Je moeder moeten missen..

Lieve Linde, Ik heb het niet meegemaakt, maar ik wilde je even zeggen dat ik met je mee voel. Zoals je je mama beschrijft, zo lief! Ik snap dat je haar vreselijk mist en dat dit een hele dubbele tijd is. Geluk en verdriet wat hand in hand gaat. Ik heb geen tips, behalve dat al je emoties er mogen zijn en dat je die kwijt moet kunnen. Ik hoop dat er andere lieve dames zijn die je iets bruikbaarders kunnen schrijven dan ik. Sterkte voor jou en een dikke digitale knuffel.

Sterkte! ❤ Ik heb het zelf niet meegemaakt maar ik ken wel iemand. Zij is toen bij de pop poli geweest (ook overige problemen versterkt door de rouw). Volgens mij hebben ze haar daar erg geholpen en gesteund. Hou het vooral niet binnen maar spreek je verdriet uit. In principe doe je dat al een beetje door het hier neer te schrijven.

Mijn mama is er alweer 6 jaar niet door borstkanker. Zij zou de meest lieve blije zorgzame en verwennende oma ooit geweest zijn. Het is een enorm gemis dst zij niet mee heeft mogen maken dat mijn zoon 4 jaar geleden geboren werd en ik nu onze dochter in september verwacht. Het is heel bijzonder en mooi om alles met iedereen te delen, toch vervangt dat niet dat ik het met haar zou willen delen. Haar reacties te mogen zien. En te mogen ervaren hoe ze een super lieve oma zou zijn geweest. Ik huil gewoon als dat me even te veel wordt, laat de gevoelens er zijn die er zijn. Kan me voorstellen dat die bij jou nog zoveel heftiger en grootser zijn dan bij mij omdat het nog zo kortgeleden is… Niks kan het gemis en verdriet wegnemen. Soms probeer ik in gedachten maar af te spelen hoe momenten met haar zouden zijn geweest. En ik zing elke avond een liedje voor mijn zoon dat oma over hem waakt. Zodat ze toch een bepaalde sterke rol in zijn leven heeft, elke avond gaat hij met dat liedje slapen. 🥰 sterkte 💛✨

Ik heb dit gevoel al met men broer die volgende maand reeds 6 jaar overleden is aan kanker. Waren beste maatjes. Ik mis hem enorm, zou het zou fijn gevonden hebben als jij men eerste kindje kon zien. Kan me niet voorstellen wat het voor jou moet zijn om je mama hierbij te moeten missen. Buiten een dikke virtuele knuffel kan ik je niet veel geven. Liefs

Ik snap je zo goed. Mijn moeder is overleden lang voordat ik mijn kindjes kreeg en ik mis haar nu meer dan ooit. Ik vind het ook moeilijk om de ouders van mijn man met ze te zien (heb ook geen vader meer). Wat mij helpt is naar haar graf gaan met ze. Toen ze voor het eerst naar buiten mochten, zijn we daarheen gegaan en heb ik het geboortekaartje in een plant bij haar graf gehangen. Ik neem ze nog regelmatig daar naartoe. Mijn zoon vindt het leuk de plantjes water te geven en zegt ‘dag oma’ als je daar weggaan. Dat breekt mijn hart, maar troost me ook. Het helpt mij dat ze weten wie ze was en als ze groter zijn, zal ik over haar vertellen en foto’s laten zien.

En sterkte! Klinkt alsof we in hetzelfde schuitje zitten, maar mijn moeder is al wat langer geleden overleden. Mijn moeder heeft (gelukkig) nooit geweten dat ze de twee beste kleinkinderen ooit moet missen.

Mijn mama is 10 dagen na de geboorte van mijn dochter in april overleden.. zo intens dankbaar voor de week dat ze haar nog heeft kunnen zien en vasthouden maar wat had ik graag allesmet haar gedeeld en wat mis ik haar.. vooralsnog helpt eigenlijk niets.. maar proberen te genieten van andere ouders die dr wel meemaken.. ik probeer veel te praten over dr tegen de kleine en mooie foto op dr kamertje gezet.. Wat mij erdoorheen trekt? Wetende uit ervaring na verlies broertje dat het na lange tijd vanzelf beter word.. Probeer niet steeds de focus te leggen op ‘ik moet genieten’, gun jezelf de tijd want je bent nog volop aan het rouwen.. praat over je mama en spreek ook gewoon uit dat je dit zo graag met haar had willen doen.. ooit komt het goed en word je weer gelukkig, maar gun jezelf die tijd 💖

Heel veel sterkte! ❤ En geloof me ook ik ken helaas dit gevoel ik ben mijn moeder verloren toen ik 16 jaar was. Ook al is ze er al heel lang niet meer toch mis ik haar nog altijd en zeker nu met een kleintje het is anders, ik heb zoveel vragen en zou zo graag dingen met haar willen delen. En dit is ook zo met mijn schoonmoeder zij is ook niet meer onder ons. Wat betekend dat onze zoon geen oma's en maar 1 opa (de andere opa, vader van mijn vriend die zien en horen we niks meer van)

Wat omschrijf je je mama als een geweldige vrouw ❤️ Ik weet helaas hoe het is, al is mijn moeder wel iets langer overleden.. alweer 9 jaar! Mijn dochter is vorig jaar geboren en ik heb haar tijdens mijn zwangerschap zo ontzettend gemist en ook nu mijn dochter geboren is doet het nog steeds veel pijn. Als ik in de prenatal liep en zag andere meiden met hun moeder lopen, kon ik wel huilen en als ik nu oma’s met een kinderwagen buiten zie lopen hetzelfde.. Wat had mijn moeder dit allemaal geweldig gevonden en ik had het haar zo gegund.. Mij helpt het vooral om te bedenken wat voor geweldige mama zij voor mij was en dat ik dit nu door kan geven aan mijn dochter, dat ik net zo’n goeie mama word voor haar, omdat ik zo’n goed voorbeeld heb gehad. Ook heb ik een grote foto van m’n moeder in de woonkamer en ik praat regelmatig over haar tegen mijn dochter en wijs dan naar de foto! In de hoop dat ze opgroeit met de gedachten dat ze echt 2 oma’s heeft. Ik wil gewoon dat ze nooit vergeten word❤️ Ik wil je ontzettend veel kracht en sterkte wensen.. je komt er wel, ookal doet het nu zo’n zeer ( wat totaal niet erg is om dit te uiten) en je hoeft niet altijd te genieten! Weet dat je niet alleen bent ❤️ en je moeder kijkt vast met je mee vanaf boven en is zo ontzettend trots op jou!

Lieve Linde, In maart dit jaar is mijn vader, na een kort en heftig ziekbed, overleden. Ik was toen 20 weken zwanger. Hij had de diagnose longkanker gekregen net een maand voordat ik zwanger werd. Toen was de prognose nog maanden tot jaren. Maar hij bleek ook een uitzaaiing in zijn hersenen te hebben en ging vanaf februari zo hard achteruit, dat toen al snel duidelijk werd dat hij de geboorte van onze kleine niet meer mee zou maken. Mijn vader heeft waarschijnlijk zelf aangevoeld dat hij het niet zou redden en heeft zich vanaf het begin soort van afgesloten voor mijn zwangerschap. Dat deed me toen heel veel zeer, maar nadat hij was overleden besefte ik pas hoe moeilijk het voor hem moet zijn geweest, te weten dat je je kleinkind nooit zal ontmoeten of nooit zal zien opgroeien. Steeds meer besefte ik hoe trots hij zou zijn geweest als hij niet ziek was geweest. Mijn zus heeft twee dochters en hij was zo enorm dol op die meiden. Maar de gedachte aan wat nooit zal zijn, maakt me heel verdrietig. Hoe erg ik mijn vader ook mis, ik denk dat het missen van je moeder in je zwangerschap (en daarna) nog net wat heftiger is. Je mist toch een klankbord, denk ik. Iemand die weet hoe het is. Ik wens je dan ook heel veel sterkte. Ik hoop dat je voldoende steun vanuit je omgeving hebt en zal krijgen. Ik ontdekte een week na het overlijden van mijn vader het bedrijf Knuffelmakers. Zij maken knuffels van personen en dieren, aan de hand van een foto. Ik heb een knuffel van mijn vader laten maken. Het was prijzig, maar het is me elke cent waard. Zo enorm waardevol. Zelf ben ik weleens bang hoe het na de bevalling zal gaan. Of de klap dan hard gaat aankomen of dat het leven gewoon doorgaat. Ik vraag me ook af of ik daar met en professional over zal praten. Ik ben daar nog niet over uit. Nogmaals heel veel sterkte en een virtuele knuffel.

Ik heb het niet meegemaakt, maar de tranen staan in mijn ogen na je bericht. Ik ben hier alleen om je liefde te geven ❤

Mijn moeder is helaas al weer 5 jaar overleden. Ze wist dat ik een kinderwens had maar heeft dus nooit geweten dat ik als BAM het traject ingegaan ben. Ik herken gevoelsmatig wat je schrijft. Ik had een hele sterke band met mijn moeder en ze zou dit fantastisch gevonden hebben. Doordat ik alleenstaand ben en er dus niet standaard iemand is die mee gaat naar afspraken en de bevalling ed mis ik mijn moeder nog meer. Dat was dan vanzelfsprekend geweest dat ze mee zou gaan. Uiteraard heb ik mijn vader nog en 2 broers, maar dat is toch anders. Het niet kunnen vragen hoe zij zwanger zijn heeft ervaren of tips ed… heb het daar soms moeilijk mee. Ik wens jou veel sterkte en kracht toe in deze moeilijke tijd 😘

Ik ben mijn moeder 10 jaar geleden verloren en ondanks dat het verdriet van kleur verandert, mis ik haar nu ik zwanger des te meer. Hele confronterende tijd is dat. Ik ben ervan overtuigd dat ze meekijkt en het fantastisch vindt. Veel sterkte voor iedereen.

Mijn moeder is 8 jaar geleden overleden, wat vrij onverwachts kwam. Ik was toen 15 en zou bijna 16 worden. Ik heb mijn beide zwangerschappen dus ook helaas niet met haar kunnen delen dit valt nog steeds heel zwaar, de oma van mijn vriend is pas geleden overleden en mijn schoonmoeder maakte een opmerking toen we het hadden bekend gemaakt zoals “ja de enige aan wie ik het wilde vertellen die is er niet meer en dat vind ik heel moeilijk” wat ik ook zeker begrijp maar ik ging er later over na denken en toen dacht ik pas van ja hallo ik heb mijn beide zwangerschappen niet met mijn moeder kunnen delen hoe denk je dat het voor mij voelt.. maar heb het er verder niet meer over gehad. Ik blijf doorgaan en ben altijd sterkt geweest maar af en toe heb ik zo mijn momenten dat alles er even uit komt.

Zo herkenbaar... Mijn moeder is in augustus overleden en had in oktober een positieve test. Inmiddels bijna 2 weken geleden bevallen van een zoon (eerste kindje) en mis haar enorm. Wat ik fijn vind is het schrijven in een dagboekapp. Zo heb ik het gevoel dat ik toch dingen met haar kan delen. Sterkte!

Ik weet wat je voelt. Ook mijn moeder is overleden, een groot gemis! Je wil het graag delen hè? Toch wat anders dan met je bijv je vader.

Lieve allemaal, Het doet mij zoveel verdriet dat er meer zijn in hetzelfde schuitje, sterkte voor jullie allemaal. Dat jullie allemaal de tijd nemen te schrijven hoe het voor jullie voelt of heeft gevoeld, dankjewel allemaal voor de moeite ❤️. Het doet mij goed en ik voel mij daardoor niet alleen. Je weet dat je vaak niet de enige bent die in een soortgelijke situatie heeft gezeten maar wat zijn er veel lieve vrouwen die hun moeder moeten missen, het zou niet mogen. Jullie zijn allemaal kanjers van moeders voor jullie eigen kindjes! Ik probeer inderdaad nu vast te houden aan de gedachten dat ik dezelfde band wil als ik met mijn mama. Zo hecht, open en dierbaar, dit wil ik meegeven aan mijn kindjes. Het doet nog zo pijn maar ik gun mezelf het rouwen nu, ondanks ik zwanger ben. Het is dubbel, leven en dood staat dicht bij elkaar, het leven is niet eerlijk. Ik kan soms zó boos zijn en wat ik hier lees.. bijna jaloers op meiden die met hun moeders door de Prénatal lopen. Stom maar zo voelt het dan. Veel sterkte ook voor jullie allemaal, laten we onze mama's (en papa's) veel herdenken. Al allemaal heel lief dat jullie het met mij willen delen. 💛💫 Kusjes naar boven

Ach wat rot zeg en wat een rollercoaster aan emoties kan ik indenken. Logisch dat je haar zo mist, bovendien is het ook nog wel erg vers! Zelf moet ik helaas mijn moeder al 18 jaar missen en heb ik het er nu tijdens de zwangerschap extra moeilijk mee. Dat ik haar dingen niet kan vragen of dingen met haar kan delen over het moeder zijn. Ik probeer me altijd te bedenken wat zij zou kunnen zeggen op mijn vragen of bedenken hoe zij de dingen had aangepakt. Wel heb ik veel steun aan mijn zussen, tuurlijk is dat anders dan mijn moeder, maar we delen wel dezelfde bloedband, dezelfde dingen meegekregen vanuit huis. Sterkte joh! Wat een ingewikkelde tijd! Ergens is ze bij je, kijkt ze mee en zal ze toch genieten van haar weer oma zijn! 😘

Ah ja zo heftig, ik voel en leef met je mee! Mijn vader kreeg de diagnose kanker toen ik er net achter was dat ik zwanger was. Toen ik 24 weken was is hij al overleden 😞 Hij wilde zo graag zijn eerste kleinkind meemaken maar dat mocht helaas niet zo zijn 😢 Ik was zo blij toen ik eindelijk bevallen was omdat ik toen eindelijk weer iets had om van te genieten 🥺 Het maakt het niet minder makkelijk, ik mis hem nog elke dag en kan niet bevatten dat hij er gewoon echt niet meer is.. Maar dat scherpe randje is er inderdaad wel een beetje af. Ik wens je heel veel kracht en sterkte!!🍀

Helaas moet ik mijn moeder al bijna 5 jaar missen. Jaren op kunnen voorbereiden maar toch kwam het moment van overlijden als klap, ik heb er toen die tijd ook echt hulp van een psycholoog bij nodig gehad, dat plekje geven lukte me niet. Verdriet maar ook boosheid hebben zeker een jaar mijn leven beheerst. Zoontje is inmiddels 1,5 maar wat heb ik haar gemist in mijn zwangerschap, met een positieve test in mijn handen huilend gezegd "Ik ben zwanger mam" gewoon omdat ik wilde dat zij dit als eerste zou weten. Terwijl ik net bevallen was en mijn vader en schoonouders binnen kwamen lopen, hoe gelukkig ik ook was er miste iemand die ook die kamer in kwam lopen. Want wat zou ze trots zijn, trots op mij dat ik dit geflikt had en trots op haar kleinzoon. En nog steeds zijn er dagen dat ik haar zo mis, de band met mijn vader is enorm sterk geworden maar toch ook hij is mijn moeder niet. En verder niet veel mensen om me heen die nou eigenlijk echt begrijpen wat het toch met je blijft doen, ook naar 5 jaar. Ze had al twee kleinzonen en een kleindochter dus ja soms doet het zn pijn, dat ze mijn kind nooit gekent heeft, dat hij haar niet gekent heeft. Maar ik geloof/hoop dat ze ergens mee kijkt. Ook kom ik haar steeds in mezelf tegen hoe ik ben in het moederschap (ja, zelfs de dingen die ik vroeger haatte) maar ik hoop ook dat ik de moeder ben, die zij voor mij was. Die rots in de branding, dat mijn kind(eren) straks net zo over mij denken dan ik over haar. Soms heb ik een dag dat ik het enorm moeilijk heb en laat dit dan ook echt over me heen komen, geef aan mijn man aan dat ik me niet oke voel en laat dan die dag ook mijn tranen maar gaan. Het scherpe randje is eraf maar het missen blijft helaas. Geef toe aan je verdriet! 💫 Sterkte❤