Kind als spiegel

Mijn kind is te zachtaardig en kan niet voor zichzelf opkomen. Hij durft ook niet iets terug te vragen of terug te pakken wat van hem is. Soms denk ik: kom wat meer voor jezelf op! Maar ik ben 30 en heb daar nog enorme moeite mee. Hij is te lief, te zachtaardig en best gevoelig. Precies net als ik Ik merk dat ik hem dan heel snel wil vertroetelen en met alles het hem zo comfortabel mogelijk wil maken, maar daar kan ik juist z’n leven mee bemoeilijken voor later. Ik vind het erg lastig

Onze dochter ziet sommige dingen heel zwart/wit. Is het niet zoals zij verwachte dan hoeft Iers helemaal niet meer. Ook al is het iets lekkers of leuks. Dit heeft mijn man ook. Dus heel herkenbaar maar lastig om mee on te gaan. Ook heeft ze veel dwangmatige dingen die soms bloedirritant zijn. Alles rechtzetten, op kleur, op de (voor haar) goede/logische plek. En anderzijds denk ik, zo zou ik het zelf ook doen. Wordt nu ze zelf meer kan en zich beter via spraak kan uiten én ons meer begrijpt (in ieder geval verstaat) wel behapbaarder. Ben benieuwd hoe dit gaat als ze naar school gaat.

Ik merk wel dat het me confronteert met wat ik tekort gekomen ben. Mijn dochter lijkt erg op mij qua innerlijke wereld. Veel behoefte aan nabijheid. We slapen vanaf het begin samen omdat ze niet alleen in een bedje wilde liggen. Mijn ouders noemde mij een huilbaby omdat ik 1,5 jaar lang bij elk slaapje eerst een uur heb gehuild voordat ik in slaap viel. In heel mijn jeugd ben ik eigenlijk nooit liefdevol getroost of me veilig gevoeld. Mijn ouders namen mijn verdriet nooit serieus. Mooi om dit nu wel aan mijn dochter te geven. Soms triggert het een soort verdriet voor het kindje in mij. En dan probeer ik daar ook weer lief voor te zijn.

Mooi dat jullie dit wilde delen! ♡

Mijn kind lijkt fysiek en qua innerlijk enorm veel op mij. Zelf merkte ik bij mijn ouders altijd dat ze het lastig vonden dat ik verlegen en angstig kon zijn. Ook huilde ik veel waar ze geïrriteerd van raakten. Ik probeer nu heel bewust die eigenschappen met liefde te omarmen. Ik vind het ook oprecht prachtige eigenschappen, ze is zo puur, bedachtzaam en lief. Het huilen kan mij soms ook irriteren en dan voel ik direct dat dat niet goed is. Ik weet precies hoe dat voelde dus kan mijn gevoel dan vaak ombuigen. (Lukt niet altijd) Dit kindje is zo enorm helend voor mijn eigen innerlijke kind. Prachtig om te ervaren. Maar ik moet zeggen dat ik ook wel echt enorm veel aan zelfacceptatie, heling, bewustwording blablabla heb gedaan. Vroeger kon ik mijzelf echt vervloeken voor niet in het middelpunt willen staan maar nu niet meer. Nog wel veel moeite als mijn dochter (naar mijn gevoel) achter wordt gesteld. Bijvoorbeeld bij trakteren en verjaardag vieren op de opvang, ze had minder foto’s en minder uitgebreide versierde hoed dan andere kindjes. Dat steekt dan enorm bij mij, kan ik zo spiegelen aan eigen leven. Dus zit nog iets om aandacht aan te schenken bij mijzelf..

mooi! wat heb je gedaan qua zelfscceptatie en heling? ik heb heel erg het idee dat mijn dochter het stukje boosheid dat ik niet mocht uiten nu uit, door te slaan, schoppen en schreeuwen. vooral het schreeuwen triggerd mij enorm. ik probeer te ontdekken waar dit bij mij vandaan komt maar ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen..

Ik merk alleen dat ik zelf getriggerd word als hij knoeit. Ik ben mij er wel van bewust, omdat mijn vader daar vroeger zo heftig op reageerde. Dus eigenlijk reageer ik bijna altijd met kan gebeuren. Maar er schiet soms wel wat irritatie in. Verder valt het met spiegelen van mij nu wel mee. Ik denk dat hij misschien in sommige dingen meer op mijn man lijkt, geen geduld hebben bijvoorbeeld. Eigenlijk zie ik vooral de leuke dingen die hij van ons heeft en spiegelt. Het lekker zelf kunnen spelen, fantasie hebben, boekjes lezen en alles proberen te ontdekken en begrijpen.