Ik ben mama met een angststoornis: triggers/leeg gevoel

Hey ik ben geen lotgenoot als hoe jij dingen beschrijft maar tuurlijk heb ik zo ook mijn eigen angsten. In jou geval lijkt het mij wel fijn dat je man jouw tegenpool is, maar dat het soms ook averechts kan werken. Want triggerd hij jouw angsten juist meer? Zoals bij de speen wat op de grond was gevallen. Ik zelf zou als jou man reageren eerlijk gezegt (speen schoonspoelen en weer teruggeven). Ik denk dat dingen van je afschrijven wel bij je verwerking hoort. Misschien een idee om een trigger dagboek bij te houden? Persoonlijk denk ik dat niemand de beste mama is. Leg de lat niet hoog om de beste te zijn. Ik weet 100% zeker dat je wel een goede mama bent voor jouw dochter ! Dikke knuffel terug❤

Hoi, wat lief jouw berichtje dankje wel. Doet mij erg goed! Ik denk dat situaties die helemaal anders gaan dan hoe ik het zou doen en als alles zo snel gebeurt een grote trigger zijn net als met de speen en angst met rabiës die daarbij samenhangt. Ik heb inderdaad het gevoel dat ik extra mn best doe omdat ik zo angstig ben en dat mij een mindere mama maakt 🥺 Dikke knuf 💓

Hoi! Wat onwijs vervelend dat je hier zo tegenaan loopt. Ik herken hier zeker elementen van, ik ben zelf ook gevoelig voor angsten/paniek en heb daardoor ook een hele pittige zwangerschap gehad. Ik was continu bang dat er iets mis zou gaan. Mijn dochter is nu bijna 1,5 en het blijft altijd iets waar ik gevoelig voor ben en wat me soms overvalt. Ik probeer het dan te rationaliseren en uit te spreken, dat helpt een beetje, maar ik heb vooral geleerd dat het even tijd geven kan helpen. En dat het na een paar minuten of uren weer beter voelt. Maar daar heb je niks aan als je in het moment zit, dan voelt het echt onwijs naar. Onwijs goed overigens dat je er hulp voor krijgt, en dat je het hier zo kunt benoemen. Dat is echt heel knap en toont wat een goede moeder je bent! Ik hoop dat je nog een hele fijne vakantie hebt! ❤️

Rabies komt bijna niet voor in Griekenland, en het lijkt mij inderdaad onwaarschijnlijk dat de kat iets met de speen heeft gedaan. Ik heb zelf ook meerdere angststoornissen en ik heb precies dezelfde klachten als jij. Momenteel ben ik hier ook voor in behandeling , naast pnd. Heel lastig, maar ook wel normaal tot een bepaalde hoogte denk ik zelf, het is wel je kindje 🙈.

Hey, wat lastig voor je 🙁 Wij zijn bezig met onze kinderwens maar momenteel nog geen kinderen. Wel heb ik dit soort angsten. Ik ben heel oplettend over de hygiëne van andere mensen en hou een score bij van hoe vaak ze bijvoorbeeld hun handen wassen en wat ze allemaal aanraken. Ik heb ook al ideeën zoals jij mocht er bij ons een kindje komen. Ik denk nu dus al na over dingen zoals de speen laten vallen, of wat mijn schoonouders allemaal niet volgens ‘mijn standaard’ doen. Dit is echt ontzettend vermoeiend. Ook al heb ik dus geen kinderen, ik denk dat ik me wel een beetje kan voorstellen hoe je je voelt. Mijn man is dan ook wel heel makkelijk en we helpen elkaar in balans. Hopelijk heb jij ook op die manier steun aan je man. Had je deze angsten al voor dat je je kindje kreeg of zijn ze daarna gekomen? Goed dat je dit aanpakt❣️

Ik herken mijzelf in jouw verhaal. Nu 38 weken zwanger en constant paniek en stress als ik de baby maar een half uurtje niet voel. Mijn vriend is ook de kalmte zelve, dus die begrijpt het vaak niet en wordt ook gek van mij als ik weer naar het ziekenhuis ga om aan de ctg te liggen. Ik heb de paniekstoornis al jaren, maar vrij goed in bedwang, maar in spannende tijden komt het altijd weer de kop opsteken. Dus wat je zegt herken ik: je bent er voor in behandeling (geweest of nog steeds) maar helemaal over gaat het nooit. Ik schaam me er vaak ook voor, wil een stoere vrouw zijn die ook makkelijke meegaat met de flow. Maar de realiteit is; je hebt dingen in je verleden meegemaakt die je hebben gevormd. Dus het is nu onderdeel van je.. en je kunt het maar het beste accepteren en een beetje lief voor jezelf zijn. Want hoe vervelend het ook is voor je omgeving, voor jou is het uiteindelijk nog het meest vervelend, jij draagt de spanning en stress en daar mag je best met wat zachtheid en mildheid naar kijken. Je doet het supergoed en je bent een supermama!

Vreselijk is dat he? Ik heb het ook in de zwangerschap gehad ik voelde me constant schuldig naar mijn kindje. Na de bevalling was ik zo gelukkig en ook toen werd ik soms overvallen door gedachtes als waarom maakte je je nou zo druk misschien wordt je kindje daardoor onrustig etc. Altijd na een paniekaanval is het afwachten wat jij ook zegt na uren gaat het beter dat klopt. Goed slapen helpt ook altijd maar het blijft lastig. Bedankt! 💖

Hoi vervelend dat je er ook last van hebt. Wat bedoel je met pnd?

Hoi Dosi dat is rot dat je dat hebt. Ik heb dat ook al voor de zwangerschap gehad ja maar het is soms erger dan andere keer. Ik merk wel met een kindje dat er zo veel gebeurt waar je geen controle over hebt dat ik het soms wel moet loslaten en dat geeft ook ergens wel “rust” alleen zo’n situatie zoals met die kat daar gaat mijn hoofd echt van malen

Hoi klopt het gaat niet over. En jouw periode is nu ook al spannend door de zwangerschap van 38 weken. Ik maakte me ook over van alles zorgen maar tijdens de bevalling was er geen ruimte voor de irreëele angsten dat was heel fijn . Klopt voor jezelf is het het ergst maar mijn partner wordt er wel erg moe en ik snap dat ook. Ik zie overal beren op de weg. Heel lief je bericht dankje 💖

Ik had vannacht ook weer een terugval/nasleep van de paniekaanval. Ik heb heel veel overgegeven en voelde me daarna letterlijk leeg ik rilde in bed van angst van alle doemscenario’s en vroeg me af of ik niet naar de dokter moet met mijn dochter en ik dacht eraan hoe slecht ik ben nu ik haar hoor te beschermen en ik daarin faal nu mijn man die speen in haar mond deed ipv dat we het gelijk weggooiden en ik dacht aan ziektes angst en het allerergste maar nu gaat het wel weer. Als ik smorgens op sta ben ik leeg fysiek en mentaal en moet ik echt zoeken naar kracht. Gelukkig was mijn man er voor mijn dochter en ik heb net even met haar meegeslapen. Ik ga er weer voor en ik laat de angst los. Er is niks en er gaat niks gebeuren en ik bescherm haar altijd, elke dag. Ik las dit gedicht van Lois Kruidenier en ook dit gaf power: Ik weet dat het soms voelt alsof alles in het leven je wegduwt. Maar asjeblieft, voel mijn armen. Ik wil dat je blijft. En ik blijf ik ben de baas over mijn gedachtes en die zijn irreël.

Wat ontzettend naar dat het zo in je lichaam gaat zitten... heel rot voor je. Dat gedicht is heel mooi. Misschien zit daar ook wel iets in. Als ik paniek heb moet in weer 'landen' in mijn lichaam. Dus met blote voeten op de koude grond gaan staan. Koud water op mijn gezicht plensen. Maar ook: knuffelen... aanraking. Voel mijn armen: als je knuffelt maak je serotonine aan, dit verlaagt je angst. Heb je ook wel eens van het polyvagaal theorie gelezen, hier zie je ook dat je met bepaalde handelingen je systeem weer rustig krijgt. Waarschijnlijk weet je het allemaal al, maar wilde het toch even delen. Hoop.dat je je gauw beter voelt!

Ja dat is echt vreselijk! Dat is inderdaad heel fijn 🥰 Nee ik heb niet eerder van polyvagaal theorie gehoord ik heb het net even gegooled ik ga me er meer in verdiepen! Dankje voor je lieve bericht

Ik. Ik kan. Ik kan dit. Ik kan dit aan. Gisteren, Vandaag, En alle dagen, Die nog komen gaan. Dit is mijn mantra, wie weet helpt het iemand anders ook💜

Zo zo zo herkenbaar. Zelf ook meerdere van dit soort ervaringen, doet mij denken aan een keer dat ik een aangelijnd hondje had geaaid in Krakau terwijl ik handschoenen droeg en ik ook helemaal panisch was voor rabiës. Dat was het punt dat ik in behandeling ging ervoor ook. Ik heb het sinds EMDR echt stukken minder en probeer het ook echt niet op mijn kinderen te projecteren. Wat mij helpt, is denken: heb ik er nu nog invloed op? Nee? Dan loslaten. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar helpt bij mij wel. Sterkte! Ik herken je gevoel heel goed en dat je zelf weet dat het irreëel is maakt het niet per se makkelijker voor jezelf.

Mooi! 💖 bedankt voor het delen!

Dit is herkenbaar, wat mij dus ook hielp is weten dat je niet je gedachtes bent, dit was een onwijze eye opener. Ik heb dat gelezen in t boek: geluk zonder voorwaarden van michael a singer. Daardoor had ik het gevoel dat ik weer een beetje controle had over mezelf. Ik heb een paar jaar geleden tijdens de corona periode uiteindelijk voor t eerst een psychose gehad. Daarvoor kampte ik met veel stress en diverse angsten (door mn verleden) en de corona was even de druppel van alles. Achteraf ben ik onwijs dankbaar dat het mij zo is overkomen want hoe cliché ook: hoe dieper je valt, hoe meer en sneller je leert (what doesnt kill u makes u stronger🫣). Want vanaf daar ging het alleen maar beter. Maar wel stap voor stap. Dus ik begon met bewustwording van je gedachtes & een soort mindfullness. Als er iets voorbij komt, observeer, geef het de tijd om te kijken wat de gedachte is en vervolgens probeer de evt paniekgevoelens de baas te zijn door het te laten en niet er in mee te gaan, vaak lukte mij dit met afleiding zoeken, een kleine handeling waardoor die gedachte weer weg is omdat je focust op iets anders op dat moment. Als ik bijv pieker gedachtes had schreef ik alles op wat er dan wel in mijn hoofd om ging, als ik het las later, dacht ik pfffft wat een onzin🤣, en leek het daardoor groter in mn hoofd dan op papier. Ook kijken naar mooie dingen en dankbaarheid tonen. Ik heb ook yoga gedaan, en dankbaarheid dingetjes op papier geschreven, reiki, massages, mindfullness, wandelen, podcast luisteren, proberen terug in mn lichaam te komen door te voelen etc. Energie laten stromen. Ademshalingsoefeningen. (Dit deed ik niet allemaal tegelijk hoor, ik probeerde gewoon dingen uit wat bij mij paste, het was een mooie reis/herstel) En wat mij het allermeeste hielp was sporten en vervolgens groepslessen volgen bij de sportschool (ik heb eerst andere stappen doorlopen voordat ik de sportschool in durfde, stap voor stap) Even die dopamine weer in je hersenen, ff die uitlaatklep. Ik heb zat momenten gehad dat ik depressief en angstig wakker werd maar die displine had om te sporten dezelfde ochtend en ik mij weer oersterk voelde na de sessie. Dat was een grote motivatie om door te blijven gaan, het gaf me een kick. Leuke dingen blijven doen, en ook als de angst/stress/pieker te hoog is deelde ik dat met mijn vriend en hij hielp mij enorm relativeren waardoor ik vaak ook weer rustig werd. Maar het begon allemaal bij mijn gedachtes aanpakken, en toen begon ik met wandelen, dingen aangaan die ik dus eng vond, overwinnen waar je bang voor bent, blijven doorgaan. Ook achterkomen waar de triggers en angsten vandaan komen. Uiteindelijk voelde ik mij snel beter omdat ik dus manieren had gevonden om dit zelf aan te pakken. En heb ik nooit meer een psychose gehad en weet ik mijn triggers nu als ik mij weer stressig ofzoiets voel hoe daar mee om te gaan. In iedergeval dit is 1% van mijn verhaal! Voel je vrij om mij een prive bericht te sturen als je wilt kletsen of vragen hebt. Omring jezelf met goede mensen en wees lief voor jezelf.

Hoi, vreselijk gevoel he? Heb je het paar x gedaan EMDR? Of had het al snel effect bij jou? Nou klopt dat loslaten is lastig omdat er soms gedachtes in mijn hoofd oppoppen als; moet ze geen vaccinatie/anti-serum halen; ik kan wat doen etc maar dat is natuurlijk een angst gedachte. Als ik zo zou denken dat kan ik eigenlijk nooit naar het buitenland met mijn kind want misschien wil ze later zelfs met de dieren spelen (en natuurlijk wil ik dat niet) maar ik zou niet bij elke situatie als er een dier in dw buurt is haar laten inspuiten met een anti serum. Daarnaast zou mijn man ook hier absoluut niet mee akkoord gaan. Die is dit allang vergeten en was net nog vakanties aan het kijken in Thailand. Uhum leuk maar even niet aub 😅 Ik had het zelf gewoon anders aangepakt door die speen niet meer te geven maar eerlijk is eerlijk misschien heeft er niet eens een kat aan gelikt. Ik moet het loslaten. Zelf zit ik wel eraan te denken nu dit gevoel weer terugkwam om misschien toch te starten met anti depressiva. Natuurlijk niet zomaar maar ik heb dit aanbod al vaker gekregen van de psycholoog maar wilde het niet ivm kinderwens. Ik ben wel heel benieuwd hoe zorg je ervoor dat je het niet op je kinderen projecteert?

Dit is zó herkenbaar!!!!! Ik heb mijn hele leven al last van angsten en een angststoornis. Nu ik net mama ben steekt het opnieuw in alle hevigheid de kop op. De meest irreële angsten heb ik. Het is zó vermoeiend en het zorgt ervoor dat je niet in het moment kunt leven, omdat je alleen maar bezig bent met angsten. Dit maakt me ook zo boos op mezelf. Ik wil niet dat het mijn leven beheerst en ook niet van dat van mijn gezin. Gebruik je medicatie? Geen tips oid. Alleen wel dat ik je begrijp 💗

Hey! Ik heb ook verschillende angststoornissen en laatst gediagnosticeerd met ADHD. Onze kindjes zijn ook ongeveer net zo oud. Mijn angst is minder op mijn dochter gericht. Maar mijn partner is er bang voor dat mijn dochter mijn angsten gaat overnemen. Ik heb bijv een enorme (abnormale) spinnenangst (helaas is het seizoen weer begonnen). Ik heb echt het gevoel in gevaar te zijn in huis, vooral in de avonden/nachten. Maar ook een sociale angst en faalangst (perfectionisme). Aankomende maand begin ik met de eerste therapie en ik kan niet wachten op een relaxter leven. Bij mij komen de angsten ook voort uit mijn verleden. Mijn leven startte in het ziekenhuis, een angstige moeder en een te lieve en stressgevoelige vader. Ik heb altijd stress gevoeld en er werd niet open over gevoelens gepraat. Ik probeer mijn dochter nu een ander leven te geven en vertel haar elke dag wel 10x hoe geweldig ze is en hoeveel ik van haar hou 😁 Als je eens wil kletsen, dan sta ik daar altijd voor open 😊