Hulp vraag: alleenstaande moeder maar geen vader...

Mijn kinderen hebben al ruim 10 jaar geen contact meer met vader. Vorig jaar heeft er 5 keer begeleide omgang plaats gevonden (op zijn verzoek & op zijn verzoek weer gestopt). Wat zou je willen weten?

Wat wil je precies? Heeft hij het kind erkend?

Ik wil het beste voor mijn dochter en zij verdient gewoon een vader, Ik weet niet zo goed of ik er goed aan doe om dit voor de rechter te laten komen. Het gaat mij niet om alimentatie maar dat ik in ieder geval in contact kom met hem en hij er voor zijn dochter is.

Nee want ik krijg gewoon geen contact met hem. Hij negeert al mijn berichten en telefoontjes en is ook verhuisd dus zijn adres heb ik ook niet meer en met geen mogelijkheid dus contact.

Ik snap jou intentie en dat siert je ook Ik vraag me wel af wat een kind aan een vader heeft, die eventueel via een rechter, gedwongen is tot contact? Daar is toch ook niks oprechts aan?

Klopt, het is ook een tweestrijd waar ik in zit. Ik wil het beste voor haar maar ik kan de vader ook niet dwingen. Ik wil ook geen spijt hebben later dat ik er niet alles aan heb gedaan.

Elk kind verdiend beide ouders, daar ben ik het zeker mee eens😊 Maar je moet voor jezelf afwegen, of je dit zou moeten willen 'onder dwang'. Een kind voelt helaas haarfijn aan, of het gewenst is door de (andere) ouder of niet😓 Ik merk aan mijn kinderen, uit ervaring dus, dat ze er moeite mee hadden, dat ze niet wisten wie hun vader was. Maar nu hebben ze hun vader 5 keer gezien & dat is uitgelopen op 'niets'. En die afwijzing komt vele malen harder aan, dan het niet weten wie hij is. Als hij echt niet meewillend is, dan ben ik bang, dat je echt trekt aan een dood paard😓

Daar was ik al bang voor. Ik denk dat ik me er maar bij neer moet leggen dat ze beter af is zonder de vader dan een vader die er dan wel dan niet is en jij dan diegene bent die de scherven moet rapen. Hoe ga jij om met het feit dat ze eerst niet wisten wie hun vader was. Ze komen op een leeftijd waarin ze er natuurlijk achter komen dat er kindjes zijn die wel een vader hebben en zich gaan afvragen waar die van hun is.

Elk kind verdient een vader die van zijn kind houdt en er graag van zijn kind is. Maar soms is dat gewoon niet zoals het, dat is verschrikkelijk maar wel de realiteit. Maar geen enkel kind verdient het om verplicht geconfronteerd te worden met een ouder die die omgang niet wil.

Meid, bespaar geld en ellende als hij niet wil dan houd het op. Liefde kun je niet afdwingen. Er komt ooit wel een papa figuur voor jouw dochtertje ❤️

Als jij op alle mogelijke manieren kenbaar hebt gemaakt dat hij überhaupt een kind heeft, kan je niet meer doen dan dat. Ik zou een rechter hier buiten houden. Je kunt motivatie niet afdwingen

Dat heb ik inderdaad wel. Ben in ieder geval blij dat ik er niet alleen voor sta. Het is zo jammer ook, want hij mist zo ontzettend veel.

Ik vraag me af of het het beste voor haar is als ze contact heeft met haar vader die haar niet wil zien op dit moment. Dat doet alleen maar verdriet

Dat realiseer ik me nu ook. En het laatste wat ik wil is dat zij verdriet heeft.

Misschien dat ruimte er voor zorgt dat hij op een bepaald moment wel geïnteresseerd word in haar. Dan gaat het op een natuurlijke manier en dat zal oprechter zijn dan gedwongen via een rechter. Zoekt hij geen contact is dat voor ons als moeders niet voor te stellen maar geloof me, trekken aan een dood paard kost jou bergen energie (ik spreek uit ervaring, heb dit namelijk zelf 4 jaar lang geprobeerd) die energie kun je beter gebruiken om je kindje te leren kennen en zelf goed te herstellen van zo’n grote verandering ❤️

Poeh dat is een lastige. Ik ben altijd eerlijk geweest, dat ik niet wist waar hij was. En dan gingen ze weer verder met de orde van de dag. Met vaderdag voelde ik mijzelf altijd schuldig naar de kinderen toe. Elk kindje was aan het knutselen voor hun vader natuurlijk. Dus liet ik hun zelf kiezen, voor wie hun het cadeautje wouden maken. Meestal was dat voor opa. Ook op iets latere leeftijd ben ik altijd eerlijk geweest. Dat het echt niet aan hun lag, maar dat niet elke vader er voor kiest om papa te worden. Vooral hun gevoel daar in erkennen en benoemen, dat je het echt begrijpt, als ze daar moeite mee hebben😘

Ik vind dit heel knap van je. Dit lijkt me namelijk zo ontzettend lastig en ik heb zelf nog geen eens nagedacht over vaderdag. Mijn eigen vader is vorig jaar overleden dus dit is wel iets om over na te denken, maar gelukkig hoeft dat nog niet nu maar kan ook later.

Als haar vader geen contact met haar wil, zou ik dat (hoe vreselijk ook) niet opdringen. Je gunt je dochter een papa en mama, maar wel een papa die haar ook écht wil verzorgen. Dat hoeft niet biologisch te zijn. Wie weet ontmoet je ooit iemand die een vaderrol voor haar kan invullen. Als haar vader uiteindelijk zelf om de hoek komt zou ik met hem het gesprek aan gaan. Of hij een betrouwbare stabiele vaderrol in haar leven wil, en van daaruit verder gaan.

Hoe is jouw relatie met hem? Zijn jullie echt samen geweest? Hij wilde duidelijk geen kind. Daar is niets aan te doen ook een zeker niet onder dwang. Als hij haar niet erkend heeft een jullie niet samen geweest zijn, is hij je ook geen alimentatie verschuldigd. Jij weet wie haar vader is, ze kan tzt zelf vibrator zoeken als ze die behoefte voelt. Ik zou het voor nu laten.

Omgang kun je niet afdwingen en dat moet je ook niet willen zoals hierboven al gezegd. Het gaat voor je dochter echt alleen maar pijn en ellende opleveren, weet ik uit ervaring met mijn oudste. Opgroeien zonder vader hoeft natuurlijk niet perse. Misschien krijg je op den duur een nieuwe relatie en groeit je dochter daarbinnen op, je weet niet hoe het loopt. Maar ik zou de biologische vader echt loslaten wat dat betreft. Wat je niet los hoeft te laten en wel kunt afdwingen via de rechtbank, is alimentatie. Hiervoor kun je een advocaat benaderen.