Jaloers op bevalling

Volgens mij is dit heel begrijpelijk hoor. En EMDR kan volgens mij juist wel in jouw situatie. Inderdaad niet te streng zijn voor jezelf 🍀

Lieve meid, wat verdrietig voor je, maar ook logisch. Ik had ook een pittige bevalling al was het iets minder erg dan jij. Toen mijn schoonzus een jaar later een droombevalling had raakte mij dit ook opeens heel erg. Zag ik niet aankomen! Vervelend was ook dat mijn schoonmoeder ons enorm ging vergelijken. Ik heb toen veel gedacht aan een opmerking van mijn verloskundige na de bevalling: het is oké om verdriet te hebben/te rouwen om de bevalling die je niet hebt gehad. Dat hielp veel meer dan alle mensen die zeiden: wees niet verdrietig, je hebt het zo goed gedaan! Laat het verdriet er zijn, de tranen komen, zoals je zelf al scheef. Maar als ik je verhaal lees kun je misschien wel wat meer hulp gebruiken. Maak nog eens een afspraak met de huisarts om dit te bespreken, want dat verdien je.

Ach wat onwijs rot voor je zeg.. ik herken je gevoel van jaloezie wel. Ik heb dit na de geboorte van mijn zoon ook gevoeld als ik andere verhalen hoorde waarbij het allemaal zo soepel was verlopen. Denk je dat je ervaring van je eerste je kinderwens in de weg staat? Daarmee bedoel ik, zou je wel een tweede willen als de eerste bevalling goed was gegaan? Ik denk dat het goed is toch nog gesprekken te hebben met een psycholoog. Ik loop nu zelf tijdens mijn tweede zwangerschap bij een psycholoog die gespecialiseerd is in zwangerschap en bevalling en krijg wél EMDR. Ik heb ook geen “flashbacks” maar deze tweede zwangerschap heeft zo veel getriggert bij mij was ik wel veel depressieve en angstige gevoelens ervaar. Volgens de psycholoog zijn er wel traumatische gebeurtenissen geweest tijdens mijn bevalling. Dit krop ik al 2.5 jaar op en komt er pas sinds een week echt uit (heeel heftig maar wel goed). Misschien is er bij jou in de buurt ook een psycholoog die speciaal gericht is op zwangerschap en bevalling? Ik denk echt dat je daar veel uit kan halen namelijk 😊

Je gevoel mag er zijn. Praat er veel over. Vaak weet je wel met welke mensen je hier het beste over kan praten. Je hebt veel te verwerken, en als anderen dan vertellen dat het zo makkelijk kan gaan, dan steekt dat. Jij had ook een compleet andere verwachting van je bevalling, die behoorlijk traumatischer is uitgepakt. Wees wel trots op jezelf hè. Ondanks de tegenslag heb jij een gezond kindje op de wereld gezet. Je hebt letterlijk gevochten en geleden voor dat wondertje. Echt een enorme prestatie. En dan de confrontatie dat mensen om je heen een tweede krijgen. Geef jezelf niet de schuld. Jij hebt niet gefaald, het zijn de omstandigheden die ervoor zorgen dat het beter is om het bij 1 te houden. Je bent een super verstandige en verantwoordelijke mama voor je kindje. Praat ook vooral met je broer en schoonzus. Leg uit dat je blij voor ze bent, maar ook dat het jou verdrietig maakt omdat jij het moet missen. Leg uit hoe zij hier het beste mee om kunnen gaan als jij getriggert wordt. Laat op jouw manier merken dat je het ze gunt. Als jij het liever niet over de bevalling hebt, geef dat aan. 'Dit is voor mij een gevoelig onderwerp, maar ik ben erg nieuwsgierig hoe de kleine het doet nu eenmaal thuis'

Om antwoord te geven op je vraag, nee je bent niet te streng voor jezelf. Als je zo'n heftige reactie krijgt heb je wel degelijk last van een trauma en kom je zeker wel in aanmerking voor EMDR. Een trauma is zo gelaagd en in vele vormen aanwezig. Je hoeft niet alle symptomen op het lijstje te hebben om in aanmerking te komen voor EMDR. Ik vind het advies van de POH dan ook echt heel slecht. Schandalig dat hij/zij je zo heeft weggestuurd. Mijn advies, terug naar de huisarts en een verwijzing vragen voor een goede psycholoog. Heel veel succes en sterkte gewenst 🍀

Wat vervelend dat je zo een heftige bevalling heb gehad en dat het nog zo je kan beïnvloeden. Ik kan je niet echt advies geven, maar wil wel zeggen dat je niet alleen bent erin en vind het heel dapper dat je het hier deelt en advies vraag. Het is niet waar je waarschijnlijk voor gaat, maar het helpt ook andere (mij) om te lezen dat ze niet de enige zijn die er moeite mee hebben om andere hun 'goede' bevallingen te horen, al is de gun factuur enorm groot. Zelf heb ik wel 6 maanden na de bevalling EMDR gekregen waardoor het heftige beeld dat ik steeds kreeg steeds iets minder heftig begon te voelen. Toch blijft het een process en overvalt het mij nog wel eens. Ik probeer het dan openlijk te bespreken met mijn partner of positieve woorden tegen mijzelf te zeggen zodat in minder streng op mijzelf ben, maar het is niet een makelijk gevoel. Dus tips heb ik niet echt, maar wil vooral laten weten dat je niet alleen bent ❤️

Heftig dat je dit hebt meemoeten maken, geen fijne ervaring! Ook niet fijn dat je buiten de POH geen andere mogelijkheid tot professioneel hulp aangeboden hebt gekregen. Ik herken me zelf wel in je verhaal omtrent de bevalling wel een beetje, geen werkende ruggenprik, weeen storm (was wel ingeleid). Je zou goed te maken kunnen hebben met een onverwerkte trauma, dit is bij mij wel helaas het geval namelijk. Ik ben nu zwanger van no2, 29 weken. Sinds week 13 al naar de poppoli, psychiater, medicatie, sociaal psychiatrisch onderzoek, en toch word ik nu doorverwezen naar de psycholoog voor EMDR. Ik ben in februari uitgerekend, maar elke behandeling zou kunnen helpen, aldus de psychiater. Al ben ik dus bijna uitgerekend. Wat ik toch wil zeggen.. ik zou toch eens weer aan de bel trekken, zodat het (misschien) niet de wens voor een 2e in de weg staat.😊🍀

Je hebt inderdaad meer hulp nodig en mag die zoeken. Dat de bevalling van je schoonzus dit triggerde is een teken dat jij nog heel wat moet verwerken. Ik zou jezelf daar niet te streng op toespreken, maar snap ook dat dit voor je partner wat onverwacht of lastig kan zijn. Spreek er met hem over door, en vooral met de boodschap of je inderdaad hulp wilt. Want voor jezelf en toekomstige ervaringen met anderen is het natuurlijk wel belangrijk dat je uiteindelijk jouw bevalling los kan zien van ervaringen van anderen, en daar ook niet meer zo door geraakt wordt.

Hoi, ik herken je gevoel heel sterk. Ik heb een hele heftige eerste bevalling gehad. Ik heb zelf hulp gezocht en IEMT gedaan, een soort light versie van EMDR. Heb dit buiten de huisarts om geregeld. Nu is voor mij de lading er helemaal af. Ik heb gewoon een zware bevalling gehad, punt. Dit maakt mensen met een makkelijke of snelle bevalling niet ‘beter’ of sterker. Ik denk juist dat het tegenovergestelde waar kan zijn. Ik heb dan weer super veel mazzel met de borstvoeding, dat ging als vanzelf en ben nu 2,5 jaar bezig in totaal (met 2 kinderen). Ik ben ook beide keren super snel zwanger geraakt (in de eerste en tweede ronde). Mijn punt is; elke vrouw heeft wel iets. Bevallingen vergelijken heeft geen zin. Je bevalling definieert niet wie je bent. Zo kan ik nu denken nadat ik hulp heb gezocht en dat gun ik jou ook. ❤️❤️

Lieve vrouwtje87, ik sluit mij volledig aan bij alle lieve woorden die al geschreven zijn. Hopelijk kan je zelf toch ook vooral lief zijn naar jezelf en deze emoties en gedachtes de ruimte geven! Ze zijn er om gevoeld te worden, hoe naar ook… Even specifiek gericht op je EMDR-vraag; ik ben zelf als psycholoog geschoold in EMDR en wat jij omschrijft klinkt voor mij juist als flashbacks. Het lastige is dat met flashbacks al snel aan zich opdringende beelden wordt gedacht, maar het kunnen ook emoties, sensaties zijn die zich plots aan je opdringen. Soms met een hele duidelijke trigger (zoals nu met het bericht over de bevalling van het 2e kindje van je schoonzus), soms zonder dat je het zelf makkelijk kan plaatsen. Je zou EMDR dus alsnog kunnen overwegen. Het belangrijkste is wat mij betreft dat je jezelf toestaat om hier boos en verdrietig om te zijn, om er misschien zelfs wel om te rouwen, en daarin gesteund te worden door je partner. Voor hem zal het lastiger zijn om zich hierin in te leven, maar hij kent vast ook situaties waarin zijn emoties hem even boven de pet gaan en die jij misschien wat minder goed kan plaatsen of invoelen. Wie weet helpt het hem om jouw berichtje hier te lezen, want je omschrijft het hier heel mooi. En wie weet ook wat van de reacties van de andere mama’s, als je dat prettig lijkt. Hoe dan ook sterkte gewenst 😘❤️ Dat je op basis van deze ervaringen hebt gekozen nooit voor een 2e kindje te gaan, zegt voor mij genoeg over hoe heftig het is geweest en hoe diepe sporen het bij je heeft achter gelaten..

Bedankt voor alle lieve reacties tot nu toe ❤️

Je slaat de spijker op zijn kop

Ik vind jouw reactie totaal niet heftig of overdreven. Ik begrijp je zelfs heel goed. Wel geeft dit aan dat je het nog niet hebt verwerkt dus ik zou hier wel even hulp voor inschakelen. Echt, niet te streng zijn hoor voor jezelf. Wat je hebt meegemaakt is niet niks. Heel veel sterkte en succes

Ik snap dat zoiets heftige emoties bij jou oprakelen. Zelf prematuur bevallen en zware start gehad hele 1e jaar was medische zoektocht. Was toen ze 1 jaar werd ook heel dubbel. Feest want ze aas jarig, maar vooral de overhand 'wat een jaar hebben we gehad' en 'rouw' over iets wat wij jiet hebben gehad en vele anderen met jong baby'tje wel. Hiervoor ook behandeld. Ze is inmiddels 3. Inmiddels raken bepaalde situaties me nog wel van 'dat was bij ons zo anders' maar maakt me niet meer van slag. Stiekem was ik ook blij dat de 1e twee jaar niemand in mijn echt direct naaste omgeving zwanger was, tijd slijt toch wat. Laat het over je heen komen. Probeer er over te praten, foto album van jullie 1e jaar te bekijken etc. Lukt het weer dit een plekje te geven dan rustig door. Heeft het iets getriggerd wat lastig blijft zou ik weer met praktijkondersteuner contact opnemen. Sterkte!

Wat naar dat je je zo voelt. Naar, maar zeker begrijpelijk. Ik vind het allereerst heel mooi dat je zegt dat het niks afdoet aan de liefde voor je neefje/nichtje. Het gevoel van jaloezie kan ook ik me heel goed voorstellen. Ik heb 2.5 jaar geleden ook een hel van een bevalling gehad en ik merk dat de positieve "het was bijna een feestje" verhalen bij mij ook iets triggeren. Niet dat ik het een ander niet gun, maar ik had het mezelf ook op die manier gegund. Ik merk dit steeds vaker ook bij mezelf, niet heel gek nu ik 27 weken zwanger ben van nr 2, dus ik denk dat ik toch ga proberen een afspraak te maken bij de poh. Wellicht dat dit voor jou ook (weer) een optie is. Ik weet niet of dat kan, maar misschien was het de vorige keer te vroeg in het verwerkingsproces? Ben je er nu 'pas' aan toe? Laat het gevoel er zijn, het is er met een reden. Mij hielp en helpt het nog steeds om erover te praten, met mijn man, met de verloskundige en straks gynaecoloog, hier op het forum... Als je wil, een privé berichtje mag altijd ❤️

Is het misschien zo dat je nog een kinderwens hebt maar dit niet meer aandurft? Of is het echt gewoon een soort van spijt of rouw dat jullie bevalling niet zo mooi of gemakkelijk was maar een echte verschrikkelijk zware bevalling? Ik zou even kijken hoe jij jezelf voelt na een paar dagen maar blijft dit enorm in je hoofd zitten kan je altijd nog hulp inschakelen Ik heb zelf een zware jeugd gehad en bepaalde kleine dingen kunnen mij soms ook echt in de put duwen ik neem dan telkens terug even contact op met mijn psycholoog. Je blijft een trauma je hele leven mee dragen en het verwerken heeft soms tijd nodig maar is best normaal dat het op aommige momenten even terug hard naar boven komt. Als het je verder Niet ongelukkig maakt en het was gewoon even een klein diepte punt is dit niet erg maar misschien zit het toch ergens nog harder in je geheugen dan je ze willen... Veel sterkte!!

maar je hebt nu weldegelijk flashbacks. Misschien toch nog eens EMDR proberen? Ik kan me trouwens goed voorstellen hoe je je voelt. Echt soortgelijke ervaringen. Probeer het echt los van elkaar te zien. Hun bevalling/geboorte zegt niets over jouw ervaring. En je verdriet mag er zijn. Wel is het inderdaad iets waarvan het fijn zou zijn als het inmiddels al wat meer afgevlakt zou zijn. Ik zou echt voor EMDR gaan, je hebt in mijn ogen duidelijk flashbacks nu. De situatie destijds kun je niet veranderen. Wat het met je doet wel

Dank je wel voor het delen van je verhaal. Ik lees het verhaal en voel mezelf een stuk lichter worden. Ik ben niet gek of hormonaal, deze reactie is herkenbaar voor andere zwangere vrouwen en dus heel normaal. Ikzelf ben nu 31 weken zwanger van mijn eerste zoon. Mijn vriendin liep tien weken voor op mijn zwangerschap en is eergisteren bevallen van haar eerste dochter. Nu heb ik haar gesproken en praat ze van een bijzondere bevalling in bed zonder pijnstilling. Zelfs de baby zelf aangepakt. Ik ben ziekelijk jaloers en jank al twee dagen de ogen uit mijn kop. Ik schrik heel erg van mijn eigen reactie want ik ben ook hartstikke blij. Maar niemand in mijn omgeving snapt het. Mijn vriend al helemaal niet. Nu dat ik jouw bericht lees, valt er een enorme last van mijn schouders. Dit is dus iets waar ik even doorheen moet. En ook ben ik me nu heel erg bewust van mijn eigen angsten voor een helse bevalling en geen goede start met mijn kind. Hier probeer ik nu een plekje voor te creeeren door veel met mijn kindje te connecten en te praten. Dank je wel.

Het is heel normaal, maar laat je een kinderwens (als je die zelf hebt sorry heb even snel gelezen) afhangen van de bevalling? Je hebt daar enorm veel voor.. ook al heb je geen kinderwens meer, blijkbaar gaat er wél iets naar boven bij je als je het bij iemand anders ziet dus ik zou je echt van harte aanraden om er toch nog iets mee te doen. Mn eerste bevalling was 72 uur met alle medische toeters en bellen die je kunt bedenken. Ik kon er nog lang mee zitten maar heb me er overheen gezet. 2e bevalling een prachtige badbevalling van 4 uur, de 3e kwam met 10 minuten in sneltreinvaart en ben nu zwanger van baby 4. Who knows wordt het weer een hel dit keer, maar laat aub je gevoelens gewoon ‘gaan’ verstop ze niet en praat erover, zonder verwerk je dit niet. En verwerken doe je pas als je er klaar voor bent. Heel veel liefs, want ik weet hoe traumatisch het kan zijn.

Hier trouwens 3 dagen lang op 1-2 cm blijven hangen dus ik weet heel goed hoe dat voelt😓