Hypochondrie na bevalling

Wat ontzettend naar dat je een zwangerschapsvergiftiging is overkomen en dat je je nu ook nog alles behalve fit voelt... Ikzelf heb ook een zwangerschapsvergiftiging gehad en herken het gevoel om het vertrouwen in je lijf daardoor kwijt te raken. Voor mij is het nu bijna negen maanden geleden en ook ik worstel daar echt nog enorm mee en merk dat ik me veel sneller zorgen maak. Ik heb bijvoorbeeld meerdere keren al bloed laten prikken, de eerste keer omdat ik me na weken nog steeds slap en duizelig voelde (bleek nog een ijzertekort) en de tweede keer omdat ik vage zichtsklachten heb (lichtflitsen en floaters zien) en mijn borsten begonnen 5 maanden na stoppen met borstvoeding opeens weer te lekken, toen was ik ook bang voor kanker. Ook heb ik nog een echo gehad bij de gynaecoloog toen ik een paar weken na de bevalling opeens flink bloedde, wat achteraf mijn eerste menstruatie bleek te zijn... Ik kan je natuurlijk niet precies vertellen of je klachten gevolg zijn van stress, de zwangerschapsvergiftiging of het ontzwangeren, wat ook gigantisch pittig is (nachtzweten is wel iets wat bij ontzwangeren hoort bijvoorbeeld). Ik zou alleen zeggen dat als je het niet vertrouwt en je je zorgen maakt, je dit gewoon met de huisarts kan bespreken. Een fijne huisarts snapt ook dat jij nu liever het zekere voor het onzekere neemt. Het lijkt me ook zeker goed om te praten met een psycholoog, dit heeft mij ook enorm geholpen. Wat misschien ook kan helpen is om contact op te nemen met de HELLP stichting, zij weten enorm veel van de korte en lange termijn gevolgen van zwangerschapsvergiftiging. Ik wens je heel veel sterkte toe met je herstel. Dikke knuffel

Hi, hier helaas herkenbaar. Je mag me best een prive berichtje doen als je wilt. Het is echt super naar! Super knap dat je de stap hebt gezet naar medicatie en een psycholoog. Virtuele knuffel!!

Herkenbaar, ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd

Hi, heb jou ook even een vriendschapsverzoekje gedaan. Kom graag in contact met lotgenoten 😅

He jeetje, wat een narigheid. Voor mij klinkt het wel voornamelijk als stress, maar sluit niet uit dat het in eerste plaats door iets veroorzaakt is (na de bevalling kunnen dingen als vitamine tekort, ijzer tekort oid ook meespelen). Nachtzweten is eigenlijk heel normaal en kan best nog even aanhouden na je bevalling. Echt de hormonen nog. Hoofdpijn en tintelingen zouden best kunnen duiden op een tekort. Maar, ook dit kan wel echt allemaal komen door stress. Geen eetlust, zere rug nek en schouders....ws wel allemaal stress. En zeker de brok in je keel, dat is 100% stress durf ik te zeggen. Je kan altijd bloed laten prikken om tekorten uit te sluiten. Ik heb zelf ook lang rondgelopen met een brok (globusgevoel) en hele zere en vaste nek, schouders en rug. Allemaal met elkaar verbonden en ik zat echt in een cirkeltje. Ontspanningsoefeningen maar voornamelijk tijd hielpen mij en uiteindelijk was het helemaal weg. Heb ook nog een aantal x logopedie gehad voor minder spanning op mijn kaal en keel (dus tegen het globusgevoel) en fysio voor de spanning in mijn nek en rug. Als je eenmaal denkt dat je wellicht kanker hebt, dan ben je verloren zeg maar. Dan wordt je een bonk stress wat zorgt voor precies de klachten die je dus weer aan kanker linkt en zo raak je in een spiraal. Gaat goed komen, maar het heeft tijd, ontspanning en misschien hulp nodig om eruit te komen.

Lieve dames, dankjewel voor jullie berichtjes. Het doet me heel goed om te lezen en fijn dat ik niet de enige ben… soms voel je je zo eenzaam en heb je het gevoel dat niemand je begrijpt. Inmiddels heb ik ook al een aantal keer laten bloedprikken, op vitamine d3 tekort na geen bijzonderheden. Ik heb een long/hartfoto gehad voor zes weken geleden en ook geen bijzonderheden. Een echo van mn borst en sleutelebeen gaf ook geen bijzonderheden en vandaag bij de neurloog geweest. Zij gaat een mri laten maken van m’n hersenen en nek, gewoon om geruststelling te geven. En het gekke is, ik ben dan maar zo kort gerustgesteld… want nu denk ik oké, het is niet het ene, misschien zit het dan wel ergens anders (lees: ik heb een buikkramp en denk dan gelijk het ergste). Gelukkig heb ik een fijne huisarts die me wekelijks even laat langskomen om de bloeddruk te meten en m’n verhaal dan even aan te horen, in ieder geval tot en met de eerste afspraak bij de psycholoog. Hebben jullie tips voor ontspanning? Zelfs als ik probeer te puzzelen/lezen/filmpje kijken oid blijf ik maar piekeren.

Misschien een podcast of luisterboek? Als je echt iets moet horen (focus), heb je eigenlijk geen ruimte om na te denken. Wel 1 die je écht aanspreekt/spannend vind/interessant, anders dwaal je alsnog af. Maar eigenlijk weet je zo te lezen (en je titel van het topic zegt ook al genoeg) dat je jezelf een beetje gek maakt en dat je elke keer iets anders "ontdekt". Echt typisch hypochondrie idd en weet dat er echt best een hele hoop mensen rondlopen die hier last van hebben (in meer of mindere mate). Maar tja, dit houden de meeste mensen toch voor zichzelf!

Dankjewel voor de tip! Ik hoop dat ik rust kan vinden na de lichamelijke onderzoeken en wanneer de therapie is begonnen. Op deze manier is het soms echt de dag overleven, in plaats van leven. Elke lichamelijke steek/pijn/tintelingen maakt me gek, ik denk dan gelijk het ergste. Iedere keer als er een klacht weg is, komt er weer wat nieuws terug. Nu dus al 1.5 week last van slikken en brokgevoel.

Hoi heel erg herkenbaar helaas.. Wat mij het meeste heeft geholpen is schrijven. Dus elke x dat ik dacht dat er iets ernstigs aan de hand was maar dit niet het geval bleek schreef ik dit op. Na een tijdje begin je dan te relativeren als je inziet dat je al die keren ook dacht dat het verkeerd zat maar dat niet het geval bleek te zijn. Heel veel sterkte ermee ik weet hoe vermoeiend en deprimerend het kan zijn🥹

Je mag me ook gerust berichten 🤗

Echt mega vervelend! Kan je er wel over praten met je omgeving? Wat kan je je dan rot voelen he. Misschien helpt het al wat om via hier een beetje te ventileren en ervaringen te horen of tips te krijgen. Al is het maar een heel klein beetje, maar je gehoord en begrepen voelen kan wel al wat helpen. En misschien eens een lekkere ontspanningsmassage boeken? Want ws zit je hele lichaam ook helemaal vast!

Ja dat ga ik ook lekker doen binnenkort! Bij de fysio doen ze idd ook een keer in de twee weken mn spieren los, maar binnen een uur zit de brok weer terug in mn keel. Mijn omgeving weet de situatie dus dat is heel erg fijn. Zij proberen me te helpen, maar voor hun ook moeilijk. Het gekke is dat ik dus voordat ik zwanger was echt lang leve de lol was, maar nu ben ik echt helemaal omgedraaid en angstig voor alles wat met gezondheid te maken heeft.

Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd!

Gek he hoe dat zo kan omslaan. Ik ben ook helemaal niet zo stressgevoelig maar heb dus ook een periode gehad dat het toch op mijn lichaam sloeg...en eigenlijk kon ik het niet eens perse plaatsen. Maar de kans is groot dat je als je hier weer uit bent het echt achter je kan laten. Dat is iig voor nu mijn ervaring, toen het eenmaal weer rustig werd in mijn lichaam (eigenlijk uiteindelijk ook een beetje vanzelf) was ik er ook helemaal vanaf daarna.

Hoelang ben jij bezig geweest om weer een beetje jezelf te worden?

Bij mij was het btw niet na mijn bevalling maar in een periode dat ik zwanger wilde worden maar miskramen kreeg steeds. Dus tja ergens heel logisch dat ik vol stress en verdriet zat, maar toch merkte ik dat zelf niet echt en kon ik het wel heel nuchter bekijken. Maar ja, ook als je heel nuchter bent en kan relativeren kan je alsnog veel stress in je lijf krijgen van heftige gebeurtenissen. Ik heb denk ik zo'n half jaartje rondgelopen met verschillende klachten. Heftige hoofdpijn (spanningshoofdpijn achteraf gezien doordat letterlijk alles vast zat), globusgevoel, nek en rugpijn etc.

Oh wat een verdrietige periode. Begrijpelijk dat je dan veel stress ervaart! Ben je er nu helemaal van af? Of heb je nog steeds wel paniekmomenten?

Heel vervelend. Maar het zou ook goed bijwerkingen kunnen zijn van de Sertraline. Ik herken niet alle klachten bij de Sertraline als bijwerking hoor, dus dat je je niet serieus genomen voelt is heel begrijpelijk en niet gek dat je je ongerust voelt. Maar de helft van de klachten die je beschrijft passen wel als bijwerking bij de Sertraline. Dat zeg ik uit ervaring. Sterkte 🍀

Nee, helemaal vanaf! Ik had trouwens (gelukkig) geen paniek ofzo, maar echt last van de stress in mijn lijf. En ook wel bang geweest voor kanker (brok in mijn keel vooral). Dat je dag in, dag uit opstaat ermee en denkt dat kán niet anders dan foute boel zijn. En er later op terugkijkend denken; wat een onzin.

Hoelang heb je last gehad van de bijwerkingen van de sertraline als ik vragen mag?