Ik weet het even niet meer

Nee, je bent echt niet ondankbaar. Dit is geen normale situatie. Ik vind jouw man echt heel egoïstisch dat hij nooit maar dan ook nooit voor de kinderen zorgt. Niet eens in bad doen, even een ochtend van je overnemen of de kinderen 's avonds naar bed brengen? Ik snap dat je fulltime werkt maar dat is geen excuus om 's ochtends en 's avonds en 's nachts niet je steentje bij te dragen. Ik zou lekker gaan werken inderdaad zodat je weer iets voor jezelf hebt! Wat brengt je man jou waardoor je blij hem blijft? Is hij wel een betrokken vader? Doen jullie in het weekend dingen met hem?

Jeetje wat vervelend voor je! Zou me goed kunnen voorstellen dat je je eenzaam voelt en totaal niet gesteund door je partner. Het enige wat ik je kan adviseren om een gesprek met hem te beginnen over hoe jij erin staat. Dan kan hij makkelijk zeggen ‘dat je egoïstisch’ zou zijn. (Wat je TOTAAL NIET bent!!!) Maar jullie hebben samen gekozen voor kinderen, daar was hij ook bij. Dikke knuffel en succes!

We doen heel weinig samen. Ik heb zovaak gevraagd, gezeurd, ruzie gemaakt. Dat ik graag tijd als gezin samen wil. Helaas is dat echt zelden iets wat we doen. Als hij eens een dagje niet werkt op een zondag bijvoorbeeld (wat bijna niet voorkomt) is hij zo moe dat hij op de bank in slaap valt. Verder is hij wel lief naar de kinderen en houd hij ook heel veel van ze. In de ochtend knuffelt hij ook wel eventjes met ze. Maarja dat was het dan ook wel.

Jeetje, dit klinkt erg pittig. En nee, je bent zeker niet ondankbaar. Natuurlijk is het fijn dat hij werkt en jij daardoor voor de kinderen kunt zorgen. Maar dat betekent niet dat jij niet voor jezelf mag kiezen. Als het jou fijn lijkt om weer te gaan werken, dan is het samen kijken hoe je dit mogelijk kunt maken. Misschien eens vragen aan hem hoe hij wil dat zijn kinderen hem later herinneren? Als een betrokken, zorgzame vader en partner, die tijd steekt in zijn gezin of als een vader die altijd alleen maar werkte.. Ik snap het wel hoor, ik herken het wel uit mijn omgeving die ook zelfstandige zijn. Het kost veel tijd en het is hard werken, maar ik heb gelukkig ook gezien dat er andere keuzes zijn gemaakt. En dat ten goede van het gezinsleven (waar ze zelf ook voor hebben gekozen), waarbij ze zelf ook tot inzicht zijn gekomen dat een fijne balans tussen beide veel fijner is. Voor iedereen! Ik zou het gesprek nog eens aangaan of zet het op papier (werkt soms beter). Succes!

Dit is heel herkenbaar. Het lijkt mijn situatie wel. Mijn man heeft ook een hele drukke baan. De zorg komt dus, net als bij jou, helemaal op mij neer. In bad doen, naar bed brengen enz. doet hij echt alleen als het niet anders kan. Er ‘s nachts uit? Dat is hier ook nog nooit gebeurd. Hij doet zijn ding, zakelijk gezien, ik doe mijn ding met de kinderen. Daar kun je wat van vinden. En het is misschien ook wel gek in deze tijd, waarin vaders zoveel meer betrokken zijn dan vroeger. Toch vind ik dit niet erg. Ik werk er zelf naast en twijfel de laatste tijd juist of dit wel zo handig is allemaal. Ze worden zo snel groot en het gehaast wat het werk met zich mee brengt, is echt niet alles. Toch snap ik je wel, want het is inderdaad fijn om soms iets voor jezelf te hebben. Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar weet dat je niet alleen bent.

Jeetje wat een heftig verhaal. Lijkt me enorm zwaar voor je. Ik vind het helemaal niet egoistisch van je dat je wil gaan werken. Ik vind het ook heerlijk om 3 dagen te werken (daar word ik ook een leukere moeder van!) Misschien helpt het als jullie de verwachtingen naar elkaar kunnen uitspreken. Ik vind dit geen gezonde situatie. Ik snap dat je partner goed voor jullie wil zorgen, maar dat houdt meer in dan alleen de financiën. Hopelijk kan je aangeven wat je nodig hebt, want dit ga je niet volhouden ben ik bang. Misschien zou hij iets minder kunnen gaan werken (5 dagen ipv 7, of wellicht 4,5) en jij 2/3? Hij heeft ook zijn verantwoordelijkheid te nemen als vader... dat betekent ook de zorg overnemen, badderen, voorlezen. En als dat doordeweek niet kan, dan zéker in het weekend! Heel veel succes en een dikke knuffel. Lijkt me niet makkelijk

Hij vindt jou egoïstisch omdat je wilt werken? Waarom heeft hij 'meer privilege' dan jij en mag hij wel werken? Gadverdamme ik kan daar heel slecht tegen 🤢 Mannen en vrouwen zijn gelijkwaardig. Hoog tijd dat hij akkoord gaat met beide werken en zorgen. We leven niet meer in 1950...

Meid het is andersom. Hij kan zoveel werken omdat jij thuis alles draaiende houdt. Trouwens jij bent degene die meer werkt dan hij. Mama zijn en zorgen doe je 24 uur per dag. Jij hebt dag en nachtdienst. Hij stopt om 10/11 uur zeg je. Hij is degene die ondankbaar is, niet jij. En hij moet ophouden jou te manipuleren. Als jij werkt en daardoor beter in je vel zit, is dat ook positief voor je kinderen. En kinderen worden niet slechter van de opvang he. Vaak leren ze er heel veel en maken ze er vriendjes. Als je niet het respect krijgt dat je verdient en hij is niet begripvol zou ik relatietherapie overwegen.

Ow jeetje, jij egoïstisch?. Hij moet even op zijn plek gezet worden dat hij niet de enige is waar het omdraait. Het zijn ook zijn kinderen,en jij bent ook een persoon met behoeftes en gevoelens. Ik zou zeggen, probeer een goed gesprek aan te gaan samen. Waarin je duidelijk moet aangeven dat het niet alleen om hem draait en hij net zo goed voor de kinderen kan zorgen. Jij hebt ook ruimte/rust voor jezelf nodig

Hij mag heel blij zijn dat je het tot nu zo hebt gedaan. Hier 2 kinderen en werken beide (ik 24u man 32u). Na de geboorte van de jongste is hij hogerop gegaan qua functie. Dit is pittig maar ik ga niet terug in mijn uren. Werk voor jou is meer dan geld. Je hebt het over sociale contacten, intellectuele uitdaging etc. Mocht ik in jouw schoenen staan dan zou ik eisen dat hij meer zijn aandeel gaat leveren. Mijn partner zit in het management voor een overheidsorganisatie en moet zeker zijn hoofd er bij hebben maar ik werk op de intensive care dus idem. Mijn kinderen maar ook zijn kinderen. Dus nachten wisselen we evenals de dagen doordeweeks. Spreek nogmaals je gevoel uit en laat hem echt meer dingen doen. Hij zal hopelijk ook ervaren dat bijv met de nachten je ook prima kan functioneren. Dat merken we hier ook. Als hij meer zijn aandeel levert functioneert hij misschien wel hetzelfde en heeft zijn bedrijf er niet onder te lijden (waar hij nu misschien bang voor is). Succes!

Nee! Zeker niet. T feit dat jullie ooit deze afspraak zo hebben gemaakt dat jij thuis blijft en hij werkt betekent niet dat je daar nooit meer op terug mag komen of dat je je mag bedenken. Daarnaast, mensen en hun behoeftes veranderen. Dat is niets om je schuldig over te voelen. Het zou hem sieren nu jou in jouw ambities te ondersteunen zoals jij ook jaren voor hem hebt gedaan. Dat hij dat blijkbaar weigert, dát is egocentrisch.

Nee ik vind jou niet egoïstisch en ook niet ondankbaar. Jij wil graag werken, iets voor jezelf en even niet zorg voor kind. Daar heb jij net zo veel recht op als hij dat heeft. Jullie zijn gelijkwaardig. Dat lijkt nu niet helemaal het geval. Dat hij echt niets voor de kinderen doet vind ik echt diep en diep triest, als vader kies je ook voor kinderen en daar komen ook verantwoordelijkheden bij. Best zielig voor je kindjes ook wel dat ze een vader hebben die er nooit is en niets met ze doet. Ook voor jou dat jullie nooit familie tijd of quality time hebben. Waarom ben je dan samen vraag ik me af? Als je volledig langs elkaar heen leeft? (Zo lijkt het). Jouw situatie lijkt mij heel eenzaam, veel sterkte met alles!

We kunnen allemaal een mening geven, daar heb je denk ik nu niet zoveel aan. Jaren geleden hebben je partner en jij afspraken gemaakt. Jij kon je focussen op het huishouden en de kinderen en hij zich op zijn bedrijf. Je bent akkoord gegaan met deze afspraken en je man heeft er moeite mee dat je deze nu wil veranderen. Dat betekent niet dat hij gewoon “nee” kan zeggen of dat je het zelf moet oplossen. Behoeften veranderen en daar ben je partners voor. Je moet samen als partners nieuwe afspraken maken en elkaars behoeften erkennen en tegemoet komen. Hierbij mag je ook uitleggen, gewoon feitelijk, wat er gebeurt als je man jouw behoeften niet erkend. Als jij niet (meer) gelukkig bent als thuisblijf moeder of het huishouden je (dan wel incombinatie met een nieuwe baan) niet alleen kan dragen dan is dit een probleem van jullie twee. Als hij dit niet erkend dan wordt jij ongelukkig, dan worden de kinderen ongelukkig en dan ook je man. Of dan ga jij je frustreren, dan komt er vaker ruzie, en dan… Ik zou ook zeggen dat je geen ruzie wil maken over dit onderwerp. Plan een moment dat jullie even ongestoord kunnen praten en leg hem uit wat je behoeftes zijn en waarom (ookal heb je dit al gedaan, doe het nog een keer) en benoem dat ook hij iets met deze behoeftes moet. Bevraag hem wat hij denkt dat de oplossing is. Als hij stellig blijft zeggen dat hij niks wil veranderen, dan zul jij moeten bedenken wat je hiermee wil. De situatie waar je in zit is echt vreselijk, vooral met zulke kleine kinderen. Maar als er geen nieuwe afspraken gemaakt worden waar beide partijen akkoord mee zijn dan wordt het er zeker niet gezelliger op.

Hallo dames, ik heb zojuist jullie reacties gelezen. Bedankt voor jullie steun en woorden. Het 24/7 aanstaan en thuis zijn met de kinderen vind ik gewoon best zwaar. Het continu zorgen voor deze lieve kinderen heb ik best onderschat. Vooral omdat de jongste 2 ook best jong zijn. Zojuist heb ik hem gesproken omdat de discussie van daarnet hem toch niet goed zat. Hij wilt gelukkig samen tot een oplossing komen, omdat hij aangeeft dat hij mij niet ongelukkig wilt zien. Ik ben blij dat hij toch nog begrip heeft voor de situatie. Ik ga op papier zetten wat ik graag zou willen en wat ik van hem verwacht. Zodat hij daarover ook zijn mening en verwachtingen kan geven. Hopelijk dat de situatie wat verbeterd, want niemand wilt een ongelukkige papa of mama. Iedereen heeft andere behoeftes, maar dat betekend niet dat ik mijzelf moet wegcijferen. Ik denk ook dat het komt, omdat ik bijna de gehele zorg voor de kinderen en het huishouden in mijn eentje doe. Terwijl ik eigenlijk altijd heb gewerkt en dat nu weggevallen is.

Er staat dat hij 7 dagen p/w werkt en vaak tot laat. Dan kan je dus niet lekker de kinderen naar bed of in bad doen nee. Als je opvang regelt voor de dagen dat je wil werken is het probleem toch opgelost?

Klopt, ze staan sinds een tijdje ingeschreven maar helaas een lange wachtlijst.

Ah wat heftig dit… Je bent meer dan alleen moeder, je kan wel afspraken gemaakt hebben hierover maar dat kan natuurlijk anders uitgepakt hebben dan je van te voren had bedacht. Dit kan ik me heel goed voorstellen want ik ben heel blij dat ik na een dag alleen met de kinderen (lees: dat zijn er maar 2 in. De week) versterking krijg van mijn partner en we samen de kinderen douchen en naar bed brengen. Wij werken allebei maar zijn het er beide over eens dat een dag met de kinderen zwaarder is dan een dag werken🙈 het lijkt er niet op dat jouw partner dat beseft. Daarnaast heb je toch gewoon volwassen gesprekken nodig..

Gelukkig dat hij samen tot een oplossing wilt komen. Kan hij überhaupt minder werken met een eigen onderneming? Een oppas oid is leuk, maar is geen permanente oplossing voor jouw probleem. Het probleem lijkt mij een partner die zich niet bezig houdt met het leven thuis. Doet hij echt helemaal niks met de kinderen? Ook geen ochtendje samen ontbijten zodat je even kan douchen of iets? Ik kan me dat zo niet voorstellen. Ik hoop dat hij je hierin tegemoet kan komen! Weer gaan werken is ook niet rozengeur en maneschijn, vergeet het niet. Het is en blijft werk, en het leven thuis gaat ook verder. Ook daarin moet jouw partner bijspringen: een keer koken, boodschappen doen, de was draaien. Wanneer je om 6 uur van werk thuis komt, zit je ook niet te wachten op een hele to do lijst. Dus denk ook buiten alleen werk om, wat je van hem verwacht. Succes!

Natuurlijk is het probleem dan niet opgelost. Zij kan toch niet werken en alle zorg voor de kinderen en het hele huishouden blijven doen? Ze zullen samen moeten kijken hoe beide kunnen veranderen (taken loslaten en taken oppakken) zodat beide kunnen werken en aan zichzelf kunnen werken. @TS, ik kan me voorstellen dat je nu eigenlijk ook nooit wat voor jezelf kan doen. Als in sporten, hobby, afspreken met anderen. Neem je dit ook mee in je plan? Lijkt me ook erg belangrijk als je nu toch al het gesprek aangaat en veranderingen moet gaan doorvoeren.

Kan helaas niet altijd met een eigen onderneming. Mijn pa heeft ook jarenlang 365 dagen moeten werken om het hoofd boven water te houden.