Ik ben vreemd gegaan..

Ze zeggen wel eens, liefde kies je niet voor, dat overkomt je. Je man verdient een betere vrouw, sorry!

Ik snap je reactie. En je hebt ook gelijk. Psycholoog zei ook wel dat hij ook niet helemaal onschuldig is. Hij vroeg afgelopen jaar nooit waar ik was geweest.. al kwam in midden in de nacht thuis. En nee dat is geen excuus. En ik heb de fout gemaakt.

Nou eigenlijk hoef je niet eens definitief te kiezen, je bent gewoon getrouwd punt klaar.. Ga bij jezelf na waarom je constant meer contact hebt gehad met deze kennis, hoe het kan dat jij hiervoor open stond. Zit er iets mis in je eigen huwelijk? Het gras lijkt altijd groener aan de overkant maar in dit geval betwijfel ik het.. En je psycholoog geeft je niet voor niets een advies, ik zou dat opvolgen

Ik denk dat het sowieso tijd is voor een goed gesprek met je man.

Ik vind het sneu voor je man. Getrouwd, prachtkindje mee gekregen. Ergens mee verder gaan wat niet goed voelt, zou ik niet doen. De vraag is denk ik meer waarom je ooit zo een stap heb genomen, dus om meer contact te hebben met de kennis en je er zo in te laten slepen om ook vreemd te gaan. Ligt het aan jou ? Ligt het aan je man ? Gaf hij je de aandacht niet die je wilde, heb je hier over gesproken met hem dan ? Vreemdgaan is het ergste in een relatie/huwelijk. Dat krijg je niet meer recht (helaas). De vraag is ook of je man het wel vergeeft (als je natuurlijk nog met hem wil blijven) en niet kiest voor de kennis. Het is een rotsituatie, voor jou omdat je het gedaan heb maar ook voor je man omdat hij zich straks na jullie gesprek meer dan rot gaat voelen... Ga het gesprek aan, maar bedenk eerst voor jezelf wat je echt wilt. Succes!

Wat wil je later voor je dochter? Je hebt een fout gemaakt en het is logisch dat je ervoor schaamt. Gebeurd is gebeurd. Neem een diepe zucht. Nu heb je de verantwoordelijkheid om als een volwassene ermee om te gaan. Wat zou je je dochter later willen vertellen? (Of wat zou jij als klein meisje hebben willen zien als jouw ouders in dit schuitje zaten?)

Wat 'Ghisjhe' al zegt. Vreemd gaan doe je niet zomaar dan moet er iets niet goed zitten. Als je gelukkig ben met je partner dan doe je zo iets niet en inderdaad het gras lijkt altijd groener aan de andere kant. Gelukkig komt het gesprek dat je dit aan je man gaat vertellen want dit hoort hij te weten. En je moet echt een keus gaan maken, vechten voor je huwelijk (en het gras aan jullie kant water geven zodat het zelf groen(er) word) of uit elkaar gaan. Liefde kies je inderdaad niet en als jij stapel verliefd bent op de ander en je ziet met hem een toekomst die het waard is om alles te gaan veranderen en dus ook het leven van je dochtertje, gescheiden ouders is een trauma maar een ongelukkige mama hoort ook niet! Ik wens je veel sterkte!

Waar je het jezelf, je man én jullie dochter het meest moeilijk mee hebt gemaakt is dat je geen kans hebt gecreëerd om samen het geluk opnieuw te vinden in je huwelijk. Je hebt het voor jezelf alleen buiten het huwelijk gezocht, dat is niet fair want het is niet inwisselbaar. Als het moeilijk wordt, moet je niet iets anders willen maar moet je er samen weer iets van maken. Je kan dit samen met je man terugvinden door dat een kans te geven en ervoor te werken, ieder gezin verdient een kans om samen weer gelukkig te worden als er moeilijkheden zijn en jij zelf ook, als compleet gezin voor jullie dochter. Je kan het niet opgeven als je er niks aan hebt gedaan en alleen maar denkt dat het met iemand anders beter is. Want inderdaad, over 5 jaar komen er met hem ook weer moeilijkheden, heb je niet geleerd ervoor te werken en loopt één van jullie weer weg.

Dit is geen vreemdgaan. Je hebt gewoon een keiharde affaire. Je hebt er meerdere keren brwust voor gekozen om je man en kind te bedriegen (ja, ook je kind - je bedriegt haar vader en je bedriegt jullie relatie, iets wat zij ook uiteindelijk mee zal moeten dragen zodra het uitkomt) Opbiechten en laat je man dan maar kiezen. Zoals je het nu verteld klinkt het alsof je helemaal niet wil vechten en je liefst nog die andere man wilt. Maar die man is een vluchtweg voor je. Je had je problemen en zorgen uit moeten spreken naar je man. Die andere man is gewoon een simpele uitweg voor je voor een "makkelijk" leven. Nou geloof me, je leven wordt alles behalve dat zodra dit uitkomt. Ik heb medelijden met je man. En hem dan ook nog schuld in de schoenen schuiven omdat hij "niet vroeg waar je was"? Zo ontzettend laag.

Waarom zegt de psycholoog dat hij niet onschuldig als hij niet vraagt waar je bent geweest?! Jij bent de enige die fout zit. Ik vind dat jullie het naar je dochter verplicht zijn om relatietherapie te doen.

Ik wilde reageren met jeetje wat een aanvallende reactie. Maar toen bedacht ik me, dat als het andersom is en de man gaat vreemd, dat er altijd deze sterke afkeurende reacties komen en dat is ook volkomen terecht.

Het nodige is hieronder al gezegd naar mijn mening, over hoe fout je wel niet zit en dat de situatie nu ruk is en alles is verpest etcetera. Ik wil even met een positievere note aanvullen dat er ooit een dag komt waarop alles weer goed is. Echt, nu voelt alles vreselijk en je wereld stort in, en die van je hele gezin, maar over 1, 2, 3 jaar is alles gesetteld en kan iedereen weer vooruit. Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten, alleen nog zonder kinderen. We waren jong samen en jong getrouwd. Uiteindelijk hebben we het verpest en ben ík vreemdgegaan. Alles kut, huilen, drama, ik het huis uit, etc. Nu hebben we beide nieuwe partners, bij mij is de tweede dochter onderweg, all is well. Levens zijn opnieuw opgebouwd. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk komt alles weer een keer goed, ook als je er (samen) voor kiest om uit elkaar te gaan. Je zult wel altijd contact hebben ivm je kleine, dat 'probleem' had ik gelukkig niet. Wij zien elkaar niet meer. Succes met je keuze. Besef dat het ooit goed komt!

Als je de ander niet kan vergeten moet je eerlijk zijn en je huwelijk verbreken. Dan alleen door. Je kan je man niet nog eens bedonderen. En geeft jou ruimte voor jou gevoelens want blijkbaar is dit huwelijk niet voldoende voor jou. Was netter geweest eerst te scheiden en dan rond te scharrelen. Sterkte, niet leuk maar je actie (affaire) heeft consequenties.

De reacties hieronder vind ik nogal heftig. Ieder mens maakt fouten, maar nu is het wel tijd om hier verantwoordelijkheid voor te nemen. Ik zou het je man zeker vertellen, anders ga je nog heel lang met schuldgevoelens rondlopen. Wat gebeurt is gebeurt, en niet een keer maar een langere tijd, hier kan je niet meer omheen. Wacht de reactie van je man geduldig af, geef hem ook de tijd om dit te verwerken. Daarna kan jij beslissen, heeft het zin om nog verder te gaan? Wil je alleen verder of kan je echt niet zonder die kennis van je en wil je met hem een nieuw leven opbouwen. Je bent nog jong zeg je, je hebt nog een leven voor je. Het zal niet makkelijk zijn, maar met zo een schuldgevoel kan je ook niet verder. Succes met je keuze en sterkte!

Ik denk dat het belangrijkste is wat je nu kunt/moet doen, is eerst voor jezelf bedenken wat er niet goed is/gaat met je man. Hoe kan het dat je voor de andere man bent gezwicht, waarom zoek je de liefde of passie ergens anders? Ik geloof best dat je nu gevoelens hebt voor de ander, maar onderliggend gaat het er vaak vooral om dat je daar iets krijgt wat je thuis niet krijgt. Dat maakt het niet de fout van je man, want die wist van niks, maar het is wel belangrijk om dat eerst uit te zoeken. Uiteraard ook in gesprek met je man. Maar het is fijn als je dan voor jezelf al duidelijk hebt wat er is gebeurd, waarom het is gebeurd en wat je nu wilt. Anders wordt het voor je man nog lastiger en ingewikkelder. Als jij dit nog voor je ziet verder in gesprek gaan met je man, eventueel met relatietherapie, en kijken of jullie er samen uit kunnen komen en samen verder willen. Ik zou het dan wel echt belangrijk vinden dat jij dit voor je ziet. Want je zegt dat je hem niet aantrekkelijk vind, misschien ook geen passie meer voelt? Soms is het gewoon op/klaar, en het dan nog lang voortslepen kan het alleen maar erger maken.. Lastig hoor! Inderdaad een fout, maar bij een vorige vriendje is het bij mij ook wel eens gebeurt en ik weet hoe het kan gaan en kan voelen. Bij mij zat het dan in die relatie echt niet goed, en besefte ik me dat daardoor ook. Iets laten gaan is lastig (en nog moeilijker met een kindje kan ik mij voorstellen), maar soms echt de juiste keus voor iedereen.

Ik denk dat het topic wel heel handig is voor heel veel vrouwen hier als reminder om het vooral niet te doen, maakt je leven zo complex 😆 Een vriendin van mij heeft in zon situatie gezeten, alleen waren zij beiden hij ook getrouwd. Ze waren als gezinnen met elkaar bevriend, gingen zelfs met elkaar op vakantie en zij gingen ook dan stiekem vreemd. Zeer complex allemaal... Ze heeft het verteld. Hij wilde nog relatietherapie maar voor haar voelde het al zo ver kapot dat ze hem dat niet aangedaan heeft. Ze zijn heel vlot van elkaar gescheiden en na 6m trok ze in haar eigen woning. En de ander is inmiddels ook gescheiden en ze zijn nu wel samen nog. Volgens mij ook gelukkig samen. Het is allemaal niet fraai hoe het gegaan is. Het is een vriendin, ik mag haar graag, maar het verdient geen schoonheidsprijs dat ze haar ex zo bedonderd heeft. Ik vind dat óók echt neit ok, ondanks dat ze een vriendin is . Maar ik vins het wel heel fijn om te zien dat ze nu echt heel gelukkig is nu alles voorbij is en dat ze samen echt heel goed bij elkaar passen. Veel beter dan zij en haar ex-man. Soms is helaas de conclusie toch wel dat je huidige partner niet langer de ware is. Succes met je keuze en alles...

Ja dat is ook zo! Als het andersom was zouden mensen echt niet zeggen "ach iedereen maakt wel eens een fout". Sorry maar in mijn ogen is een fout na een dronken nacht bij een vreemde in bed belanden en het dan meteen opbiechten, maar een dik jaar emotioneel (en iig 1x fysiek) vreemdgaan dan kies je er bewust voor een affaire aan te gaan met al het liegen en bedriegen wat erbij komt kijken. Dat is niet een eenmalig iets...

Een relatie met die nieuwe vlam wordt ook niks. Iemand die vreemdgaat met de vrouw van zijn kennis is geen vent namelijk. Geen discipline en geen normen en waarden. Maar daar kom je wel achter als die verliefdheid ook over gaat.. Je doet het allemaal voor je dochter maar een slechter voorbeeld kan je niet geven

Wat een verdrietige situatie. Ik wil je een dikke knuffel geven. Ik vind de reacties ook best veroordelend. Ik wil graag het andere perspectief met je delen. Mijn moeder is vroeger namelijk vreemdgegaan met een andere man (ook een bevriende kennis van mijn vader). Ik ben daar als dochter achtergekomen en ik heb mijn moeder geconfronteerd. Kotsmisselijk was ik ervan. En ik ben ook echt heel erg boos geweest op mijn moeder. Mijn moeder heeft het bij mijn vader opgebiecht. Ze hebben nog een tijdje gevochten voor de relatie maar uiteindelijk zijn ze uit elkaar gegaan. Ze zijn nu beide gelukkig met iemand anders. Ik was toen al wel veel ouder dan jouw dochtertje nu natuurlijk. Ik ben altijd boos geweest op mijn moeder maar ik heb natuurlijk wel contact met haar gehouden. Nu ik ouder & volwassen ben kan ik haar wel beter begrijpen. Zij is ook heel jong getrouwd met mijn vader en heel jong kinderen gekregen. Maar van echte liefde met mijn vader is nooit sprake geweest. In die 'andere' man vond ze dit wel. Dat legde eigenlijk iets bloot wat er bij de relatie tussen mijn ouders niet goed zat. Nu ik volwassen ben kan ik ook volwassen naar de situatie tussen mijn ouders kijken en vanuit de grond van mijn hart zeggen dat ik mijn beide ouders goed begrijp en ze ook beide lief heb, en ik heb ze beide gun dat ze door zijn gegaan met hun leven en nu gelukkiger zijn dan ooit. De vraag is alleen wel: > Hoe gaat jouw jonge dochtertje hiermee om, stel je gaat uit elkaar, en zij dit reflectievermogen nog niet heeft? > Hou je oprecht van je man? Is hij de persoon met wie je oud wilt worden (mijn moeder hield eigenlijk helemaal niet van mijn vader hoe verdrietig ook). > Stel je gaat door met je 'affaire', hoe groot acht je de kans dat je over 5 jaar met hem in hetzelfde schuitje zit (sleur, samen kinderen, geen spanning meer). Ik geloof er heilig in dat hoe spannend / verliefd het ook is in het begin, als je samen kinderen krijgt dan komt er een moment dat de sleur erin komt. Je moet dan echt hard werken voor je relatie om het goed te houden. > Je hebt zoveel meegemaakt in je jeugd, heb je dit goed verwerkt? Heb je hier met iemand over gepraat? Linksom of rechtsom denk ik dat het goed is om alles aan je man op te biechten. Maar ik denk wel dat je de intentie eerst voor jezelf duidelijk moet hebben; wil je er samen uitkomen voor jouw dochtertje en met elkaar? Of wil je eigenlijk diep in je hart met de ander verder? Mensen maken fouten in het leven. Zo zijn we geprogrammeerd. Wat je hebt gedaan verdient niet de schoonheidsprijs, maar met dit geheim blijven leven kan in elk geval niet. Hoe dan ook komt het goed. Over een aantal jaren is alles weer op z'n pootjes terecht gekomen zoals iemand anders in dit topic ook mooi beschreef.

Wat 'onverschrokkenvlucht401703' zegt dit is geen fout meer. Ze heeft een jaar lang elke keer de keuzen gemaakt om door te gaan met de affaire, dat is niet goed te praten.