Huilbaby Steungroep Topic (no nonsense)

Onze zoon was een huil baby gelijk vanaf de geboorte. De eerste nachten konden we er nog een beetje om lachen maar dat was snel klaar. Urenlang krijsend huilen en we konden hem op geen enkele manier troosten. We hebben het tien weken vol gehouden en toen lukte het mij niet meer. We hebben vervolgens de huilpoli gebeld van het ziekenhuis. Daar namen zij gelijk “the lead” wat heel fijn was. Onze zoon is 10 dagen opgenomen en ik mocht niet blijven. Ik moest slapen en aansterken. De meest verschrikkelijke tijd uit mijn leven. In het ziekenhuis haalden ze alle prikkels weg en na een paar dagen werd het minder. Na twaalf weken hield het op. Onverklaarbaar maar zo fijn! Nu hebben we een dochter gekregen twee weken geleden. Beide waren we erg bang voor herhaling maar tot nu toe gaat het super goed. Ze is heel lief en rustig en daardoor maken we nu een kraamtijd door die nog steeds bestaat uit weinig slaap maar geen paniek. Belangrijkste tip: zoek zoveel mogelijk hulp zodat je kunt opladen en het vol blijft houden. Heel veel sterkte

Oh wat herkenbaar!

Hier mijn verhaal: Onze zoon (inmiddels bijna 4) was een huilbaby. Na 2 weken begon de hel. Omdat het onze eerste was dachten we dit hoort erbij. Hierdoor hebben we veeeeeel te lang gewacht met hulp zoeken. Hij huilde sowieso elke nacht, overdag ging mijn man werken (na zo een nacht) en ik bleef met onze zoon thuis die doorging met huilen. Wat ik ook deed hij bleef huilen. Op een gegeven moment ging mijn man elke nacht met hem buiten wandelen in de draagzak. Het was ook hartje winter. Maar dat was het enige wat hielp en hem een beetje liet slapen. Ik kon dan ook even slapen, toch lukte het me niet meer. Ik zat vast. De gevoelens die ik had waren zo erg. Ik had elke dag hoofdpijn. Leefde in een roes dus ben ook hele delen kwijt uit die tijd. Op een gegeven moment ging ik fantaseren over erge dingen zodat ik het gehuil niet meer zou horen en of het niet meer pijn zou doen. Ik fantaseerde bijv over uit het raam springen, met mijn hoofd tegen de muur slaan tot ik geen hoofd meer had etc etc. Ik wilde mijn baby gelukkig niks aandoen, maar ik haatte dat ik mijn baby eigenlijk haatte. Ik voelde me een mislukte moeder. Mijn dieptepunt had ik bereikt toen mijn zoon weer huilde en ik hem klaarmaakte om een wandeling te maken. Hij krijste in de wagen in de gang en toen belde ik schreeuwend mijn man op zijn werk dat hij NU MOEST KOMEN WANT IK TROK HET NIET MEER. Ik heb de gangdeur toen dicht getrokken en ben met kleren aan onder de douche gaan staan tot mijn man thuis was. Wij hebben toen samen besloten dat dit niet normaal was en we zouden naar de dokter gaan. De dokter schreef Zantac voor ivm vermoedelijk verborgen reflux en we kregen een verwijzing naar de KNO arts voor zijn oortjes. In alle gekte had hij waarschijnlijk ook nog een oorontsteking gehad en dat viel natuurlijk totaal niet op. Het ging meteen beter, maar we hadden zo lang gewacht dat ik zelf inmiddels al was getraumatiseerd. Ik kon niet meer in slaap vallen, schrok steeds van elk klein geluidje wakker. Heb medicatie gehad en slaap eigenlijk sindsdien nog steeds met oordopjes. Ik heb veel soulsearching moeten doen om dit allemaal te verwerken. Toen wij 10 weken geleden onze dochter kregen waren we dan ook doodsbang voor een herhaling. Al dachten we ook, ach erger kan niet en wij kunnen dit aan. Onze dochter is gelukkig heel rustig en wij ervaren de normale huiltjes en krampjes en gebroken nachten als heel makkelijk. Onze zoon, inmiddels dus bijna 4, is een hele lieve en gevoelige jongen geworden. Wij vermoeden dat hij hoogbegaafd is en heel gevoelig voor prikkels. Hij denkt over van alles na en stelt hele diepe vragen. Zijn start als baby maakt voor ons nu zoveel sense. Na een jaar konden we al genieten van zijn persoonlijkheid en was het meer lachen dan huilen. Het gevoel van liefde naar hem is onbeschrijfelijk. Dus het wordt echt beter! Ik heb de meeste steun gehad aan andere moeders die hetzelfde hebben meegemaakt. Verder heb ik veel aan mezelf gewerkt en ben ik mijn zoontje super dankbaar voor het feit dat hij me de beste mama heeft gemaakt die ik nu ben!

Ook heel herkenbaar en had ik maar eerder geweten dat er andere moeders waren die hetzelfde mee maakten. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik nu toch weer beetje huiverig ben dat onze dochter toch nog een huil baby weer kan worden. Ze is vandaag 8 dagen oud en heel lief en rustig. Dus na twee weken kan het alsnog beginnen?

Kan maar hoeft niet. Onze dochter kreeg wel krampjes en huilde toen elke avond wel 2 uur achter elkaar. Dat haalde ook erg veel angst in ons naar boven, maar bleek gewoon 'normaal' te zijn en ze vertoonde geen tekenen van reflux. 2 uur huilen is wel wat anders dan 14 tot 18uur per dag.....

Ja eens.

Hier ook een huilbaby gehad. Vanaf de geboorte keihard gekrijst dat we zelfs tegen de kraamverzorgster hebben gezegd dit klopt niet antwoord was: Ja baby’s huilen eenmaal en moeten nog een dag en nacht ritme krijgen. Heel vaak huisarts en cb geweest.. met 12 weken lag hij een week in het ziekenhuis gingen ze hem op alle gebieden onderzoeken en in de gaten houden. Net die week huilde hij heeel weinig😏. Dus conclusie hij wilt geen baby zijn🤔. We bleven door hobbelen en zelf ben je gesloopt, moe en ik vond dat weinig mensen je geloofde en dat maakte me ook verdrietig. Bij het 11 maanden consult van het cb vroegen ze: En hoe heeft u het eerste jaar ervaren? Mijn antwoord was toen: Dat maakt toch niet uit, want niemand luistert hij huilt en huilt en er wordt niks aangedaan. Toen schrokken ze en gelijk een verwijzing naar kno ( elk bezoek had hij een beginnende of aflopende oorontsteking.) kreeg buisjes en we hebben een heel ander kind. Nu 3 jaar en een vrolijk kind die van alles onderneemt. Ik voelde me echt ontzettend eenzaam, omdat mensen je niet geloofde of zeiden t zou toch wel mee vallen! Nou ik vond het vreselijk, wij gingen omstebeurt met hem beneden liggen zodat de ander kon slapen. 5 maanden geleden weer een baby gekregen. Aan het begin bij elke huiltje bang, van nee het zou toch niet een huilbaby worden, maar gelukkig is ze heel lief, makkelijk, vrolijk en tevreden en huilt heel weinig. We zeggen nu wel eens dat nummer 1 voor nummer 2 erbij gehuild heeft 😉

Ons kindje was een huilbaby, maar we hebben gelukkig redelijk snel (met 14 weken ongeveer) de oorzaak gevonden en kunnen verhelpen: verborgen reflux. Ze huilde de hele dag door, behalve tijdens de fles. Daarna was het 3 uur door de kamer wandelen en liedjes zingen tot de volgende voeding. Door de zuurbranden zat ze in een vicieuze cirkel van onrust, pijn en oververmoeidheid. Overstapt op andere voeding, jbpm, heeel veel rechtop houden. We hebben het maar 'even' gehad maar allemachtig, ik heb zo te doen met mama's die hier het hele eerste jaar mee zitten. Die frustratie van nergens geholpen worden, compleet oververmoeid raken, niet meer weten wat je moet/kan. Wat een hel. Ik voelde me echt zo machteloos. Tips? Niet de makkelijkste tijd voor, maar vraag of iemand het even een paar uurtjes overneemt. Blijf om hulp vragen, EIS dat iemand je kindje nakijkt als je vermoed dat er iets onderliggends is. Bij ons wilde het CB en de HA niet toegeven dat het reflux was want 'dat komt bijna nooit voor'. Uiteindelijk één jeugdverpleegkundige getroffen die ons serieus nam en dat heeft ons gered. Heel veel liefde voor de ouders die hiermee dealen❤ Geef niet op, het houdt echt een keer op. Zoek steun bij mensen die weten hoe het is, voor anderen is het zo moeilijk voor te stellen wat het met je doet.

Pff je verhaal ontroert me.... daarom hoop ik dat er moeders zijn die dit lezen en zich niet zo alleen voelen!

Hier een huilbaby vanaf de geboorte meer dan 6 uur per dag huilen, vaak tege de avond en nacht.. geen slaap geen rust, hele zware bevalling gehad van 20.5 uur knip vacuümpomp 4 dage zh gelegen. Vanaf dag 1 al meer op mijn benen moeten staan dan dat ik kon. Mijn vriend hielp natuurlijk ook heel erg mee. Maar het was zo erg we konde er niet meer tege. Zo kapot.. dus hulp van onze moeders gekregen en instanties. Mjaa die instanties denke dat we slechte ouders zijn en ons kind niet kunnen troosten.. Tot op een begevemoment ze allergische reacties kreeg op de koemelk. Huiduitslag gezwollen gezichtje. Ben ik op eigen initiatief overgestap naar de nutrilon pepti. En ze heeft nu dus een allergie voor koemelk.. niemand die ons geloofde, huisarts, kinderarts, cb noem maar op. Elke keer van kastje na de muur gestuurd worden.. ze had met 2 weken oud al verborgen reflux plus normale reflux en voor op de huisartsenpost geweest paar keer omdat het 35 grade was en ze niks binne hield. Maar niemand wou toen al teste op allergien. Ze had krampjes, winderig, heel veel pijn zo hard krijsen.. maarjaa ze had niks we stelde ons aan werd gezegt.. jullie kenne haar niet troosten en dat lag maar aan ons.. Nja goed nu al 3 weken aan de nutrilon pepti. En wauw ze heeft serius niet meer gehuild zoals toen. Zeker nog wel eens wat zeuren, maar niet meer tot krijsent en ontroosbaar zijn toe. Geen krampjes meer, slaapt al 3 weken lang de nachten door van 22.00 tot 6.00.. echt alle mamas hier, volg je mama instinct. Geloof niet alles wat ze je proberen wijs te maken. Als je gevoel zegt er is iets dan klopt dat! Sorry voor het slechte Nederlands lang verhaal en niet mijn sterkste punt haha

Mijn eerste zoontje was een huilbaby, vanaf de geboorte wat het heel veel huilen. Eerst van 22 tot 6 in de ochtend, dit wisselde toen van ochtend tot avond. Hij had ook erg veel last van eczeem en verborgen reflux, en ik van depressie.. want je wordt wel wanhopig van dat gehuil. Nu heb ik baby nummer 2. En ik was heel mijn zwangerschap al bang voor ene huilbaby. We merkte van geboorte af aan wel dat die een actief mannetje was met temperament, geen slaapkop. Dit merkte ook de kraam hulp. Maar nu is hij sinds 1,5 week elke ochtend en avond weer aan het huilen, alleen troostbaar als ik hem veel wieg continue.. Dit breekt me nu weer zo enorm op. Ik huil veel, omdat ik bang ben dat dit nog weken / maanden kan duren. (Niet waar de baby bij is) Ik ga weer helemaal in een negatief spiraal. Ik hoop maar dat dit na de piek van 6 weken (hij is nu 4 weken) minder weer gaat worden.. maar pfff... dit vergt weer zoveel van me.

Het gaat minder worden en ook snel!!!! Hou dat in gedachte. Alleen ik zou snel even iets zoeken waardoor je zelf oplaadt. Is dat een half uur wandelen buiten alleen of even een domme serie kijken zonder kids. Echt er heel even uit door hulp te vragen. Het komt goed!

Jaa ik probeer dat echt in gedachten te houden! Maar het voelt zo als falen, doe ik dan iets ontzettend fout? Ik bedoel, iedereen heeft van die mooie verhalen dat babys alleen slapen. En soms huilen.. "huiluurtje". Was het maar één uurtje😅

Nee je hebt alleen dikke pech nu. Meer niet. Het enige wat je kunt doen is goed naar je baby kijken en observeren wat werkt wel en wat niet en daarnaast goed vóór jezelf zorgen. Alleen dan ga je dit volhouden en je weet dat je het kan want bij je eerste lukte het ook!