Ik vind moeder zijn helemaal niet leuk

Ik herken en voel het zelf niet op de manier de je omschrijft. Mag ik vragen wat je gedachte was voordat je aan kinderen begon? Wat waren je verwachtingen? Was je onbedoeld zwanger geworden, was het een vurige wens en valt het nu tegen? Gekozen om moeder te worden omdat dit in t plaatje past? Zomaar wat dingen die voorbij komen.

Wat een open bericht, knap en goed dat je het deelt. Ik heb zelf geen kinderen (wel een kinderwens uiteraard anders was ik hier niet), maar kan het zijn dat je het straks misschien leuker zal vinden als ze wat meer zelfstandig is? En hoe is de rolverdeling tussen jou en je partner(als deze in beeld is)? En hoe kijkt je partner er tegenaan en is dit iets wat je met hem bespreekt?

Hier geen herkenning. Ik wou alleen even polsen of je niet teveel alleen doet? Kan er iemand eens wat taken over nemen? Dat geeft je terug wat adem. Je hoeft niet een hele dag met haar bezig te zijn als moeder. Ook jouw kindje zal het leuk vinden met anderen om te gaan. Loslaten kan je meer energie geven. Want herkenning vind ik wel in “het vergt mega energie”. Maar ik ken natuurlijk jouw situatie niet. Ik wou dat ik je met jouw gevoel kon helpen...

Ik herken het ook niet, helaas voor jou. Ik ben echter wel benieuwd wat je dan niet leuk vindt aan het zorgen, spelen etc.? En had je van te voren een bepaald beeld van het moederschap? Valt het je tegen? Wat verwacht je van je kind en het leven met haar? Is het momenteel meer haar leeftijd?

Ons kindje is ook 1,5 en ik vond de eerste maanden zwaar. Ik herken deels wat je zegt, maar vooral uit die eerste periode omdat het dan vooral (ver)zorgen is. We hebben bewust gekozen voor een kind, maar omdat mijn partner ziek is doe ik bijna alles alleen, dus dat is gewoon praktisch gezien pittig. De laatste tijd probeer ik dingen te doen die ik zelf leuk vind met ons kind. Bijvoorbeeld tuinieren, of een stukje fietsen. Hij kan steeds meer mee doen, schept bijvoorbeeld ook wat in de tuin. Ik merk dat ik dat erg leuk vind en daar ook energie van krijg. Het heeft mij wel geholpen om naar dat soort activiteiten op zoek te gaan. Heb je daar over nagedacht?

Ik had van te voren geen goed beeld, heb nooit jonge kindjes in mijn omgeving gehad, qua nichtjes neefjes ofzo. Ben enigkind. Wat ik verwachte, was dat je veel met je kind bezig bent maar niet 24/7. Mijn dochter haat alleen spelen, is snel chagrijnig al sinds ze geboren is. Zeer gevoelig voor prikkels. Ze slaapt heel kut wordt vaak wakker elke nacht. Hebben slaapcoach gehad hielp niet. Mijn man denkt hetzelfde hij heeft ook spijt. Maar hij werkt veel en is vaak weg. Er is qua backup enkel een opa & oma van mijn mans familie, die veel houden van hun kleindochter maar ik kan haar daar niet brengen omdat hun huis niet veilig is. Altijd liggen er overal gummetjes, batterijen, diamond paint kraaltjes, kleine puzzelstukjes. Op de vloer. Ik heb hen gevraagd hierop te letten en ze zeggen oke maar doen het niet.

Ik herken dit van de eerste maanden. Echt intens veel spijt. Was overprikkeld, intens moe, hield direct zielsveel van mijn zoon, kon goed voor hem zorgen. Maar vond het gewoon echt heel kut. Ik bleek kneiter depressief. Maar niet zoals je leest op alle lijstjes op internet (niet direct van je kind houden, niet goed kunnen zorgen, niet goed verbinding maken enz). Sinds een maand of 2 meer licht en lucht in mijn hoofd en ik kan eindelijk genieten, tel de uren niet meer af, ik ben zelf regelmatig te laat voor een slaapje (wie had dat gedacht). Wie heeft vastgesteld dat jij niet depressief bent? Ben je al eens in gesprek gegaan met een psycholoog oid? Sterkte ❤️

Het klinkt zo wel een beetje alsof het stukje beeld wat je had flink tegenvalt. Het feit dat je man ook spijt heeft, maar kan 'vluchten' naar zijn werk en elders zal voor jou vermoedelijk alleen maar negatief versterkend werken. Klopt dat? Ik denk dat de negatieve spiraal waar jullie samen in terecht zijn gekomen moeizaam alleen te doorbreken is. Staan jullie samen open voor eventuele professionele hulp? Mogelijk is er wel sprake van een (langdurige) prenatale depressie, maar vink je niet de 'standaard' boxjes af. Ieder mens is nou eenmaals anders hé! Ik hoop dat de slaapcoach jullie dochter kan helpen, want gebroken nachten/slaaptekort draagt nooit bij aan een goed humeur. En wat betreft oppas; is het een idee om je schoonouders een paar uurtjes in jullie huis op te laten passen? En hoe zit het eventueel met kinderopvang/gastouder? Wie weet wordt je dochter een stuk vrolijker als ze sociaal kan zijn met andere kindjes (waar ze ook onwijs veel leert) en kun jij opladen door even 'moeder af' te zijn. Kortom, je gevoel uitspreken is al een hele dappere eerste stap! Nu is het denk ik ook tijd om door te pakken en te kijken waar je wel positieve kracht uit kunt halen, zowel met als zonder je dochter.

Same!🥂 Ben gek op m'n zoontje en wil hem voor geen goud missen, maar de taken/lasten van het moederschap vind ik maar eentonig. Steeds hetzelfde gedoe, dag in dag uit en maandenlang. Dat hele eerste jaar was vooral afzien en weinig genieten. Ik heb absoluut hele leuke momenten met m'n kleine en voel me elke dag trots op hem, maar die repetitieve moedertaken en 24/7 animatieteam spelen komen me dikwijls m'n neus uit... Het is voor mij als introvert (en voor m'n uitdaging zoekende brein) meestal gewoon geen zak aan🤷🏼‍♀️ Ik kan objectief concluderen dat het moederschap (vooralsnog) niet zo bij me past. Ik ben echter WEL een goede moeder voor m'n zoontje. Die dingen staan dus ook los voor me en ik voel me ook absoluut niet schuldig:) M'n zoontje is nu 15 maanden en kan steeds meer, waardoor het toch ook wel ietsje minder saai begint te worden;)

Wat lastig dat je je zo voelt! Heel dapper van je dat je het deelt, klinkt ook alsof je het echt aan wilt gaan. Ik vroeg me af of je kunt genieten van kleine dingen voor jezelf? Of zijn die momenten er nooit omdat je eigenlijk 24/7 moeder bent, tenzij je werkt? Geniet je van even wandelen alleen of sporten? Of als je kindje even slaapt, lukt het dan om te genieten van de tijd die je dan voor jezelf hebt al is het 5 minuten in de zon koffie drinken? Ik herken wel soms het aftellen naar een slaapje. En ik probeer de tijd die ik dan heb zoveel mogelijk aan mezelf te besteden en niet aan huishouden. Ik probeer ook altijd wel iets te plannen van een wandelingetje met baby ergens naartoe. Al is het boodschappen halen, maar iets dat de dag een beetje breekt. Als je hier last van houdt en er zo'n nare gevoelens door hebt zou het fijn kunnen zijn eens te praten met een professional misschien? 🍀🍀

Ja hier voor een gedeelte! Ik heb absoluut geen spijt van mijn zoontje (nu 18 maanden) maar vindt het moederschap zelf nog steeds niet leuk. Ondanks dat nu wel 38 weken zwanger van een 2e haha. Een gemiddelde dag voordat ik mijn zoontje had vind ik veel leuker dan nu een dag met mijn zoontje.. Ik hou niet van spelen met blokken, knutselen en etc. Daarnaast ook een lastige slaper vanaf dag 1... dat helpt ook niet mee. Ik wist echter van te voren dat ik geen baby en kleine kinden - mama zou zijn. Ik kijk uit naar de fases als ze groter zijn en we samen kunnen voetballen, kunnen klimmen, (bijna) altijd doorslapen, actieve vakanties kunnen doen, met zijn allen lekker uiteten etc. Wellicht ben jij ook gewoon een moeder die niet zo van de baby en kleine kinderen fases houdt? En als je partner hetzelfde ervaart wordt dit misschien negatief versterkt? Praat er eens samen over en kijk wat jullie nu missen in het leven? Hoe kan het leuker gemaakt worden voor beide? Mijn tips zouden ook zijn om meer tijd voor jezelf te plannen! Werk je? Doe je nog je hobbys? Sport je? Spreek je af met vrienden/vriendinnen? Ik denk dat dat al een groot verschil gaat maken😄

Ten eerste wat krachtig dat je dit onderkent en uitspreekt. Denk dat je zeker de enige niet bent, maar wat een taboe rust hier op… Ik herken het niet zoals jij het omschrijft, ik vond het eerste jaar met mijn oudste heel heel pittig maar was hier wel op voorbereid en er gebeurden allerlei dingen waardoor ik maar niet kon herstellen van de pittige zwangerschap en eerste paar maanden. Ik verwachtte van mezelf ook niet dat ik het leuk zou vinden en stond continu in de overlevingsstand. Met ca 14 maanden kwam er meer een ritme in de dag, sliep mijn zoon goed door en had ik het gevoel dat ik wat op adem kon komen. Toen vond ik het ook leuker worden al bleef het zeker ook zwaar. Wat mij helpt is om me af te vragen waar ik behoefte aan heb, en dan iets te regelen om aan die behoefte tegemoet te komen (slapen, met vriendinnen op stap, Netflixen, voor mezelf even creatief bezig zijn). Ik kan heel heel ongelukkig worden als ik iets gepland heb waar iets tussenkomt, zeker als het iets heel laagdrempeligs is dat eigenlijk niet mis kan gaan. Dan kan ik soms echt het gevoel hebben dat ik als persoon een beetje ophoud te bestaan. Hopelijk lukt het om naast het moeder zijn ook weer meer aan je behoeften als persoon toe te komen, en kan het moeder zijn langzaamaan ook onderdeel worden van wie je bent als geheel en kun je het gaan waarderen

Ik denk dat veel moeders wel elementen herkennen, maar spijt hebben en bij het wakker worden al wensen dat het avond is herken ik absoluut niet. Ik denk toch dat er wellicht iets meer speelt en dat met iemand praten kan helpen. Ik geniet juist heel erg van de tijd met mijn zoontje. Samen boodschappen doen of samen fietsen, wandelen of ergens lekker koffie drinken etc. Natuurlijk ben ik ook wel eens moe en zou ik wensen dat het al bedtijd is, maar de hele dag: nee. Spijt van moeder worden vind ik ook best een heftige uitspraak. Ik zou je toch aanraden met iemand te gaan praten! 🥰

Wat naar voor je dat het niet zo is als je had verwacht. Als ik je bericht zo lees komt er veel op jou neer en is dat in combinatie met het slechte slapen veel te veel. Heel vervelend dat je geen back up hebt. Ik herken niet alles, want ik vind het moeder zijn ook heel leuk. Maar het is wel heel pittig en zwaar wanneer je al zo lang slecht slaapt is mijn ervaring. Hij slaapt hier nu sinds 2 maanden door en is 2,5 jaar. Echt een verademing waardoor overdag ook echt een stuk leuker is. Wat hier de doorbraak gaf was bach bloesem mix gespecialiseerd op jouw kindje. Van nooit doorslapen naar 2 maanden doorslapen op misschien 3 nachten na, daar word je echt een ander mens van. Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar wil het je toch even meegeven.

Wat verdrietig voor je dat je je zo voelt. Je had dit ook anders gewild. Ik denk dat het goed is om jezelf inzicht te geven hoe dit gekomen is. Schrijf voor jezelf op wat je verwachte en wat je eigenlijk tegenviel achteraf. Zodat je kan zien waar het in zit en wellicht kan Je daar wat mee. Voor je dochter is er 1 mama dat ben jij. Ik hoop dat het je op termijn lukt om het om te draaien naar, ik ben waardevol voor mijn meisje maar ook zij is waardevol voor mij. Vervelend dat je je zo voelt.

Heel verdrietig dat je je zo voelt, maar ook heel erg verdrietig voor je dochter dat jullie beiden spijt hebben dat ze er is. Dat breekt mijn hart. Natuurlijk willen jullie het anders voelen, maar voor nu is het wel een heel verdrietige situatie. Misschien kunnen jullie proberen wat meer tijd voor julliezelf en voor elkaar in te lassen? Misschien kan je contact zoeken met moeders uit de buurt zodat de kinderen samen kunnen spelen en jij en de andere moeder(s) even kunnen kletsen? Zelfstandig spelen proberen te stimuleren, wat meer werken? Ik ben soms ook echt wel blij als ze even op bed ligt, maar vind het vervolgens geweldig om met haar bezig te zijn. Geen moment spijt gelukkig.

Mag ik vragen hoe je je tijdens je zwangerschap voelde?🌸

Herkenbaar. Als ik niet vier dagen in de week zou werken had ik precies hetzelfde als wat jij nu hebt. Ik zou soms wel zes dagen willen werken haha. Voor mij is het belangrijk dat ik naast mama ook gewoon nog een leven heb. Sociaal gezien, werk technisch en mijn hobby’s. Ik ben gewoon een betere moeder als ik om 17:30 thuis kom. Man! Wat ben ik dan gelukkig om hem te zien! En hij heeft een top dag gehad bij zijn vriendjes op de opvang! Heerlijk! Mocht je Netflix hebben: de film Lost Daughter is erg mooi (lekker janken)

Ik ben zelf geen baby-moeder en weet dat ik de fase vanaf 1,5 jaar pas echt leuk vind. Wanneer ik kan praten met kinderen, echt reactie krijg, ze zindelijk zijn, etc. Wellicht geeft dat beeld je wat hoop :) En ik kan uit ervaring zeggen: als je kind naar school gaat zal het leven wéér heel anders worden. Dat zal nu lastig voor te stellen zijn. Voor nu is en blijft het belangrijk om genoeg tijd voor jezelf te hebben, dat kan met wat extra opvang, maar ook wanneer je bij je kind bent (zoek maar eens op de podcast van lievemoeders over metime). En nog een punt: vanaf 1,5 jaar kom je ook in de fase van nadoen. Wellicht kun je het samen spelen wel combineren met de klusjes die je toch al moet doen; samen afwassen, samen ramen lappen etc. Dan kun je tijd samen doorbrengen en voelt het voor jou wellicht nuttiger. Hopelijk kun je hier wat mee!

Ik vond het de eerste maanden ook echt heel heftig, en had mezelf vaak afgevraagd waar ik in hemelsnaam aan was begonnen. Merkte toen pas hoe weinig ik van baby’s wist en had moederschap echt onderschat. Ik had eerlijk gezegd meer hulp verwacht van mijn partner. Had het idee dat hij nog niet echt een band voelde met hem de eerste weken, maar het is nu echt compleet veranderd. Gelukkig maar, want ik had het anders echt niet volgehouden. Ik heb mezelf compleet moeten wegcijferen voor m’n zoontje, en was echt een schim van wie ik voorheen was. Nu nog steeds wel een beetje.. Ik was ook in korte tijd enorm veel afgevallen. Gelukkig ging het bij mij na 4 maanden geleidelijk beter en omdat hij vanaf toen makkelijker in slaap kon vallen had ik ietsje meer rust. Ik geniet nu wel erg van m’n zoontje, maar ik ben blij dat hij ook 3 dagen naar de opvang gaat, waarvan 2 dagen wanneer ik vrij ben, zodat ik kan bijslapen (hij wordt nog elke nacht 3 keer wakker), rustig het huishouden kan doen en me-time heb. Dat houdt me echt op de been.