Ik ben vreemd gegaan..

Nou, wat een reacties. Zoals ik het lees, ben je best wel heel erg gek op die man. En volgens mij heb je je keuze al gemaakt. Ik kan alleen maar zeggen: volg je hart. ❤️

Ze geeft toch zelf ook toe dat ze fout zit?

Dat laatste vind ik echt wel een heel heftig statement. Mensen worden nou eenmaal verliefd in het leven, soms is dat op iemand anders. De situatie verdient geen schoonheidsprijs maar om te zeggen dat ze geen voorbeeld is voor haar dochter vind ik (te) ver gaan. Ze wil haar dochter vast meegeven om altijd haar hart te volgen. En als ze het goed oplost met haar man, alles opbiecht dan zijn er twee mogelijkheden 1) ze gaan samen door als gezin en maken alles goed, vechten er volledig voor of 2) ze gaan uit elkaar en blijven in harmonie met elkaar contact houden. In beide situaties kan ze een voorbeeld zijn voor haar dochter en tonen hoe je omgaat met klote situaties en hoe het leven soms loopt. Dat iemand een affaire heeft (gehad) maakt iemand geen slechte moeder. Mijn moeder is vreemd gegaan maar zij is altijd de beste moeder voor mij geweest. Ik heb door deze situatie, hoe kut ook, wel belangrijke levenslessen gehad ;)

Amen!!!!

Het goede voorbeeld geef je door je gevoelens voor een ander op te biechten aan je man en er dan voor te kiezen voor je eigen relatie te vechten of te scheiden voordat je een nieuwe relatie start. Sorry hoor maar je hart volgen klinkt heel mooi maar als het ten koste van andermans gevoelens (zoveel mensen die traumas of ptsd oplopen omdat hun partner vreemd is gegaan of affaires heeft gehad) dan geef je inderdaad een slecht voorbeeld.

Het grote nadeel van jong een relatie aangaan, is dat je mentaal nog niet uitgegroeid bent. De kans bestaat daarbij dat jij de ene kant op groeit en je partner de andere. Waar je op het eerste gezicht goed bij elkaar leek te passen, blijkt dat toch niet zo te zijn. Ik was 17 toen ik mijn eerste man ontmoette (#oma vertelt). Hij was mijn veilige haven in een thuissituatie die gewoon niet goed was voor mij. Hij bood me vriendschap en we gingen samenwonen om me thuis weg te krijgen, kochten vervolgens als logische volgende stap een huis, gingen trouwen en toen zouden we aan kinderen beginnen, maar toen werd ik verliefd op een collega. Ik ben niet fysiek vreemdgegaan, maar wel mentaal. Ik had alleen nog maar oog voor mijn collega en mijn man was eigenlijk elke avond weg, dus elke avond was ik digitaal bij mijn collega. Uiteindelijk heb ik het mijn man verteld en die was heel verdrietig, MAAR zag zelf ook wel in dat onze relatie meer op vriendschap gebaseerd was dan op iets anders en dat de fysieke aantrekkingskracht er niet meer was, hij eigenlijk niks deed in huis, altijd maar weg was en dat hij daarin tekortschoot richting mij. Puntje bij paaltje is het niet gelukt, ging de verliefdheid niet over en zijn we uit elkaar gegaan. De nieuwe liefde bleek ook niks te zijn, maar de vrijheid die ik hierdoor kreeg heeft me wel enorm doen groeien in de persoon die ik nu ben. Want wat wist ik nou? Ik had nooit alleen gewoond, nooit eigen vrienden gehad (alleen een vriendengroep met mijn man), nooit op eigen benen gestaan. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat jij niet de enige bent die dit overkomt en dat het feit dat jullie zo jong samen kwamen hier echt een rol in kan spelen en NATUURLIJK is vreemdgaan niet goed te praten, maar jullie zijn mensen en maken fouten en jouw man zal hier zeker ook een rol in spelen. Uit elkaar groeien doe je met zijn tweeen, niet alleen. Dus meid, kop op! Schouders eronder, trek dat boetekleed aan en vertel het eerlijk aan je man en dan zien waar het toe leidt. Je kunt nu een hoop bedenken en kiezen, maar je man heeft hier ook een mening in (wil hij nog wel verder of vechten voor je?). Liefdesverdriet ga je sowieso krijgen en dat is heel moeilijk, of dat nou over je huwelijk is of je nieuwe liefde, maar je gaat er hard gezegd niet dood aan. Het is inderdaad tijd om dit onder ogen te zien en te fixen wat er fout is gegaan. Ik wens je daar heel veel wijsheid en sterkte bij ❤️

I know ik had het meer over de reactie zelf. 'Iedereen maakt eens fouten' dat is ook zo maar ik zie 1 jaar lang een affaire hebben niet onder 'eens een fout' maar TS ziet het inderdaad dat het fout is en wilt dit ook gaan oplossen en dat maakt haar inderdaad geen slechte moeder of een slecht voorbeeld voor haar dochter daar ben ik het ook niet mee eens! Het is dapper dat ze haar verhaal zo deelt en inziet dat het niet kan en hier werk van gaat maken maak niet uit welke keuze ze gaat maken! 💞

Toch typisch als er hier een topic is over een man die vreemdgaat, hij meteen met het grofvuil mee mag.... Maar als een vrouw het doet en het op dit forum zet de reacties overwegend verzachtend zijn en haar als slachtoffer zien (de man zal wel iets fout hebben gedaan waardoor zij een affaire heeft) Voor mij is het simpel, man of vrouw, vreemdgaan is een no go maakt niet uit wat de aanleiding is. Praat erover met je man, wees voorbereid dat hij boos wordt en maak een plan voor de toekomst.

Het is mijn ziens jouw keuze niet meer. Je moet eerlijk zijn tegen je man en het gesprek aan gaan. Dan kan uit dat gesprek komen of jullie uit elkaar gaan, waarbij je met je nieuwe vlam of alleen verder gaat (dat is weer een ander gesprek) of hij vergeeft je en jullie gaan samen aan je relatie werken, door middel van bijvoorbeeld therapie. Het meest belangrijke is nu eerlijk zijn. Ik zou kijken of je kind even ergens kan logeren, zodat jullie er samen over kunnen praten zonder dat zij in huis is. Je man verdient eerlijkheid, dat is stap één.

Ik denk dat je zelf geen keuze hoeft te maken hoor. Als ik je man was, had ik het wel geweten. Adios. Het gras is niet groener aan de overkant. En als ik even uit ervaring mag spreken, voor de band met je dochter is dit heel slecht. Scheelt misschien nog dat ze jong is nu. Ik snap dat de reacties heel hard zijn. Je gesprek staat gepland? Doe dat gewoon meteen. En ja, uiteindelijk komt alles goed. En hoe dat is, dat weet nu niemand. Maar ik zou echt eerst aan jezelf gaan werken.

Ach wat een lastige situatie, zeker omdat er ook nog een dochtertje in het spel is. Vreemdgaan is uiteraard niet goed te praten, en je bent duidelijk nuchter genoeg om dat zelf ook te beseffen. Wij zeggen thuis altijd: 'het gras is altijd groener daar waar je het water geeft'. Je man vergelijken met een opwindende nieuwe en verboden vriend is niet eerlijk. Wat de achterliggende motivator is van je bedrog weet jij beter dan wij natuurlijk. Verveel je je met je man? Zit er sleur in? Wat maakt dat die nieuwe zoveel beter is? Zoals je zelf aangeeft heeft ook de nieuwe man in je leven zijn tekortkomingen, net zoals je eigen man dat heeft. Trouwen is gemakkelijk, maar er samen voor vechten wanneer de wateren troebel worden is een heel ander verhaal. Wie je ook kiest, alles went, wilde verliefdheid gaat over, en ook deze nieuwe man zal achter gesloten deuren de WC-bril omhoog laten staan en zijn sokken rond laten slingeren (bij wijze van spreken hé). Zoek binnenin wat je lokt naar die andere man, en kijk kritisch naar wat je voelt voor je huidige man. Haat je hem? Doet hij je pijn? Is hij een slechte vader? Of ben je alleen maar head over heels verliefd op iemand anders? Mijn ervaring hierin is: wat je laat uitdoven gaat uiteindelijk ook weer voorbij. Is dat moeilijk? Ja. Dat is verschrikkelijk moeilijk. En dat kan làng duren. Maar alles gaat uiteindelijk voorbij als je het geen aandacht meer geeft. Zo kan ook hij de kans krijgen op zoek te gaan naar iemand anders en krijgt je man een eerlijke kans van jou om samen te werken aan jullie relatie. Bedrog hoeft niet het einde te zijn en ik geloof oprecht dat jullie daar sterker uit kunnen komen. Maar dat vraagt tijd, werk en liefde.

Samen praten en samen eraan werken. Het is de vader van je kind. Daar heb je veel liefde voor gevoeld. Dat kan je weer terug halen. Het gras lijkt altijd groener aan de andere kant. Meestal krijg je echter spijt als je dat echt gaat kiezen. Ik hoop dat je partner je nog een kans geeft als je het verteld hebt

Poeh poeh, ga je lekker?? Je punt is wel duidelijk hoor? Een iets andere toon zou je niet misstaan …

Hoezo? Als het de man was geweest die vreemdging was de toon nog harder geweest, en dan hoor je niemand zeggen dat we moeten dimmen....

Als we elkaar zo hard blijven veroordelen dan is het niet zo gek dat de wereld zo verrot is 🤷🏻‍♀️

Wat een pittige situatie waar je in zit. Ik ga antwoorden zonder oordeel want daar heb je absoluut niks aan nu. Zelf ben ik ook eens heel heftig verliefd geweest op een ander (dan de huidige partner met wie ik al lang ben en nu een zoontje heb). Dit voelde zo sterk dat ik overwoog voor het ‘nieuwe’ te kiezen. Zelfde intense gevoelens die jij nu beschrijft. Gelukkig was ik op dat moment nuchter genoeg om te beseffen dat het ook vooral was omdat ik iets miste in mijn relatie op dat moment en dat verliefde gevoel gebaseerd was op lust en fantasie. Was die persoon echt beter dan mijn huidige partner? Ik besloot het veel tijd te geven voordat ik een keuze mocht maken van mezelf om geen emotionele keuze te maken maar echt ‘hoe wil ik verder en wat en wie maakt mij gelukkig’. En niet alleen het gevoel volgen want verliefdheid en lust zijn geen garantie voor geluk. Zoals veel mensen zeggen, vaak lijkt het gras groener maar is dat het niet.. die nieuwe partner heeft ook gebreken en op den duur ben je die misschien ook ‘beu’. En wat heb je dan? Een gebroken familie, een opvlieging van een relatie en uiteindelijk niks.. Mij heeft het geholpen eerlijk te zijn over die verliefdheid en te werken aan wat er mist in de huidige relatie. Elke dag ben ik dankbaar die keuze te hebben gemaakt, geeft veel diepgang en bevestiging dat het goed is zoals het is nu. Zegt niks over jouw specifieke situatie maar als je je huidige partner wel nog aantrekkelijk en enigszins leuk vind, probeer er aan te werken.. en zie het los van die ander. Tijd zorgt er hopelijk voor dat die andere verliefdheid overgaat en je weer ‘helder’ kunt denken. Veel succes! Liefs

Had het niet beter kunnen verwoorden!

Ik hoor je alleen maar praten over de keuze tussen je affaire of je man. Je kunt ook kiezen voor een scheiding omdat je overduidelijk niet meer voor je man kiest. En dan eerst op jezelf gaan wonen en dan kijk je dan wel verder. Zeker als ik lees wat je schrijft over je jeugd en je traject bij de psycholoog, is het wel verstandig om je meteen in een nieuwe relatie te storten?

Ik snap je punt wel, maar je leest natuurlijk maar 1 kant van het verhaal hier. Of het nou de kwetsende of gekwetste partij is die het verhaal vertelt, vaak kun je je toch wel inleven in de gevoelens en gedachten die zo eerlijk worden opgeschreven. Het is heel menselijk om empathie te tonen en troost te willen bieden als iemand zich kwetsbaar opstelt.

Wees eerlijk naar je man, daar heeft hij recht op. Dat had je vanaf het eerste moment al moeten doen, maar je hebt bewust gekozen voor een geheim dubbelleven. In mijn ogen niet ' maar een foutje', maar zeer kwalijk. Zet je masker af en kijk je man weer eens in de ogen aan.