Huilen in het bijzijn van je kind(eren)

Jawel, ook wij mogen verdriet hebben. Als het even kan probeer ik het niet te doen. Maar als ik echt verdrietig om iets ben (toen ik bijv. Laatst te horen kreeg dat mijn vader ziek was) toen heb ik gehuild waar mijn dochter bij was en die zei toen mama wat is er (2 jaar) en dan vertel ik haar wel dat ik verdrietig ben. En ze voelen het toch aan, dus je kan beter eerlijk zijn. Ligt wel een beetje aan de leeftijd.

Waarom niet. Als ik verdriet heb laat ik dit gewoon zien. Verdriet is een emotie die erbij hoort. En ik praat hier dan over of leg het uit.

Soms is het niet anders in het bijzijn van je kinderen. Toch snappen ze het gauw en willen ze graag met je kroelen of je troosten dat geeft weer een fijn gevoel. Ik probeer niet altijd maar in het bijzijn maar als het niet anders kan.

Ik zou dat wel doen, ook omdat ik mijn kinderen wil leren dat ze elke emotie kunnen/mogen uiten en dat we er dan voor ze zijn. Ik zou het dan een dubbele boodschap vinden als je zelf niet huilt waar zij bij zijn

Ik vind dat een kind mag weten dat verdriet erbij hoort. Niet dat ik om de haverklap in tranen uitbarst hkor, maar als er eht wat gebeurd is ofzo dan is het zo. Dan heb ik het er wel over. Mama is even verdrietig,maar dat is niet jouw schuld

Ja, vind het oké om te huilen waar de kinderen bij zijn. Ik probeer alleen niet om meer te vertellen dan wat ze moeten weten of kunnen begrijpen. Tegen mijn oudste (2,5) zeg ik gewoon "mama moet een beetje huilen, maar dat komt zo wel weer goed" en dat accepteert hij.

Ja hoor. Ook mama kan verdrietig zijn en dat is oké.

Doen alsof het ok gaat terwijl ze voelen dat het niet zo is werkt in mijn ogen verwarrender dan het uiten van je verdriet. Binnen grenzen uiteraard. Ze mogen mij best zien huilen maar ik wil ze er niet mee belasten. Dus op het moment dat het de overhand heeft bij iets heel ernstigs vraag ik oppas zodat ik de ruimte heb voor mijn eigen gevoelens zodat ik daarna weer een fijne mama kan zijn. Ook vind ik het een voorbeeld dat je pijn en verdriet mag uiten.

Zeker wel, ben niet anders gewend van huis uit ook. Huilen is menselijk, verdriet/boosheid waardoor je huilt ook. Dus ja, mijn kind mag dat zeker zien.

Ja ik bespreek al mijn emoties met mijn zoon. Mama is even gestresst door de verhuizing, jij voelt dat hè. Ik merk dat hij daarna echt relaxter is gek genoeg.. 🤣 ik heb dat vroeger in mijn gezin echt gemist. Gevoelens van mijn kinderen wil ik ook altijd erkennen. How2talktokids is een interessante Instagram om te volgen. Maar zo wil ik ook met mijn eigen emoties om gaan 🥰

Juist heel erg oké! Jij bent het grote voorbeeld in zijn of haar leven.

Ik heb al meerdere keren gehuild waar mijn kinderen bij zijn. Je kan het soms ook echt niet tegenhouden.... (Hallo hormonen en pittige eerste periode met baby...) Ik krijg van mijn oudste altijd meteen een dikke knuffel en kus!

Ja hoor, moet kunnen. Afhankelijk van de leeftijd van de kinderen, zou ik ‘het waarom’ wel enigszins nuanceren.

Ja snap ik wel! Wij hebben een dreumes van 1,5. Die snapt er geen lor van, dus dan is het klaar met: mama is verdrietig, geef haar maar even een dikke knuffel 😉

Tuurlijk vind ik dat helemaal oké. Ik ga het niet ophouden omdat onze zoon erbij is. Net goed dat hij ziet dat emoties tonen oké is. Ik leg vaak uit waarom ik moet huilen. Hij komt me dan altijd lief troosten. Hetzelfde voor andere emoties. Ik stop ze niet weg. Er zijn natuurlijk ook gradaties in. Eens boos zijn op mijn lief bv. en dat achteraf kaderen kan perfect, maar roepen, tieren en schelden… Dat zijn uitbarstingen waar je voorzichtiger mee om moet gaan, vind ik. In een moment van onmacht of wanhoop kan een felle reactie gebeuren, je bent ook maar een mens, maar ik pluk wel de vruchten van mijn aangeleerde zelf-regulatie van de voorbije jaren. Ik had regelmatig woedeaanvallen, en die wou ik echt niet in zijn bijzijn hebben. Al is het wel al eens een keer gebeurd op een heel lastig moment. Gelukkig eenmalig, maar ik zie liever geen herhaling. Maar achteraf dacht ik ook ‘ik doe mijn best’, maar een gewoonte ga ik er niet van maken. Net zoals mijn lief zijn ‘overdreven’ angsten ook wat meer onder controle probeert te houden in zijn bijzijn. Er is niks mis met kwetsbaarheid tonen, maar er zijn grenzen.

Wat fijn dat je het nu dan anders kan doen dan in je eigen opgroeien! 🙂 Hier was huilen nooit een issue thuis, maar ik merk dat ik het wél moeilijk loslaten vind in ons gezin met mijn kindjes. Waarom? Vraag het me niet. How2talktokids, krijg ik kriebels van hahaha. Maar prima als het voor jou werkt hoor 😃

Boos zijn en je geduld verliezen als ouder hoort er ook bij. Als je dat achteraf dan maar aangeeft en weer goed maakt. Is ook een heel belangrijk leermoment. Ik weet nu al dat ik straks met twee kleintjes echt wel eens mijn geduld ga verliezen en dat geeft niet. Zolang het maar geen structureel "iets" is/wordt.

Ik doe dat wel. Hij mag onze emoties zien en weten dat het oke en normaal is. Dat vinden we juist heel belangerijk

We zijn allemaal net mensen. Dus natuurlijk huilen we weleens in bijzijn van ons kind. Of raken we geïrriteerd of boos. Hoort er allemaal bij. Emoties weg gaan houden bij je kind lijkt me juist niet gezond.

How2talktokids vind ik echt de plank misslaan en heel erg wollig.