Hypochondrie

Bij mij is het trouwens begonnen nadat een vriendin van mij borstkanker kreeg op een jonge leeftijd en later een andere vriendin aan leukemie is overleden.

Ja, ik heb dit ook. Echt in de extreme vorm waarbij ik mijzelf de hele dag gek maak met allemaal doemscenario’s en apps download / Google af zoek bij elk nieuw plekje wat ik zie. Ik heb hierdoor best veel angsten ook. Ik zou het liefst voor alles waar ik aan twijfel de huisarts bellen, maar ik voel me al bezwaard als ik iets wil laten checken waarvan ik zeker weet dat het iets is.. heb geen tips maar dus wel herkenning 😌

Dank voor je reactie! Ik heb precies hetzelfde 🥲.

Bij mij is dit ontstaan nadat ik mijn zoontje ben verloren doordat mijn lichaam zijn werk niet deed zoals bij andere wel.

Ik heb dit al vanaf m'n 17e. En geloof mij als ik zeg: ga van je leven genieten. Dit klinkt misschien als een te simpel antwoord en misschien is de weg er naartoe niet simpel omdat je zoveel angst voelt en heb je wat hulp nodig en dat is oke! Wrm ik dit zeg is omdat ik dit kreeg toen ik 17 was. Inmiddels ben ik 32 en heb nog steeds hypochondrie ondanks meerdere therapie vormen en zelfs opname in angst kliniek. Mijn moeder was ook zo oud toen ze het kreeg. Is nog geen 47 geworden en nee niet door kanker maar omdat ze altijd binnen bleef daar haar angsten kreeg ze niet genoeg beweging. Ging ze meer roken en overleed uiteindelijk aan hartfalen. Heel mijn moeders leven stond in teken van angsten en ik haar dochter, Inmiddels ook. Ik stop niet met hulp zoeken ervoor. Maar voordat je jaren verder bent als ik: zoek op tijd hulp. Een fijne psycholoog die goed voelt. 🙏 en ga ook genieten van het leven ondanks je angsten. Een ding is zeker in dit leven: we gaan allemaal een keer dood. Hoe en wanneer, dat krijgen we helaas niet te zeggen. Maar zoals ik, heel je leven 'vergallen' omdat je dat stukje in controle wilt houden; is een illusie. We kunnen het leven namelijk niet altijd in controle houden. Bij erge angst onderzoek je lichaam en als de arts zegt dat er niks is dan zul je dar uiteindelijk moeten accepteren. Ik zeg dit niet om mensen te pesten maar uit eigen ervaring ❤️

Ja ik heb dit ook. Vind voor jezelf manieren om er mee om te gaan. Bij mij helpt het als de huisarts zegt dat iets niet erg is (hij weet van mijn angststoornis). Kijken of dingen bij anderen hetzelfde zijn (bultje op voet, kan bij meerdere mensen voorkomen). En soms toch ook: logisch nadenken. Zoek ook hulp bij een psycholoog. Succes.

Dank allen voor jullie antwoorden. Wat “fijn” om te horen dat ik niet de enige ben, ondanks dat ik het absoluut niemand gun om met deze angst te leven.

Ik heb dit in een matige vorm (gehad). Ik heb hulp gezocht na een paniekincident in het buitenland en voordat het mijn dagelijkse leven ging beheersen. Therapie heeft mij enorm geholpen en ik heb hier bijna nooit meer last van en in de sporadische gevallen dat ik er wel last van heb, kan ik het voor mezelf goed beheersen. Dit was overigens wel allemaal voor ik kinderen kreeg, dat was voor mij ook een reden om het meteen aan te pakken. Ik wilde dit niet wanneer ik kinderen zou krijgen/hebben. Mijn advies zou dus zijn; ga vandaag nog naar de huisarts. Hoe sneller hoe beter 😊 je hoeft je echt niet te schamen, want je kunt er niks aan doen.

Wat goed dat je snel hulp hebt gezocht! Het vreemde is dat ik tijdens beide zwangerschappen er totaal geen last van heb gehad, integendeel zelfs! Ik dacht kom maar op! Mijn lichaam is hier voor gemaakt en ik ben in goede handen. De angst om mijn kinderen zonder moeder achter te laten blijft aan mij vreten.

Ik heb dit ook en daarbij ook de angst dat mijn familie/gezin iets overkomt. Bij mij begon het op mijn 18e toen mijn moeder plots borstkanker kreeg. Ze is gelukkig genezen en momenteel kerngezond. Het werd op een gegeven moment zo heftig dat ik mijn eigen huisarts niet meer begon te vertrouwen als hij zei dat ik niets mankeerde. Wat mij heeft geholpen is (hoe cliche en makkelijk het ook klinkt) door gewoon los te laten en te focussen op andere dingen. Zo nu en dan komt het weer opleven, maar ga vooral niet googlen, zonder je af van ‘prikkels’ (ik las bv heel veel over jonge mensen met kanker als ik iets tegenkwam op het jnternet of Instagram, nu skip ik het gewoon), focus op andere dingen, stop met je wekelijks controleren en te friemelen aan je klieren (dit deed ik ook dagelijks) en moedervlekken te controleren want op een gegeven moment begon ik erin te grloven dat een klier groter was geworden of mijn moedervlek was veranderd en daarnaast: schrijven. Ik heb toen een lijst gemaakt met elke kwaal of gebeurtenis van mijzelf of mijn omgeving waarin ik dacht dat er iets heel heftigs aan de hand was maar er dit niet zo bleek te zijn. Dit helpt je achteraf heel erg te relativeren als je weer zo’n situatie meemaakt en je te doen beseffen dat je niet altijd moet uitgaan van het slechtste. Tot slot (ik weet niet of je gelovig bent) haal ik heel veel energie uit mijn geloof en heb ik de controledrang los kunnen laten door te vertrouwn op het lot en erin te geloven dat alles al vast staat. Hopelijk kun je er iets mee!🌸

Hier heb ik zeker wel wat aan! Ik ben ook gelovig (Christelijk) en ik ga proberen om te vertrouwen op het lot 🤍. Dank je wel🤗

Nog eentje hier 🙋🏼‍♀️! Ik heb zelf last van dwangneurose door angst voor brand etc. Daarnaast ook erg bang voor ziektes bij mijzelf, dierbaren en vooral ons kind. Precies wat je zegt, je wilt je kind niet achterlaten. Ik heb hulp gezocht bij de praktijkondersteuner voor de verschillende angstklachten en dit heeft wel even geholpen, toch heb ik er nu wel weer moeite mee. De enige tip die ik heb en wat mij erg helpt, is een signaal (wat je denkt) van iets geks zien als kennisgeving. Voorbeeld van deze week. Ik haal mijn mascara er af en voel een pijn achter mijn oog. Nou we weten allemaal wat er in mijn hoofd om ging. Maar goed, kennisgeving. Ik voel dit, ik ben hier en hier bang voor, ik ga onthouden dat ik het heb gevoeld voor als er nog iets is. Dus ik maak zeg maar een mentale notitie van wat me opviel. Is dit na een paar weken nog zo, kan ik er wat mee doen. Maar eigenlijk is het na een week meestal al weer weg. Hopelijk heb je er wat aan!

Ja ik heb dit heel extreem sinds ik kinderen heb. Het is echt een drama. Naar de huisarts ermee wil ik niet. Om de stomme reden dat ik dan denk er aan toe te geven. En dan is het hek helemaal van de dam. Het komt bij mij met vlagen. Zo weken niets en dan ineens in extreme vorm weer. Echt vreselijk.

Juist door eraan toe te geven kan je zorgen dat het hek niet van de dam gaat.

Ik ben 4 jaar geleden gediagnosticeerd met hypochondrie. Heb hiervoor gesprekken gehad bij de psycholoog toen. Die gesprekken hebben vooral geholpen om te begrijpen wat er "mis" gaat in mijn hoofd. Maar of ik er perse minder last van heb? Nee. Ik heb ergens geaccepteerd dat het bij me hoort. Mijn zoontje is nu bijna 1. Het is niet perse erger geworden. Wel anders. Eerst was ik heel bang om dood te gaan, ziek te worden. Nu ben ik idd vooral bang om m'n zoontje achter te laten. Ik zou je echt willen aanraden om naar de dokter te gaan. Ik moest alles opschrijven wat ik dacht. Wat ik lichamelijk voelde en welke gedachte ik er dan bij had. Pijn op de borst was een hartaanval. Duizelig was een TIA. Hoofdpijn was een hersentumor. Misselijk was een bloedvergiftiging. Ga maar door. Zoals ik al zei is het nu niet weg. Maar ik kan wel beter relativeren. Hoe vaak heb je wel niet ergens pijn? En hoe vaak ben je er al dood aan gegaan? Vroeg mijn psycholoog me dan. Die vraag stel ik nu dan aan mezelf. Maar afleiding blijft het beste werken.

Ik heb dit ook. Ook therapie voor gehad en ik zou het iedereen aanraden. Mijn hypochondrie verplaatst zich ook naar de kinderen, dus dan ben ik opeens bang dat zij wat ernstigs mankeren. Mij helpt het om angsten hardop uit te spreken tegen mijn partner. Als ik het mezelf hoor zeggen, besef ik me vaak al hoe onwaarschijnlijk het is, en kan mijn partner me vaak ook geruststellen. Het wordt heel groot als ik er alleen mee blijft zitten, ga piekeren en googelen. En als je Google mag geloven heb je altijd bij elk symptoom kanker, aids of een dodelijke combinatie daarvan.

Iemand die zich ook daadwerkelijk heeft ziekgemeld van werk, om hier aan te werken?! Misschien vinden jullie het een hele stomme vraag hoor; maar het is een serieuze vraag….

Ik heb me niet ziekgemeld, maar ik kreeg de ruimte van mijn leidinggevende om onder werktijd naar therapie te gaan. En het was bij mij nog niet in het stadium dat het echt mijn dagelijks leven in de weg zat. Als jij er in de gradatie last van hebt dat je voelt dat het nodig is je ziek te melden, dan zou ik dat doen.