Ik voel druk om de band met mijn moeder te verbeteren maar ik kan het niet

Ik begrijp het niet zo goed. Misschien goed voor jezelf om te achterhalen waarom jullie band niet goed is? Wat raakt je zo in het contact met je moeder? Waarom wil je haar niet binnen laten? Als ik jouw moeder was zou het rauw op mijn dak komen als mijn dochter ineens zou zeggen; ‘ik wil je er niet bij hebben’, zonder duidelijke reden. Het voelt alsof je er zelf niet helemaal uit bent waarom je dit gevoel hebt. Daar zou ik eerst achter proberen te komen. En verder gewoon meenemen naar de echo. Na de geboorte ben je echt zelf bij ook. Geef haar de kans om misschien een betere band op te bouwen?

Ik begrijp het niet zo goed. Misschien goed voor jezelf om te achterhalen waarom jullie band niet goed is? Wat raakt je zo in het contact met je moeder? Waarom wil je haar niet binnen laten? Als ik jouw moeder was zou het rauw op mijn dak komen als mijn dochter ineens zou zeggen; ‘ik wil je er niet bij hebben’, zonder duidelijke reden. Het voelt alsof je er zelf niet helemaal uit bent waarom je dit gevoel hebt. Daar zou ik eerst achter proberen te komen. En verder gewoon meenemen naar de echo. Na de geboorte ben je echt zelf bij ook. Geef haar de kans om misschien een betere band op te bouwen?

Zelf heb jk een redelijke goeie relatie met mijn moeder maar vanuit mijn jeugd wel wat dingen die tot vandaag lastig zijn en ik meer moeite mee heb dan gedacht. Ik heb een zoontje van 2,5 en heb nog altijd spijt dat ik mijn moeder gehele zwangerschap en daarna heb gepleased. Ik ben over zoveel grenzen gegaan om maar geen ruzie te krijgen en haar continu te pleasen. Als ze bijv mijn zoontje medicatie gaf ondanks dat ik heel duidelijk zei van niet durfde ik niks te zeggen. Dus als ik je een tip kan geven: Je zal je redenen hebben waarom jullie relatie zo is. Blijf bij jezelf en jou gevoel. Vraag of je partner evt kan helpen hierin om je grenzen te bewaken. Doe wat voor jou goed voelt. Natuurlijk moet je doms wat inslikken en meebewegen. Bewaak jou grens en onthoudt dat je het doet voor jou en je kindje. Uiteindelijk zijn jullie het belangrijkste ookal is dat soms extreem moeilijk. Heb je verdere familie waar je het mee kan bespreken? Broer/zus of vader/ooms etc. Dat kan nog wel eens helpen als je daar het even keijt kan

Als de band verbeteren niet lukt, dan denk ik dat eerlijk zijn de enige optie is die overblijft. Dit betekent al je gevoelens, wensen en grenzen op tafel leggen. Anders zal die ongemakkelijkheid altijd blijven bestaan. Dat is niet fair tegenover jezelf, maar ook niet tegenover je moeder. Zodra je kind straks geboren is zit je echt niet te wachten op deze tweestrijd en pleasegedrag is ook niet oke. Ik zou dit issue op korte termijn tackelen.

Ik snap dat het lastig te begrijpen is. Ik kan het ook lastig onder woorden brengen. Ik wil haar er niet buiten houden maar ik wil haar ook niet meer binnenlaten. De band hoeft van mij niet beter/anders te worden dan het nu is, namelijk oppervlakkig. Maar omdat we nu een kindje verwachten wil mijn moeder ineens toenadering en dat wil ik eigenlijk niet. Ik ben bang voor de intimiteit die een echo samen met zich meebrengt. Mijn zus en broer voelen dezelfde struggles in de relatie met onze moeder en we bespreken dit ook met elkaar. Alleen ben ik nu zwanger en zij niet..

Helaas hier ook geen goede band met mijn moeder. En weet ook niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Ik weet wel heel goed waar het vandaan komt en wat de reden is dat ik haar een beetje op afstand hou. Ik merk zelf dat het een grotere impact heeft op mij dan ik had gehoopt, en zeker met kinderen ligt er een vergrootglas op. Ik ben nu zwanger van de tweede en dus voornemens om eens met een professional te praten, therapie dus. Dus dat zou mijn tip zijn, om eens met iemand te gaan praten over jullie relatie. Overigens wist ik ook niet dat moeders mee naar de echo een ding was, dus laat je niet opjutten. Vind het ook een beetje flauw dat ze zo teleurgesteld is in het cadeau. Dat zegt mi ook iets over jullie relatie, dat het niet helemaal aan jou ligt. Ik denk wel dat je eerlijk moet gaan zijn. Als je haar niet mee wil naar echo's, dan niet. Als je niet wil dat ze gaat oppassen, dan niet. Etc. Maar dingen in het midden laten maakt het ook moeilijk.

Hi, dank voor je berichtje. Wat je zegt herken ik me enorm in, dat er nu een vergrootglas op ligt. Ik wil niet dezelfde fouten maken in de opvoeding als mijn moeder. En ik hoop ook echt dat de band met ons kind later heel anders wordt dan die van mij en mijn moeder. Maar ik ben zo bang om het fout te doen.. Merk je dat je er nu in je 2e zwangerschap anders mee om gaat? Wordt het makkelijker om je uit te spreken? Ik denk idd ook dat praten met een professional de enige optie is bij dit soort zaken maar dat is een grote stap.

Eerlijk zijn en het bespreekbaar maken. Straks staat ze elke dag voor de deur als de kleine er is. En je wil aan dit soort dingen geen aandacht besteden in je kraamweek die je maar 1 keer beleefd met je eerste kindje. En ook aangeven dat je de band die jullie hadden goed genoeg vond en dat je geen behoefte hebt aan beter/meer contact nu er een kleintje op komst is. Hopelijk kan je man/vriend je erbij ondersteunen.

I know, ik vind het ook een grote stap en heb het om die reden nog niet gedaan. Maar ik kom ook niet verder, dus ik weet ergens wel dat ik die stap wel echt moet zetten. Bij mij ging het de eerste zws verrassend goed tussen ons en ook na de bevalling en de eerste jaren. Eindelijk een enigszins 'normale' band, dacht ik. Maar toen ik een miskraam kreeg heeft ze me echt heel absurd op me gereageerd waarna het echt tot een uitbarsting is gekomen. Nu tijdens de derde zws (tweede kindje) ligt er veel druk op. Ik wil haar niet meer te dichtbij laten komen, voelt te kwetsbaar. Want ze heeft me zo hard geraakt...

Dankjewel voor je berichtje. Wat erg dat je je grenzen zolang voorbij bent gegaan. Ik hoop dat dit je nu beter lukt! Je bericht zet me wel aan het denken, dankjewel hiervoor.

Ik begrijp heel goed dat je haar niet mee wil naar een echo. Ik heb een hele goede band met mijn moeder, maar ik zou haar alsnog niet meenemen naar een echo. In ieder geval niet de standaard echo's die je krijgt, omdat er dan ook een afwijking o.i.d. gevonden kan worden en ik dat liefst als eerste samen met mijn partner hoor, zonder anderen erbij. Wij doen geen pretecho's, maar als ik die zou doen zou ik haar misschien nog wel meenemen. Maar het is zo persoonlijk, en uiteindelijk moet jij doen wat goed voelt voor jou en je partner. Ik vind in ieder geval niet dat je rare keuzes hebt gemaakt. Ze wil graag mee naar een echo, en dat kost geld. Ik vind het niet raar dat je dat dan als cadeau geeft. Ze speelt wel echt in op je schuldgevoel, maar dat moet je bij haar laten. Blijkbaar heeft zij (onuitgesproken) verwachtingen van jou/jullie. Jij bent niet verplicht om daaraan te voldoen. Probeer dat dus ook los te laten. Het zou wel helpen (denk ik) om eerlijk te zijn. Soms kan het juist goed zijn om de bom te laten barsten, dan is het wel duidelijk voor haar. Je moeder is niet gek, dus ze voelt vast wanneer je iets eigenlijk niet wil doen, maar het toch doet. Je kunt dan beter eerlijk zijn en zeggen wat je denkt. Als ze het daar niet mee eens is, is dat aan haar. Het staat los van jou. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk! Heel veel succes, lijkt me een lastige situatie!

Wat heftig zeg.. bizar. Snap heel goed dat je nu de boot afhoudt. Ik vind het moedig van je dat je erover nadenkt om de stap te zetten. Veel sterkte met de keuze.

Dat het voor andere normaal of een ding is hoeft niet te betekenen dat het voor jou/jullie ook zo is. Enige wat telt is dat jij je goed voelt en geen/weinig stress heb, zodat je kan voorbereiden op jouw bevalling. Misschien cru om te zeggen, maar teleurstelling zal ze mee moeten omgaan, want het is niet haar zwangerschap en kind. Ze zal meer dromen, verwachtingen of eisen hebben en niet alles zal reëel worden. Beter nu je grenzen en wensen aangeven dan later dingen moeten oplossen/rechtzetten.

Ik herken helemaal wat je omschrijft (ookal heb je het gevoel dat je het niet goed onder woorden brengt). Iemand met een warme(re) band met haar moeder snapt het ook oprecht vaak niet. Ik heb een heel warme band met mijn schoonmoeder dus ervaar nu hoe het ook kan voelen, dat je iemand er echt bij wil hebben. Anyhow. Bewaak vooral je grenzen. Ik heb voorzichtig gezegd ‘mam, ik weet dat sommige dochters beste vrienden zijn met hun ouders maar zo zit ik niet in elkaar. Ik vind het gewoon heel fijn om mijn eigen gezin te hebben met wat ruimte tot anderen. Dus ik wil ook absoluut niet dat je zomaar onverwacht op de stoep staat’. Dat viel niet goed, maar ook niet echt slecht. En, ik ben ook wel wat mildheid gaan ervaren naar haar vanaf de komst van mijn eerste. Ik zie haar als moeder nog steeds als iemand waar ik oppervlakkig oké mee ben. Maar als oma zie ik haar wel liefdevol zijn naar mijn kinderen en dat vind ik blijkbaar makkelijker toelaten 🤷🏼‍♀️. Misschien kan het in de toekomst ook bij jou naast elkaar bestaan.

Dankewel💜

War vermoeiend. Geef je haar haar zin, is het niet goed genoeg. Haar bij een echo laten zijn is toch voor háár, ik snap wel dat je dit als cadau/gebaar naar haar ziet. Bij mij niet ingekomen mijn moeder mee te nemen zeker niet maar medische echo maar ook niet om daarvoor pretecho te boeken . Is iets moois van mijn man en mij (en dan heb ik nog wel een hele goede band met mijn moeder!).

Ik heb een hele goede band met m’n moeder, maar desondanks een beetje hetzelfde conflict gehad over het meegaan naar een echo. Uiteindelijk kwam ik erachter dat mijn moeder eigenlijk niet zo goed snapte hoe echo’s tegenwoordig werken. Dat het echt iets medisch en eigenlijk helemaal niet gezellig is. Misschien als je haar uit kan leggen dat een wel gezellig 3D echo gewoon best veel geld kost en niet vanzelf sprekend is, dat ze beter snapt waarom jij haar niet direct hebt meegevraagd.

Hai! De titel van je post had mijn eigen omschrijving kunnen zijn. Mijn ouders hebben in mijn jeugd het beste voor ons voor ogen gehad, toch hebben ze wel echt fouten gemaakt. Hoe dit mij gevormd heeft is nooit bespreekbaar geweest, terwijl zij wel hoge verwachtingen van mij hadden en passief agressief konden reageren als ik niet deed wat zij wilden. Een onprettige situatie dus. Ik heb ze zelfs een keer bij een professional uitgenodigd maar dit liep uit op een fiasco. Dikke spijt van. Inmiddels ben ik twee kinderen verder, zij hebben de zaak verbeterd. Mijn ouders zijn namelijk een hele lieve opa en oma. Zij hadden ook in het begin hoge verwachtingen, maar over tijd leerden ze wel deze te temperen en merkten ze dat het toch gaat zoals wij willen gezien het onze kinderen zijn. De kinderen vormen wel een brug. Je hebt samen iets om over te praten waar je veel om geeft en het gaat niet meer over jullie relatie. Ook stemt het mij milder omdat ik zie hoe hard zij hun best doen, dit hebben ze ook voor mij gedaan. Ik ga zelf nog wel in therapie omdat ik tegen patronen aanloop die een combinatie zijn van wat er nou eenmaal in zit en mijn opvoeding. Ik hoop dat ik wat meer voor mijn ouders ga voelen en hen wat minder kwalijk neem. Het levert me namelijk weinig op. Ook wil ik zelf werken aan dat ik niet hetzelfde ga doen bij mijn eigen kinderen. Dit alles is niet echt een antwoord op je vraag maar misschien vind je (deels) herkenning in mijn verhaal. Ik kan maar een ding zeggen volg je gevoel. Je voelt het niet voor niets, ookal weet je niet waar het vandaan komt. Je kindje heeft een moeder nodig die zichzelf serieus neemt, dan zal hij of zij dit later zelf ook doen. Probeer de stress voor jezelf te minimaliseren en doe wat hiervoor nodig is. Gezond voor jou en je kindje. Heel veel succes!

Ik wist niet dat mee naar een echo gaan met je dochter perse een ding was? Ik denk juist dat de meeste mensen de vader van het kind mee nemen, zeker naar gewone medische echos. Het is echt iets heel bijzonders wat hoort bij de zwangere en haar partner. Ook de info die je dan krijgt Eerder dat soms een zus of moeder mee gaat, omdat de man een keer echt niet zou kunnen, maar denk dat dat echt niet het normaal is Ik vind het juist een mooi gebaar als je speciaal voor je moeder een pretecho zou laten maken zodat ze haar kleinkind kan zien, Dat is echt niet iets wat vanzelfsprekend is en dat is iets wat ze best mag beseffen. Ook als de band heel goed was geweest is dat nog niet vanzelfsprekend De een deelt met iedereen echo fotos, een ander houd het voor henzelf Hetzelfde met geslacht delen etc Ik vond het fijn dat mijn moeder in ziekenhuis was bij de keizersnede, als mijn man en ik met ons kindje van de OK kwamen Dat heb ik zelf gevraagd, Echt niet iedereen vindt het fijn als hun moeder bij of net direct na de bevalling aanwezig zou zijn, ook niet als de band goed is. Het is jullie zwangerschap, jij en je partner krijgen een kindje Pleasen is echt nooit een goed idee, Als je dat nu al zou doen, gaat dat straks als het kindje er is ook zo Ik zou dit samen met je partner bespreken en mogelijk met je broers/zussen hoe je dit het beste aan je moeder kan vertellen, maar dit toch duidelijk maken naar je moeder dat je dit eigenlijk iets ziet als voor jullie samen. Dat je haar speciaal een extra echo wilt geven, iets wat je voor andere niet zou doen, maar dat de gewone echos voor jullie samen zijn.

Ik snap niet zo goed waarom je moeder mee zou moeten met een echo? Ik heb geen slechte band met mn moeder, maar zij is ook niet meegeweest hoor. Ik vond dit iets speciaals voor mij en mijn man samen. Achteraf kreeg ze een foto en dat was voor ons allemaal helemaal prima. Los van het feit dat je haar niet mee naar de echo's wil is het denk ik wel goed om duidelijk te zijn naar je moeder. Het is jullie kindje en daarbij gelden jullie regels en gewoonten.