reageert op de actie van een ander of het gehuil van de baby en niet andersom. Wat mij destijds hielp waren oordopjes. Als het huilen je echt te diep in je ziel raakt zet een koptelefoon 🎧 met muziek wat jij even prettig vind en waar je vrolijk van word. Deze positievere gevoelens die je dan op dat moment ervaart breng je ook weer over naar de baby. Succes!!! Het komt echt allemaal goed.

Wij hebben ook een huilbaby gehad maar spijt hebben van je eigen kind gaat er bij mij niet in

Soms roep je ook dingen zonder het te menen he! Ik heb in die periode ook echt wel eens dingen gezegd die ik totaal niet meende, maar gewoon omdat ik erdoorheen zat en gewoon mezelf niet was. Ik riep ook dat ik nooit meer nog een kind wilde, en ben nu zwanger van nummer 2😅

Gekke vraag misschien maar hebben jullie naaste buren? Ik kende mijn buren nog niet zo goed, maar ze hoorden de baby natuurlijk wel veel huilen door de muren heen en zagen mij vermoeider raken. Buurvrouw sprak mij toen over de schutting aan dat ze nog goed wist van haar eigen kinderen hoe zwaar het begin soms was, en dat ze met alle liefde wilde bijspringen. Eens een wandelingetje met de baby maken, af en toe oppassen. Deed me ontzettend goed en het hielp echt om af en toe even op te kunnen laden. Ik hoop dat jullie ook zulke buren hebben

Iedereen kan van alles vinden, maar de “heftigere” reacties zijn vooral van mensen die absoluut geen huilbaby hebben (gehad). Mijn zoon van nu 8, was ook een huilbaby. 10 maanden lang en het was echt heel erg zwaar. Ook ik heb wel eens m’n schoonmoeder gebeld met, kom hem aub halen want ik gooi m in de kliko. En nee. Uiteraard doe je dat niet maar het geeft aan hoe ontzettend zwaar het mentaal is als je je kindje niet getroost krijgt. Wat bij ons uiteindelijk aan de hand was, was KMA. Maar voor wij de juiste voeding hadden waren we dus zo’n 8 maanden verder. Je moet alle voeding namelijk echt 2 weken proberen om te kijken of het werkt. Wat ook hielp, was zo’n schommel wipper. Die ook trilde.. enorme uitgave maar man wat een fijn ding was dat. Wat wij ook deden was dat ik overdag als mijn man werkte alles deed en zodra hij thuis kwam, deed hij techno in z’n oren en ging 1 uur of 1,5 uur lopen met de wagen zodat ik heel even bij kon komen. Het gaat over.. dat werd mij ook steeds gezegd en dan denk je.. maar wanneer dan?? Maar het gaat echt over. Echt! Het komt goed! Inmiddels heb ik nu nog een zoontje gekregen van nu 1 jaar. En heel m’n zwangerschap ben ik zo ontzettend bang geweest voor weer een huilbaby. Ik zag dat echt niet zitten. Dit geeft aan hoe traumatisch het is geweest. Dat je na 7 jaar nog steeds zulke gevoelens kan hebben. Gelukkig was hij het niet maar ook dan had ik het uiteraard aan gekund want je moet wel. Heel veel sterkte lieve mama! Je kan het.. zo niet, dan toch!