Hypochondrie

Mijn ex had dit ook en hij had er in de loop van de jaren dat wij samen waren op leren vertrouwen om niet op internet te gaan kijken, maar aan mij te vragen wat ik ervan dacht. Toen had hij het veel beter onder controle. Ik heb geen idee hoe het nu met hem gaat, hopelijk heeft hij iemand anders gevonden die hij voldoende vertrouwt om hem gerust te stellen. Heb jij iemand in je naaste omgeving die deze rol misschien kan krijgen voor jou? Ik weet niet of er echt hulp voor bestaat anders, want moeilijk is het zeker. En de angst dat de huisarts je niet meer serieus zou nemen op het moment dat er wel echt wat is.

Ik zou het in elk geval ook bespreekbaar maken met je huisarts. Ten eerste om te kijken of er professionele hulp mogelijk is want vaak ligt er iets aan ten grondslag. Maar ook om eens te bespreken dat je zelf ook weet dat je vaak komt & dat je bang bent dat als er echt iets is hij het mist of je niet meer serieus neemt etc. Vaak helpt het al zulke dingen open te gooien…

Fijn dat jouw ex jou had in die tijd en dat hij jou kon vertrouwen. Dat geeft idd geruststelling. Ja ik laat nu mijn moeder voelen en vraag hoe zij het vindt voelen. Ze voelde aan de bult op mijn buik en borst en lachte en zei dat is gewoon weefsel. Heb er ook zovaak aangevoeld dat het pijn doet en volgens mij ook opgezet is nu. Ik moet maar eens de stap nemen om contact op te nemen met een psycholoog. Want alleen kan ik dit waarschijnlijk niet. De negatieve gedachtes zijn sterk

Ja dat heb ik al gedaan. Heb alles geuit. Ik moest terugbellen om aan te geven voor welke psycholoog ik zou kiezen. Ik merk dat ik de huisarts steeds minder begin te vertrouwen, waardoor het zoeken naar geruststelling steeds moeilijker en groter wordt

Lastig dat je moeder erom lacht, dat klinkt voor mij alsof ze je gevoel niet serieus neemt. Want ook al is er wellicht 9 van de 10 keer niks, je gevoel is er en dat moet wel serieus genomen worden. Zo te lezen is praten met een psycholoog een goede stap voor je. De eerste grote stap heb je al gezet: inzien dat je een probleem hebt en er wat aan willen doen. Hopelijk kan je ermee aan het werk om het vertrouwen terug te krijgen.

Ze lacht me niet uit hoor, maar als ze voelt dan zegt ze gekkie dit is toch niks met een kleine lach. Ze heeft het ook gehad dus ze is de enigste die bij evht begrijpt en weet hoe serieus het is. Ja klopt ik hoop het ook

Oké gelukkig, dan had ik het verkeerd gelezen 😊 fijn dat je moeder je goed begrijpt!

Het lijkt net of ik een verhaal over mijzelf lees. Elke keer als er iets kleins is of als ik iets voel denk ik gelijk dat ik iets heb en google is dan de slechtste optie! Ben al zo vaak naar de huisarts geweest met klachten dat ik ook zo iets heb van ze zien me weer komen.ook al eens bij de praktijkondersteuner geweest en dat hielp op zich wel. Het beste wat werkt is veel afleiding om uit die gedachtencirkel te komen. Merk ook dat sinds ik een kind heb dit ook weer erger is geworden. Dus je bent niet de enige en praat er over met je omgeving! Maar vervelend is het zeker! Gedachten kunnen zo zijn eigen leven leiden!

Verschrikkelijk is het hè. Klopt de gedachtes kunnen zo sterk zijn niet normaal. Ik ben ook bij de praktijkondersteuner geweest. Hoe ga jij ermee om als je bulten voelt. Sommige bulten horen natuurlijk gewoon in je lichaam, Maarja met hypochondrie is alles alarmerend. Als ik voor elke bult zou gaan dan moest ik letterlijk de afgelopen week drie keer naar de huisarts gaan

Meestal ga ik inderdaad naar de huisarts om het te laten checken. Soms laat ik het en is het opeens weer weg. Heb het ook met andere klachten, steken, duizelig, hoofdpijn, dat soort dingen. Soms lukt relativeren wel en soms niet. Als een klacht dan minder wordt krijg ik weer wat meer vertrouwen en denk ik waar maak ik me druk om. Maar het is erg vervelend om te hebben!

Ik zou jouw hulpvraag eens bij de huisarts meerleggen: ik wil leren omgaan met mijn ziektevrees. Het lijkt me zinvol als daar professionele hulp voor komt. Ik denk dat dat bijna de enige manier is om ermee om te gaan

Helaas heel herkenbaar. Inmiddels durf ik niets meer te voelen, of te checken omdat ik doodsbang ben dat ik weer wat vind. En naar de huisarts durf ik niet, omdat ik bang ben voor een evt antwoord. Hierdoor wordt het alleen maar erger, aangezien ik natuurlijk bang ben dat ik hierdoor ooit ergens te laat achter kom. Wat een drama. Hier ontstaan sinds ik kinderen heb. Echt verschrikkelijk

Ja begrijp precies wat je bedoeld pfff. Ik durf nu ook niet meer aan mijn lichaam te zitten. Zit op tegen het douchen omdat je dan je lichaam moet aanraken. Ik zoek het ook op door onnodig te voelen door die gedachtes. Ben je van plan er iets aan te doen?

Nee eigelijk momenteel niet. Ik had met mezelf afgesproken, dat zodra ik dacht iets te hebben gewoon echt meteen naar de huisarts te gaan. Maar eindresultaat…steek ik gewoon m’n kop in het zand, en check ik gewoon helemaal niets aan m’n lichaam, zelfs niet perongeluk🙅‍♀️ Dom, want hierdoor ben ik alleen maar juist bang dat ik wel iets onder de leden heb, wat ik dus niet laat checken. Dus tegen de tijd dat ik er niet meer omheen kan, het te laat is. Klinkt dramatisch, maar zo zijn mijn gedachten gewoon. Ik wil er natuurlijk wel van af, maar op dit moment voel ik er niets voor om met iemand te praten, die er waarschijnlijk allemaal andere dingen bij gaat halen, waar ik helemaal niet over wil praten.

Ik heb het zelf niet maar mijn man wel. Ik lees graag mee! Off topic: Ik vind het heel moeilijk om ermee om te gaan, want ik merk dat ik vaak niet meer weet hoe ik op hem moet antwoorden wanneer hij me vertelt over een nieuw kwaaltje waardoor hij zich niet serieus genomen voelt. Ik wil helemaal niet bot of nors overkomen, maar ik weet simpelweg gewoon niet hoe ik erop moet reageren. Hoe reageert jouw moeder wanneer je haar iets vertelt en vind je dat fijn? On topic: Zou het wellicht helpen om met een psycholoog te praten over je angsten?

Denk dat het voor iemand met hypochondrie het beste is om niet zelf te checken. Dus heel knap dat je het niet doet. Of je moet iemand anders het laten checken. Maar ik denk dat even loslaten het beste is, totdat je wat sterker erin bent. Dat is het hem juist. Wij denken bij alles dat het iets ergs is en dat we gelijk naar de huisarts moeten. Daarom dat de meeste een hele lijst hebben van klachten in de dossier. Daarmee voed je het alleen maar

Begrijp ik. Ik vertel ook niet meer alles aan mijn man en doe soms alsof alles goed is. Ik vertel het nu alleen als ik echt heel hoog in mijn paniek zit. Mijn moeder reageert heel begripvol, maar ook weer streng. Dus ze voelt bijvoorbeeld, stelt mij gerust met het is niks je hebt al zoveel klachten gehad etc etc. En dan zegt ze pak jezelf op, hiermee verpest je alleen je leven. En ik heb ook iemand nodig die streng is, want dat zet mij toch wel aan het denken. Denk dat het voor jouw man ook fijn is (dat doe je misschien al) even begrip en aandacht geven aan zijn klacht en als je dat hebt gedaan een beetje streng toespreken en geruststelling geven. Ik kom daardoor wat uit mijn paniek en kan helderder nadenken. Afleiding zoeken is ook helpend. Heeft jouw man hulp gezocht?

Nou dat ik zelf niks check , wil jammer genoeg niet zeggen dat ik niets voel of zie helaas. Hierdoor maak ik mezelf nog steeds gek, maar het daadwerkelijk laten checken durf ik dus niet.

Ik vertel het trouwens nooit aan mijn man. Helemaal niets erover.

Juist als je minder vertrouwen in de huisarts begint te krijgen zou ik doorpakken en een psycholoog uitkiezen.