Ik irriteer me steeds meer aan mijn partner

Ik begrijp dat het niet is dat jij niet van de zijde van je zoontje wil wijken. Wat vind je man ervan als je het over de verdeling van zorgtaken en tijden zoontje hebt?

Zijn weerwoord is dat ik zelf alles opeis, maar ik zou gewoon graag willen dat het uit hemzelf komt en ik niet alles hoef te vragen. Het zou toch natuurlijk moeten gaan dat je je kleintje wilt verschonen en bijv een keer naar bed zou willen brengen.

Ik mis wel een beetje info over kind en vader. Hoe oud is het kind nu? Werkt je man? Vanuit huis of kantoor? Werk jij? Neemt hij wel huishoudelijke taken over? Krijgt hij wel de kans om zelf actie te ondernemen? Een ex-partner van mij zei ooit: jij ziet dingen zoveel eerder dan ik. Hij voelde dat hij hierdoor niet de kans kreeg (dit ging wel over huishouden, niet over een kind).

Misschien is dat voor een vrouw meer vanzelfsprekend als voor een man? Ik mag niet klagen en kan er niet over mee praten, maar je zou samen in gesprek kunnen hierover. Dat je het mentaal niet meer trekt om de zorg grotendeels alleen te dragen, dat je ongelukkig wordt zo, dat je twijfel of jullie een goed team zijn ivm de zorg en de taken voor de kleine, dat je het je anders haar voorgesteld etc. Mogelijk opent dit zijn ogen? Ook goed om af en toe even zelf weg te gaan zodat hij wel móet. Nu is het voor hem heel vanzelfsprekend dat jij van alles doet namelijk. En hou in je achterhoofd dat mannen anders denken dan vrouwen.

Ik moet zeggen dit komt mij heel bekend voor. Ook veel van deze ‘discussies’ gehad toen onze meiden klein waren. Maar je zegt zou willen dat het uit hen zelf zou gaan. Zo werkte dit gewoon niet bij mijn man! Hij had juist soms dit setje nodig, hij zag het niet. Maar hij deed het met alle liefde als ik het vroeg. Toen ik dat meer geaccepteerd heb werd het allemaal zoveel makkelijker. Is je partner ook wel eens een dag alleen met jullie kindje?

Tijd om wat afstand te nemen en niet alle tijd op te eisen met JULLIE kind. Ga een ochtend er op uit en laat de verantwoordelijkheid van jullie kind aan je partner over. En daarnaast: communiceer met elkaar!

Ik tip je graag dit boek. Nu zit jullie ‘dieper’ dan wij, maar ons gaf dit boek de woorden om zonder ruzie het gesprek over de taakverdeling aan te gaan.

Mijn tip is om een dagje weg te gaan zonder partner en kind (kreeg die tip ook hier namelijk 😊). Dan kan hij inzien hoeveel jij eigenlijk doet en dat zo’n dag onwijs veel energie slurpt, mijn partner helpt sindsdien veel meer uit zichzelf ipv dat ik steeds alles moet vragen!

Hmm ik herken wel dat irritaties aan partner kunnen toenemen door zoiets. De tip eens echt weg te gaan vind ik een goede, zo voelt hij miss meer wat jij allemaal doet. Het is ook belangrijk dat je hem de ruimte geeft dingen te ondernemen. Veel papa's gaan als kindjes ouder worden wel meer met ze ondernemen. Wanneer er meer interactie komt en minder zorgtaken, die balans is hier vanzelf hersteld en dat zie ik ook bij vriendinnen. Waar zit het hem in dat je mogelijk de eerste verjaardag niet gaat halen? Lijkt me dat er dan meer speelt dan alleen irritaties?

Mannen zijn natuurlijk een ander type persoon dan vrouwen. Ik had dezelfde irritatie ook altijd heel erg, mijn vriend zei ook altijd “maar als ik het wil gaan doen dan doe jij het al” dus gesprek gehad en hij blijkt het gewoon echt niet zo snel als mij te zien als er wat moet gebeuren. Ik geef nu gewoon aan “doe jij haar vanavond in bad, wil je haar even verschonen, breng jij haar naar bed vanavond” en dat werkt super goed! Hij doet het met liefde maar was gewoon nooit “optijd” met het initiatief nemen. Ik kreeg ooit het advies nooit in het eerste jaar van je kind uit elkaar te gaan omdat dat eerste jaar echt een bom onder je relatie legt omdat het heel zwaar kan zijn! Wij zitten nu in het tweede jaar na de bevalling en het gaat echt echt heel goed nu tussen ons terwijl we in het eerste jaar echt uit elkaar wouden gaan. Heeel veel succes!

Ik krijg het een beetje benauwd van je verhaal. Ik snap dat je partner aangeeft dat jij alles opeist, zo komt het op mij ook over. Je schrijft: ‘als ik ga koken neem ik hem zelfs bij mij in zijn stoeltje en wijk eigenlijk nooit van zijn zijde af alleen als hij slaapt’. Wat als je daar eens mee stopt? En gewoon zegt: ik ga even koken, zorg jij in de tussentijd even voor [naam zoontje]? Dan geef je hem de ruimte om zijn ding te doen en kun jij rustig koken. En inderdaad, af en toe gewoon eens lekker weggaan. Het voelt voor mij, op basis van je korte verhaal natuurlijk, alsof hij nu inderdaad de ruimte niet krijgt.

Hier een mama die ook alles alleen doet.. en als ik je verhaal lees dan zie ik meer jou als je man. Ja sommige vrouwen zijn idd getroffen met een man die wel dingen ziet en aanvoelt en het overneemt. Maar sommige ( meesten ) niet. Bij mannen kun je een vuilniszak voor de deur zetten en alsnog stappen ze erover heen. Is soms heel vermoeiend. Maar ik moet ook alles vragen aan mijn man. Of hij ze naar bed wil brengen/ wil verschonen / bij wil houden als ik aan het koken ben enz enz enz. En als ik het vraag dan zegt die ook niks of zegt die ja tuurlijk. Het is niet dat die het niet wil maar gewenning dat ik het doe. Wat ook bij jou zo is denk ik. En jullie kindje is nog wel heel erg jong dus ook jullie rol als papa en mama.. je moet communiceren met elkaar. En dan halen jullie de 1 wel 😘

Vervelend dat je je zo voelt! Maar even vanaf de andere kant bekeken, waarom wijk je nooit van de zijde van je zoontje? Als je gaat koken neem je hem bij je in het stoeltje? Waarom niet even lekker rustig 'alleen' in de box laten spelen? Waarom vind je dat er iemand constant bij moet zijn? Op die manier eis je ook continu de aandacht van je kindje op en geef je je partner ook weinig ruimte. Hier is er ook altijd wel even overleg wie wat doet. En dat is dan niet perse omdat hij zelf dat gaat doen. Hier is het dus, doe jij de oudste? Dan doe ik de jongste. Geef jij de fles? Dan leg ik dr zo wel op bed. Kook jij eten vandaag, dan doe ik straks de vaat.. en ga zo maar door.. Heb je het op die manier al eens geprobeerd?

Bij Turkse mannen is dat standaard zo..😂😂 wij haten ook al onze mannen maar weten dat ze allemaal één pot nat zijn, dus gaan we gewoon lekker door.. als getrouwde alleenstaande moeder bijwijzevanspreken😅😅

Het klinkt nu alsof je ook geen ruimte geeft aan je man om taken op zich te nemen als je de baby constant bij je houdt en altijd verzorgd. Tja, dan snap ik wel dat je man niet eens meer de moeite doet. Probeer wat meer afstand te nemen en ook hem tijd te geven met de baby, ga lekker iets voor jezelf doen (binnen of buiten het huis) en spreek af dat je man dan alle baby taken op zich neemt. Vrouwen die hier zeggen dat "mannen dingen minder snel zien": dat komt juist omdat je de taken niet goed verdeelt. Vrouwen zijn echt niet beter in zorgen dan mannen, maar ze doen het gewoon veel meer en lijken er daarom "van nature" beter in te zijn. Verdeel de taken wat eerlijker en je zult zien dat mannen net zo veel kunnen.

Ik zou toch benoemen wat je graag wil dat hij doet, hoe vaker je dat doet hoe sneller hij het uiteindelijk hopelijk ook zelf gaat zien. Wellicht is relatie therapie een optie, omdat je al praat over de 1 jaar niet halen zou ik dit toch nog proberen als “laatste redmiddel”. Heel veel sterkte, ik hoop voor jullie dat jullie eruit komen ❤️

Ja, dit! Ik herken je gevoel, wij hadden dit ook in de eerste maanden. Dat voelde best wel eenzaam soms. Terwijl mijn man nu de meest zorgzame, behulpzame en verantwoordelijke vader is die ik ken, hij doet zó veel. Maar voor hem was het in het begin best intimiderend allemaal. Ik had de baby gebaard, voelde meteen aan wat ze nodig had, én ik zat overal met mijn neus bovenop. Om hem dan te verwijten dat ik moe was en alles alleen moest doen. Bij ons voelde mijn man zich vooral onzeker: jij doet het allemaal zo goed, ik kan dat niet, ik kan jouw tempo niet bijhouden en ik krijg niet eens de tijd om te leren voor mijn kind te zorgen. Dus ‘laat maar’, ik ga wel andere dingen doen. Het kostte bij ons best wel wat open gesprekken om dit om te draaien. Van mijn kant echt naar hem luisteren en soms tegen mijn gevoel in even niets doen om hem de ruimte te geven. En van zijn kant beter communiceren. Misschien eens op een rustig moment hier een open gesprek over aangaan? In elk geval niet laten etteren!! Want straks raak je helemaal verstrikt in dat haatgevoel. Jullie kindje is nog zo klein, het samen ouders zijn begint nu pas. Je moet nog 20 jaar. En hoe veel fijner is het om dat vanuit samenwerking te doen dan vanuit strijd? Wens jullie veel wijsheid en liefde! ❤️ en bedenk je dat bijna alle jonge, vermoeide ouders hier doorheen gaan.

Ik zou jullie zoontje gewoon is tijdens het koken bij papa neer zetten, in plaats van bij je te houden. En wanneer hij gepoept heeft of een flesje nodig heeft, tegen papa zeggen dat hij dat even mag doen. Je geeft zelf aan dat je nooit van zijn zijde wijkt, misschien word het tijd om dat dan wel is te doen. Ga een avondje weg, dagje weg, laat papa ook papa zijn. Wij verdelen alles gewoon 50/50, dus daarin herken ik je gevoelens niet, wel vervelend dat je je zo voelt en ik hoop dat jullie hier samen uitkomen!

Bij ons is het verhaal iets anders maar ik herken de frustratie van het niks uit zichzelf doen wel. Wat nou als je bij jezelf na gaat wat jou meer irritatie oplevert: gaan zitten wachten totdat hij het zelf uiteindelijk alsnog niet doet? of accepteren dat je het dan maar moet vragen en dat het dan wel gebeurd? Iemand veranderen is niet altijd realistisch. Verwachten dat hij ineens uit zichzelf de dingen ziet die hij nou eenmaal niet opmerkt, ook niet. Ik weet dat de meningen hier over verdeeld zijn maar ik weet echt dat mijn man het oprecht ook niet ziet. Stofzuigen kan volgens hem prima 1x per week (hond en Kind in huis dus ik wil het 3x), met 1 kledingwas en handdoekenwas redden we het wel (ik doe 4 wasjes) en de badkamer schoonmaken kan 1x per maand indien nodig (doe ik 1x per week)...zo even voorbeelden van het verschil in de kijk op ons huishouden tussen ons. Mijn man denkt vaak letterlijk, je doet het toch dus je kan het en wil het zo anders zou je het wel zeggen. Afspraken nakomen, samen met jou een plan maken om taken evt beter te verdelen en het vanaf nu echt samen aan te pakken, dat kan mijns inziens altijd. En wellicht, als je het gesprek aan gaat, zijn er wel dingen waar hij ineens toch beter op let omdat het eerst vanzelfsprekend was dat jij het deed. Wat betreft keuzes maken over je relatie, dan is dit misschien niet de allerbeste tijd. Je zit nog volop met je hormonen en een new born is zwaar. Maar goed, als je echt niet bij elkaar past dan moet je uiteindelijk uiteraard gewoon die keuze maken. Succes, ik hoop echt dat je er uitkomt!