Ik mis mijn moeder

Mijn 2 oudste kinderen hebben mijn moeder goed gekend en hebben veel herinneringen aan haar. Mijn jongste zal haar nooit leren kennen en dat doet mij heel veel verdriet. Ook omdat mijn moeder de lievelings oma van de oudste was. Ook vond ik het verschrikkelijk dat ik haar nooit heb kunnen zeggen dat ik voor de 3e keer zwanger was.

Helaas herken ik je gevoel, toen ik 16 was is mijn vader overleden en toen ik 21 was mijn moeder. Ik vind het zo erg dat zij hun kleinkinderen nooit hebben kunnen ontmoeten, ik wil soms zoveel aan ze vragen maar helaas... De dag van mijn bevalling was het de hele dag rot weer, op het moment dat ik mocht persen kwam het zonnetje door. Op dat moment zei ik tegen mijn man, "Kijk nou, de zon, mn ouders zijn erbij". Toen ze eenmaal was geboren zei de verloskundige "Wat bijzonder, ze heeft een engelenkus (ooievaarsbeet op haar voorhoofd)" op dat moment wist ik het zeker, ze is een geschenk uit de hemel ❤️✨️ We kunnen niet meer doen dan ze in gedachten bij ons dragen 🤎 Sterkte! X

Ook hier op 28 jarige leeftijd mijn moeder verloren aan deze rotziekte, wel vorig jaar dus iets recenter - neemt niet weg dat het verdriet & gemis even erg is :( - mijn moeder was mijn beste vriendin & moeder, en enige familie die ik had. Dit word ons 1e kindje, en bij alles wat ik doe/wat ik koop, laat ik een traan vallen omdat ik het zo graag met haar zou willen delen. Hierdoor heb ik ook een soort schuldgevoel gecreëerd dat ik elke keer sorry zeg tegen het kleine meisje in mijn buik. De enige kracht, die ik persoonlijk heb is continu tegen mezelf zeggen dat ze vast vanaf ergens mee kijkt, en mee geniet .. Heel veel sterkte en kracht toegewenst 🍀❤️

Mijn moeder is inmiddels al 20 jaar overleden, maar zelf ik heb nog flink van die momenten. Ze zou echt een geweldige oma zijn geweest. Nu heb ik wel, omdat het zo lang geleden is, een goede band met mijn stiefmoeder en zien we haar ook echt als oma. Zij heeft zelf nooit kinderen kunnen krijgen dus het is voor haar ook extra bijzonder om toch oma te zijn geworden.

Ik ben mijn moeder heel plotseling verloren op 15 jarige leeftijd en nu ik zelf moeder word vind ik dat erg moeilijk. Ik ben nu 31 weken zwanger van mijn eerste en ik mis haar heel erg. Wetende dat ze nooit haar eerste kleinkind ontmoet doet mij enorm veel pijn. Ze zou het zo leuk hebben gevonden om oma te worden en zou ook echt een leuke, toffe oma zijn. Ik had haar graag betrokken bij mijn zwangerschap en had haar zoveel willen vragen en vertellen. Of samen leuke dingen doen. Mensen zeggen wel eens “je hebt je schoonmoeder nog”. Maar dat is gewoon totaal niet hetzelfde. Het doet ook echt pijn als mensen dit zeggen. Alsof je eigen moeder vervangbaar is en je emoties er niet mogen zijn.. 🤯 dit zijn mensen die hun eigen moeder nog hebben en niet weten hoe het voelt zonder. Ik praat er met mijn vriend over en denk dat ik mijn gevoelens ga opschrijven in een dagboek. Of brieven die aan haar gericht zijn. Ik hoop dat ze vanuit waar ze dan ook mag zijn meekijkt en trots is op wat ik tot nu toe heb bereikt. Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe! Digitale knuffel ❤️

Het zelfde 🍀

Heel veel sterkte iedereen 🍀❤️

Ik ben mijn moeder op mn 30ste verloren (vier jaar geleden). Ze was dol op kinderen en wilde zo graag oma worden. Luke is nu ruim anderhalf, dus dat heeft ze nooit mogen meemaken :-( Het moeilijkste vind ik dat ik haar niets kan vragen. Hoe was ik als baby? Wanneer gingen mijn broer en ik lopen/praten/etc? Hoe deed jij dit of dat? Mijn vader heeft die antwoorden niet, mijn moeder had me waarschijnlijk de exacte dag + tijdstip + het weer van de dag dat ik begon te lopen kunnen vertellen 🤭 Als ze er nog was geweest hadden we vast ook vaak onenigheid gehad, want ze had een sterke mening (en haar manier was dé manier), maar wat zou ik die discussies graag met haar hebben gehad 😔

Vergelijkbaar Ook op 28e moeder verloren na 10jaar ziekte. Op 29 zwanger van eerste, zwangerschap ging ok, moederschoot vond ik een hel. Wat heb ik haar gemist. Toen veel therapie gevolgd en uiteindelijk nog een 2e kindje gekregen. Wel nog steeds verdriet ervaren maar minder intens dan bij de eerste. Nu was niet alles nieuw, ik had zelf wat ervaring op gedaan als moeder en wist dat ik het nu ook wel weer door zou komen. Mijn oudste nu 4 jaar begint nu ook het concept van de dood enigzins te snappen en begint nu te vragen naar mijn moeder. Dit helpt voor mij ook omdat ze nu toch weer een soort van rol in ons leven begint te krijgen. Momenteel vind ik het wel nog steeds lastig om geklaag te horen van andere moeders over hun moeders. En maak me dan schuldig aan de gedachte " wees blij dat je d'r 1 hebt" maar ook dat zal wel weer over gaan 😅

Mijn vader verloor ik op mijn 25e aan kanker. Gelukkig heeft ie onze verloving nog mee gekregen, en hoewel hij hoopte nog een kleinkind mee te maken waren wij daar toen totaal niet mee bezig.. Wij waren beiden 28 toen we trouwden, en 2 maanden daarna beviel ik van zijn zo gewenste kleindochter 🥰 Hij heeft haar helaas niet meer mee kunnen maken, maar wij zorgen ervoor dat zij hem wél bewust meemaakt. Regelmatig praten we over mijn vader, ook samen met mijn moeder. Zelf haalt onze dochter opa ook weleens aan, en dan komt ze steevast tot de conclusie dat hij niet meer leeft. Al vragen wij ons natuurlijk af of ze op 3-jarige leeftijd beseft wat dat betekend 🤷🏽‍♀️ Maar het feit dat ze weet wie hij is, en welke rol hij in die zin nogsteeds speelt in haar leven, biedt mij troost. Ook voor mijn moeder. Want wij weten dat hij een héle trotse opa zou zijn geweest 🥰

Ik herken het. Mijn moeder is ook aan kanker overleden, ik was toen 28. Zij kent mijn beide kinderen niet. Ik heb het goed verwerkt, maar het missen komt soms weer even flink naar boven en dat mag ook!

Mijn moeder is overleden aan kanker toen ik 15 was. Mijn tweede moeder (stief vind ik zo een naar woord) is ook overleden aan kanker toen ik 22 was. Beide blijft een enorm gemis. Zeker toen ik zwanger was vond ik dat erg moeilijk. Ik heb gelukkig een hele goede band met mijn schoonmoeder maar het vervangt niet uiteraard. Het kunnen delen over de zwangerschap met je eigen moeder, samen kleine leuke dingen kunnen doen als babykleertjes shoppen en natuurlijk de band tussen oma en baby. Het blijft steken en dit zal het denk ik ook wel altijd blijven doen. Wat mij een beetje verlicht is om te zien hoe dol mijn kids zijn op de opa’s en oma’s die ze wel hebben, hoe gelukkig mijn vader nu weer is met zijn vrouw. Maar ook heb ik nog een knuffel die altijd met mijn moeder meeging naar het ziekenhuis en dan in het raam stond zodat wij buiten konden zien waar ze lag. Die waakte toen over mijn moeder en nu over mijn zoontjes. Klinkt misschien heel stom maar voelt toch een beetje alsof ze toch bij hun is. Maar echt verlichten doet het nooit. Het zijn altijd momenten dat het naar boven komt. Vaak bij kleine momenten (schoonmoeder die met haar dochters een weekend naar Parijs gaan, vriendinnen die met hun moeder op stap gaan etc). Het idee dat mijn moeder ook al meer dan mijn halve leven niet bij me is voelt ook heel bizar.

wat is het leven toch kut he. Sterkte allemaal. Het gemis zal er altijd blijven helaas, je leert er alleen beter mee om te gaan. 💖

Jaa ik vind het echt moeilijker sinds mijn eerste zwangerschap en dat onze zoon er nu is en nu bij de tweede zwangerschap komt er weer een extra laagje van gemis overheen. Ik mis mijn anker zeker op momenten dat ik het allemaal even niet meer weet. Bijvoorbeeld toen mijn zoon geen lekkere start had de eerste 3 maanden. Ik weet dat mijn moeder op ieder uur van de dag voor mij er zou zijn en nu was er niemand… Nu is mijn schoonmoeder ook best zo alleen die heeft longkanker stadium 4 en ja ze is mijn moeder niet… Daarnaast doet het pijn dat mijn kinderen, maar één opa en één oma hebben. Waarvan één ernstig ziek en de ander zich enorm laat leiden door zijn nieuwe vriendin. 🙄 Ik heb mijn opa’s en oma’s heel lang gehad en heb echt van mijn familie genoten. Nu storten we al uit elkaar voordat we familie kunnen zijn. Ik weet niet of iets mijn verdriet verlicht.. ik denk gewoon het leven. Heb een kind van 2 jaar en werk 32 uur er is niet altijd ruimte om er echt bij stil te staan en daarnaast laat ik het ook niet toe. Verander de situatie toch niet. Krijg haar daar niet mee terug, maar pijn doet het wel. Mijn zoon is op mijn moeders sterfdag geboren, 4 weken te vroeg het lijkt wel of ze alsnog een vinger in de pap heeft gehad. 🙈

Ik ben mijn moeder pas verloren aan kanker en ben zelf 25. Heb een zoontje van 2 dus hij heeft haar wel meegemaakt. Maar ik vind het erg moeilijk als ik naar mijn zoontje kijk en hij weer allemaal nieuwe dingen doet en leert. Ik had dat graag met haar willen delen omdat ik weet dat ze daar zo van genoot. Ook vind ik het pijnlijk dat mijn zoontje mijn moeder niet goed zal herinneren terwijl ze echt zo gek op hem was. Daarnaast haal ik wel veel geluk uit mijn zoontje. Als hij lacht en geniet doe ik dat ook. Als hij er niet was geweest zat ik er waarschijnlijk niet zo bij als nu.

Wat een verdrietig verhaal en conformerend he alle moeders/oma’s met hun “zwangere” dochters. Vooral in baby winkels zijn er zooveel, ik vermeed het gewoon, te confronterend. Ik herken het helaas enorm. Ik ben wees, mijn vader ben ik verloren op mijn 10e en mijn moeder tijdens mijn zwangerschap 1,5 jaar geleden toen ik 29 jaar was, ook kanker. Het gemis doet zo enorm veel pijn en is op het moment erg. Mede door die rot december maand. Ben erg zoekende naar een nieuwe basis in mijzelf als wees nu m’n fundament onder me weg is geslagen voelt het soms. Ik zeg wel eens dat ik mijn grootste “fan” kwijt ben. Ik heb een grote “oma knuffel deken” laten maken van haar kleding en we hebben een knuffel portretje van knuffelmakers. Ze heeft oma nooit leren kennen, maar als we zeggen “waar is oma?” Pakt ze die knuffel en gaat haar kussen en knuffelen 🥹. Ook groeten we iedere dag de foto’s van mijn ouders. Praten en huilen verlicht merk ik sinds ik de rouw meer aanga, vond dit het eerste jaar tijdens het moederschap heel lastig. Samen met een coach ben ik er mee bezig. Bewust haar muziek opzetten helpt ook goed om eens even een goed potje te janken en probeer(voelt nog wat onwennig) dagelijks met haar te praten. Zodat het allemaal wat meer gaat stromen en de olifant op mijn borst weggaat. Mijn ouders leven in mij en ons kleintje(en nichtjes) voort. Ik heb een basis mee mogen krijgen van onvoorwaardelijke liefde en zal dit doorgeven aan onze geweldige dochter!

*confronterend Heel veel sterkte 💜

Zo zeg ik tegen mijn zoontje elke keer als we een roodborstje zien. Kijk daar heb je oma vogel. Er hangt in zijn kamer een roodborstje geschilderd door haar. Hij begint het nu te herkennen.

Dankjewel, jij ook ❤️

Ik ben m'n moeder verloren aan kanker toen ik 8 was. Ookal is dat meer dan 20 jaar geleden, toch mis ik haar nog steeds. Vooral nu ik zelf ook moeder ben. Ik zie ook hoe m'n schoonouders naar onze kinderen zijn en had dat ook graag met mijn ouders gehad. Mijn vader is door ziekte zichzelf niet meer ookal meer dan 10 jaar dus ook geen "opa". Dat maakt dat ik het soms best pittig vind. Kan wel ervaring vragen aan m'n schoonmoeder of vriendinnen die moeder zijn, of zus, maar is toch niet hetzelfde als je eigen moeder. Het wordt wel makkelijker in loop van de tijd maar niet minder. Veel sterkte❤