Ik schaam me voor mijn eigen kinderachtige gedrag

Zo herkenbaar. Waarbij mijn man ook nog minder ging doen want doe niet zo passief agressief. Maakte uiteindelijk dat wij kozen voor relatie therapie omdat we niet wilde doormodderen totdat het stuk was, maar direct de shit aan te kijken. Onwijs zwaar maar beste cadeautje aan onszelf. Schaam je niet, je bent mens. Je bent moe, je draagt veel. En dan ga je terug naar primair gedrag. Zo logisch!!

Als eerste, schaam je niet. Het leven als mama met kinderen is zwaar, al helemaal als je alles in je eentje moet doen. Je hebt als mens maar een bepaalde hoeveelheid die je fysiek en ook mentaal aan kunt, alles voorbij die grens is teveel. Daarom heb je sámen een gezin, waarin normaliter te hopen is dat de belasting gelijker verdeeld is. Zo te lezen heb jij meer in je emmer zitten dan in die emmer past. Ik vind het niet vreemd dat je dan reageert zoals je reageert, alhoewel er misschien inderdaad wel betere manieren van uiting bestaan. Maar, jij hebt daarin zo te lezen niet het juiste voorbeeld gekregen en daarmee is het ‘logisch’ dat dit ook the way to go is in jouw brein. Je hebt het niet anders geleerd, hoe kun je van jezelf verwachten dat je het dan ineens wel op de ‘juiste’ manier zou kunnen doen? Dus nee, schaam je niet. Maar, wat heb je nodig om te kunnen reageren op dit soort situaties op een manier waarop je dat liever zou doen? Heb je het gesprek al eens geopend met je partner hierover? En ja, je kindjes zullen de spanning voelen en zien. Maar, leg het ze uit in kinder taal wat je voelt en dat het niet aaan hun ligt. Ik heb ook weleens een onenigheid met m’n partner en ik vertel m’n zoontje van negen maanden oud áltijd dat het niet aan hem ligt en ik maak het in zijn bijzijn ook weer goed met m’n man. Het komt wel goed maar blijf aub communiceren met je man over hoe je je voelt en wellicht staat hij ervoor open om alles gelijker te verdelen? Veel liefs 🤍

Als je het mij vraagt, zou je partner zich moeten schamen. Hoezo kan hij zich niet als een volwassene gedragen en hoezo komt alles op jouw schouders neer? Geen wonder dat je dan op je tandvlees loopt en ook niet gek dat je dan even niet rustig en doordacht kunt reageren. Ik zou op een rustig moment eens met hem gaan zitten en uitleggen hoe je eraan toe bent en wat zijn gedrag met hem doet. Vantevoren bedenken wat jouw harde grens is en wat de consequenties zijn als hij niet meer bij wil dragen aan het gezin en je daaraan houden. Je hebt er nu een extra kind bij en daar zit je neem ik aan niet op te wachten.

Ik herken dit wel. Al ver voordat wij kinderen kregen ging het er bij ons ook zo aan toe. Ook ander gedrag. Ik bleek borderline te hebben en ben in die periode ook overspannen geraakt.. Inmiddels heb ik er mee om leren gaan, maar die woede kan ik nog zeker heel intens voelen van binnen. Meestal kan ik er echter goed mee omgaan, niet altijd helaas...

Ja! Ik vind dat je je niet hoeft te schamen. Waarom moet jij en de kinderen van de opvang halen en het eten bereiden, terwijl hij thuis werkt en wellicht ook het eten kan bereiden? Alleen de oven aanzetten is wel echt het minste wat hij kan doen. En ik snap heel goed dat als hij zelfs dat niet doet, dat je dan woest wordt. Zeker als je emmer al zo vol is en hij zijn schouders ophaalt en vervolgens nog niets doet om je te ontlasten. Je wilt geen tips. Die ga ik dus niet geven. Wel herkenning. Zowel gedrag van man (hier wel een betere verdeling) als mijn reactie daarop. Bij mij is het dan vooral onmacht en frustratie. "Is het dan zo moeilijk?" " Waarom moet ik overal aan denken?" "Waarom ziet hij dit zelf niet?" 😵‍💫

Is een slimme oven niks voor jullie? Die kan je op afstand aanzetten.

Heel herkenbaar! Wat je zegt: je wilt de luchtigheid erin houden, maar als het opstapelt en je geen reserves hebt, is het som niet te doen om redelijk te blijven. Ik hoor mezelf dus ook boos worden om sokken in de wasmand... classic... dat wil ik helemaal niet! Belangrijk om te blijven aangegeven wat het met je doet. Je voelt je niet gezien en erkend. En ook goed om aan te geven dat je weet dat hij op zijn manier zijn best doet en jou niet bewust boos maakt. En belangrijk dat jij jouw ruimte claimt. Dus tijd voor jezelf, waarin hij 'zijn aandeel' thuis voor zijn rekening neemt. En tijd waarin jij kunt opladen om iets meer buffer op te bouwen, zodat je de dingen wat beter kunt hebben en luchtigheid terugkomt.

Ooooo ik herken dit wel echt heel erg erg. Mijn vriend is een heel betrokken vader en hij doet echt wel wat in het huishouden, laat eigenlijk altijd de honden uit, brengt het vuilnis weg etc., maar in sommige opzichten ook zo gemakzuchtig en vindt veel vanzelfsprekend. Hij gaat er altijd vanuit dat ik kook, of ik nu heb gewerkt en hij vrij was of niet en laat overal beneden kleding slingeren. Waar ik me mateloos aan irriteer en het, zou je denken, een kleine moeite zou zijn om het gewoon boven op te ruimen ipv het mij iedere dag naar boven te laten slepen (ik ben zwanger van ons derde kindje en heb veel last van mijn bekken). Als hij iets uit de garage pakt ruimt hij het nooit op. Onze dochter heeft al weken moeite met slapen ‘s nachts en we zitten er soms uren. Hij heeft daar 7/10 keer geen geduld voor, zit een half uur met haar en vindt het dan wel welletjes en legt haar terug in bed. Dat werkt natuurlijk niet, ze is anderhalf en heeft nog wat hulp nodig met in slaap vallen. Hij gaat dan weer liggen en valt rustig weer in slaap, want hij gaat er standaard vanuit dat ik het wel weer oplos en met haar ga zitten. Dat laatste blijft echt een eindeloze discussie die om de zoveel tijd weer terugkomt. Hij is ook moe, dat snap ik en ik snap echt z’n frustratie wel, maar de gedachte dat hij er gewoon vanuit gaat dat ik het wel weer oplos kan me ook laten ontploffen… Ik kan dan ook echt niet meer aardig zijn ‘s morgens. Hij verwacht alsnog een kus of knuffel als afscheid als we bijvoorbeeld die ochtend naar werk moeten. Noem me een sekreet, maar zo werkt het bij mij echt niet. Ik snap je frustratie heel heel heel goed en vindt het nog knap dat je je eigenlijk nog inhoudt, want er was denk ik iets in mij geknapt. Ik denk dat het bespreekbaar maken en je verdriet tonen toch de enige oplossing is… Heel veel sterkte!

Ik begrijp je, precies hoe jij "ontploft " heb ik ook een handje in. En ik schaam me er ook voor. Ik doe echt m'n best om me in te houden maar soms lukt het niet. Mijn man is gelukkig niet laks. Sterker nog hij ontlast mij enorm door al het denkwerk in en om het huis en administratieve dingen te doen. Ik hoef enkel het huishouden en de verzorging van onze dreumes te doen, daaenaast werk ik nog parttime maar wel thuis. En zelfs dan kan ik uit m'n slof schieten als er iets niet gaat zoals ik het in m'n hoofd heb. Maar het gaat wel wat beter afgelopen tijd omdat ik meestal wel aanvoel dat m'n emmer vol begint te lopen.. dan is er een soort van ruis van gedachtestromen door m'n hoofd. Ik pak dan m'n notitie boekje erbij en schrijf van me af. Het lijkt me wel enorm frustrerend als je écht alles alleen moet doen. Misschien kan je jezelf wat ontlasten door wat taken naar hem te delegeren, je bent tenslotte een team.

Ik denk in zulke situaties altijd: wat gebeurd er thuis als jij een keer een weekendje weg gaat met een vriendin en hij alles in z’n eentje moet doen…

Liefde voor de fixende man haha. Maar denk dat die slimme oven niet de oplossing is voor deze wisselwerking.

Ik denk niet dat jij degene bent die zich moet schamen. Je hebt aan je man gewoon een luie puber... En dat wordt je teveel. Klinkt niet gek. Ik ben benieuwd wat hij antwoord op de vraag waarom hij nog langer onderdeel mag zijn van jullie gezin. Je hebt het over je eigen gedrag als voorbeeld naar je kinderen, maar ik zie zijn gedrag als problematischer. Ik herken dit (gelukkig) niet, mijn man draagt als een volwassene/gelijke bij aan ons gezin en relatie. Je vraagt niet om tips. Ik reageer alleen om te zeggen dat heel veel mensen (ik in ieder geval) in jouw situatie op een gegeven moment zo gaan reageren. Wat moet je anders?

Heel herkenbaar, dit soort kleine situaties zijn dan de druppel die de emmer doet overlopen. Hier heeft het geholpen om op een rustig moment samen afspraken te maken. Niet meteen grote veranderingen maar begin klein. Bv. Afspreken dat hij iedere woensdag kookt. Of dat hij een bepaalde dag de kinderen haalt. Hier is een strakkere verdeling echt helpend om mij te ontlasten. Nog steeds doe ik een stuk meer, maar dit is dragelijk. En als het weer minder gaat, dan hebben we het daar over. Vaste afspraken over zaken helpen daar wel echt bij.

Ik denk dat veel moeders zich hier in herkennen! Je zit in de tropenjaren en bent ontzettend moe. Maargoed, ik snap dan weer niet helemaal waarom je geen tips wilt, wil je niet dat de situatie verandert?

Ben eigenlijk wel benieuwd hoe je partner reageert in dit soort situaties. Biedt hij zn excuses aan en snapt hij dat het je frustreert? En heb je hem al eens gevraagd wat jij kan doen om ervoor te zorgen dat hij jouw meer ondersteunt? Lijstjes maken, bellen om hem te herinneren, vaste taken? Dan ligt de mentale last natuurlijk nogsteeds bij jou, maar gebeurt het in elk geval wel.

Dan komt het gewoon goed! Vast niet op onze manier. Maar het gaat gewoon. Maar omdat we als vrouwen het ook allemaal maar blijven doen, heeft de man helemaal geen reden aan de slag te gaan. En dan is (helemaal terecht) die oven de mega druppel.

Ooo dankjewel voor jullie reacties en eerlijkheid. Wat 'fijn' dat het herkend wordt. Laat ik voorop stellen dat mijn partner een hele lieve vader is en mij, zoals iemand van jullie schrijft, echt niet bewust boos maakt. Maar inderdaad, het vanzelfsprekend vinden dat ik maar alles doe en oplos en zelf een enorme bende maken in huis en dat niet opruimen ("ik heb er toch geen last van?!" - ja maar ik wel..!), en dus gewoon niet doen / vergeten whatever als hij één dingetje op verzoek moet doen... aaaaarhgh. En hij beredeneert het dan vanuit dat ene dingetje: maakt toch niet uit dat we nu twintig minuten later eten?! Terwijl ik reageer vanuit die overvolle emmer waardoor het wél uitmaakt. Maar ik krijg het hem nog niet uitgelegd. Helaas. Nogmaals dank voor de reacties. Vind ik echt heel helpend.

Ik snap je boosheid en frustratie helemaal. Je hoeft je echt niet te schamen want denk dat er meer dit niet trekken. Hebben jullie al geprobeerd om te kijken naar de verdeling? De één haalt de kinderen, de ander zorgt voor het eten. Om de dag kinderen op bed leggen of het samen doen. Echt hoor, even wat peper in die reet.. Nu is het net alsof je een derde kind hebt

Ik heb zelf ook veel ruzie gehad na het krijgen van onze eerste baby. In mijn hoofd dacht ik dat alles anders zou zijn, de verzorging van onze baby en eigenlijk het huishouden kwam op mijn schouders plus opleiding en 3 dagen werken in de zorg. Het was ontzettend zwaar. Uiteindelijk heb ik heel veel gesprekken moeten voeren, veel ruzies gehad. Langzaam zag mijn partner het in dat het ouderschap teamwork is. Wij zijn nu pas na 3 jaar op elkaar ingespeeld en onze tweede is onderweg. Als je hier uit wilt komen zul je moeten blijven praten, als je echt geen verschil ziet is er toch wel echt iets mis met hem… een vaderrol is ook een rol! En daar hoort ook bij… bijspringen als mama het even niet redt!

Oh ik ben vooral bang dat ik me door alle tips dan nog slechter ga voelen over mezelf. Omdat het me dan misschien niet lukt ze toe te passen en omdat ik denk dat ik al heel veel geprobeerd heb. Zoals lijstjes en afspraken maken over taken etc. Aan het eind van de streep zijn we nog geen stap verder en ik voel me er zo door falen.. :(