Hoi,
Ik ben 3 weken geleden bevallen en voel me zo hormonaal. Ik ben ene moment dolgelukkig en het andere moment ben ik down en heb ik zo’n last van instrusieve gedachtes dat ik bang ben dat ik gek word. En doordat ik hier dan zoveel over na denk maak ik mezelf weer down.
Ik hoor heel graag van andere of jullie dit ook ervaren hebben. Ik lees dat het normaal is maar ik heb het er moeilijk mee.
Liefs!
Ik had dit ook best wel. Durfde soms ook niet goed uit te spreken naar mensen waarom im me down voelde, want het waren soms best lelijke gedachtes. Maakte me overal zorgen over, ook over minn fysieke gesteldheid. Dacht somd echt dat het nooit meer goed zou komen. Maar nu kleine 9 weken later voel ik me weer als vans ouds. Met 6 weken begon ik me steeds beter te voelen en werden de gedachtes veel minder. Nog even geduld ! En als je er echt last heb spreek het uit naar je partner of verloskundige. Ze vinden dit echt niet gek en wellicht lucht het je ook op ?
Heb dit na mijn eerste zwangerschaps ook gehad. Bij mij stopte het niet en werd het een postnatale depressie. Mijn advies zou zijn, omdat je je vaak schaamt voor de gedachten, je uit te spreken naar je partner en eventueel ook al de huisarts inschakelen.
Iedereen heeft dit. Het verschil zit m in hoe je er mee omgaat. Als je er over gaat piekeren dan krijg je last van angst. Probeer de gedachtes niet serieus te nemen, ze staan onder een hele andere controle dan je acties.
Ja, heb nu echt last van angst. Wil gewoon genieten maar ik denk zoveel.
Welke gedachten heb je? Het is goed om er hardop over te praten dan hoor je zelf hoe ze klinken en krijg je feedback. Vervolgens de gedachtes uitdagen. "is dit echt waar? Hoe groot is dat kans? Etc." Uiteindelijk exposure gaan doen. Ben je bang dat je iets gaat doen? Probeer het maar uit, je zal zien dat je het niet echt doet.
Hee, oef dat is zo naar he!
Ik herken het ook en in mijn omgeving veel mensen. Bij mij werd het na ongeveer 5 weken ineens een stuk beter.
Ik weet nog dat ik ook met 3 weken een berichtje naar vriendinnen stuurde om te vragen of dit normaal is.
Bij mij heeft het geholpen om dus te weten dat dit heel normaal is. Dat dit je hormonen zijn die soms even gek doen en dit dus niet je eigen gedachten of instelling is. Als je dit in gedachten houd dan weet je dat het er nu even is. Dat het oke is dat het er is en dat het over een paar uurtjes weer over is. En dan maar even veel knuffelen of wat je prettig vind.
Je kunt natuurlijk ook altijd even de verloskundige of kraamzorg bellen voor advies en te checken of het inderdaad normaal is of dat er even iemand met je mee kan denken:)
Ik heb zelf al m’n halve leven last van intrusies, en kan er inmiddels best goed mee omgaan!
Intrusies zijn als het ware waarschuwingen van je brein, over dingen die niet moeten gebeuren/je niet moet doen. Zo probeer ik m’n brein vaak (heel kort) te bedanken, van, ja bedankt, ik zal inderdaad geen hete thee over m’n kindje heengooien. Daarna schenk ik er geen aandacht meer aan, want je hebt er geen controle over.
Misschien helpt dat perspectief jou ook, veel sterkte en succes in ieder geval 💕
Herkenbaar! Ik had er de eerste paar maanden last van en daarna zakte het vanzelf af. Ik had vooral gedachten over allerlei situaties waarin mijn dochter dood kon gaan. Ik liep bijvoorbeeld een straat in met aan de overkant een sloot, en dan drong zich gelijk een beeld op van mijn dochter die daar verdronken in lag omdat ik te laat door had dat ze erin gevallen was. Ik piekende er gelukkig niet over omdat ik wist dat intrusies als nieuwbakken moeder erbij kunnen horen, maar ik vond het wel doodsvermoeiend! Elke keer weer in een flits van die nare beelden. Als ik er een had dan probeerde ik mezelf gelijk af te leiden met mentale spelletjes zoals alles wat ik met de kleur groen zag opnoemen, of landen opnoemen langs het alfabet. Dan zakte de schrik en het nare gevoel weer. Hopelijk zakken ze bij jou ook snel!
